060 Alternatywa cz. 2: Smutki i żale

Mimo wszystkiego, Ziemia zawsze się kręci.
Wiem, że mnie złapiesz, gdy zacznę upadać.
To ojcowie... córki...

Kristin Chenoweth - Fathers and Daughters

Dla Ros :*

4 sierpnia 1993

 Lato było niesamowicie ciepłe jak na klimat panujący w Anglii. Padało mniej niż zwykle, a na horyzont częściej wspinało się słońce, prezentując się na tle błękitnego nieba. Malownicze lasy, znajdujące się w okolicach miasteczka, w którym mieszkaliśmy, wyglądały jeszcze piękniej muskane złotymi refleksami.

W lipcu poświęcałam dość dużo czasu na wykonywanie zadanych prac domowych. Rzadko kiedy prosiłam tatę, aby mi pomógł. Wolałam zrobić je sama, choć czasem podsuwał mi odpowiednią literaturę i zaglądał przez ramię, aby zawczasu skorygować jakiś błąd.

- Chyba powinniśmy pogadać – rzekł pewnego dnia, kiedy zwijałam rolkę pergaminu i odkładałam książki. – Pewnie się domyślasz – kontynuował – że profesor Lockhart nie będzie w stanie uczyć was obrony przed czarną magią.

Spojrzałam na niego zdziwiona. Jakie to miało znaczenie? – zapytałam się w myślach.

- Napisałem do dyrektora i Dumbledore dał mi tę posadę.

- Co?

Tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić. To mógł być tylko nieznośny żary. Nic więcej.

- I nie mogłeś mi tego powiedzieć?

- Masz rację. Powinienem ci przekazać, co planuję zrobić. Ale zrozum Ginny, jeśli zatrudnię się w Hogwarcie, nie będziemy mieć aż takich problemów finansowych.

- Wiem, nie jestem głupia, ale mogłeś uszanować to, że będziesz moim nauczycielem i wolałabym się jakoś… przygotować.

- Nie przesadzaj, nie jesteś kiepska w czarowaniu.

- I co z tego?

Kilka godzin później.

Droga Nessi,

Mój ojciec zwariował, Nie uwierzysz, kiedy to przeczytasz. Będzie nas uczył obrony przed czarną magią! Sama dowiedziałam się dopiero dzisiaj. Nie powiedział mi co planuje. Udaje, że nic się nie stało i wszystko jest w najlepszym porządku, jednak ja…

Urwałam po chwili. Stalówka zatrzymała się kilka cali nad pergaminem, samotna kropla atramentu kapnęła na świeżo zapisane litery, tworząc niemożliwy do opisania wzór. Czy to możliwe, aby…? Nie. Chociaż, dlaczego by nie? Przecież to oczywiste. Jak mogłam być taka głupia!

Odłożyłam pióro i zgniotłam pergamin w twardą kulkę, którą rzuciłam pod biurko.

Jak poparzona pobiegłam do salonu. Ledwo udało mi się zahamować w drzwiach. Ojciec siedział na fotelu. Wzrok miał utkwiony w kominku, w którym nadal leżała sadza, choć od sezonu zimowego minęło kilka dobrych miesięcy. Miałam wrażenie, że wygląda inaczej niż zwykle – starzej. Czy to możliwe, że przez ten krótki czas wspominał to, co stało się wiele, wiele lat temu?

- Wiem czemu chcesz tam wrócić – rzekłam, podchodząc do fotela.

Tata popatrzył na mnie zdziwiony, a zarazem gotowy, aby szybko zaprzeczyć.

- Chodzi o Blacka – dodałam, wskazując okładkę Proroka Codziennego.

- Ginny, to bez znaczenia, przecież on tutaj nie przyjdzie.

- A jeśli? – nalegałam.

Tata wstał z fotela i podszedł do okna. Milcząc, wyjrzał przez nie. Byłam przekonana, że znowu schudł. Było mi go żal, tak okropnie żal. Przeszłość go nie oszczędzała, napadała w najmniej spodziewanym momencie. Podziwiałam go. Ja już dawno bym się poddała.

Po chwili odwrócił się, a jego wargi wygięły się w delikatnym uśmiechu. Usiadł na starej kanapie i wskazał mi miejsce obok. Zrobiłam o co prosił.

- Wiesz, że Black, James Potter, Peter i ja byliśmy najlepszymi przyjaciółmi.

- Tak, wiem. Opowiadałeś mi to wiele razy. Wiem też, że Black zabił Petera. Ale co ty masz z tym wspólnego?

- On chce zabić Harry’ego – oświadczył, choć w tonie jego głosu wyczułam coś, co trudno wytłumaczyć. Jakby sam sobie nie wierzył.

- Ciągle tylko Harry… - szepnęłam, zanim zdążyłam ugryźć się w język.

