001 ROZDZIAŁ: Musimy działać razem

Miej odwagę popełniać błędy. Rozczarowania, porażki, zwątpienie to narzędzia, którymi posługuje się Bóg, by wskazać nam właściwą drogę.

(Paulo Coelho — Brida)

Słyszałam krzyk tak głośny, że jego dźwięk jeszcze długo piszczał w moich uszach. Ból głowy nasilał się i przechodził pomału z jednego kręgu kręgosłupa na drugi.

- Cierpisz, bo na to zasłużyłaś – słyszałam jak przez mgłę. – Jeszcze raz usłyszę z twoich ust takie obelgi, a twoja własna matka cię nie pozna!

Kochany Harry,

Wiesz, że robię to dla Ciebie? Tak wiem, Ty tego nie chcesz… Żądasz tylko i wyłącznie mojego bezpieczeństwa. Twoim zdaniem będzie najlepiej, jak będę mówić, gdy mnie zapytają. Będę stać z boku i nie dawać powodu, aby mnie krzywdzili. Tego chcesz, prawda? Za to ty będziesz się wystawiać na ścięcie, poświęcać się, bym ja i całe społeczeństwo albo raczej całe społeczeństwo i ja godnie żyło. Czy Ty kiedyś zrozumiesz, że ja bez Ciebie jestem tylko jałową powłoką bez uczuć? Chcesz, abym skończyła jako puste pudełko, do którego można wszystko zapakować? Uważasz, że jak wrócisz, to wszystko będzie po staremu? Jeśli w ogóle wrócisz…

Ginny

* * *

- Zaczekaj! – Usłyszałam znajomy mi głos. Odwróciłam się niechętnie, zasłaniając ogromnego siniaka na lewym policzku.

W moją stronę biegł Neville Longbottom, Gryfon z siódmej klasy. Nie wyglądał najlepiej. Na zatroskanej twarzy malował się smutek.

- Co ci się stało? – zapytał zdenerwowany, gładząc lekko moją opuchliznę.

- Daj spokój, już w porządku…

- Co znowu zrobiłaś?

- Przestań się denerwować, przecież mówię, że nic się nie stało!

Spojrzał na mnie tym wzrokiem, z którym nie należny zadzierać.

- Ok., ok.– rzekłam zdenerwowana. – Zawsze musisz wszystko wiedzieć?

Wzięłam głęboki wdech i wydech. Zrobiłam kilka kroków w miejscu i wyprostowałam się. Policzyłam pomału do pięciu. Neville był wyjątkowo cierpliwy, wiedział, że trzeba czasu, abym się otworzyła. Rozchyliłam usta, ale nie wydałam z siebie żadnego dźwięku. Nagle jednak coś we mnie pękło.

- Jasna cholera! – wrzasnęłam, a po moim policzku zaczęły płynąć łzy wściekłości. – Nienawidzę go… NIENAWIDZĘ!!!

- O kim ty mówisz?

- O Harrym! Jak mógł nas zostawić?

- Przecież on chce nas ratować!

Zapadła długa chwila milczenia. Po moim spuchniętym policzku płynęło coraz więcej łez.

- Miłość i nienawiść są zbyt blisko siebie – szepnęłam. – Ciągle mam wrażenie, że balansuję nad przepaścią.

- Wiem – rzekł, biorąc mnie za rękę. – Ale nie mów tego, czego będziesz później żałować.

Ścisnął mocniej moją dłoń, a ja stałam niewzruszona.

- Chodzi o Amycusa – zmieniłam temat, wracając na poprzedni tor. – Oberwałam za to, że podważyłam prawa Snape’a.

- Ginny, oszalałaś?! – Neville puścił moją dłoń i spojrzał mi w oczy.

- Nie dam sobie w kaszę dmuchać! – oburzyłam się. – Czy jednostka nie ma prawa głosu?

- Musimy działać razem, sama nie dasz rady – chłopak pomału odzyskiwał panowanie nad sobą.

Z furią otarłam łzy, pociągnęłam nosem i zamrugała kilkakrotnie.

- Co proponujesz? – zapytałam pewniej.

- Musimy na nowo zwołać GD – rzekł z powagą.

- Co? Chyba zwariowałeś!?

- Boisz się? – Spojrzał na mnie jak uzdrowiciel na pacjenta, któremu zostało niewiele życia.

- Nie! – oburzyłam się jego reakcją. – Ale uważasz, że inni się na to zgodzą?

Neville zamyślił się na chwilę. Widziałam, jak lustruje mnie wzrokiem tak, jakby chciał dać nową diagnozę. Po chwili z jego twarzy zniknęły jakiekolwiek odznaki uśmiechu.

- Uważasz, że inni są gorsi od ciebie? – zapytał.

Kochany Harry,

Spójrz, co ze mną zrobiłeś? Stałam się tym, kim nigdy być nie chciałam. Stałam się osobą nieliczącą się z uczuciami innych.

Jestem egoistką?

Tak, często myślę tylko o sobie. Ja jestem najważniejsza. Ja jestem najodważniejsza. Ja jestem najdzielniejsza. Ja jestem jedyną osobą, która może osądzać ten świat.

Jestem egoistką.

Powinnam Cię wspierać. Będąc ciałem osobno, łączyć się z Tobą duszą. Nie jesteśmy parą, sam tego chciałeś. Lecz tak naprawdę, co raz połączone – rozdzielić nie można.

Ginny

* * *

Tak wiem, moje notki są strasznie krótkie. Wychodzę z założenia, że lepiej krócej a częściej.

Za wszelkie błędy przepraszam. No i proszę was przymknijcie trochę oczko na zachowanie Ginevry. To moja wina, że obarczyłam ja takimi szalonymi wadami… Chciałabym po prostu, aby czytelnik dostrzegł zmiany zachodzące w jej psychice. Tak że czytajcie z głową, a może wypatrzycie to, co przemycam między wersami.