061 Alternatywa cz. 3: Wspomnienie kwietniowej nocy

Powiedziałeś, że Bóg stworzył łzy, aby zmazywały ból…

Kristin Chenoweth - Fathers and Daughters

Dla megan_*

14 października 1993

 Mijały tygodnie, a mój ojciec zyskał sympatię Gryfonów, Krukonów i Puchonów. Ślizgoni nie mówili o nim zbyt dobrych słów. Draco Malfoy nie szczędził szyderstw, jednak po pewnym czasie nikogo już to nie bawiło, tylko Pansy Parkinson i jego goryle chichotali pod krzywymi nosami. Chłopak jednak nie wydawał się być zachwycony swoją publicznością – zamilkł.

Lekcje mojego taty były przyjemne. Starałam się nie dawać mu powodów do znalezienia się w niezręcznej sytuacji. Zawsze byłam przygotowana, jednak czasem zdarzały się momenty, że pozostali uczniowie podejrzewali, że moje dobre stopnie są zasługą tego, że dostaję odpowiedzi do testów. Oczywiście nie była to prawda, jednak jak wytłumaczyć to komuś, kto nie słucha?

No i był jeszcze Snape, który nigdy nie stronił do ciętych komentarzy na mój temat. Miałam wrażenie, że teraz przerzucił się na tatę.

- Profesor Lupin jest taki miły. – Usłyszałam rozmowę dwóch Puchonek, kiedy szłam do Wielkiej Sali. – Ale ta jego córka… jest odpychająca.

- I dziwna – dodała druga.

Udawałam, że nie zwracam na nie uwagi. Przeszłam obok, niechcący potrącając jedną z nich.

- Ginny! – krzyknął tak dobrze mi znany głos.

W moją stronę biegła Nessi. Miałam wrażenie, że twarz dziewczyny z każdym dniem staje się piękniejsza. Nabierała ostrzejszych, doroślejszych rysów.

- Hej – przywitała się. – Przepraszam, że na ciebie nie zaczekałam.

- Nic nie szkodzi…

- Podobno znów nie ma obrony przed czarna magią. Coś się stało twojemu ojcu? Wiesz, nie chcę być ciekawska, ale we wrześniu też go przez dwa dni nie było. Choruje?

Milczałam. Tak często układałam sobie w myślach całą, trzymającą się kupy historię i nagle, jednego dnia, wszystko trafił szlag. Miałam pustkę w głowie. Nienawidziłam się za to, nienawidziłam się za to, że nie potrafiłam obronić mojej rodziny. To bolało, tak okropnie rozrywało moje serce.

- Co jest Ginny? Nie chcesz o tym rozmawiać? Przecież jesteśmy przyjaciółkami. Nikomu nic nie powiem.

- To nie o to chodzi. Nie jest to dla mnie łatwa sprawa. Muszę się przygotować.

- Musisz wymyślić jakieś kłamstwo? Ginny, daj spokój. Już dostatecznie długo znam twoje milczenie. Kompletnie nic o tobie nie wiem!

- A co ja wiem o tobie?

Zamilkła. Jej twarz zaczęła robić się coraz bledsza. Wbiła wzrok w podłogę i odwróciła się na pięcie. Widziałam, jak zaciska dłonie w pięści. Knykcie jej pojaśniały jak cera.

- Widziałam coś wczoraj – dodała szeptem. – Nigdy nie przebierasz się przy mnie. Nawet swetra nie rozpinasz. Nie wspominając, że zawsze masz ubraną bluzkę z długim rękawem, nigdy krótkim. Nawet w czerwcu. W wakacje żałowałam, że nie zaprosiłaś mnie do siebie. Teraz wiem dlaczego. Wstydzisz się?

- Przestań – syknęłam. – Nie tutaj…

Znów się odwróciła. Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka cali. Jej oczy zaszkliły łzami, jednak na wargach zagościł delikatny uśmiech.

- Nie wiem, co się stało, ale widziałam blizny pokrywające twoją rękę. Od łokcia do nadgarstka.

Bez ostrzeżenia złapała mnie za lewą dłoń. Odpięła mankiet koszuli. Chciała podciągnąć rękaw, jednak w porę ją powstrzymałam.

- Nie powiem o tym nikomu – kontynuowała. – Ale kto to zrobił?

- To miała być twarz – odpowiedziałam cicho.- Jednak udało mi się zasłonić przed tym… zwierzęciem.

