074 Alternatywa cz. 15: Cisza przed... weselem

Moralność świata wydawała się rozpaczliwym snem, który w tej gęstej i cuchnącej dżungli nie miał najmniejszej szansy.

Anne Rice

Dla Was :* za to że wierzyliście, że nie jestem tak głupia, aby porzucić to opowiadanie.

31 lipca 1997

Latarnie zaczęły gasnąc. Jedna po drugiej... pogrążając ulicę w nieprzyjemnie gęstym mroku. Asfaltowa droga wyglądała jak ścieżka prowadząca do piekła. Wiła się i skręcała, jej odległy koniec zatapiał się w gęstwinie leśnej głuszy. Brukowane chodniki, biegnące po obu jej stronach, dodawały tylko pikantnego uroku. Nierówne, połamane kostki sprawiały wrażenie, jakby nikt nie przeszedł po nich cało.

Wszystko układało się nie tak, jak powinno.

Niebo, nad moją głową, rozżarzył cichy poranek, iskrzący się paletą jasnych barw. Słońce zaczęło się wspinać nad linię horyzontu. Szło mu to dość mozolnie, ale czego mogłam się spodziewać po tylu miliardach lat. Każdego kiedyś to spotka, przykre rozczarowanie w kwestii naszej sprawności, młodości.

Ale przecież mnie nie powinno to dotyczyć! Mam dopiero szesnaście lat. Na mojej linii życia w najlepsze trwała wiosna. Piękna, ciepła pora. Czas zabawy i przygód, nieokiełznanej wolności. Właśnie, wolności. Wolność była tym, czego w ówczesnych czasach brakowało każdemu z nas.

Jeden, samotny samochód z odrapaną, zieloną karoserią przejechał obok mnie. Przez chwilę oślepiły mnie jego reflektory, a warkot starego silnika zagłuszył pędzące we wszystkich kierunkach świata myśli.

Cieszyłam się, że te wakacje mogę spędzić z tatą, choć i tak więcej go nie było w domu. Pozostało niewielu członków Zakonu Feniksa, więc ta niespełna garstka miała ręce pełne roboty. Szczególnie teraz, po śmierci Dumbledore'a.

Każda chwila, którą poświęcaliśmy na rozmowę była balsamem dla mojej duszy. Miałam tak okrutne przeczucia, że bałam się je wymówić nawet w myślach. Czułam, że coś się zbliża, że niedługo, może za miesiąc, może za rok, dojdę do punktu wyjścia.

Nimfadora Tonks odwiedzała nasz dom coraz częściej, a ja nie byłam tak głupia, aby nie wiedzieć co jest grane. Nie lubiłam jej, tak często łapałam się na tym, że przezywałam ją cichutko w swoim pokoju. Choć z drugiej strony byłam jej dozgonnie wdzięczna. Tata w jej obecności zachowywał się zupełnie inaczej, pokusiłabym się nawet o stwierdzenie – tak jak kiedyś. Uśmiechał się, był szczęśliwy i pewny siebie, a był to nie lada wyczyn w tamtych czasach.

W czasach, w których nie wiesz, kiedy mówisz ważnej dla ciebie osobie po raz ostatni – kocham cię...

Chodnik pod moimi stopami zamienił się w błotnistą alejkę. Zwykle był tu wygodny dla buta, udeptany piasek, jednak po fali ulew, która nawiedziła miasteczko, zamienił się w okrutne grzęzawisko. Czułam, jak moje stopy zapadają się kilka cali w podłożu, a po każdym uniesieniu nogi słyszałam głośny plask.

Miałam do przejścia zaledwie półtora kilometra, jednak pragnęłam być już w domu. Powietrze było nieprzyjemnie wilgotne, nie ułatwiało ono oddychania, wręcz przeciwnie. Łaskotało mnie w nosie, a w gardle tworzyło nieprzyjemną gulę. Nie było gorąco, a moje ciało zdążyło się spocić. Szara koszulka przykleiła się do pleców, po czole spłynęła stróżka potu.

To nie pogoda jest winna – skarciłam się w duchu. - To ty, Ginny, niepotrzebnie się straszysz. Za rogiem nie czeka na ciebie uzbrojony po zęby śmierciożerca, a zwerbowane na stronę Sama Wiesz Kogo stworzenia nie wyskoczą spod tamtego ogromnego głazu.

