075 Alternatywa cz. 16: Ponowne spotkanie

Jestem kimś, kim chcę żebyście myśleli że jestem. Nikt jeszcze nie dotknął mojego prawdziwego Ja.

Malenstwo9224

1 sierpnia 1997

Kiedy Galinda wyglądała tak, jak według mnie wyglądać powinna druhna, usiadłyśmy razem na jej łóżku. Gapiłyśmy się w okno, z którego idealnie widać było ogromny, weselny namiot. Dziewczyna nerwowo wyginała knykcie, a ja oddychałam głośno. To wszystko było dziwniejsze, niż myślałam.

- Czym się martwisz? - spytałam po chwili. - Chyba nie Flegmą w roli pani Weasley.

- Nie, coś ty, przecież nie będą mieszkać tu wiecznie, poza tym ja pojadę za miesiąc do szkoły. A skoro Bill jest z nią szczęśliwy, to... to chyba dobrze o niej świadczy. W pewnym sensie, oczywiście. No i z przymrożeniem oka.

- Oczywiście, z bardzo dużym przymrużeniem oka. Więc, o co chodzi? O George'a?

- Nie, czasem jak na niego patrzę, to bez tego ucha wydaje się być szczęśliwszy. Wiesz jacy oni są, Fred i on, wszystko obrócą w żart. Czasem im zazdroszczę takiego dystansu do świata. Ja tak nie potrafię, a ty, Ginny?

W odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami. Dystans. Ocenianie samej siebie może i jest nie w porządku, ale miałam wrażenie, że nie przeżywam tego wszystkiego tak bardzo jak Galinda. Czasem nawet wydawało mi się, że wiem co się wydarzy, że już kiedyś byłam w takiej sytuacji. Bardziej tego się bałam, że stanę z prawdą twarzą w twarz.

- A gdzie Harry? - zapytałam po chwili, aby przerwać złowieszczą ciszę, która zawisła pod sufitem i ani myślała o ucieczce przez okno.

Twarz Galindy napięła się delikatnie. Zacisnęła usta w wąską linię i głośno przełknęła ślinę. Sekret – odpowiedziałam sobie w duchu.

- Nikt nie może się o tym dowiedzieć – szepnęła, po czym nachyliła się nad moim uchem i opowiedziała o przebraniu rudego chłopaka z sąsiedniej wioski. - To dla jego bezpieczeństwa – powtarzała jak w mantrę.

Wielki, biały namiot rozstawiono przed Norą. Goście zaczęli się schodzić całymi gromadami. Zastanawiałam się, jak to jest mieć tak ogromną rodzinę, że nie można spamiętać wszystkich imion. Doszłam do prostego wniosku – nic fajnego. Ja miałam tatę, tata miał mnie. Znaliśmy się doskonale i tak było najlepiej. Choć ojciec ostatnimi czasy miał też Tonks, ale to inna historia.

Przed miejscem, gdzie miała odbyć się ceremonia, stała już czwórka rudzielców. Ronald, Fred, George i tak zwany kuzyn Barny, czyli nie kto inny jak sławny Harry Potter. Dosłownie wszędzie krzątała się chmara kelnerów w białych szatach. Natomiast przybyła już wcześniej kapela odziana w złote surduty postanowiła zrobić sobie przerwę i przysiedli w cieniu ogromnego drzewa, śmiejąc się i paląc fajkę.

- O! Panna Lupin. - Usłyszałam głos jednego z bliźniaków – Freda. W końcu mogłam go odróżnić. Chłopak pomachał mi energicznie ręką. George poszedł w jego ślady, a Ronald zmierzył ich dziwnym spojrzeniem. Norma. Tylko kuzyn Barny stał niewzruszony. A przecież ostatnimi czasy nic mu nie zrobiłam, a nawet wcale się do niego nie odzywałam.

- Hej – przywitałam się z uśmiechem. - Ale błagam, nie mówcie tak na mnie, bo czuję się jak stara panna.

- Wybacz, panienko Lupin – oświadczył George z bardzo poważną miną.

- Wiecie co? Ja was chyba kiedyś uduszę – syknęłam.

- Wiemy – odpowiedzieli równocześnie.

- Może wejdziesz już do środka? - wtrącił się Ronald. - Mamy już wystarczająco dużo roboty. A na miejsce trafisz chyba sama, co?

Poprawiłam turkusowy szal spoczywający na moich ramionach i uniosłam wysoko głowę. Jak on mnie wkurzał... Razem z Hermioną byli siebie warcie. Uśmiechnęłam się jeszcze do kuzyna Barny'ego i wkroczyłam do namiotu.

Zatkało mnie. Nigdy nie myślałam, że Weasleyowie są w stanie stworzyć coś tak pięknego, choć z drugiej strony, biorąc pod uwagę nadzór Fleur, to wszystko było możliwe. Przez środek biegł długi, purpurowy dywan wyglądający jak łąka z nienaturalnym kolorem trawy. Wzdłuż niego ustawiono rzędy delikatnie pozłacanych krzeseł ozdobionych niewielkimi kokardkami. Podtrzymujące namiot słupki oplatały purpurowe pnącza z białymi i złotymi kwiatami. Nad miejscem, w którym Fleur i Bill mieli stać się małżeństwem, piętrzyły się setki złotych balonów.

W tłumie gości, prócz starych ciotek i wiotkich wujków byli też młodzi przyjaciele z ministerstwa, szkolni znajomi Billa no i piękne kuzyneczki Fleur. Jednym słowem – do wyboru, do koloru. Wszyscy ubrani w eleganckie szaty, suknie w przeróżnych barwach. Jednak prawdziwa rewia działa się na wysokości naszych głów. Tiary były tak dziwne i nietypowe, że żałowałam, że nie ma ze mną Nessi.

