069 Rzeczywistość: Może od początku?

Całe istnienie to nieustanny koniec.

Karl Jaspers

3 stycznia 2ooo

Ruda dziewczyna leżała w białej pościeli w  jeszcze bielszej sali. Obok niedużego łóżka znajdowała się mała szafka nocna, a na niej tylko kilka przedmiotów. Złoty, kieszonkowy zegarek na długim łańcuszku. Po jego zewnętrznej stronie wygrawerowane były fazy księżyca. Obok znajdował się wisiorek na srebrnym łańcuszku. Nie był mały, jego średnica mogła mieć nawet jeden cal. W centralnym punkcie znajdował się jasnoniebieski kamień opleciony mozaiką srebrnych, różnokształtnych liści. Na blacie leżały również szklane korale. W każdej kuli zatopiona była inna, magiczna figurka ptaka. Nie poruszały się, spały i czekały aż ktoś zakłóci ich spokój, zakładając na szyję. Było też kilka fotografii. Nie były oprawione, widać nikt nie miał do tego głowy.

Na większości była ona. Z zastępczymi rodzicami, z rodzeństwem, które bardzo kochała i nie śmiałaby nazwać ich inaczej, z Luną i Neville’em, za Harrym i Hermioną, z Galindą i Nessi, z Eddiem… Może, gdyby otworzyła oczy, to pożałowałaby, że nie ma żadnego zdjęcia z Remusem i Tonks. Może nakrzyczałaby na bliskich, że nie przynieśli jej fotografii małego Teda Lupina. Może…

Oprócz łóżka i szafki nocnej w sali znajdowało się coś jeszcze. Krzesło. Najzwyklejsze, drewniane krzesło, na którym siedziało już tak wiele osób. Przychodzili i mówili, często płakali. Zadawali sobie pytania, czy dziewczyna ich słyszy. Czy zimna dłoń symbolizuje sen, a ciepła czuwanie? A może jest odwrotnie?

Przyszła sroga zima. Anglia została sparaliżowana natarczywymi opadami śniegu. Wszystko pokrywał biały puch. Gdzieniegdzie na drzewach można było dostrzec małe stada wróbli i czarnych gawronów. Krążyły niespokojnie nad parkami w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Kilkoro życzliwych przychodniów rozsypywało drobno pokrojone skibki chleba, jednak według większości była to zbyt ciężka praca.

Nie tylko mugolom zima dała się we znaki. Czarodzieje również więcej palili w kominkach i zakładali na siebie grube kożuchy i futra. Bycie czarodziejem nie oznaczało, że mróz nie zmrozi policzków czy nosa.

Galinda  Doyle nigdy nie spodziewała się, że przeżyje tak smutne święta Bożego Narodzenia. Choć pozornie wydawało się być jak zawsze. Choinka, poranne prezenty, zapach piwa korzennego, cynamonu i pierników, wspólny, odświętny obiad. Jednak gdzieś w środku czuła ogromną pustkę.

Nie było beztroski, nie było dziecięcej radości, nie było… Nessi. Galinda pamiętała doskonale, jak zawsze przed wyjazdem do rodziny, malowały sobie paznokcie w różne zabawne wzorki. Nigdy nie zapomni, jak jej mama śmiała się z grubych bałwanków.

A teraz jeszcze Ginny. No bo jak można spać przez dwa miesiące i nie otworzyć oczu nawet na jedną chwilę? Tak bardzo chciała z nią porozmawiać, poplotkować.

W zasadzie spędziła z nią tylko jedne święta – zeszłoroczne. Było to przecież zaledwie trzysta sześćdziesiąt dziewięć dni temu, a wydawało się, jakby minęły wieki. Siedziały naprzeciw siebie, przy jednym stole. Wtedy tęskniła za rodzicami, teraz tęskni za Ginny i Nessi. Cóż za ironia.

