00 PROLOG: Kiedyś na pewno

Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło.

(Carlos Ruiz Zafón — Marina)
 

 Nazywam się Ginevra Molly Weasley, a to moja historia.


Tajemnicza postać w długim, czarnym płaszczu przedzierała się przez zarośnięte bluszczem pole. Ów mężczyzna wydawał się mieć duży brzuch lub skrywać coś za pazuchą.

Przeszedł obok lekko zakrzywionej tabliczki z koślawym napisem: „NORA”. Pokonał zapuszczony ogród i stanął przed kilkupiętrowym, pochyłym domem. Na parterze paliło się światło.

- Pewnie nas już oczekują – rzucił spokojnie do nieokreślonego towarzysza. W jego głosie można było wyczuć głęboki żal.

Chciał zapukać, jednak zawahał się przez chwilę. Odwrócił się, aby jeszcze raz ocenić wzgórza skąpane w blasku, przybywającego z zawrotną szybkością, księżyca.

- Tak musi być – szepnął. – Kiedyś poznasz prawdę.

Zapukał lekko, po czym bez pozwolenia wkroczył do izby. Przy dużym stole siedziała para ludzi. Kobieta skrywała swą twarz w dużej chusteczce. Mężczyzna jednak spoglądał na przybysza z zainteresowaniem.

- Jesteś pewny? – zapytał bez żadnego przywitania.

Zakapturzony kiwnął tylko głową. W jego oczach zebrały się łzy.

- Jestem sam – jęknął. – Nie mam już nikogo, nie mogę jej narazić.

Wyjął zza peleryny śpiące zawiniątko. Kobieta wyciągnęła ręce, jednak ten ją zignorował. Spojrzał jeszcze raz na mały obsypany piegami nosek, duże pełne usta i zamknięte powieki ozdobione długimi, czarnymi rzęsami. Na czółko dziewczynki opadło kilka rudych pasm. Spała spokojnie, nieświadoma trudnej sytuacji.

- Mogę mieć do was ostatnią prośbę? – zapytał mężczyzna, nie spuszczając wzroku z dziecięcej twarzyczki.

- Umawialiśmy się! – zdenerwowała się kobieta.

- To nic takiego. Chciałbym, aby miała na imię Ginevra…