002 ROZDZIAŁ: Podsłuchana rozmowa

To co jest przyczyną twoich najgłębszych cierpień, jest zarazem źródłem twoich największych radości

(Antoine de Saint-Exupéry)

Błonia Hogwartu nigdy nie wyglądały tak pięknie. Jeszcze zielona trawa przykryta kołderką różnobarwnych liści, które mieniły się w blasku promieni jesiennego słońca. Delikatny powiew wiatru zmuszał ostatnie listowie na drzewach do szalonego tańca i śpiewu. Oddalone szczyty gór zdawały się być pokryte warstwą białego puchu.

Ach, jak cudownie byłoby zatopić się w jego objęciach. Poczuć zimne dreszcze na karku, kiedy któryś z moich braci wrzuci mi za koszulę grudkę śniegu. Móc jeszcze raz poczuć beztroskę dzieciństwa…  Ciekawe, czy któryś z nich jeszcze pamięta, jak uciekaliśmy z domu do sąsiedniej, mugolskiej wioski i wystawialiśmy przedstawienie? Zawsze znalazł się ktoś, kto dał nam mugolskie pieniądze. Jaka wtedy była radość z jednej drożdżówki podzielonej miedzy Rona, Freda, George'a i mnie. Nigdy nie zapomnę smaku lukru rozpływającego się w moich ustach. Może by tak cofnąć czas? Przeżyć to, ten ostatni już w życiu raz…

- Musimy podzielić się obowiązkami – rzekł Neville następnego dnia, kiedy siedzieliśmy razem na błoniach.

- Myślę, że Pokój Życzeń nadaje się idealnie na miejsce spotkań – włączyła się do rozmowy Luna.

Chłopak pokiwał głową z uznaniem.

- Ginny, pewnie głównie ty będziesz uczyć zaklęć obronnych.

W odpowiedzi spojrzałam na niego niepewnie.

Kochany Harry,

Przeprosiłam już Neville'a. Schowałam dumę do kieszeni i przyznałam się do błędu. Długo nad tym wszystkim myślałam. Nasz przyjaciel ma rację, musimy zebrać i wyszkolić ludzi, którzy będą chcieli walczyć u Twego boku.

Tak, wiem, znam Cię nie od wczoraj, pewnie chcesz powiedzieć:

Ginny, oszalałaś! Nie chcę narażać tylu młodych ludzi i … bla, bla, bla.

Coś jeszcze? Nie? To dobrze.

Ginny

- Pójdę dzisiaj do biblioteki i czegoś poszukam – oświadczyłam.

- A ja namówię kilka osób – rzekła Luna, uśmiechając się do mnie.

- Mam nadzieję, że Snape się o niczym nie dowie… - mruknął chłopak. – Jak co, to całą winę biorę na siebie.

- Przestań gadać jak Gryfon! – oburzyłam się, udając obrażoną minę.

- Ale ja jestem Gryfonem! – odpowiedział z taką pewnością i dumą, jaką w dzisiejszych czasach trudno znaleźć.

Po chwili cała nasza trójka wybuchnęła nie do końca uzasadnionym śmiechem.

Radość to uczucie zadowolenia i satysfakcji przejawiające się śmiechem, optymistycznym spojrzeniem na rzeczywistość czy poczuciem beztroski. Przebieg radości jest zwykle stosunkowo gwałtowny. Pojawia się w wyniku zbiegu zdarzeń i stopniowo ustępuje. Jej miejsce zastępuje wówczas szczęście.

Inni uczniowie gawędzili beztrosko, pomału przyzwyczajając się do nowego reżimu panującego w szkole. Tylko z niektórych ławek dobiegał szloch spowodowany nowymi morderstwami lub brakiem przyjaciela - mugolaka.

Wieczorem na mojej twarzy nadal malowały się iskierki delikatnego uśmiechu. Z jednej strony znęcałam się nad sobą, karcąc się w duchu za to, ale z drugiej… Dawno nie było mi tak dobrze.

Postanowiłam udać się do biblioteki. Takie rzeczy najlepiej załatwiać od razu, zanim Snape lub któryś z rodzeństwa Carrow zacznie coś podejrzewać. A może znajdzie się jakiś bezczelny Ślizgon, który wszystko wyśpiewa o podejrzanej grupie uczniów? Tutaj niczego nie można być pewnym. Przyjaciel może się okazać wrogiem, a wróg przyjacielem – choć to drugie raczej rzadko się zdarza.

Poruszałam się, jakby nigdy nic. Nauczyłam się, że grunt to nie rzucać się w oczy. Oczywiście łatwo powiedzieć, kiedy ma się długie rude włosy, mnóstwo piegów no i było się dziewczyną Harry’ego Pottera, która najpewniej zna wszystkie jego tajemnice i posiada cały plan jego cholernej wyprawy. Jak łatwo się pomylić, prawda?

- Potter nigdy nie dostanie tego miecza! – Usłyszałam podniesiony, kobiecy głos dochodzący z jednej z pustych klas.

Zakradłam się bliżej. Przyłożyłam oko do dziurki od klucza (wracając do poprzednich rozmyślań, grunt to nie rzucać się w oczy, prawda?). Na środku sali stało rodzeństwo Carrow. Alecto zgarbiona, przysadzista i niska kobieta ostro gestykulowała. Przez chwilę bałam się, że jej rozbiegane spojrzenie mnie wypatrzy.

- Przestań na mnie krzyczeć! – wrzasnął Amycus. – Czarny Pan wie co robi! Już w piątek przeniosą miecz w bezpieczne miejsce.

- Mam nadzieję, że Snape dobrze go pilnuje. Nie chce chyba znów narazić się Czarnemu Panu?

- To nie jest nasza sprawa, Alecto. Teraz najważniejsze jest to, aby uczniowie nie podnosili żadnych buntów. Pierwsze miesiące są zawsze najgorsze. Potem się przyzwyczają. Wystarczy spojrzeć na Weasley. Raz potraktowana w odpowiedni sposób i już trzyma zamknięty dziób.

- Nic nie mów o tej suce. Szkoda, że nie chodzi na mugoloznaztwo. Pewnie miałaby dużo do powiedzenia, patrząc na zwód tatusia. – Po ostatnim słowie Alecto splunęła na podłogę.

Zacisnęłam dłoń w pięść. Nie mogłam stracić panowania nad sobą, nie teraz. Zmusiłam mózg do jeszcze efektywniejszej pracy. Musiałam zapamiętać każde ich słowo, analizę zostawię na później.

- Ty jak coś powiesz – odezwał się po chwili Amycus. – Przecież Galinda chodzi na twoją lekcję.

Oboje wybuchneli tak przerażającym śmiechem, że nie pozostało mi nic innego, jak usunąć się z tego miejsca jak najszybciej.

* * *

Jest dłuższa i jest więcej opisów. Mam też nadzieję, że choć trochę lepsza od poprzedniej.

Dziękuję wszystkim za miłe słowa pod ostatnim postem i cieszę się, że jednak podoba wam się charakterek Ginny. To fakt jest silna, ale mi czasami gra na nerwach :) Muszę wymyślić jej jakąś słabość. Każdy przecież czegoś się boi, prawda? Ja na przykład mam  okropną klaustrofobię. Pozdrawiam wszystkich cieplutko (choć na dworze plucha).