Tata nic nie odpowiedział. Poczułam, jak obejmuje mnie ramieniem. Pogładził mnie po plecach i pozwolił, abym oparła głowę o jego kościstą klatkę piersiową. Szloch wyrwał się z mojego gardła. Pozwoliłam gorącym kroplom popłynąć po moich policzkach i wsiąknąć w brązowy sweter ojca. Nie potrafiłam powiedzieć, dlaczego płaczę… Nie miało to sensu.

1 września 1993

Peron 9 i ¾ wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętałam. Z taką różnicą, że nie byłam już szarym pierwszoroczniakiem. Mogłam z dumą prezentować zielone barwy domu węża. Po chwili zauważyłam Nessi. Pomachałam do niej. Dziewczyna w kilku susach pokonała dzielącą nas odległość.  Przywitała się z moim ojcem, po czym uściskała mnie serdecznie.

- Tęskniłam! – krzyknęła mi do ucha, aby zagłuszyć hałas lokomotywy.

- Przecież pisałam.

To było dość dziwne wchodzić do pociągu razem z ojcem. Czułam na sobie wzrok większości uczniów. Kojarzyli mnie siłą rzeczy. Niewiele jest płomienno rudych dziewczyn w Hogwarcie.

- Nie musimy siedzieć w jednym przedziale – rzekł szybko tata.

- Ja nie mam z tym problemu.

Ojciec zasnął prawie od razu, zanim pociąg zdążył się dobrze rozpędzić. Po chwili drzwi przedziału otworzyły się. Stanęły w nich trzy osoby, których najmniej mi brakowało przez wakacje – Harry Potter, Hermiona Granger i Ron Weasley.

- Czy te miejsca są wolne? – zapytała dziewczyna.

- A innych nie znaleźliście? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Nessi.

Ron nie zwrócił najmniejszej uwagi na jej słowa i wszedł do przedziału. Umieścił torbę na górnej półce, po czym rozsiadł się wygodnie obok Nessi. Reszta poszła w jego ślady. Zapadła niewygodna cisza, przerywana cichym mruczeniem obrzydliwego rudego kota Hermiony. Nikomu z nas nie chciało się rozmawiać. Liczyliśmy w duchu, że podróż skończy się jak najszybciej.

Im dalej na północ, tym deszcz padał mocniej, a za brudnymi oknami robiło się coraz ciemniej. W pewnej chwili zapłonęły światła nad półkami z bagażami i na korytarzach. Pociąg stukotał, ulewa bębniła w szyby, wiatr hulał, a mój ojciec nieświadomy niczego chrapał cicho.

- Chyba już dojeżdżamy – powiedział Ron.

Pociąg zaczął zwalniać.

- Trochę za wcześnie – sprowadziła go na ziemię Hermiona.

- Więc dlaczego stajemy? – dopytywał się.

- Nie zachowuj się jak dziecko – syknęłam. – Wiemy tyle samo, co ty.

Pociąg zwalniał coraz bardziej. W miarę jak cichła lokomotywa, narastał ryk wiatru i bębnienie deszczowych biczów o szybę. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Kojarzyło mi się to z nocami, które musiałam spędzać samotnie, wsłuchana w dziki skowyt wilkołaka.

I nagle pociąg zahamował raptownie, a wszystkie bagaże pospadały z półek. A potem, bez ostrzeżenia, pogasły wszystkie światła. Pociąg pogrążył się w całkowitej ciemności.

- Co jest grane? – rozległ się głos Rona.

Poczułam, jak Nessi chwyta moją dłoń. Zacisnęłam palce na jej ręce, aby dodać jej i sobie odwagi. Była zimna jak lód, a do tego trzęsła się niesamowicie.

Święta trójca dyskutowała zawzięcie o sytuacji, w której się znaleźliśmy. Milczałam. Wierzyłam, że w kryzysowym momencie mogę schować się za plecy jedynej osoby, której na mnie zależy. Może powinnam go obudzić? Nie, jeszcze kilka minut.

- Coś się porusza. – Usłyszałam drżący głos Rona. – Chyba ktoś wsiada.

Moich uszu dobiegł dźwięk rozsuwanych drzwi przedziału. Wytężyłam wzrok, jednak dostrzegłam tylko zarys dwóch sylwetek.

- Kto to? – spytał szybko Harry.

- Neville. Galinda też jest ze mną.

- Zgłupieliście? – jęknęłam. – Zachowujecie się, jakby zbliżał się koniec świata! Gdzie ta wasza gryfońska odwaga, do diabła?

- Co ona tu robi? – zapytała chłopak o imieniu Neville.

- A jak myślisz, ty gruby gamoniu – wtrąciła się Nessi.

- Jak go nazwałaś?

- Spokój! – zagrzmiał ochrypły głos.