Święta Eddiego Snape’a nigdy nie były szczęśliwym wydarzeniem, ale teraz przelała się czara goryczy. Kiedy mieszkał na Spinner’s End, miał świadomość, że ojciec gdzieś tam jest, kiedy pojechał do szkoły miał świadomość, że babcia gdzieś tam jest. Był szczęśliwy z przyjaciółmi i potrafił zapełniać pustkę i myśl, że jego dom rodzinny jest daleko.

Rok temu przeżył najdziwniejsze święta. Z ojcem, tylko z ojcem. Rozmawiali. Oni rozmawiali. Chwilami żałował, że nie robili tego częściej. Ale teraz było za późno.

Mężczyzna nie mógł pozbyć się uczucia, że ma niesamowite zdolności do niszczenia wszystkiego co kocha. Duma. Jego chora duma kiedyś go zgubi, jeśli już tego nie zrobiła. Dlaczego zostawił Ginny? Bo nie dostał odpowiedzi na list przez dobę? Skąd mógł wiedzieć, że ona wpadnie na tak idiotyczny pomysł jak odwiedzenie go?

Eddie uważał się za tchórza. Jak mógł uciec w momencie, kiedy najważniejsza osoba go potrzebowała? Jak mógł? Teraz nie pozostało mu nic innego, jak wrócić do Anglii, być przy niej i wierzyć, że ona go słyszy i czuje dotyk jego dłoni na swojej.

Molly i Artur Weasleyowie zawsze mieli wyrzuty sumienia, kiedy patrzyli na dorastającą dziewczynę. Ona przecież nie była niczemu winna, a prawdę mówiąc cierpiała najbardziej. Tylko dwoje ich najstarszych synów wiedziało, jak jest. Ich też napiętnowali.

Kobieta nie miała już siły. Codziennie przychodziła do szpitala, codziennie wylewała litry łez. Nigdy, nigdy nie spodziewała się, że tak to wszystko się skończy. Kochała ją jak córkę, najchętniej położyłaby się za nią na tym twardym łóżku i w ramach pokuty przespała resztę życia.

Artur starał się być silny. Musiał przecież wspierać żonę w tych trudnych chwilach. Wiedział, że Molly jest na skraju wyczerpania. Wiedział, ale on też był tylko człowiekiem. I jego to przerosło. Najpierw Fred, teraz ona. Był pewien, że to kara za kłamstwa. Nigdy nie próbował się usprawiedliwiać.

Ostatnio w szpitalu spotkał swoją prawdziwą córkę – Galindę. Przywitała się z nim i nawet uśmiechnęła. Jednak w tym uśmiechu było coś dziwnego. Ona próbowała go wesprzeć, jak wspiera się ojców dzieci, które leżą ciężko chore.

Rolf Scarmander nigdy nie spodziewał się, że uda mu się tak przywiązać emocjonalnie do jednej z uczennic. A przecież zanim przyjął ofertę, to powtarzał sobie codziennie – tylko nie zakochaj się w żadnej długonogiej blondynce. I co? W sumie chyba dotrzymał słowa.

Nigdy nie nazywał tego uczucia miłością czy zauroczeniem. Nie. To nie było to. On miał wrażenie, że jest za nią odpowiedzialny. Cóż za ironia. Przecież nikt go nawet o to nie prosił.

Po raz pierwszy zobaczył ją w pociągu. Pomylił przedziały, przecież każdy może pomylić przedziały! Leżała zwinięta w kłębek, kiedy usłyszała dźwięk otwieranych przez niego drzwi, podniosła się skołowana, a kurtyna rudych włosów opadła jej na twarz. Rolf pamiętał dokładnie, jak powiedziała zdanie, które stało się mottem jego pracy w Hogwarcie.

