073 Alternatywa cz. 14: Pierwsza lekcja

Ważne jest by nigdy nie przestać pytać. Ciekawość nie istnieje bez przyczyny. Wystarczy więc, jeśli spróbujemy zrozumieć choć trochę tej tajemnicy każdego dnia. Nigdy nie trać świętej ciekawości. Kto nie potrafi pytać nie potrafi żyć.

Albert Einstein

10 lipca 1996

Kiedy dobiegłam do domu Kingsleya, dochodziła już czternasta. Było mi zimno, czułam, że całe moje ciało nasiąkło smrodem stęchłych wód jeziora. Wbiegłam po schodach. Narobiłam skrzatowi kupę roboty, pozostawiając za sobą okropne ślady.

Udałam się prosto do łazienki. W kilka minut napełniłam wannę gorącą wodą i dolałam prawie pół butelki jednego z olejków zapachowych. Przez chwilę napajałam się wonią jaśminu pomieszanego z nutą drzewa sandałowego.

Zrzuciłam z siebie brudną sukienkę i zanurzyłam się w odrobinę za gorącej wodzie. Nie chciałam myśleć, jednak natłok obrazów szybko zapełnił mój umysł. Nienawidziłam takich chwil. Cisza. I tylko ja między wspomnieniami. Byłam zdana na klęskę. Jak zwykle.

Próbowałam sobie uświadomić, że wszystko, co się wydarzyło nie jest tak ważne jak fakt, że pozbyłam się medalionu. Czułam, jakby ogromny ciężar spadł z moich ramion w momencie, kiedy czułam, jak cienki łańcuszek wyślizguje się z mojej dłoni. A może on wcale nie spoczywał teraz na dnie jeziora tylko w kieszeni tego chłopaka – Eustace’ego Carvera? W sumie było mi wszystko jedno, najważniejsze, że ja go nie miałam.

Po chwili usłyszałam ciężkie kroki. Miałam szczęście. Wystarczyłoby, że wróciłabym o kilkanaście minut później.

Czekałam, aż woda stanie się zupełnie zimna. Dopiero wówczas wyszłam  z wanny i założyłam czyste legginsy i długą koszulkę. Długie włosy zaczesałam w luźny kok z tyłu głowy.

No i się zaczęło. Lekcje pojedynków z Kingsleyem nie były szczytem moich marzeń. Zasadniczo, zupełnie inaczej to sobie wyobrażałam. Liczyłam, że zapozna mnie z zaklęciami ataku, a nie tylko obrony. Jednak on miał inne zdanie na ten temat. Chciał, abym w trakcie starcia zyskiwała na czasie.

- I co, jak już zyskam na tym czasie? – zapytałam, kiedy udało mi się pochylić, a snop iskier uderzył w pień drzewa.

- Wtedy zjawi się ktoś, kto ci pomoże – odpowiedział.

- A jak się nie zjawi? – drążyłam, siadając na ziemi i poprawiając sznurówki przy trampkach, aby nie przewrócić się przy kolejnym wirażu. – Co jak będę sama, zdana tylko na siebie?

- Ginny, możesz być spokojna, że nie dojdzie do takiej sytuacji.

Jednak cichy głosik w mojej głowie powtarzał, że coś jest nie tak, że on mówi o czymś, co kiedyś miało miejsce, że kiedyś nie dotrzymał słowa. Kiedyś, kiedyś… ale kiedy? W przeszłości czy przyszłości?

- Ginny. – Usłyszałam głos Kingsleya.

Zamrugałam gwałtownie.

- Przepraszam, zamyśliłam się.

- Nic nie szkodzi, możemy wrócić do nauki?

Kiwnęłam delikatnie głową i podniosłam się z trawy. Otrzepałam legginsy z resztek piasku i przeciągnęłam się. Przyjęłam odpowiednią według mnie pozycję, na co Kingsley skarcił mnie wzrokiem. Bez słowa podniosłam wyżej rękę i mocniej ugięłam kolana. Zastanawiałam się, jak może być tak pedantyczny na punkcie teorii. Cóż to za różnica, pod jakim kątem ustawiłam stopy?

Z rozmyślenia wyrwał mnie  snop iskier uderzający w moje lewe przedramię. Przeklęłam, chwytając się za rękę.

- Oszalałeś! – jęknęłam, podwijając szybko rękaw swetra. Stare blizny pulsowały niemiłosiernie. Skóra w jednej chwili stała się czerwona i rozpalona.

- Słaby punkt? – usłyszałam głos Kingsleya.

- Słaby punkt? – powtórzyłam z przekąsem.  – Kingsley, ja tę rękę prawie straciłam jak byłam mała. Rozumiesz?

Mężczyzna podszedł bez słowa i spojrzał na szpetne blizny. Złapał mój nadgarstek w mocnym uścisku. Dotknął palcami starych ran, wywołując niemożliwe do opisania pieczenie. Poczułam, jakby w moje mięśnie, kości i wewnętrzną skórę ręki wbijały się tysiące rozgrzanych do czerwoności igieł. Nie chciałam krzyczeć, jednak było to silniejsze ode mnie.

- Przepraszam – rzekł szybko. – Nie chciałem uderzyć w to miejsce. Zapomniałem się.

Zmierzyłam go wzrokiem. Wierzyłam mu, jednak nie zamierzałam się do tego przyznać.

- Dajmy sobie spokój z ćwiczeniami na dzisiaj – oświadczył, puszczając moją rękę.

- Nie, nic mi nie jest. Nie musimy przerywać.

