068 Alternatywa cz. 10: Nessi i Galinda

Zasłaniam ręką twarz, bo jest mi wstyd
Sprzedałam swoje "ja", sprzedałam im
Już prawie nie ma mnie, już nie mam nic
Zasłaniam ręką twarz, smutno mi...

Varius Manx

26 listopada 1995

Okazało się, że dziwne torsje były najzwyklejszą w świecie grypą żołądkową. Zachorowało na nią dokładnie dwudziestu dziewięciu uczniów i troje nauczycieli. Dzięki temu miałam łatwą, sensownie brzmiącą wymówkę dla Blaise’a. Oczywiście zmartwił się bardzo, kiedy wyszedł z kawiarni, a mnie nigdzie nie było, ale jak dowiedział się, że wymiotowałam w krzakach, to od… wkurzył się jeszcze bardziej, bo jak to stwierdził, przecież mogłam zemdleć i kto by mi wtedy pomógł? Kiwnęłam głową, obiecując, że nigdy więcej to się nie powtórzy.

Siedziałyśmy z Nessi w jej prywatnej komnacie. Pomieszczenie coraz bardziej zaczęło przypominać pracownię krawiecką. Pozostało w nim tylko duże biurko nauczycielskie, kilka krzeseł i dwa małe stoliki. Do tego doszły metalowe wieszaki, stojaki i biały manekin. Nessi dopadła również wyprzedaż materiału w Hogsmeade i własnoręcznie przytargała kilka grubych rolek, koronek, tasiemek i innych dupereli.

- Co cię pokusiło? – spytała Nessi. – Dobrze, że Weasleyowie mają łeb na karku, bo nie wiem, kto by cię przyciągnął z powrotem do zamku. Powinnaś im podziękować.

- Powiedzieli na mnie: dziewczynko. Prędzej im skręcę kark.

- Czy ty musisz wszystkim karki skręcać?

- Tak. A w pierwszej kolejności temu idiotycznemu Puchonowi – Erniemu. Tak mu dzioba stłukę, że matka go nie pozna.

- Ginny… zaczynam się bać, że faktycznie spotkasz go na swojej drodze.

Nessi rozłożyła na ławce kawałek materiału i zmierzyła coś zwinnie. Machnęła różdżką na leżące obok nożyczki, które poderwały się do lotu i zaczęły ciąć atłas równą linią.

- A tak w ogóle, po co tam poszłaś? – Dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała mi prosto w oczy. Westchnęłam głośno. Sama mogłam zadać sobie to pytanie. – Przecież domyślałaś się, że właśnie tak zareagują. Spodziewałaś się, że herbatę ci postawią?

- Nie, oczywiście, że nie. Ja nie robiłam tego dla nich tylko dla… kogoś innego.

- Skoro nie dla nich, nie dla siebie, to dla kogo? Dla ojca?

- Nie…

Nie patrzyłam na przyjaciółkę. Wlepiłam wzrok w mosiężnym, białym manekinie bez twarzy. No właśnie, bez twarzy. A kto z nas w dzisiejszych czasach miał jeszcze twarz? Nessi miała rację kilka tygodni temu, kiedy uznała, że idealnie pasowałabym jej na manekina.

- Ginny, czy ja o czymś, albo raczej o kimś, nie wiem? – Usłyszałam jej pytanie.

Odsunęła się od stołu i podeszła do mnie. Zabrała mi cienką, czarną tasiemkę, którą nawet nie wiem kiedy, zaczęłam owijać wokół swoich palców. Nachyliła się i położyła dłonie na moich kolanach. Znów poczułam nieprzyjemny dreszcz przebiegający po moich plecach. Spojrzałam prosto w jej szare oczy.

- W wakacje – zaczęłam powoli – mieszkałam z ojcem w domu, w którym wychował się Syriusz Black. Wiesz, to wszystko ma związek z walką z Voldemortem i tym podobnymi sprawami. Syriusz też tam był. No i pewnej nocy miałam złe sny. Usłyszał, jak rzucam się po łóżku i przyszedł do mnie. Rozmawialiśmy chwilę, próbował mnie pocieszyć, objął mnie ramieniem.

- Ginny, błagam, powiedz, że morał tej historii jest inny niż mi się wydaje.

- Ale wymyśliłaś… Powiem ci coś w sekrecie, Syriusz jest animagiem. Zmienia się w ogromnego, czarnego psa. No i wtedy też się przemienił. Przespałam całą noc wtulona w jego ciepłą sierść.

- Zwariowałaś? – wyszeptała, a jej oczy zrobiły się kilkakrotnie razy większe. – Chcesz mi powiedzieć, że zakochałaś się w najlepszym przyjacielu twojego ojca!?

- A tam zakochałam od razu… zauroczyłam. Po prostu czułam coś dziwnego, kiedy byliśmy razem. Miałam wrażenie, że muszę spędzić z nim jak najwięcej czasu, rozumiesz?

- Nie.

- Przestań tak na mnie patrzeć! Co jest złego w tym, że chcę sobie trochę pomarzyć? Nessi, przecież ja nie wierzę w cuda. Staram się nie brać tego na poważnie… na razie.