Nigdy go tak nie nazywałam. To było wbrew moim zasadom. To słowo bolało mnie. Czułam, jak w serce i umysł wbija mi się tysiące cieniutkich igiełek. Wyrwałam rękę z uścisku Nessi i wybiegłam z Wielkiej Sali.

- Stój! – Usłyszałam jeszcze jej krzyk za plecami. – Zaraz zacznie się lekcja.

Nie zatrzymałam się. Wiedziałam, że jeśli to zrobię, to zostanę. Potrzebowałam chwili spokoju. Kilku  minut dla siebie. Tylko kilku króciutkich chwil…

Wspięłam się na duży kamień leżący nad brzegiem jeziora. Słońce skryło się za gęstymi chmurami, a chłodny wiatr rozwiał moje rude włosy. Poczułam, jak na skórze pod ubraniem pojawia się gęsia skórka. Wargi mi zadrżały, a mocny wicher szumiał w uszach.

W pewnym momencie, moje stopy odziane tylko w tramki, zmoczyła lodowata woda jeziora. Wzdrygnęłam się i podciągnęłam nogi, przyciskając kolana do piersi. Oparłam na nich podbródek i wpatrywałam się w zarysowany w oddali horyzont jeziora i ośnieżone szczyty wysokich gór.

Nigdy nie narzekałam. Przyzwyczaiłam się do mojego… trochę smutnego życia. Tak chciał los. Miałam cierpieć, aby inni mogli być szczęśliwi. Miałam milczeć, aby nie zakłócać ich radosnej egzystencji. Sama się sobie dziwiłam, że nigdy w moim życiu nie zagościł Bunt.

Po policzkach nie chciały płynąć łzy. Kiedyś, kiedy byłam młodsza, ubzdurałam sobie, że z moimi oczami jest coś nie tak. Powtarzałam to ojcu bez końca. Czasem marzyłam o potoku słonych kropli. Pomogłyby się trochę uspokoić.

- Za kilka ładnych minut nie wrócisz na błonia sucha. – Usłyszałam sympatyczny głos za plecami.

Dopiero wtedy zorientowałam się, że zimna woda sięga już dwa cale za kamień. Cienkie pasmo odgrodziło mnie od suchej trawy.

- Jakim cudem? – wydusiłam z siebie, to przecież nie jest morze.

- Nie wiem, cholibka, jak to działa…

Stanęłam na kamieniu i spojrzałam na ogromnego mężczyznę. Był tak owłosiony, że spod gęstych, splątanych włosów i brody ledwo dostrzegłam czarne oczy i czubek nosa. W porównaniu do mnie miał na sobie gruby brązowy płaszcz obszyty futrem i porządne buty.

- Jesteś córką młodego pana psora – rzekł

 Bez słowa i większego problemu objął mnie w pasie ogromnymi rękoma i zdjął z kamienia. Poczułam się pewniej na suchej trawie.

- Dziękuję – rzekłam szybko.

- W pożąsiu? – spytał jeszcze. – Nie powinnaś być teraz na lekcjach? Może udaj się do skrzydła szpitalnego? Pani Pomfrey do ci coś na wzmocnienie.

- Chyba powinnam.

- To zmykaj zanim będę musiał powiadomić twojego opiekuna domu, ale jeśli chcesz możesz wpaść do mnie wieczorem na herbatkę i ciasteczka.

Kiwnęłam głową. Zanotowałam w umyśle, aby w przyszłości lepiej dobierać miejsca do samotnych przemyśleń. Historie zbyt często mają to do siebie, że lubią się powtarzać.

Weszłam do szkoły. Nie zamierzałam pojawiać się na lekcji teraz – spóźniona dobre pół godziny. Próbowałam się rozgrzać. Pocierałam dłońmi ramiona. Nic z tego. Nadal trzęsłam się niesamowicie. Przysiadłam na parapecie okna. Zakrywała mnie jedna z licznych, idealnie wypolerowanych zbrój. Miałam nadzieję, że Filch nie będzie chciał sprzątać akurat w tym miejscu.

Niewiele myśląc, rozpięłam mały guziczek przy mankiecie lewego rękawa koszuli. Podwinęłam go i przejechałam opuszkiem po okropnych bliznach pokrywających skórę. Niezbyt dobrze pamiętałam tamtą kwietniową noc. Lepiej kolejne dni.