W końcu doszłam do rozdroża, skręciłam w wąską, jeszcze bardziej bagnistą uliczkę i puściłam się biegiem wzdłuż ściany lasu. Drzewa o tej porze dnia wyglądały mało przychylnie. Skąpane w nikłym blasku słońca przypominały mroczne postaci z horroru. Ich długie, pozwijane gałęzie wiły się niczym stado dzikich węży w gnieździe pełnym liści.

Zacisnęłam palce na trzonku różdżki i znów skręciłam, tym razem w głąb lasu. Po niespełna dziesięciu minutach, cała obłocona i spocona, wbiegłam na niewielką polanę, na której wznosił się kremowy, dwupiętrowy dom. Odetchnęłam z ulgą tak głośno, że sama zadrżałam, gdy usłyszałam przerażający świst powietrza wydobywający się z ust.

Widok pomalowanych na żółto ścian działa na mnie kojąco. No i jeszcze te niewielkie okienka z czystymi, białymi ramami. W jednej chwili zapragnęłam zaparzyć herbaty w dwóch kubkach z wesołym wzorkiem, zawołać tatę, usiąść z nim na werandzie i śmiać się aż do upadłego, obserwując widoki i piękne donice z czerwonymi kwiatami. Niestety, marzenia musiały poczekać. Choć śniadanie na powietrzu nie wydawało się być głupim pomysłem.

Zacisnęłam palce na płóciennej torbie, cieszyłam się, że udało mi się dostać w mieście jeszcze ciepłe pieczywo. Co prawda, tata martwił się, kiedy wychodziłam, ale nie był aż tak szalony, aby mi tego zabraniać. Musiałby mnie nie znać. Wiedział, że są zakazy, które łamię bez mrugnięcia okiem.

Jednym, zwinnym ruchem otworzyłam drzwi i wpadłam do zawalonego płaszczami, butami i przedmiotami niewiadomego pochodzenia, przedsionka. Co ciekawe ta część domu robiła w pewnym sensie za strych, choć każdy gość musiał tędy przejść, aby udać się do salonu. Cóż, nikt nie kwapił się tu posprzątać, a jeśli w pokoju znajdował się niepotrzebny bibelot, to lądował tutaj. Ani tacie, ani mi nie chciało się wspinać krętymi, niebezpiecznymi schodami na zakurzone, wilgotne poddasze.

Brudne buty zostawiłam na wycieraczce i udałam się do kuchni. Było to małe pomieszczenie. Nie było tutaj zbyt jasno, zresztą czego można było się spodziewać po domu znajdującym się na leśnej polanie? Ściany wyłożone były jasnozieloną boazerią a podłoga i blaty kredensów ciemnym granitem. Przy oknie, obok białej jak śnieg firanki, piętrzyły się pachnące, suszone zioła. Uśmiechnęłam się pod nosem. Dom. Niezbyt idealny, ale mój, mój dom.

Na drewniany, stary stół rzuciłam płócienną siatkę. Wyjęłam z niej cztery złociste, jeszcze gorące bułki i rozłożyłam je na desce do krojenia, aby nie zaparowały w torbie. Do tego doszły świeże, czerwone pomidory, dwa ogórki i mugolski ser pakowany w te śmieszne, plastikowe, kolorowe pudełeczka z uśmiechniętą krową na wieczku. W zasadzie odkąd pamiętam go kupowaliśmy. Był smaczny i nie tracił zbyt szybko terminu ważności, szczególnie po doszlifowaniu go odpowiednimi zaklęciami.

Wstawiłam wodę na herbatę i zaczęłam obierać i kroić warzywa. W momencie, w którym czajnik obwieścił, że woda nadaje się do zaparzenia tradycyjnego angielskiego napoju, w drzwiach kuchni pojawił się tata. Wzrok znad ostrego noża podniosłam tylko na chwilę, aby przez własną głupotę i nieuwagę nie oderżnąć sobie palców.

- Myślałam, że zdążę zanim wstaniesz – rzekłam, słysząc, jak szykuje kubki i zalewa torebki herbaty wrzątkiem.

