005 ROZDZIAŁ: Miecz Godryka Gryffindora cz. 2

- Nic na to nie poradzę. Po prostu się tu znalazłem.
- Nie użalaj się tak nad sobą. Pogódź się z losem.
- Nie prosiłem się tutaj.

(Stephen King — Mroczna Wieża I: Roland)

Weszłam do Pokoju Życzeń, w którym miało odbyć się zebranie w sprawie akcji: „Harry musi mieć ten cholery miecz.”  Wiedziałam, że już dawno jestem spóźniona, ale jak zobaczyłam tylko Lunę i Neville'a moje oczy zrobiły się kilkakrotnie większe.

- Już po wszystkim? – zapytałam nie kryjąc zdziwienia.

Luna w jednej chwili objęła mnie ramieniem.

- Jak się czujesz? – zignorowała moje pytanie. – Trelawney nieźle cie nastraszyła…

- To nie ważne – przerwałam jej trochę zbyt agresywnie. – Powiedzcie mi ile było osób i co ustaliliście.

- Nic… -jęknął Neville.

- Co nic? Nie mace żadnego pomysły? Przyszło tytlu ludzi i nikt na nic nie wpadł? – byłam zaskoczona i zdenerwowana.

- Nikt nie przyszedł Ginny – szepnęła Luna. – Nikt…

Kochany Harry,

Masz co chciałeś… Nikt nie przyszedł, więc nikt nie narazi swojego życia. Jeśli jednak chcesz wiedzieć, to ja nie spocznę. Dostaniesz ten miecz. Nie oddam go Snape’owi bez walki. Choć bym miała do niej stanąć sama.

Nie uważasz, że gdybyśmy wszyscy się w sobie zaparli, to moglibyśmy coś zdziałać? Nie wymagam od nikogo niewiadomo czego, ale chyba wszystkim nam zależy na rodzinie, przyjaciołach, bliskich…

Ginny

- I co teraz? – wyprzedziła moje pytanie przyjaciółka.

Zamyśliliśmy się na chwilę. Każde z nas utkwiło wzrok w podłodze. W pomieszczeniu było słychać tylko nasz równy oddech. Jedyne, na co miałam teraz ochotę, to usiąść i płakać. Załamać się i poddać reżimowi. Zacisnęłam mocno powieki. Spuściłam niżej głowę. Po chwili z mojej piersi wydobył się niekontrolowany jęk, a po piegowatych policzkach spłynęły słone krople łez. Tak bardzo chciałam je powstrzymać, tak bardzo nie chciałam, aby ujrzeli je moi przyjaciele.

Poczułam na ramieniu mocny uścisk Neville’a.

- Nie płacz – szepnął. – Wszystko będzie dobrze.

Po chwili wybuchnęłam jeszcze mocniejszym płaczem. Chwyciłam kurczowo brzeg jego szaty i wtuliłam głowę w tors. Nie płacz… Jak często już to sobie powtarzałam? To już nie jest płacz, to histeria. Jak długo już to w sobie dusiłam? Jak długo byłam silna? Gdzie się podziała ta zahartowana dziewczyna? Nie pamiętam, kiedy ostatni raz targały mną takie emocje.

Nie dochodziły do mnie żadne bodźce zewnętrzne. Nie obchodziło do mnie, że Luna gładzi moje plecy, a Neville obejmuje w pasie. Gdyby nie on, pewnie już dawno opadłabym na podłogę i tam zwijała się z nadmiaru emocji.

Egzaltacja…

Nie, raczej nigdy nie miałam z nią problemów i może to był mój błąd? Przez tyle lat dusiłam w sobie wszystkie słabości.

Nawet nie wiem kiedy znalazłam się na błoniach. Siedziałam razem z Luną na jednej z ławek. Neville stał za mną w razie jakbym się niebezpiecznie przechyliła. Przyjaciółka, co jakiś czas, ocierała mi łzy z policzków.

- Już dobrze – uspokajała mnie. – Oddychaj głęboko.

Pomału zaczęła dochodzić do mnie szara rzeczywistość. Chłodny wiatr muskał moje czerwone od płaczu policzki.

- Przepraszam – wydusiłam z siebie lekko zachrypniętym głosem.

