072 Alternatywa cz. 13: Tak ma być – i już

Patrzyłem jak odchodzi: pociągnięcie pędzla, rozmywające się na płótnie czasu.

Carlos Ruiz Zafón

10 lipca 1996

Żwir cicho charczał pod moimi stopami, kiedy przechodziłam przez, dzielący mnie od ścieżki prowadzącej nad jezioro, dziedziniec. Padało. Zimne bicze uderzały o moje plecy odziane w cienką sukienkę. Nawet nie wiem, kiedy zupełnie przemokłam. Nieprzyjemny chłód sprawiał, że na moim ciele pojawiła się gęsia skórka. Żałowałam, że nie wzięłam peleryny z kapturem. Żałowałam… Żałowałam wielu rzeczy, bardzo wielu rzeczy.

Przecież mogłam dostać się do domu Syriusza i powiedzieć mu, że chciałam go odwiedzić lub uciekłam ze szponów głupiej Umbridge.  Nie musiałam wspominać o wspaniałym Harrym, który wybierał się do ministerstwa. Wtedy by nie zginął, ale równocześnie znienawidziłby mnie do końca życia. Gdyby Potterowi się coś stało… nie! Nie chciałam o tym nawet myśleć.  Syriusz kochał go jak własnego syna, zależało mu na nim bardziej niż na mnie. Najwyższy czas, abym w końcu to zrozumiała.

Aby dojść nad jezioro, musiałam jeszcze przebyć kilkaset metrów leśnej ścieżki. Moje stopy ślizgały się po mokrych od deszczu liściach i błocie. Gdyby ktoś mnie obserwował, to najpewniej śmiałby się głośno z ruchów, jakie wykonywały moje ręce, abym utrzymała równowagę.

Drzewa osłaniały mnie choć trochę, dopiero kiedy znów wybiegłam na odsłonięty teren, w moją twarz uderzyły zimne, siarczyście padające krople. Przystanęłam i rozejrzałam się. Na jeziorze unosił się drewniany, lekko rozpadający się pomost. Zastanawiałam się, czy znalazłabym w sobie choć trochę odwagi, aby wejść na niego.

Tafla wody pokryta była zielonym szlamem, nawet deszcz ledwo dawał radę się przebić. Ech… nie ukrywam, że czasem wyobrażałam sobie, jak przysiadam na piaszczystej plaży, opalam się, a potem wchodzę do jeziora, aby ochłodzić spocone ciało. Szkoda tylko, że nikt mi nie powiedział, że woda jest śmierdząca, a na zarośniętej plaży walają się popękane butelki po alkoholu i puszki. Zastanawiające, dlaczego dom Kingsleya znajdował się obok takiego wysypiska.

Czasem sobie myślę, że to wszystko nie ma sensu. Czasem myślę, że to wszystko jest tak, bo tak, bo nie inaczej.

Moje oczy dostrzegły ogromną wierzbę płaczącą. Zastanawiałam się, co zrobić. Czy wrzucić medalion w otchłań obrzydliwej toni, czy zakopać w brudnej ziemi pod drzewem? Wstrzymałam oddech, kilka sekund, jedna decyzja,

Zrobiłam to. Przeskakując potłuczone butelki, podeszłam do chwiejnego pomostu. Przyjrzałam się spróchniałym deskom i weszłam na niego. Zrobiłam pierwszy krok.

Głuchy skrzyp.

Poczułam, jak w moim gardle tworzy się nieprzyjemna gula. Bałam się oddychać, aby nie wywołać niepotrzebnych turbulencji. Kolana drżały. Dawno nie czułam czegoś takiego.

Nawet wtedy, kiedy chciałam obronić Hermionę przed… moim ojcem. Wtedy w mojej głowie buzowała adrenalina, a teraz? Teraz byłam pustą powłoką, wypełnioną zgniłymi myślami, niespełnionymi marzeniami, nieodwzajemnioną miłością.

- Zaraz wpadniesz do wody! Belki się poluzowały! – Usłyszałam dobiegający z plaży męski głos.

Podskoczyłam i trzask…

Czułam, słyszałam, jak coś rwie się pod moim stopami. Nie zdążyłam o niczym pomyśleć, krzyknąć, wyciągnąć różdżki, kiedy spróchniałe deski zaczęły pękać, jedna po drugiej, a moje nieświadome ciało wpadło do wody.