Miałam zaledwie siedem lat. Wtedy żył jeszcze mój dziadek – John. Wystarczyła chwila nieuwagi. Zwykłe gapiostwo, zbagatelizowanie sprawy…

Przeraźliwe wycie rozbudziło moje bezbronne ciało. Wiedziałam, co dzieje się z tatą w czasie pełni. Nigdy tego przede mną nie ukrywał. Pewnie sądził, że łatwiej będzie mi to zrozumieć.

Wilkołak wyrwał się ze swojej kryjówki. Nawet nie wiem, kiedy znalazł się przy mnie. Czułam zapach jego futra. Z pyska pociekła mu ślina. Jednak ja nie umiałam tego zrozumieć. W oczach widziałam iskierki dobra i miłości.

Nie bałam się. To był błąd.

Nie krzyczałam. Nie dałam dziadkowi znaku, że stwór jest w mojej sypialni. Wyciągnęłam przed siebie małą rączkę. Uśmiechnęłam się.

On też podniósł owłosioną łapę. Uniósł ją nad moją głową i… zamachnął się. Impulsywnie zasłoniłam twarz lewym przedramieniem.

Ból był ogromny, nieporównywalny i nieopisany. Wrzasnęłam tak głośno, że gdyby nie fakt, że najbliżsi sąsiedzi mieszkali kilkaset metrów dalej, to zapewne obudziliby się od hałasu.

Zemdlałam.

Obudziłam się w szpitalu, a to, co działo się potem było tragedią zbyt wielu osób. Cierpiałam. Rany nie chciały się goić. Ciągle było coś nie tak. Próbowałam kopać uzdrowicieli, kiedy po raz któryś starali się zeszyć skórę jak najlepiej. Jednak nie potrafiłam zezłościć się na niego. Nie widziałam w tym jego winy. Dziadek mówił, że tata nie chce mnie odwiedzić. Przestałam jeść. Musiał przyjść. Trzęsły mu się ręce, drżał głos, kiedy próbował zapanować nad potokiem słów wypływającym z jego ust.

Nie potrafił sobie wybaczyć.

Dziadek umarł trzy pełnie później. Kiedyś tak właśnie liczyłam czas. Od pełni, do pełni. Jedni twierdzili, że ze starości, inni, że miał słabe serce i nie wytrzymałby już nic więcej. Teraz nie miało to znaczenia. Nikt o tym nie myślał, wszyscy zapomnieli.

Miałam siedem lat, a na moje barki spadła odpowiedzialność za… potwora.  Za każdym razem, kiedy Bogini Łowów wspinała się na granatowy nieboskłon, a spłoszone gwiazdy uciekały przed jej złowieszczym spojrzeniem, ja chowałam głowę pod kołdrę i płakałam razem z nim. Krzyczałam przy bolesnej przemianie. Nigdy nie spałam. Nigdy nie patrzyłam na blade oblicze Bogini. Nigdy…

- Niezbyt ładnie się zagoiła. – Usłyszałam pogodny głos obok mnie. Podskoczyłam zaskoczona, jednocześnie próbując zakryć szpetne blizny.

Koło mnie siedział nie kto inny, jak dyrektor Hogwartu – Albus Dumbledore. Mężczyzna obserwował mnie swoimi jasnoniebieskimi, bystrymi oczami. Z bliska mogłam dostrzec wszystkie bruzdy i zmarszczki na twarzy starego mężczyzny.

- Przepraszam – wyjąkałam. – Ja już chyba na transmutację pójdę.

- Nie sądzisz, że profesor McGonagall nie będzie zadowolona, kiedy wejdziesz do sali w trakcie zajęć?

Nie pozostało mi nic innego, jak się z nim zgodzić. Zawstydzona opuściłam głowę. Wlepiłam wzrok w czubki przemoczonych butów, absolutnie niepasujących do schludnego mundurka.

- Twój tata opowiedział mi o tym wypadku – kontynuował dyrektor. – To zastanawiające, że niektóre rany goją się tak prosto, a inne przysparzają nam tyle problemów i pozostają pamiątką na całe życie. Najgorzej, kiedy musimy je oglądać na co dzień, patrząc w lustro czy biorąc prysznic.

- Ten wypadek nie ma dla mnie znaczenia. Chyba nie sądzi pan, że mój ojciec mógłby skrzywdzić innych uczniów?

- Oczywiście, że nie! Cóż za pomysł.

- Cieszę się, że dał mu pan szansę.

- Nie łatwo znaleźć nauczyciela obrony przed czarną magią. Po tylu latach skończyli się już chętni. Ludzie wymyślają dziwne historie na temat klątwy, która została rzucona na to stanowisko.