Dziwnie, że nigdy nie piliśmy sypanej, a jeszcze dziwniejsze, że zwróciłam na taki drobiazg uwagę właśnie dziś. Burza musiała wisieć w powietrzu, oj tak.

- Byłaś w mieście, Ginny – powiedział, a w jego głosie wyczułam nutę żalu. Norma.

Odkroiłam ostatnie dwa kawałki pomidora i podniosłam wzrok. Tata stał oparty plecami o granitowy blat. Ręce skrzyżował na piersiach. Na jego twarzy malował się niepokój, jednak w miodowych oczach nie dostrzegłam nawet iskry złości.

- Nie przesadzaj, tato – jęknęłam, uśmiechając się delikatnie, aby dodać mu otuchy, podziałało. Mięśnie jego twarzy zaczęły się powoli rozluźniać. Znów mogłam dostrzec niewyraźne zmarszczki na suchej skórze. - Nie jestem dzieckiem, a poza tym Kingsley uczył mnie obrony w poprzednie wakacje, zapomniałeś?

- Nie, nie zapomniałem. Wiem, że w starciu jeden na jeden poradzisz sobie znakomicie, ale... Ginny, nie mów mi, że nie wiesz, o co mi chodzi. Znasz mnie tak długo jak ja ciebie.

- Dobrze już, jestem w domu. Kolejna wyprawa zakończona sukcesem – uznałam chyba trochę zbyt beztrosko, po czym chwyciłam bułkę w celu jej przekrojenia. Usłyszałam tylko ciche chrząknięcie ojca. Podniosłam wzrok znad ostrego noża i spojrzałam na niego pytająco.

- Masz całe spodnie od błota – stwierdził. - Nie przewracaj tak oczami. Idź się przebierz, a ja dokończę przygotowywać śniadanie. Umyłaś chociaż ręce, zanim zaczęłaś kroić pomidora?

- Tato – jęknęłam przeciągle, po czym zaczęłam wycofywać się z kuchni.

- I nie zapomnij, że jutro jest ślub Billa i Fleur. - Usłyszałam, kiedy byłam już w drzwiach. - Mam szczerą nadzieję, że mówiłaś całkiem poważnie, kiedy stwierdziłaś, że masz co na siebie włożyć i nie chciałaś pieniędzy. Bo jak jutro zobaczę cię w czymś niestosownym, to...

- Tato, nie kończ – przerwałam mu. - Ty nie umiesz się na mnie gniewać. Te słowa brzmią trochę dziwnie i nienaturalnie, kiedy wydobywają się z twoich ust.

- Eh, chyba faktycznie cię rozpieściłem...

1 sierpnia 1997

Wczoraj położyłam się wcześnie spać, aby tego dnia obudzić się bez nieeleganckich sińców pod oczami. Przeciągnęłam się i ziewnęłam potężnie, kiedy ciepłe promienie słońca wdarły się nieproszone do pokoju i połaskotały mnie po czubku nosa i policzkach. Niechętnie zwlokłam się z posłania. Nawet nie zauważyłam, kiedy spadłam z łóżka i uderzyłam o twardy parkiet. Pięknie, siniaki na pewno będą pasować do sukienki.

Oczywiście nie musielibyśmy zrywać się z samego rana, gdyby tata nie oznajmił Weasleyom, że wpadniemy odrobinę(!) wcześniej, aby pomóc im w przygotowaniach. Co było oczywiście czystą głupotą, bo znając Molly Weasley, to miała już od tygodnia wszystko gotowe. Zresztą, jak się ma tak liczną rodzinę, plus Hermiona i Harry, to tylko zaprosić ich do nas. Może ogarnęliby przedsionek?

Ale nieważne. Teraz miałam inne rzeczy na głowie. Rodzina rudych dziwaków mogła poczekać.

Podniosłam się z podłogi, podeszłam do drzwi. Uchyliłam je. W domu panowała cisza. Tak, to był genialny pomysł, aby zająć łazienkę przed ojcem. Tylko szybki prysznic – przyrzekłam sobie w duchu, chwytając szlafrok, po czym, bezszelestnie dopadłam odpowiednie drzwi.