Nie wiem, dla których zmysłów był to największy szok. Woda była lodowata i śmierdziała. W dodatku sprawiała wrażenie gęstej i błotnistej. Nie miałam siły wypłynąć na powierzchnię…

Chyba zapomniałam, jak się oddycha, jak się myśli.

Zastanawialiście się kiedyś nad tym, jak umrzecie? Ja tak, miałam nadzieję na spokojną śmierć we śnie. Dlaczego? To proste, nie chciałam, aby mój tata musiał oglądać moje zmasakrowane zwłoki, to tylko dostarczyłoby mu jeszcze większego cierpienia.

Raziła mnie ciemność, którą widziałam przez zaciśnięte powieki. Zabawne, prawda? Bolało mnie to, że muszę ją oglądać, dlatego postanowiłam otworzyć oczy. To przecież nic trudnego. Wystarczyć przez chwilę skupić się na mięśniach twarzy i…

B I E L .

Teraz ona mi przeszkadzała. Białe ściany, sufit, pościele i ten okropny ból głowy. Pulsowanie w skroniach roznoszące mój umysł na drobne kawałki. Wszystko zaczęło mi przeszkadzać, moje ręce, nogi, głowa. Wszystko bym wymieniła. Tak bardzo chciałabym być teraz gdzieś indziej.

Resztkami sił udało mi się podnieś do pozycji siedzącej. Nie zważałam na to, że wszystko wokół mnie zaczęło wirować. Jakaś dziwna siła ścisnęła mi żołądek i sprawiła, że to, co znajdowało się w moim żołądku podeszło do gardła.  Chociaż nie, chwila, mój żołądek był zupełnie pusty.

Rozejrzałam się powoli po pomieszczeniu. Mój wzrok padł na małą szafkę nocną i piętrzące się na niej przedmioty. Zastanawiałam się, kto naznosił tutaj tyle szpargałów i zrobił taki śmietnik w tej niezakłóconej bieli.

Widziałam kieszonkowy zegarek, szklane korale, fotografie, które wydawały się być zbyt zamazane dla moich zmęczonych oczu i… o zgrozo! Co tu robił ten wisiorek? Przecież pamiętam dokładnie, co chciałam z nim zrobić. Czyżby go odzyskał, zabijając przy tym tego bezdomnego chłopaka? Nie… nie był do tego zdolny.

Chciałam go ująć w dłonie, jednak moja ręka spoczęła na niewielkiej karteczce. Przysunęłam ją bardzo blisko i  zmrużyłam oczy, aby odczytać zapisane na niej słowa.

31 grudnia 1999roku

Nigdy nie myślałem, że jeszcze kiedyś otworzę ten dziennik, że zapiszę w nim cokolwiek. Więcej było z nim problemów niż pożytku. Choć z drugiej strony, każdy sekret musi ujrzeć światło dzienne. Czy nie to mi codziennie powtarzałaś, Nassarozo Thropp? Gdyby nie Ty, to nie byłbym tam, gdzie ona. Zmarnowałbym wiele szans, aby ją uchronić. Gdybyś tamtego dnia była z nami, gdybyś była, to… to wszystko potoczyłoby się inaczej. Wiem, dlaczego to robiłaś. Miłość nie wybiera, prawda? Przykro mi, że Cię to spotkało, przykro mi, że nigdy nie zaznałaś szczęścia. Przykro mi, że nikt nigdy nie pozna Twojej prawdziwej historii. Nie zapiszę jej nigdzie, nie powtórzę jej nikomu. Będzie tajemnicą tak, jak sobie życzyłaś.

Pulsujący ból.

Nassaroza Thropp…

Nawet nie wiem, kiedy moje dłonie podarły pergamin, a stopy nakazały mojemu ciału wstać z łóżka. Jednak ciało się buntowało. Ono nie chciało stać. Przewróciłam się na twardą podłogę, uderzając głową w parkiet.

- Oddychaj, wariatko, oddychaj…

Moje usta chwyciły powietrze, co wywołało napad suchego, duszącego kaszlu. Czułam w ustach nieprzyjemny posmak śluzu i chrzęst piasku. Zwymiotowałam, nie zdając sobie nawet sprawy, czy na pewno na trawę.