Neville poklepał mnie lekko po prawej łopatce.

- Nie żartuj – rzekł. – Nie masz za co przepraszać.

Odchyliłam głowę do tyłu, aby ogrzać twarz w ostatnich promieniach słońca. Pomału wszystko zaczęło się układać w całość.

- Co zrobimy? – zapytałam, przypominając sobie powód mojej histerii. – Ja się nie poddam, ale muszę wiedzieć, czy wy…

Nie zdążyłam dokończyć w naszą stronę biegła opiekunka Gryfonów, nauczycielka transmutacji, pani profesor Minerwa McGonagall. Patrząc na jej twarz miałam wrażenie, że przez ostatnie kilka miesięcy okropnie się postarzała.

- Co się stało? – zapytała zdyszana. – Widziałam was przez okno mojego gabinetu. Panno Weasley, dobrze się pani czuje?

- Już wszystko gra – wyręczyła mnie Luna. – Ginny najwyraźniej zjadła coś niestrawnego.

McGonagall spojrzała na mnie podejrzliwie.

- Mam nadzieje, że nie planujecie nic głupiego? – zapytała.

- Pani profesor – odezwał się Neville. – Uważa pani, że to co się dzieje w szkole jest dobre?

Nauczycielka westchnęła ciężko. Nie wolno jej było mówić otwarcie o tym co dzieje się w szkole.

- Uważam, że powinniśmy wierzyć, że to się zmieni – oświadczyła cicho.

- Samą wiarą nic nie zdziałamy! – oburzyłam się. – Nie potrafię tak mocno wierzyć, aby potrzebna mi rzecz znalazła się w moim posiadaniu!

Luna chwyciła moją dłoń, dając mi do zrozumienia, że już wystarczy.

- Panno Weasley, proszę abyś powstrzymała język szczególnie w obecności dyrektora i profesorów Carrow.

- Przepraszam… - jęknęłam lekko obrażona.

Strach - jedna z podstawowych cech pierwotnych (nie tylko ludzka) mających swe źródło w instynkcie przetrwania. Stan silnego emocjonalnego napięcia, pojawiający się w sytuacjach realnego zagrożenia, naturalną reakcją organizmu jest np. odruch silnego napięcia mięśni a w konsekwencji ucieczka lub walka.

Czuję się pobudzona do działania. Co z tego, że jest nas tylko troje? Co z tego, że wszyscy boja się nam pomóc? Co z tego, że wszyscy maja gdzieś, co stanie się z Harrym, a w konsekwencji całym światem czarodziejów? Mam ich wszystkich tam, gdzie oni mają przyszłość swoja i następnych pokoleń. I ja uważałam się za egoistkę…?

Seamus ty stary padalcu, jak możesz martwić się o swojego przyjaciela i nie robić nic, aby mu pomóc?

Demelzo ty głupia krowo, jak mogłaś zawsze tak chwalić Harry’ego skoro teraz się wszystkiego wypierasz?

Susan ty fałszywa małpo, jak możesz współczuć mugolakom, skoro sama mówiłaś, że słowa nic tak naprawdę nie znaczą?

Ernie ty świnio bez ryja, jak możesz twierdzić, że Justyn był twoim najlepszym przyjacielem, skoro wolisz flirtować z Puchonkami?

Lavender, Parvati, Padma, Hanna, a może Romilda? Gdzie wy do cholery jesteście!?

Ilu jeszcze z was mam wymienić, aby moje emocje choć trochę opadły? Wszyscy jesteście siebie warci… 

Nastał czwartkowy wieczór, ostatnia szansa na pomoc Harry’emu. Wraz z Luną i Neville'em umówiliśmy się na zachodniej klatce schodowej. Jeżeli ktoś by miał nas tam przyłapać, to najprawdopodobniej tylko Irytek.

- Mam hasło od Ernie’go – rzekł Neville. – Stwierdził, że tylko tak może nam pomóc.

- Lepsze to, niż nic – szepnęłam z nutą ironii w głosie.

- Ginny, nie złość się – poprosiła Luna. – Bez hasła nie byłoby nawet po co tam iść.

- Gotowe? – zapytał Gryfon robiąc krok do przodu. Po chwili jednak mina mu zrzedła..