Sukienka była osobną historią. Gdyby nie Nessi, to najprawdopodobniej wyszłabym owinięta w jakąś szmatę, imitującą kreację odpowiednią na takie okazje. Na szczęście miałam moją niepowtarzalną, niezastąpioną przyjaciółkę. Kiedy dowiedziała się o ślubie, to od razu obiecała stworzyć kreację godną mojej osoby. Oczywiście, dla pozoru szepnęłam coś w stylu – nie musisz tego robić, oddam ci pieniądze – ale w głębi dyszy dziękowałam całym sercem.

Gotowa do wyjścia stanęłam przed dużym zwierciadłem. Przechyliłam lekko taflę, aby lepiej widzieć. Uśmiechnęłam się. Podobałam się sobie, a to już było coś. Oczywiście w dziewięćdziesięciu procentach była to zasługa Nessi, ale lekki makijaż i fryzura to już praca moich rąk.

Sukienka miała kolor ciemnej, morskiej toni oceanu. Nie miała ramiączek. Na biuście podtrzymywał ją gruby, marszczony pas (i jedno przydatne zaklęcie, ostrożności nigdy zbyt wiele), ozdobiony był mieniącymi się, turkusowymi cekinami. Nie była wąska czy obcisła, nie. Mogłam w niej spokojnie stawiać duże, pewne kroki,a wtedy jej falbany zaczynały opływać moje nogi jak delikatny jedwab. Do tego doszły czarne buciki na delikatnym obcasie i kryształowe kolczyki pożyczone od przyjaciółki. Na włosach najpierw nakręciłam fale, a później spięłam je cieniutką gumką w niesforny kucyk tak, że kilka pasemek okalało delikatnie przypudrowaną twarz. Z makijażem nie zamierzałam przesadzać. Delikatny cień na powiekach i tusz do rzęs. No i błyszczyk, choć jak zauważyła zgryźliwie Nessi, po co mi błyszczyk, skoro nie zamierzam nikogo całować.

Zasadniczo, nigdy nie wyglądałam aż tak elegancko jak dziś i choć byłam typem buntowniczki z zadrapanymi kolanami, to o dziwo czułam się teraz naturalnie i... kobieco. Pierwszy raz nie wstydziłam się szpetnych blizn na rękach. Może to niezbyt dojrzałe, ale wmówiłam sobie, że goście weselni będą woleli patrzeć na moją piękną suknię niż okropne znamiona. Poza tym, pan młody... nie, to nie na miejscu.

Skropiłam szyję i nadgarstki kwiatowym perfumem. Miły, aromatyczny zapach uniósł się pod sam sufit i osiedlił na przedmiotach znajdujących się na komodzie.

Wypróbowałam kilka słodkich czarujących uśmiechów w razie, jakby na weselu zjawił się jakiś kolega Fleur z Francji, po czym przybrałam mój zwyczajny wyraz twarzy.

Wyszłam z pokoju. Czując się jak księżniczka z bajki, zeszłam mało eleganckimi schodami do równie mało eleganckiego pokoju gościnnego. Zaśmiałam się w duchu z własnej głupoty i obiecałam, że nigdy nie powiem Nessi, że jej suknia zadziałała na mnie w taki sposób.

Kiedy tata mnie zobaczył, otworzył szerzej usta i wstał z fotela. Warto żyć dla takich chwili. Marzyłam, aby wiedzieć, co teraz sobie myśli.

Tak jak się spodziewałam, Nora była wysprzątana, namiot już dawno stał rozłożony, a domownicy w zasadzie biegali tylko w kółko, martwiąc się, że czegoś zabraknie. Zasadniczo, nie miało prawa niczego zabraknąć. Znając Weasleyowskie zwyczaje, to będą mieli jeszcze jedzenia na tydzień.

I co najważniejsze, nie byliśmy pierwsi. Ciotki, pasujące idealnie do opisu standardowych, starych ciotek, krzątały się i zawracały głowę komentarzami na temat, kto to ostatnio umarł. Jednym słowem, idealny temat na wesele, stypy, urodziny. Po prostu uniwersalny. Spojrzałam na ojca, a ten tylko wzruszył ramionami, dając mi do zrozumienia, że powinnam się tego spodziewać.

Żałowałam trochę, że nie ma Kingsleya, co prawda należał on do tych, dla których troska o moje zdrowie jest jedną z rzeczy nadrzędnych, ale dobrze nam się razem rozmawiało, nawet na tematy polityczne. Nie przynudzał jak większość i co najważniejsze, nie narzucał mi swojego zdania.

