004 ROZDZIAŁ: Przepowiednia Trelawney

Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem. Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterię: to jego najczęstsze wcielenia. Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka. Trzeba za nim ruszyć.

(Carlos Ruiz Zafón — Cień wiatru)

Dlaczego chodzę na wróżbiarstwo? Cóż… Teoretycznie, to tylko dlatego, że umówiłam się z Luną, że każda z nas wybierze trzy przedmioty. A praktycznie, to wróżbiarstwo jest jedynym przedmiotem, który nie zmienił struktury po wejściu w życie nowego reżimu.

Okrągłe, duszne pomieszczenie z dużą ilością dywanów, zasłon i szmat (to znaczy materiału). Nie było tam miejsca, na którym mógłbyś spokojnie zawiesić oko. Wszystko było kolorowe i rażące.

Stróżki potu spływały leniwie po moim czole. Lekcja wydawała się ciągnąć w nieskończoność, a perspektywa spędzenia nieskończoności w sali profesor Trelawney nie była zachęcającym widmem przyszłości.

Nie mogłam się napatrzeć na Lunę. Z takim zafascynowaniem i iskrą w oku przyglądała się nauczycielce, gdy ta powtarzała w swoim amoku o rychłej śmierci, która niedługo nawiedzi kogoś z nas. Zazwyczaj nie zwracałam na to szczególnej uwagi, ale ostatnimi czasy stawało się to coraz bardziej namolne.

Poklepałam przyjaciółkę po plecach.

- Nie mogę już tego słuchać – szepnęłam jej do ucha. – To, co mówi jest straszne. Pomyśl, co by było gdyby…

- Cicho Ginny – przerwała mi przykładając wskazujący palec do swoich naturalnie różowych warg. – To jest ciekawe…

Zrezygnowana opadłam na oparcie fotela.

Jeszcze tylko kilka minut – powtarzałam sobie w duchu.

Ku mojemu nieszczęściu znalazła się przy mnie Trelawney. Patrzyła swoimi dużymi, lekko przerażającymi oczami i dzwoniła bransoletkami. W klasie zapadła zupełna cisza, nie było nawet słychać pochrapywania.

- Brniesz za daleko, lepiej się wycofaj – zacharczała. – Działając pochopnie, popełnisz wiele pomyłek. Trzymaj język za zębami, bo inaczej powtórzysz błąd swojej matki. Uważaj na wodnika, ona zaufała i się zawiodła. Twój ojciec ci pomoże, ale wpierw ty musisz pomóc jemu. zdaj się na niego, a on odpłaci ci się tym samym.  On zna cię najlepiej, choć odnosisz inne wrażenie.

Rozejrzałam się po sali. Miałam nadzieję, że tylko ja to słyszałam, jednak się myliłam. Wiele dziewcząt siedziało z zasłoniętymi ustami, obawiając się o zdrowie profesorki. Po mojej lewej usychałam piskliwy głos nieznanego mi  Krukona, który stwierdził, że jest wodnikiem. Po chwili krzyk dziewczyny z Slytherinu do której doszła ta sama prawda.

- Może lepiej idź – usłyszałam głos Luny.

Trelawney najwyraźniej nie doszła jeszcze do siebie, stała oparta o mój stolik i próbowała odchrząknąć jakąś gule z gardła. Wstałam jak sparaliżowana. Nie panując nad własnymi ruchami rzuciłam się do klapy w podłodze. Otworzyłam ją i jak w amoku zeskoczyłam na dół. Moje dłonie uderzyły o zimna i twardą posadzkę. Nie bolało, albo ja nic nie czułam. Biegłam ile sił w nogach, przeskakując kilka stopni na raz.

Co to właściwie było?

Kochany Harry,

Teraz naprawdę Cię potrzebuję. Muszę Ci opowiedzieć o tym, co zdarzyło się na lekcji wróżbiarstwa. Tak wiem, pewnie najpierw mnie wyśmiejesz, co ja w ogóle tam robię. To dłuższa historia niż by Ci się wydawało.

Harry! Ja już wariuję. Czuje się tak, jakbym nie żyła już swoim życiem. Tak, jakby to wszystko, co się wokół mnie dzieję nie miało dotyczyć mojej osoby tylko kogoś zupełnie innego. Ciekawe, czy Twoja miłość do mnie, faktycznie jest do mnie? Może to uczucie też przywłaszczyłam sobie bez niczyjej zgody?

chyba jeszcze – Ginny

* * *

Miałam się spotkać z Neville’em i Luną, ale się nie zjawiłam. Nie byłam w stanie poukładać sobie wszystkich tych informacji. Tak bardzo bym chciała powiedzieć komuś o transie Trelawney. Nie ma Dumbledora, nie ma Harry’rgo, nie ma Hermiony, nie ma nawet Rona, a nie wiem czemu mam przeczucie, że to jedne z nielicznych osób, które byłyby w stanie mi to wytłumaczyć.

A może Snape?

Nie! Co ja mówię. Teraz to zupełnie oszalałam. Chce iść do jednego ze Śmierciożerców? Potrzebuję powietrza. Dużej dawki świeżego powietrza.