Rozległ się cichy trzask i przedział wypełniło słabe, rozdygotane światło. Tata trzymał na dłoni garść płomyków. W białym świetle  dostrzegłam jego zmęczoną twarz i ciepłe miodowe oczy. Odetchnęłam z ulgą.

- Kto to? – zapytał dziewczęcy głos.

Nagle drzwi przedziału znów się otworzyły. Wzdrygnęłam się. Po moich plecach przebiegł dreszcz. Chłód ogarnął całe ciało, a włosy stanęły mi dęba.

Drżący blask oświetlił wysoką postać w czarnej pelerynie, sięgającą prawie pod sufit. Twarz w całości skrywała pod ogromnym kapturem. Spod płaszcza wystawała jedynie ręka.  Była szarawa i lekko błyszcząca, a zarazem obślizgła jak ręka topielca, który zbyt długo przebywał w wodzie.

Wszystko, co zjadał dzisiejszego dnia, podeszło mi do gardła. Zakryłam usta dłonią. Czułam, że jeśli tylko je otworzę, to zwymiotuję pod własne stopy.

Okropny świst dźwięczał mi w uszach. Miałam wrażenie, że z oddali dobiega mnie przeraźliwe wycie wilkołaka. Wszelkie pozytywne uczucia spłynęły ze mnie i skryły się po kątach przedziału. Jęknęłam…

- Expecto patronum – usłyszałam, po czym przedział rozjaśnił biały blask.

Ktoś upadł na podłogę. Z ulgą stwierdziłam, że nie byłam to ja, tylko Harry Potter.

I w jednej chwili światła się zapaliły, a pociąg ruszył w dalszą drogę. Opadłam na swoje miejsce, Nessi usiadła obok. Reszta tłoczyła się przy nieprzytomnym Potterze. Tylko rudowłosa Galinda wbiła się w kąt i trzęsła niesamowicie, jakby miała jakiś atak.

- Banda wariatów – szepnęła Nessi.

Nie odpowiedziałam. Przyglądałam się, jak Harry nabiera kolorów i siada na wytartą kanapę.

- Co to było? – wydusił z siebie ledwo słyszalnym głosem.

- Dementor – odpowiedział tata. – Szukał w pociągu Syriusza Blacka.

Zacisnęłam dłoń w pięść. Ojciec wyciągnął dużą tabliczkę mlecznej czekolady i połamał ją na równe kawałki. Poczęstował wszystkich. Pamiętam, jak kiedyś poprawiał mi tym humor, jednak dziś… dziś było inaczej.

- Zjedzcie, poczujecie się lepiej – oświadczył.

Wbiłam wzrok w czubki butów. Nie spojrzałam na niego, choć byłam pewna, że mnie obserwuje. Udawałam zainteresowanie moimi czerwonymi trampkami. Usłyszałam jego głośne westchnięcie.

- Przepraszam, muszę porozmawiać z kierownikiem pociągu – rzekł po chwili, po czym wyszedł z przedziału.

- Kim był ten facet? – zapytał Ron, kiedy drzwi się zamknęły.

- To nowy nauczyciel obrony przed czarną magią – wtrąciła się Nessi, spoglądając w moja stronę.

Wzrok Hermiony padł na walizce ustawionej na półce na bagaże. Jej oczy zrobiły się kilka razy większe.

- Remus J. Lupin – odczytała na głos.

Poczułam na sobie wzrok wszystkich zgromadzonych w przedziale.

- Nie jesteście podobni – ambitnie zauważył Ron. – To pewnie zbieżność nazwisk.

- Sam jesteś zbieżność nazwisk – syknęłam.

- To twój ojciec?

Nie zdążyłam odpowiedzieć. Drzwi znów się otworzyły i zapadła niezręczna cisza.

- Jedzcie, to czekolada – oświadczył tata, zajmując swoje miejsce.

3 września 1993

- Cieszę się, że do mnie przyszłaś – powiedział tata, kiedy wkroczyłam do jego przestronnego gabinetu. Rozejrzałam się. Nie zdążył się jeszcze do końca urządzić.

Usiadłam na krześle po drugiej stronie drewnianego biurka. Popukałam palcami w twardy blat. Ojciec czekał. Znał mnie doskonale, wiedział, że chcę coś powiedzieć, ale muszę sama do tego dojść. Nie mógł na mnie naciskać.

- Dlaczego? – zaczęłam cicho. – Dlaczego wtedy w pociągu bardziej martwiłeś się o Harry’ego niż o mnie?

Tata westchnął głośno i chwycił mnie za rękę.

- To nieprawda – zaprzeczył. – Dementorzy nie działają na wszystkich jednakowo.

- No, właśnie, więc nie mogłeś przewidzieć jak się zachowam!

- Czasem patrzę na ciebie, jak na dorosłą osobę. Zapominam, że masz zaledwie dwanaście lat. Chyba zbyt wiele od ciebie wymagam. Tak mało się uśmiechasz…

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

        - Odpowiedziałem…