071 Alternatywa cz. 12: Niewyraźne kształty

Naucz mnie sztuki małych kroków.

Antoine de Saint-Exupéry

17 czerwca 1996

Łzy same płynęły po piegowatych policzkach. Nie umiałam ich powstrzymywać. Cała moja teoria na temat choroby oczu i kanalików łzowych chyba właśnie dała w łeb. Musiałam się wypłakać, wypłakać za wszystkie lata spędzone na zaciskaniu zębów.

Pustka…

Nieopisana pustka pozostała w moim sercu. A może nie miałam już serca? Znałam go krótko, bardzo krótko, jakim więc cudem stał się mi tak bliski? Darzyłam go uczuciem, ogromnym uczuciem. Chwilami obwiniałam się za jego śmierć. Przecież to ja wparowałam do jego domu i powiedziałam o wszystkim, to ja wysłałam go do paszczy lwa. Ja… Ja wszystko zniszczyłam.

Nie wiem, skąd mój ojciec wiedział, że jestem na Grimmauld Place. Może to on mu powiedział? Pewnie tak, przecież tata nie jest Wyrocznią. Było bardzo późno, kiedy się zjawił. Wcześniej udało mi się zdrzemnąć na kilka minut, jednak nękana koszmarami bałam się ponownie zamknąć powieki. Przez kilka godzin pilnowałam, aby w pokoju paliło się kilkanaście świec. Nigdy wcześniej tak okropnie się nie trzęsłam. Ze strachu, nerwów, zimna…

Tata na początku nie powiedział nic. Wszedł do pokoju i objął mnie ramieniem. W jego oczach czaił się wielki ból i smutek. Zapłakał. Nie pierwszy raz widziałam go płaczącego, ale wtedy moje serce załomotało w piersi. I wtedy, ledwo słyszalnym głosem oświadczył mi tę straszną prawdę. Płakałam  razem z nim.

To tata uparł się, że muszę wracać z samego rana do szkoły. Miałam przed sobą jeszcze kilka egzaminów, jeśli bym je oblała, to musiałabym powtarzać klasę.

I tym sposobem starałam się uwarzyć eliksir, którego nazwy nie byłam nawet w stanie powtórzyć w tamtym momencie. Zastanawiałam się, czy moje łzy mogą zepsuć wywar.

Po zakończonym egzaminie wybiegłam z klasy jako pierwsza. Udałam się do pierwszej napotkanej łazienki i zatrzasnęłam drzwi. Oparłam się o brzeg umywalki i włączyłam wodę. Miałam nadzieję, że jej głośny szum zagłuszy moje łkanie. W gładkiej tafli lustra dostrzegłam, jak do pomieszczenia wchodzi Nessi. Podeszła do mnie i położyła mi rękę na ramieniu.

- Ginny… - szepnęła. – Błagam cię, uspokój się,

W momencie, kiedy mnie przytuliła kolana ugięły się pode mną. Upadłyśmy razem na twardą podłogę. Wtuliłam głowę w klatkę piersiową przyjaciółki i pozwoliłam, aby gładziła mnie po włosach. Jak przez mgłę słyszałam jej ciche słowa. Czułam, jak delikatnie kołysze moim ciałem.

- Wiem, co to znaczy – oświadczyła. – Kochać kogoś, z kim nigdy nie będziemy mogli spędzić reszty życia.

Wtedy nie zwróciłam uwagi na jej słowa.

5 lipca 1996 roku

Musiałam być silna. Nie dla siebie, dla niego. Dla taty. Moja dusza smęciła się po całym naszym małym domu, a ciało starało się wykonywać w miarę skoordynowane ruchy. Przypomniałam sobie, jak wiele bym dała, aby rok temu wrócić do domu. Teraz było inaczej… Gdybym tylko wiedziała, jaką cenę przyjdzie mi zapłacić.

Z tatą było źle. Niewiele jadł i mówił. Nigdy nie byłam dobra w gotowaniu, jednak teraz musiałam wziąć się w garść i coś z tym zrobić. Posiłki były co prawda proste, ale lepiej takie niż żadne. Za każdym razem, kiedy nalewałam zupy do półmisków modliłam się, aby ojciec zjadł przynajmniej połowę z tego.

Jedliśmy w milczeniu. Łapałam się na tym, że liczyłam ile łyżeczek tata bierze do ust.

- Ginny, musimy porozmawiać o czymś ważnym – oświadczył, a ja omal nie przewróciłam półmiska.

- Nie mam siły na poważne rozmowy – odpowiedziałam, chwytając solniczkę.

- Proszę cię, słoneczko.

Spojrzałam na niego lekko zmieszana. Ostatni raz powiedział tak do mnie, kiedy miałam siedem lub osiem lat.

- Wiesz, że śmierciożercy uciekli z Azkabanu – zaczął. – Wiesz, że uciekła też kobieta, która zabiła twoją matkę i…

- Jakie to ma teraz znaczenie?! – zdenerwowałam się.

- Uspokój się. Ginny, ja nie wiem, co jej siedzi w głowie, ale w trakcie przesłuchania, przed zesłaniem do Azkabanu, powiedziała wyraźnie, że zaśnie spokojnie dopiero wtedy, kiedy…

Głos mu zadrżał. Mogłam powiedzieć to za niego. Mogłam pomóc mu trochę. Mogłam…

- … Kiedy cała rodzina Elisabeth Sempere będzie martwa – dodał ciszej, ledwo dosłyszalnym szeptem.