Na błoniach wybrałam jedno z miejsc, które na dłuższą metę było beznadziejne. Usiadłam samotnie przy dużym drzewie rosnącym na brzegu jeziora…

„Dwójka młodych ludzi goniła się w stronę jeziora. Wiatr rozwiewał długie rude włosy dziewczyny. Śmiała się tak głośno, że płoszyła małe ptaszki wygrzewające się na gałęzi. Czarnowłosy chłopak nie mógł jej dogonić.

Gryfonka schowała się za dużym drzewem, próbowała opanować narastającą zadyszkę.

- Ginny? – zawołał chłopak. – Gdzie się schowałaś? Hej…

Nie zdążył nic więcej powiedzieć. Dziewczyna wyskoczyła i uwiesiła się mu na szyję. Zaczęła go całować, tak jak jeszcze nigdy. Czuł każdy jej ruch języka i warg. Rozpalała ogień namiętności na jego plecach. Zatopił ręce w jej długich, tak słodko pachnących, włosach.

- Kocham cię – szeptała w przerwach na złapanie oddechu. – Tak cholernie cię kocham…"

- Proszę, proszę, kogo my tu mamy? – Wyrwał mnie z zamyślenia cyniczny głos.

Draco Malfoy i jego dwuosobowa świta: Crabbe i Goyle. Jednak nie patrzyli na mnie. Te słowa kierowali do przeraźliwie chudej, pofarbowanej na platynowy blond Ślizgonki.  Dziewczyna siedziała kilka metrów ode mnie i karmiła ogromną kałamarnicę kanapkami, które prawdopodobnie zabrała z Wielkiej Sali podczas śniadania. Wzniosła swoje brązowe oczy. Pod grubą warstwą pudru można było dostrzec mnóstwo piegów. Nie wyglądała na przejętą zachowaniem chłopaków. Najwyraźniej była do tego przyzwyczajona.

- Jaka wyniosła. – Splunął jej pod nogi Goyle.

- Zapominasz, że miejsce śmieci, jest na śmietniku? – zadrwił Malfoy.

Cała trójka wybuchnęła równo wymuszonym śmiechem.

- Nie pozwalaj sobie, Draco – syknęła. Jej głos wydawał się taki znajomy.

- Nie waż się nawet wymawiać mojego imienia!

- Draco, Draco, Draco… - kpiła w żywe oczy.

Widziałam jak Ślizgon robi się purpurowy ze złości. Już chciałam stanąć w jej obronie, kiedy pojawiła się kolejna Ślizgonka o kasztanowych lokach na głowie.

- Glindzia? – zapytała zerkając zza obszernych pleców Crabbe’a. – Glindzia, kurde, wszędzie cię szukam.

- Przepraszam cię Nessi. Jak widzisz miałam tu nieprzyjemne spotkanie. – Dziewczyna podniosła się na nogi. Była strasznie niska. Mogła mieć najwyżej kilka centymetrów więcej niż półtora metra. Podeszła do przybyłej dziewczyny. Wzięły się pod ramię.

- Może pójdziemy do biblioteki? – zaproponowała Ślizgonka o imieniu Glindzia. – Muszę nadrobić zaległości. Pomfrey pozwoliła mi od poniedziałku uczestniczyć w lekcjach.

- Tak? To super. Już zaczynało mi się nudzić samej.

- Do zobaczenia w poniedziałek, panno Ginevro. – Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że ta dziewczyna mówi do mnie. Bez słowa kiwnęłam głową. Jeszcze przez chwilę przyglądałam się ich oddalającym się sylwetkom.

- Panno Ginevro… - usłyszałam sarkastyczny, przepełniony jadem głos po prawej. No tak, zupełnie zapomniałam o ich obecności…

- Czego chcesz?

- Czyżbyś nie znała jeszcze panny Galindy Doyle? – zapytał Malfoy z udawanym poruszeniem. – Cóż to za strata… Pasowałybyście do siebie w śmietnikowej scenerii.

Goyle i Crabbe zrobili krok do przodu. Widząc ich miny miałam ochotę ulotnić się stąd jak najszybciej. Patrzyli na mnie głodnym wzrokiem. Byłam w klatce, mały uwięziony, bezbronny ptaszek.

- Zostawcie ją – odezwał się Malfoy po chwili. – Mam lepszy pomysł.

Odetchnęłam z ulgą. Choć perspektywa tego, co mógł szykować ten przebrzydły Ślizgon już nie była tak malownicza.

- Miej się na baczności Weasley – rzekł przez zaciśnięte zęby. – Nie ma tu już nikogo, kto może ci pomóc.

Niestety w jego słowach było zbyt dużo bolesnej prawdy. Na kogo tak naprawdę mogłam liczyć w razie niebezpieczeństwa? Uważaj na wodnika, ona zaufała i się zawiodła…

* * *

Notka ze specjalną dedykacją dla Ga z bloga:

 http://if-you.blog.onet.pl/

Dziękuje za wszystkie miłe komentarze i sugestie dotyczące opowiadania :)

Nie wiem kiedy pojawi się news. Prawdopodobnie w weekend ale później będziecie musieli uzbroić się w cierpliwość bo szykuje się tydzień pełen sprawdzianów.