- Owszem, musimy. Jesteś cała blada. Źle się czujesz?

- Nie – skłamałam.

Choć tak naprawdę zaczęło kręcić mi się w głowie, a po plecach przebiegł mi dreszcz. Nie wiem, czego się spodziewałam po zmoknięciu w lodowatych biczach deszczu, a później jeszcze w kąpieli w zimnych wodach jeziorka. Teraz już nie padało, jednak słońce nadal nie chciało przebić się przez grubą warstwę chmur.

- Wróćmy do domu – rzekł.

Nie miałam siły zaprzeczyć, kiedy objął mnie silnym ramieniem.

11 lipca 1996

Obudziły mnie dziwne odgłosy na parterze. Spojrzałam na zegarek. Wskazywał dziesiątą rano. Wydawało mi się, że spałam tylko kilka minut, a tak naprawdę minęło około szesnastu godzin. Czułam się lepiej, jednak miałam wrażenie, że wszystkie moje mięśnie były z waty.

Wytężyłam słuch, mogłam się założyć, że Kingsley miał jakiegoś gościa. Po głosie poznałam, że była to kobieta. Doskonale mi znana kobieta. Różowa Krowa – Nimfadora Tonks, której się zdawało, że mój ojciec poleci na jej idealnie wymodelowane ciało.

Powoli, aby nie wywołać nudności, wstałam z łóżka. Okryłam się długim, ciepłym swetrem, uczesałam włosy i spięłam je na czubku głowy. Pod pretekstem napicia się gorącej herbaty postanowiłam wyjść z pokoju i zejść na dół.

Pomału i bezszelestnie schodziłam po schodach, wychylając się za balustradę, aby dostrzec, co dzieje się w salonie. Najpierw zobaczyłam Kingsleya. Siedział w jednym ze skórzanych foteli. Natomiast na kanapie kuliła się niepozorna osóbka. Prawie jej nie poznałam. Była przeraźliwie chuda, okryta za dużym swetrem w kolorze sezamu. Jej niegdyś lśniące, różowe włosy stały się liche i buro brązowe. Skóra twarzy wydawała się być sucha i zwiotczała.

- Powinnaś wziąć się w garść – oświadczył Kingsley. – Wszystkim nam jest trudno.

- Nie przyszłam tu, abyś prawił mi kazania – szepnęła, a jej głos się załamał. – Możesz je dawać swojej małej podopiecznej.

- Ginny? Miała to być tajemnica. Dumbledore nie chciał, aby wszyscy o tym rozpowiadali. Wiesz, że to nie jest takie proste.

- Wiem, Remus mi mówił. Wracam od niego…

- Mówiłem ci, że powinnaś dać sobie spokój. Nachodzisz go w takich chwilach. Mogę się założyć, że wywołasz tym odwrotny efekt – oznajmił, po czym dolał jej herbaty.

- Nie chcę o tym teraz rozmawiać. Już ci mówiłam, że nie po to tutaj jestem. A poza tym, wasza tajemnica nie jest chyba tak wielka. Nie wiem czy wiesz, ale cały Zakon mówi, że córka Remusa jest u ciebie. Ona skupia na sobie zbyt wiele uwagi.

- Chyba nie jesteś o nią zazdrosna?

- Zazdrosna? Oszalałeś? Po prostu mam czasem wrażenie, że Remus myśli tylko o niej. Powinien czasem pomyśleć też o sobie. Ona nie ma pięciu lat.

- Tonks, on się o nią martwi. Nie zmienisz tego. Wiesz, jaka jest sytuacja, szczególnie teraz się wszystko pokomplikowało.

- Ale…

Tonks nie dokończyła. W tej samej chwili podniosła wzrok i nasze oczy się spotkały. Widziałam, jak napina mięśnie twarzy i ciężko przełyka ślinę. Miałam ochotę zbiec po schodach i uderzyć ją w buzię, za wszystkie słowa, które wymówiła pod moim adresem. Wkurzało mnie, że uważała się za wszystkowiedzącą o moim ojcu kobietę. Jak śmiałą w ogóle pomyśleć, że wie o nim więcej niż ja?

Kingsley zauważył jej zmieszanie i odwrócił się mechanicznie. Spojrzał na mnie swoimi ciemnymi oczami, a ja uśmiechnęłam się do niego delikatnie. Kto jak kto, ale on nie powinien wiedzieć jak wielką niechęć żywię do Tonks.

- Obudziłaś się już? – zapytał głupio.

- Już? Chyba pobiłam swój rekord. Ale nie przeszkadzajcie sobie zeszłam tylko napić się ciepłej herbaty. Nie chcę wam przeszkadzać.

Czułam na sobie wzrok Tonks odprowadzający mnie aż do kuchni. Za zakrętem przystanęłam na chwilę, licząc, że wrócą do poprzedniego tematu. Niestety… pogrążyli się w nudnej dyskusji na temat poszukiwań zbiegłych z Azkabanu śmierciożerców.

* * *

Udało mi się zakończyć liceum z zachowaniem wzorowym a w mojej szkole jest to nie lada wyczyn. Oczywiście nie obyło się bez łez, przytulania i ciepłych słów. Może to dziwne, ale wczoraj wynajęliśmy salę na wieczór i bawiliśmy się wszyscy razem, całą klasą i trzema nauczycielami. Nie było czegoś takiego jak podziały, po prostu razem. Cieszę się, że udało nam się to chociaż ostatniego dnia.
A! I dziękuję wszystkim, którzy pamiętali o moich urodzinach :* 

------------------------------------------------------------------------