Z przekonaniem, że krzątanie się pod nogami jest złe, udałam się na piętro do pokoju Galindy. Nie ważne, jakie były nasze stosunki, ale wypadało się przywitać. Bądź, co bądź wolałabym raczej wpaść na wnerwiającą Hermionę i zaprezentować się w pełnej krasie, ale nie można mieć wszystkiego, prawda?

Zapukałam cicho w drewnianą powierzchnię drzwi.

- Proszę. - Usłyszałam jej mocno zniecierpliwiony głos. Pewnie była tutaj bombardowana dobrymi radami na temat wyglądu.

Uchyliłam drzwi i wcisnęłam do jej pokoju swoją rudą czuprynę. Nasze oczy spotkały się w lustrzanej tafli, przed którą stała. Kiedy zrozumiała, że nie stanowię potencjalnego zagrożenia, uśmiechnęła się delikatnie i odwróciła na pięcie.

- Ginny, wyglądasz wspaniale – oświadczyła.

Nasze relacje zmieniały się jak w kalejdoskopie. Galinda była osobą skromną i skrytą. Nigdy nie zaszczycała mnie opowieściami o sobie. Narzekanie nie leżało w jej stylu, choć miała na co, oj, miała.

Była ona niska i okropnie chuda, z ręką na sercu mogę oświadczyć, że za każdym razem, jak ją widziałam, to było jej coraz mniej. Galinda od dziecka ciężko chorowała. Każde przeziębienie kończyło się uziemieniem w łóżku na kilka dni. Nikt nic nie mówił, ale łatwo było się domyślić, że jest coraz gorzej. Jej rodziców nie było stać na leki. Wszyscy przyjaciele pomagali, jak tylko potrafili, ale choroby nie chciały dać się tak łatwo wypędzić z jej organizmu.

- Ty też wyglądasz całkiem nieźle, Galindo – rzekłam trochę zbyt oficjalnym tonem, co wywołało na jej twarzy jeszcze szerszy uśmiech.

Dziewczyna miała na sobie złotą, sięgającą kolan suknię na grubych ramiączkach. Prostą, choć bardzo elegancką. Do tego czarne pantofelki na zupełnie płaskiej podeszwie i czarną biżuterię.

- Nie rozśmieszaj mnie – rzekła. - To Fleur wybierała tę suknię. Gabrielle ma taką samą. Wiesz, obie jesteśmy druhnami panny Flegmy.

- Panny? Już nie długo pani Weasley – powiedziałam, a na twarzy Galindy pojawił się grymas. Nie przepadała za swoją przyszłą bratową. Zresztą, kto za nią przepadał?

- Przyszłaś mnie wkurzać, czy w jakimś innym celu? - zapytała po chwili, ponownie odwracając się w stronę lustra.

- W zasadzie przyszłam tu z nudów. Ale widzę, że jesteś jeszcze w rozsypce, więc pomogę ci się umalować.

- Zwariowałaś? Czym się zaprawiłaś od rana, że masz taki dobry humor?

- No wiesz... Ja po prostu cieszę się chwilą. Co innego nam pozostało w obecnych czasach? - zapytałam, biorąc do ręki pędzelek do nakładania cieni do powiek.

------------------------------------------------------

Długo pisałam tę notkę. Jakieś osiem godzin. Ale to nic, bo przez ten czas byłam bardzo, bardzo szczęśliwa. Pewnie zaraz pomyślicie, że Elfaba jest walnięta i znów będziecie mieć rację. Tęskniłam za Wami, no! I za Ginny.

Jak widać rozpoczęłam szóstą klasę Ginny i teraz nie będę już tak skakać. Wprowadzę kilka nowych wątków itp. Postaram się też lepiej przedstawić ofensywne działania GD. I co najważniejsze, jest to ostatni rok alternatywy. A potem, cóż, potem zobaczycie co się stanie.

A! Przepraszam za błędy, rozdział nie jest sprawdzony, bo Beta dostała wezwanie do Wrocławia, a ja nie chciałam czekać do jutra z publikacją. Nie musicie wypisywać, bo pewnie godzina by Wam nie starczyła.