Gdyby pan wiedział, ile już się w tej szkole wydarzyło niemoralnych rzeczy…

W dzień, w którym usłyszał, jak wraz z tą drugą – Galindą – uczą się francuskiego, to włos zjeżył mu się na głowie. I tu nawet nie chodzi o kaleczenie tego pięknego języka żabojadów, nie. Tu chodziło o jej głos, który przecież mógł brzmieć tak pięknie, gdyby tylko poprawnie wymawiała dane frazy.

Zaimponowała mu też tym, że nigdy się nie uskarżała, zawsze zaciskała zęby i szła dalej. Choć Rolf nie był głupi, widział w jej oczach delikatne iskierki, takie jak u dzieci. Bo wbrew pozorom ona była dzieckiem, nie raz jej dusza miała ochotę zaszaleć.

No i powiedziała mu coś, czego nigdy nie usłyszał od kobiety - Je t'aime.

Bill Weasley ledwo otworzył drewniane drzwi prowadzące do domu, w którym mieszkał. Ostry wiatr wpadł do ciskanego przedsionka i zadomowił się między tysiącami par damskich butów i futer. Mężczyzna rozpłaszczył się, ledwo znajdując wolny wieszak i wszedł do przestronnego, dobrze oświetlonego salonu.

W lazurowym, wygodnym fotelu siedziała najpiękniejsza kobieta na świecie - Fleur. Jej długie, jasne włosy opadały na ramiona i łaskotały duży brzuch. Długie, chude nogi oparła na miękkiej pufie. Najwyraźniej chwilę temu czytała jedno z kolorowych pisemek o młodych mamach, jednak, kiedy usłyszała kroki męża odłożyła gazetę.

- Witaj, kochanie – rzekła, kiedy Bill podszedł do niej i ucałował ją delikatnie w wargi.

- Jak się czujesz? – spytał, troskliwie odgarniając jej włosy z czoła.

- Już lepiej, choć cały czas bolą mnie nogi. Ale wiesz co, wyczytałam, że w piątym miesiącu dziecko ma około dwadzieścia centymetrów i zaczynają wyrastać mu włosy. No i reaguje już na dźwięki, słyszy, o czym teraz rozmawiamy.

Mężczyzna położył dłoń na brzuchu żony. Poczuł, jak niewielka istotka porusza się w jej łonie. Mógłby przysiąc, że przez chwilę jego ręka zetknęła się z ręką jego córeczki. Bo to musi być córeczka.

- Czujesz ją? – zapytał.

- Głupie pytanie, oczywiście, że tak. Jest taka delikatna. Ociera się o mnie subtelnie jak motylek.

- Rozumiem. Pamiętam, jak mama po urodzeniu… ostatniego dziecka powiedziała, że będzie jej brakować tego uczucia. Choć ona nie opisywała tego jak dotyk motyla tylko bulgotanie wody sodowej. Ale twoja wersja bardziej mi odpowiada.

- Cieszę się. Nie byłeś w szpitalu po pracy, że tak wcześnie wróciłeś?

- Nie byłem. Zresztą teraz w trakcie ferii zimowych ma i tak wielu gości. Ja chyba nie jestem tam potrzebny. Jutro wpadnę do rodziców. Mama pewnie się ucieszy, jak jej opowiem o tobie i naszym maleństwu.

- Na pewno. Zaproś rodziców do nas na sobotę.

- Postaram się ich przekonać. Ale wiesz, że jak się uprą, to my odwiedzimy ich w sobotę, a nie oni nas.

- To nawet lepiej – stwierdziła. – Nie będziesz musiał gotować, a twoja mama zajmie myśli czymś innym. Bill, tak bardzo bym chciała, aby to wszystko się już skończyło.

- Ja też, kochanie, ja też…

        Jej ciało leżało spokojnie w białej sali. Od dwóch miesięcy w bezruchu. Ale dziś jej dusza postanowiła wybrać się na mały spacer. Smęciła się powoli dobrze oświetlonymi korytarzami. Mijała uzdrowicieli w zielonych kitlach i patrzyłam im wszystkim prosto w oczy.