- Na razie? Ginevro! Ten facet uciekł z Azkabanu, jest poszukiwany i oskarżony o zbrodnię…

- Zbrodnię, której nie popełnił! Wyobrażasz sobie, Nassarozo, spędzić dwanaście lat, wiedząc, że na wolności jest prawdziwy winowajca? On potrzebuje kogoś, kto…

- Przestań – przerwała mi, jednak była już spokojniejsza. Zapanowała nad głosem. – Nie rób sobie nadziei. Może umów się z Zabinim jeszcze raz? Mówiłaś, że wcale nie było tak źle w jego towarzystwie.  Ucieszy się, widziałaś, jak się zmartwił, kiedy zachorowałaś.

- Nie chcę…

- Nie zachowuj się jak dziecko. Jak potrzebujesz starszego faceta, to wybierz kogoś z szóstej albo siódmej klasy, ale daj sobie spokój z Blackiem. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby dowiedział się o wszystkim twój ojciec? Ale wiesz, to normalne, że podobają nam się dorośli mężczyźni. Jak miałam jedenaście lat, to zauroczyłam się w dwudziestoletnim sąsiedzie moich dziadków od strony mamy, w dodatku mugolu.

Na przekór sobie kiwnęłam głową. Nie chciałam dłużej o tym rozmawiać. Nessi nic nie rozumiała, a może rozumiała, tylko mi wtedy wydawało się, że tylko ja przeżywam coś takiego? Bo czy to nie jest popularne? Wydaje nam się, że nasze problemy są najważniejsze, najstraszniejsze, nie możemy zrozumieć, że to wszystko już się wydarzyło. U innych ludzi, w innym mieście, w innej scenerii. Niewiele rzeczy ma swoją premierę w dzisiejszych czasach.

- Ginny, chyba wiem, jak możemy pomóc tej bandzie samozwańców – odezwała się po chwili Nessi.

- My? – powtórzyłam lekko zaskoczona. – Myślałam, że nie chcesz brać w tym udziału.

- Bo nie chcę, ale człowiek wielu rzeczy nie chce w życiu. Nie muszą wiedzieć, że im pomagamy. Dostaną to, o co nas podejrzewają.

- To znaczy?

- Zaraz ci wszystko opowiem, tylko usiądę na krześle, bo nogi mi zdrętwiały od tego klęczenia. Słuchaj uważnie, będziesz zaskoczona tak samo bardzo jak ja, kiedy na to wpadłam.

Wstrzymałam oddech, kiedy Umbridge przypięła mi do piersi odznakę. Brygada inkwizycyjna… jak mogłyśmy wraz z Nessi upaść tak nisko? Nawet, jeśli to wszystko miało inny, głębszy sens, to i tak czułam okropne wyrzuty sumienia. Choć według mojej przyjaciółki upiekłam dwie pieczenie na jednym ogniu. Dołączając do tych złych, zyskałam szacunek drużyny Ślizgonów i udało mi się odkleić przylepkę: córka zwierzaka.

Wystarczyło kilka dni, aby Nessi przypadkiem odkryła, gdzie spotykają się członkowie tajnego bractwa tych dobrych. To Neville Longbottom nie rozejrzał się dwa razy przed wejściem do magicznej komnaty, której drzwi zniknęły tak szybko, jak się pojawiły. Dzięki temu wiedziałyśmy, od którego miejsca trzymać z daleka Umbridge i tych złych. Nie było to proste, ale czego nie robi się dla… no właśnie, to w końcu dla kogo?

Wieczorem wpadła na mnie Galinda Weasley. Patrzyła mi przez chwilę w oczy, po czym dostrzegła odznakę na piersi. Nie potrafiłam spuścić jej z oczu. Widziałam, jak wstrzymuje oddech, jak bledną jej policzki. Zresztą i bez tego coś było z nią nie tak. Schudła i to bardzo, cerę miała wysuszoną, wargi spierzchnięte, a oczy szkliste. Rude włosy również straciły blask i wysuszyły się okropnie. Powinna je przyciąć choćby do ramion, aby uratować to, co z nich zostało.

- Nie spodziewałam się tego po tobie – rzekła.

Nie mogłam jej powiedzieć. Moje myśli stoczyły bój na śmierć i życie. Może i ufałam Galindzie, ale czułam, że ona też ma kogoś komu ufa i ten ktoś też ma kogoś. Jednym słowem – błędne koło.

- Nie wiesz wszystkiego – powiedziałam.

- Tak, nie wiem i nie chcę wiedzieć.

Przerwałyśmy na chwilę. Obserwowałam jej niespokojny, przyspieszony oddech. Przymknęła powieki i zacisnęła zęby. Musiałabym być głupia, aby nie zauważyć, że zmaga się z wielkim bólem.

- Źle się czujesz? Wyglądasz okropnie. Pomóc ci dojść do skrzydła szpitalnego?

- Nie. To nie ma sensu. Właśnie stamtąd wracam.

- Jesteś chora? – Moja troska zdziwiła nawet mnie.

- Chora? Tak, Ginny, od zawsze jestem chora.

       Tylko tyle odpowiedziała. Po czym odwróciła się na pięcie i zostawiła mnie samą z natłokiem dziwnych myśli