- Schowaj miecz, rycerzu Longbottom – usłyszałam znajomy, rozbawiony głos.

Odwróciłam się mechanicznie. W naszą stronę zmierzały dwie Ślizgonki, które widziałam nad jeziorem.

- Nessi, nie mów tak – Glindzia dała przyjaciółce kuksańca. – Jeszcze nasz młody panicz się zniechęci.

Obie zachichotały.

- Jakim cudem się dowiedzieliście!? – Neville był wyraźnie zdenerwowany. – Wynoście się stąd i zapomnijcie o całej sprawie!

- Uspokój się – szepnęłam.

Byłam równie zaskoczona ich widokiem, co pozostali przyjaciele. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć, bo skoro one wiedział to…

- Kto jeszcze wie? – dokończyłam myśl na głos.

Glindzia spojrzała na mnie rzeczowo.

- Was to jeszcze rozumiem – wskazała na Neville i mnie. – Jesteście Gryfonami wszyscy od dawna wiedzą, że macie krzepę, ale brakuje wam mózgu. Ty, to co innego – wyszczególniła Lunę – jesteś Krukonką… Myślałam, że macie więcej w głowie, czyżby wasz rozum ograniczał się do zakuwania regułek na pamięć?

- Słuchaj – Neville pomału odzyskiwał panowanie nad sobą. – Troszkę się spieszymy i…

- Panie Longbottom – zaczęła wyniośle Nessi – Jeśli chce pan wiedzieć, to Snape tylko czeka aż pojawicie się w jego gabinecie.

- Powiedziałaś mu?! – wrzasnął.

- Nie… ale skoro my to wiemy? To domyśl się co z ta informacją zrobili inni Ślizgoni.

- Po co tu jesteście? – zapytałam już lekko zbita z tropu. – Aby nas ostrzec? Jaki macie w tym cel?

- Mylisz się panno Weasley – oświadczyła spokojnie Glindzia. Miałam wrażenie, że się ze mną bawi. – Chcemy wam pomóc.

- Nie przyjmiemy pomocy Ślizgonek – rzekł odruchowo przyjaciel.

- Neville, co ty wygadujesz? – odezwała się po raz pierwszy Luna. – Najpierw narzekaliście, że zostaliśmy sami, a teraz odmawiacie?

Spojrzeliśmy po sobie. Rozumieliśmy się bez słów. Neville był tak samo uprzedzony jak ja. Luna zawsze wszystkim ufała. Kiedyś myślałam, ze to zaleta, jednak teraz… Mrugnęłam porozumiewawczo. Chłopak tylko delikatnie kiwnął głową. Nie mieliśmy innego wyboru, musieliśmy im zaufać.

- Co proponujecie? – zapytałam.

- Wywabimy Snape’a z gabinetu – rzekła Nessi. – Macie drogę wolną. Do reszty się nie wtrącamy.

- Jak to zrobicie? – wyprzedził moje pytanie Neville.

- To jest tylko i wyłącznie nasza, nieopatentowana sprawa – odpowiedziała mu.

- Ok. Mam jeszcze jedno pytanie – zaczął chłopak, na jego twarzy malowało się zakłopotanie.

Glindzia spojrzała na niego zachęcająco, a Nessi udawała znudzenie.

- Albo jest już późno i jestem zmęczony, albo sobie z nas żartujecie, albo zachowujecie się jak nie z tej epoki.

Dziewczyny wybuchnęły śmiechem.

- Nie przesadzaj… - jęknęła Nessi.

- A wasze imiona? To zdrobnienia, prawda? Jak brzmią naprawdę? Chyba możecie nam się przedstawić?

- Jestem Galinda Doyle, a to Nassaroza Thropp.

Neville nie wydawał się być usatysfakcjonowany.

* * *

Nie wiem czy jestem zadowolona z tej notki… No ale Ginny to tylko człowiek, a to wcale nie brzmi tak dumnie jak niektórym się wydaje. Myślę, że jej histeria jest uwarunkowana faktem, że notka pisana była na polski, a akurat mówiliśmy o tym jak człowiek często się poddaje. Biedna Ginny musi doświadczać wszystkich psychologicznych motywów z lekcji.

Mam nadzieję, że następna notka będzie lepsza…