Słyszałam tykanie dużego zegara. Dzięki niemu mogłam pozbierać myśli i nie błądziłam w niewygodnej dla nas obu ciszy.

- Ok – powiedziałam w końcu, dając za wygraną. – Jaki jest twój świetny plan?

10 lipca 1996 roku

Tym sposobem wylądowałam u Kingsley’a Schacklebolta. Jego dom był dość obszerny, a może tak mi się tylko wydawało, ponieważ mieszkał w nim sam, a w wystroju postawił na minimalizm? Wszystkie ściany pomalowane były na jasne kolory. Idealnie kontrastowały z meblami i parkietem z ciemnego drewna. Nie było obrazów, zdjęć ani innych dupereli. Musiałam się też mocno natrudzić, aby znaleźć porządne, duże lustro.

Na początku, Kingsley był trochę zmieszany z powodu mojej obecności, jednak już po dwóch dniach nauczyliśmy się nie wchodzić sobie w paradę. Miałam swój pokój, swoją łazienkę, a nawet można rzec, że swoje piętro. Do tego dochodziła możliwość proszenia skrzata domowego o wszystkie, nawet najdziwniejsze zachcianki dotyczące jedzenia czy picia. Czasem miałam ochotę zrobić jakiś głupi żart z tym związany, jednak bałam się, że naruszę gościnność gospodarza.

Kingsley nie miał wielkich wymagań. Nie musiałam nawet ścielić łóżka. Jedyne, o co prosił, to abym nie wychodziła z domu, kiedy jest w pracy lub na zebraniach Zakonu. W sumie było mi i tak wszystko jedno. Mógł sobie gadać co chciał. Nie oznaczało to jednak, że będę go słuchać.

Mojemu ojcu bardzo zależało, abym zachowywała się jak przystało (cokolwiek miał na myśli). Dał mi długi, prawie godzinny wykład na ten temat. I oczywiście nie chciał słyszeć żadnego sprzeciwu czy buntu. Był święcie przekonany, że nie powinnam martwić się o niego, lecz tylko i wyłącznie o siebie.

Czas jednak wyjaśnić ostatnią, a zarazem najważniejszą kwestię. Co tak naprawdę robiłam w lokum wiecznego kawalera? Bo bynajmniej nie przyjechałam tu na wymarzone wakacje.

Tata chciał, abym nauczyła się czegoś niezbędnego. Kingsley miał oswoić mnie z technikami obrony i… ataku (ale o tym jeszcze nie wiedział), a przy okazji zapewnić schronienie, gdyby Alecto postanowiła wcielić w życie swoje haniebne groźby zabicia mnie.

A l e c t o  ucieka z więzienia.

S y r i u s z   wpada za zasłonę.

T a t a  płacze jak małe dziecko.

G i n n y  tęskni za pierwszą miłością.

W piątek Kingsley wyszedł do pracy z samego rana. Zostawił mi tylko krótką notatkę, abym poprosiła skrzata o śniadanie i czekała do jego powrotu. Postara się uwinąć jak najszybciej, a potem zaczniemy (w końcu!) ćwiczyć.

Zgniotłam pergamin w małą kulkę i rzuciłam w kąt kuchni. Skrzat i tak za chwilę go podniesie. Nie miałam ochoty jeść. Nalałam tylko soku pomarańczowego do pucharka i wróciłam z powrotem do pokoju.

Moją głowę zaprzątały dziwne myśli. Zastanawiałam się, dlaczego ojcu tak bardzo zależało na moim przyjeździe tutaj. I to jeszcze w takim momencie. Obojgu nam było ciężko, a rozłąka sprawiała, że robiło się coraz gorzej. Jakaś część mnie potrzebowała teraz jego – mojego taty – a nie jakiegoś obcego faceta.

Coś pokusiło mnie, abym wyciągnęła ze  starej, postrzępionej torby złoty medalion, który znalazłam w domu Syriusza. Już kilka dni temu chciałam go otworzyć, jednak żadne, znane mi zaklęcie tutaj nie pomagało. Mały zatrzask nawet nie drgnął. Zastanawiałam się, czy powinnam go komuś pokazać, no i dlaczego znajdował się w schowku Stworka? I jak on się zachował, kiedy zauważył, że medalion zniknął? Czy wpadł w złość? Jak wygląda wściekły skrzat? A właściwie, co działo się ze skrzatami domowymi, kiedy umiera ostatni członek rodu?

Opuszkiem palca powiodłam po wygrawerowanym wężu, po czym schowałam medalion do kieszeni. Niechętnie wstałam z łóżka i po cichu wymknęłam się z pokoju. Ostrożnie zeszłam ze schodów, starając się, aby żaden stopień nie zaskrzypiał pod moimi nogami. Nie chciałam, aby cokolwiek przerwało świętą ciszę, towarzyszącą temu podniosłemu wydarzeniu.

Musiałam pozbyć się tego wisiorka. Przypominał mi o Syriuszu. Czasem zastanawiałam się, czy gdybym go nie wzięła, gdybym zatrzasnęła drzwiczki kredensu, to… to… to czy on nadal by żył?

Wyszłam z rezydencji.