Otworzyłam zaropiałe oczy, po czym mechanicznie sięgnęłam do kieszeni. Opuszki moich palców napotkały trzonek różdżki, chciałam ją wyjąć, jednak byłam tak zmęczona, że nawet ona okazała się być dla mnie zbyt ciężka.

- Uspokój się, nic ci nie zrobię.

Opierałam się plecami o silne ramię młodego mężczyzny. Nie mógł mieć nawet dwudziestu pięciu lat. Jego ciemnobrązowe, mokre od deszczu włosy przykleiły się do czoła. Obserwował mnie czekoladowymi oczami.

- Chciałaś się zabić? – spytał, wyciągając swoją różdżkę i celując nią w plamę wymiocin znajdującą się na jak mniemam, jego pelerynie.

- Myślałam, że pomost jest stabilniejszy.

- Ach… no tak. Pomosty mają to do siebie, że lubią zrzucać z siebie rude panny.

- Odwal się.

Jednym ruchem zrzuciłam z siebie jego ciemną pelerynę. Wstałam bez jego pomocy, choć nieustanne próbował przytrzymać moje ciało. Czułam się, jakbym była z waty, wszystkie drzewa wirowały niespokojnie.

- Co w zasadzie chciałaś zrobić?

- Nie twój interes…

- A jak masz na imię? – nie dawał za wygraną.

- To też nie powinno cię dotyczyć.

- Uratowałem ci życie, panno Lupin. Pan profesor pewnie by się ucieszył i wynagrodził moje dobre uczynki, nie uważasz?

Spojrzałam mu prosto w oczy. Był niski. Niższy ode mnie. Wyglądało to dość komicznie, jednak nie miałam ochoty nawet na cichy chichot. Natomiast on wydawał się być rozbawiony całą sytuacją. Ledwo powstrzymywał śmiech.

- Skąd wiesz, kim jestem? – syknęłam.

- Niech no się zastanowię… Twój ojciec przygotowywał mnie do owutemów. W każdym domu mówili o jego złotym sercu i wyrodnej córce, która trafiła do Slytherinu.

- Bardzo śmieszne, wiesz…

- Naprawdę cię to bawi?

- NIE!

- Nigdy bym się nie spodziewał, że z takiej kościstej dziewczynki wyrośnie ktoś taki jak ty…

- Nie pozwalaj sobie. Lepiej powiedz, jak mnie poznałeś. Raczej nie mam tego napisanego na czole. W każdym razie rano jeszcze tego nie zauważyłam.

- Na czole może nie, ale na policzku owszem.

Mechanicznie zakryłam dłonią blizny znajdujące się na mojej twarzy. Jednak na ustach chłopaka pojawił się jeszcze szerszy uśmiech. Cała ta sytuacja okropnie go bawiła, natomiast ja najchętniej odwróciłabym się na pięcie i uciekła jak najdalej.

- Przepraszam – rzekł po chwili, próbując się opanować. – Nie chciałem cię urazić. Nazywam się Eustace Carver. Mieszkam niedaleko.

- I przychodzisz tutaj popatrzeć na stary pomost?

- Możesz wierzyć lub nie, ale znalazłem się tutaj przypadkiem. W zasadzie zaciągnął mnie mój przyjaciel. Jest dość nieśmiały, aby wyjść z ukrycia. Woli kontemplować twoją śliczna buźkę z większej odległości. Bezpieczniejszej.

Rozejrzałam się niespokojnie. Dłonią wyczułam różdżkę znajdującą się w kieszeni. Przez chwilę miałam wrażenie, że pobliskie krzaki poruszyły się niespokojnie. Zacisnęłam palce na trzonku i…

- Nie rozśmieszaj mnie. – Usłyszałam głos Eustacego. – Nie zdążyłabyś nawet jej wyjąć.

- Dlaczego twój kolega nie chce się pokazać?

- Bo jest głupi albo nieśmiały, ale raczej to pierwsze.

- Słyszy co mówisz?

- Tak, a potem spierze mi głowę.

Mężczyzna znów zaczął się śmiać. Pokręciłam głową z rozdrażnieniem.

- Muszę iść – rzekłam szybko. – Miło było poznać kogoś tak… zdziwaczałego.

- Wzajemnie.

Spojrzałam na niego z niechęcią, po czym puściłam się biegiem w stronę domu zamieszkanego przez Kingsleya.
------------------------------------------------------