059 Alternatywa cz.1: Tam, gdzie nie ma nas

Słyszałam, że ludzie wchodzą do naszego życia z jakiegoś powodu. Wnoszą coś, czego musimy się nauczyć. I my jesteśmy zaprowadzeni do tych, którzy pomagają nam dorosnąć. W sumie nie wiem, czy w to wierzyć…

Wicked - For good

1 września1992

 Pociąg Ekspres Hogwart ruszył z peronu przy King's Cross. Wychyliłam się jeszcze bez okno, aby pomachać tacie. Pod maską uśmiechu krył się smutek i przygnębienie. Czasem miałam wrażenie, że on będzie tęsknić bardziej ode mnie.

- Będę pisać – krzyknęłam. – Ale ty też nie zapomnij wysłać krótkiego listu sam z siebie.

- Obiecuje, że nie zapomnę – opowiedział, idąc chwilę za miarowo przyspieszającym pociągiem. - Ucz się pilnie i nie sprawiaj problemów.

- Czyli jak zawsze…?

- Właśnie tego się obawiam.

Maszyna przyspieszyła, pozostawiając stację daleko w tyle. Westchnęłam głośno. Tata był kochany, jednak czasem przesadzał z nadopiekuńczością. Dopiero teraz, jadąc pierwszy raz do szkoły, mogłam poczuć się choć trochę wolna.

Ruszyłam wąskim przejściem. Przepchnęłam się obok grupki starszych chłopców. Popatrzyli na mnie z głupimi uśmiechami. Nie uszło moim uszom przezwisko, które usłyszałam. Rudzielec. Nie obejrzałam się. Nie warto było jakkolwiek reagować na grubiańskie zaczepki.

Zerkałam do przedziałów, szukając jakiegoś wolnego, zachęcającego miejsca. Miałam szczęście. W jednym siedziała sama dziewczyna. Musiała być w moim wieku, gdyż na jej piersi nie widniała żadna odznaka. Uchyliłam drzwi, a ona podniosła głowę.

- Wolne? – spytałam.

- Jasne – rzekła, po czym wykonała gest zapraszający do środka.

Przyjrzałam się dokładniej dziewczynie. Była dość chuda i wysoka. Jej głowę pokrywały ładnie zaczesane, brązowe fale. Twarz miała pociągłą, z mocno zarysowanym podbródkiem, a oczy jasnoszare. Do tego kształtne, pełne usta. Jej twarz wyglądała jak z obrazka.

- Jestem Ginny Lupin – oświadczyłam, wyciągając rękę w jej stronę.

- Nassaroza Thropp – odpowiedziała, odwzajemniając gest, a na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

Tata wielokrotnie opowiadał mi o Hogwarcie. Mówił o tym, jak poznał swoich przyjaciół, jak całe godziny spędzali, poznając tajemnice starego zamku. Miałam nadzieję również poznać tak wspaniałych ludzi. Jednak czy na pewno chciałam się do nich tak przywiązywać?

Tata mawiał, że kiedy wejdę do Wielkiej Sali, to nie będę mogła wyjść z podziwu. Miał rację. Pomieszczenie było olśniewające. Zapierało dech w piersiach. Oświetlało ją tysiące świec unoszących się nad czterema uczniowskimi stołami.  Zastawiono je złotymi talerzami i pucharami. Po drugiej stronie sali stał jeszcze jeden długi stół, przy którym zasiadali nauczyciele i dyrektor we własnej osobie.

Patrzyłam na twarze przerażonych pierwszoroczniaków. Przed nami był najważniejszy rytuał. Przydział. Każdy z nich miał jakieś marzenie. Ja też. Jedynie Nessi wydawała się być spokojna, jakby wiedziała, co za chwilę usłyszy.

- Ginevra Lupin. – Usłyszałam moje imię i nazwisko z ust wysokiej kobiety – Minerwy McGonagall.

Przełknęłam głośno ślinę i podeszłam do małego stołka. Starałam się emanować choć w kilku procentach taką pewnością siebie jak poznana w pociągu koleżanka. Po chwili poczułam, jak stanowczo zbyt duża czapka opada mi na oczy. Widziałam tylko ciemność.

- Gdzie by cię umieścić. – Usłyszałam cichy głos w mojej głowie. – Masz w sobie cechy dwóch domów. To ciekawe… Więc niech będzie – SLYTHERIN!

Ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Tiara zniknęła z mojej głowy. W sali rozbrzmiewały oklaski ze strony tylko jednego domu. Przez głowę przeszła mi tylko jedna myśl: to będzie długie siedem lat.

Zajęłam miejsce przy stole znajdującym się przy zachodniej ścianie. Kolejni uczniowie zasiadali na stołku i poddawali się selekcji…

- Nassaroza Thropp.

Obserwowałam, jak dziewczyna zajmuje miejsce. Tiara nie zastanawiała się długo.

- SLYTHERIN!

Na mojej twarzy pojawił się mimowolny uśmiech. Nessi podbiegła do mnie i uścisnęła serdecznie. Byłam wdzięczna losowi, że Tiara umieściła nas w jednym domu.

- Galinda Weasley.