Kiedy usłyszałam te słowa, musiałam zrobić naprawdę głupia minę, bo Dumbledore zaśmiał się pod nosem.

- Remus mówił, że jesteś bardzo dojrzała jak na swój wiek. Chyba nie wierzysz w to głupie gadanie starych czarownic, które nic ciekawszego nie potrafią wymyślić?

- Nie… oczywiście, że nie.

Zapadła chwila milczenia. Czekałam na trudne pytania, które jak się spodziewałam, miały paść z ust dyrektora za parę chwil.

- Dlaczego nie poszłaś na lekcje?

- Pokłóciłam się z Nessi – rzekłam, jednak dopiero po chwili zdałam sobie sprawę jak idiotycznie to zabrzmiało. – Wczoraj widziała blizny na mojej ręce i pytała, dlaczego mój ojciec znika raz w miesiącu. Nie chcę jej zdradzać prawdy.

- To dlaczego nazywasz ją przyjaciółką? Przyjaciele dzielą się wszystkimi, nawet najbardziej wstydliwymi sekretami.

- Może i tak, ale nie oznacza to, że ona będzie czytać ze mnie jak z otwartej księgi, a sama zamyka się w sobie. To nie fair.

- Sadzę, że powinniście porozmawiać poważnie wyjaśnić sobie pewne sprawy.

Dyrektor wstał z parapetu i rozprostował kości. Wzdrygnęłam się, kiedy zachrupały cicho.

- Proszę cię, Ginny, idź na następne zajęcia – dodał, po czym oddalił się, nucąc pod nosem nieznaną mi piosenkę, pewnie z lat swojej młodości.

22 grudnia 1993

Z Nessi wszystko się posypało. Rozmawiałyśmy ze sobą, jednak nie spędzałyśmy tak wiele czasu razem. Miałam wrażenie, że mnie unika. Kiedy wchodziłam do sypialni, ona zasłaniała kotary. Tęskniłam za nią.

Nadeszły święta, a Nessi wyjechała do  rodziców. Nie zdziwiło mnie to. Już w pierwszej klasie mówiła, że nie wyobraża sobie świąt bez nich. Ja bez ojca również. Jednak w tym roku oboje zostaliśmy w Hogwarcie.

Kilka dni wcześniej poprosiłam Hagrida, aby znalazł dla mnie jakąś niewielką choinkę. I tym sposobem weszłam w posiadanie świeżego, zielonego, pachnącego świerku. Ledwo udało mi się przejść z nią korytarzem. Nie czułam rąk od tego ciężaru. Z racji zajętych kończyn górnych, drzwi otworzyłam czołem. Bez uprzedzenia weszłam do gabinetu taty.

- Wesołych świąt! – krzyknęłam od progu.

Tata ze zdziwieniem otworzył szerzej oczy. Prawie wylał świeżo zaparzoną herbatę na testy, które właśnie poprawiał. Postawiłam drzewko obok akwarium z druzgotkiem. Popukałam palcem w szybę, aby przywitać się z jadowicie zielonym stworem przywartym jak zwykle pyskiem do ścianki. Żyjątko zrobiło głupią minę. Uznałam to za uśmiech.

- Mogę go nakarmić? – spytałam.

- Tak – oznajmił nadal lekko skołowany.

Chwyciłam małe pudełeczko i podniosłam pokrywkę. Pływały w nim trzy małe rybki. Nie byłam z tych, którym serce kraja się na takie widoki. Każdy miał jakąś rolę do odegrania. Rolą tych rybek było sprawienie, aby mój mały znajomy nie był głodny. Bez zastanowienia wrzuciłam je do zimnej wody. Wiedziałam, że druzgotek urządzi polowanie dopiero wtedy, kiedy się choć trochę zaklimatyzują.

- Skąd to drzewo? – zapytał w końcu tata, parząc herbatę również dla mnie.

- Drzewo? To będzie choinka – odrzekłam lekko zdegustowana.

- Mam nadzieję, że nie wałęsałaś się po Zakazanym Lesie?

- No wiesz co… poprosiłam Hagrida.

- A masz chociaż ozdoby?

- Myślałam raczej nad poćwiczeniem transmutacji… z tobą.

Na twarzy ojca zagościł serdeczny uśmiech. Otworzył ozdobną puszkę z herbatnikami i przysunął ją bliżej mnie, dając znak, abym się poczęstowała.

- To będą nasze najdziwniejsze święta – oświadczył.

       - Nie mów hop…