Dostrzegłam piegowatą dziewczynę z długimi, rudymi włosami. Czyli nie byłam sama w tym roczniku.

- GRYFFINDOR!

2 września 1992

Pierwsza noc spędzona w Hogwarcie nie była tak okropna jak myślałam. Zasnęłam od razu, rozłożona wygodnie na dużym łóżku zasłanym zieloną pościelą. Sypialnię dzieliłam z poznaną w pociągu Nassarozą, jednak nie miałam już kiedy z nią pogadać. Ona też była niesamowicie zmęczona.

Następnego dnia pojawiłyśmy się razem w Wielkiej Sali na śniadaniu. Usiadłyśmy przy stole Ślizgonów i  wtedy go dostrzegłam. Nie miałam pojęcia, dlaczego ostatniego wieczoru nie zobaczyłam jego twarzy. Czy to możliwe, że nie było go na uczcie?

Harry Potter, czarnowłosy chłopiec o zielonych oczach zakrytych okropnie kiczowatymi, okrągłymi okularami. Siedział przy stole Gryfonów i pochylał się nad talerzem zapełnionym jajecznicą. Rozmawiał z rudym chłopcem i dziewczyną z burzą gęstych, brązowych włosów.

- Na kogo patrzysz? – zainteresowała się Nessi.

- Na nikogo, tak sobie się rozglądam.

- Przecież widzę, że coś się stało. Czym się martwisz?

- Mój ojciec zawsze mówił, że nie ma znaczenia, w jakim będę domu, ale on sam był Gryfonem. Nie wiem, jak zareaguje, gdy dowie się, że jestem Ślizgonką.

- A twoja mama? – spytała dziewczyna, nakładając sobie sałatkę na talerz.

Zawahałam się. Znałam Nessi niecałą dobę. Czy powinnam zdradzić jej jeden z najbardziej wstydliwych sekretów mojej rodziny?

- Moja mama umarła przy porodzie – skłamałam gładko.

- Ach… przykro mi – szepnęła lekko zawstydzona.

- To nic. Jestem przyzwyczajona, że jej nie ma.

Chciałam dodać coś jeszcze, jednak przerwał mi opiekun naszego domu. Severus Snape – nauczyciel eliksirów. Wiedziałam, że jest w wieku mojego ojca, jednak prezentował się o wiele gorzej. Miał tłuste, liche, czarne włosy sięgające ramion. Skóra twarzy była pożółkła i ziemista. Wykrzywił wąskie wargi, ukazując zniszczone zęby. Machnął różdżką i w moim kierunku poleciał pergamin, na którym znajdował się plan lekcji.

- Napisałaś już list do ojca, Lupin? Na pewno się uciesz, że jego córeczka tak została przydzielona.

Nie zdążyłam nic odpowiedzieć. Nauczyciel oddalił się do następnych uczniów. Jego czarne szaty sprawiały, że wyglądał jak nietoperz.

- Niezbyt miłe rozpoczęcie roku – rzekła Nessi.

Kiwnęłam głową, przyznając jej rację.

- Mówią, że dziedzic Slytherinu powrócił do Hogwartu – rzekła Nessi cicho. – Jak sądzisz, kim on jest?

- Nie wiem, zadajesz mi to pytanie od miesiąca! Nie interesuje mnie to. Nie jestem mugolaczką, nic mi nie grozi.

- Ech… no niby nie, ale wszyscy patrzą na nas – na Ślizgonów. Liczą, że to ktoś z nas.

- Wszyscy już dali nam spokój. Myślą, że dziedzicem jest Potter. I tyle.

Wstałam z kanapy i ruszyłam w stronę wyjścia z pokoju wspólnego. Minęłam Dracona i jego dwóch goryli. Poczułam, jak zmierzyli mnie wzrokiem. Szłam korytarzem, nie bardzo wiedząc, gdzie zmierzam. Jedyne o czym myślałam, to wyjście z tych brudnych, wilgotnych lochów. Coraz częściej zastanawiałam się, dlaczego los chciał, abym trafiła właśnie tutaj – do najgorszej części zamku. Wspięłam się na kilka pięter schodów i poczułam, jak moje nogi zamoczyły się w zimnej wodzie.

Jęcząca Marta – pomyślałam.

Chciałam podejść do łazienki, jednak z pomieszczenia wybiegła zdenerwowana Galinda Weasley. Usłyszałam kiedyś głupi żart, że jesteśmy siostrami, które ktoś rozdzielił w dzieciństwie. Nie wiem, którą z nas to bardziej zabolało… mnie - Ślizgonkę czy ją – Gryffonkę.

Przez chwilę popatrzyła na mnie zamglonymi oczami. Wyglądała jak wariatka, która uciekła z oddziału zamkniętego w Mungu. Jej długie, rude włosy były poczochrane, jakby nie czesała ich od kilku miesięcy.

- Dobrze się czujesz? – spytałam, siląc się na uprzejmy ton.

Nie odpowiedziała. Wyglądała tak, jakby w ogóle mnie nie widziała.

- Świruska – szepnęłam.

Nie obejrzała się, choć mogłam się założyć, że słyszała moje słowa.