Dopiero po chwili dostrzegłam ojca. Siedział w jednym z pierwszych rzędów. Po jego prawicy znajdował się nie kto inny jak Nimfadora Tonks. Kiedy mnie zauważyła, uśmiechnęła się szeroko i pomachała energicznie. By nie stwarzać pozorów do awantury, odwzajemniłam gest. Podeszłam do nich.

- Byłam z Galindą – rzekłam, widząc pytający wzrok ojca.

Nie chciałam gapić się na Tonks, jednak ciężko mi było się powstrzymywać. Już jakiś czas temu ustąpiła różowym i fioletowym włosom na rzecz bardziej stonowanych kolorów, jednak dziś jej czupryna miała barwę złotego blondu. Delikatne fale wynurzały się spod tiary i opadały na odsłonięte ramiona. O sukni też nie mogłam powiedzieć złego słowa. Była cudowna. Wąska, w odcieniu turkusu z kokardą pod biustem.

- Ładnie wyglądasz – powiedziałam, siląc się na naturalny ton.

- Dziękuje – rzekła promiennie. - Ty również wspaniale. Kto uszył sukienkę?

- Nassaroza i spółka igieł – odpowiedziałam, a ojciec skarcił mnie wzrokiem. - To znaczy moja przyjaciółka.

Tonks zrobiła wielkie oczy jak zresztą każdy, kto poznawał prawdę.

- Super, ma dziewczyna prawdziwy talent.

Wzruszyłam ramionami, obserwując twarze przybyłych gości. Szukałam tych Francuzów, którzy, jak sobie wmówiłam, mieli być znajomymi Fleur. Co prawda zastanawiałam się, jak z daleka odróżnię ich od Anglików, ale teraz było to mało ważne.

I wtedy go zobaczyłam, przedzierał się przez tłum z szerokim uśmiechem. Znałam tę twarz. Tylko, z czym miałam ją skojarzyć... Był niski. Palcami przeczesywał brązowe włosy, mierzwiąc je na wszystkie strony. I jeszcze te czekoladowe oczy... I wtedy do mnie doszło. Wyłowił mnie z jeziora rok temu, kiedy notabene przez niego spadłam z pomostu. Jak on się nazywał? A tak, Eustace Carver.

Obok niego szedł drugi chłopak. Widać było, że znają się doskonale, gdyż razem wyśmiewali coraz to dziwniejsze tiary żeńskiej części gości. Ten był wyższy i szczuplejszy. Jego czarne włosy prawie sięgały ramion, a twarz, cóż, twarz była najpiękniejszą rzeczą, jaką w życiu widziałam. Ale dałabym głowę, że znałam te rysy.

- Możesz wierzyć lub nie, ale znalazłem się tutaj przypadkiem. W zasadzie zaciągnął mnie mój przyjaciel. Jest dość nieśmiały, aby wyjść z ukrycia. Woli kontemplować twoją śliczna buźkę z większej odległości. Bezpieczniejszej.

Eustace na pewno mówił wtedy o swoim ślicznym towarzyszu. To, że oboje się tu znaleźli musiało być jakimś znakiem. Zerwałam się z miejsca, aby do nich podejść, jednak wtedy zdałam sobie sprawę, że stoję jako jedyna. Wszyscy zgromadzeni oczekiwali już przybycia pary młodej.

- Dobrze się czujesz? - spytał tata, widząc moje zachowanie.

Machnęłam tylko ręką i z powrotem usiadłam na krześle. Miałam przecież całe wesele, aby z nimi porozmawiać. Nie musiałam teraz robić zamieszania.

W drzwiach namiotu pojawił się pan młody – Bill Weasley, a u jego boku Charlie. Oboje odświętnie ubrani, z białymi różami w butonierkach. Usłyszałam cichy gwizd, a potem ze złotych balonów popłynęła muzyka.

Po kilku chwilach pojawiła się Fleur ze swoim ojcem. Panna młoda szła wolnym, dostojnym krokiem, natomiast pan Delacour podrygiwał żwawo, tryskając radością. Fleur miała na sobie prostą, białą suknię i zdawała się promienieć srebrnym blaskiem.

- Panie i panowie – rozbrzmiał śpiewny głos niskiego, krępego mistrza ceremonii. - Zebraliśmy się tutaj, aby świętować zjednoczenie dwóch wiernych dusz...

Spojrzałam na Galindę stojącą obok ślicznej siostry Fleur i uśmiechnęłam się do niej, dodając otuchy. Kiwnęła delikatnie głową.

Widziałam, jak pani Weasley i matka Fleur dyskretnie ocierają łzy. Zauważyłam też ogromne skupienie Tonks i mojego ojca. Ja sama nie mogłam zebrać myśli. Kątem oka widziałam dwóch mężczyzn siedzących po drugiej stronie purpurowego dywanu.

W pewnej chwili ten, którego nie znałam odwrócił głowę. Nasze oczy się spotkały, a ja speszona wpatrzyłam się w czubki swoich butów, czując, że na policzku tworzy mi się delikatny rumieniec.

- … a więc ogłaszam, że jesteście ze sobą związani na całe życie.

Mistrz ceremonii uniósł nad głowami Billa i Fleur różdżkę, z której wytrysnął deszcz srebrnych gwiazdek, omotując ich świetlistymi spiralami. Z każdej strony zaczęły rozbrzmiewać oklaski i wesołe wiwaty. Złote balony zaczęły pękać, uwalniając rój rajskich ptaków i wielobarwnych motyli. Było to piękne, godne zapamiętania widowisko.

- Panie i panowie! - zawołał mały czarodziej. - Proszę wstać!

Mężczyzna machnął różdżką, a krzesła, na których siedzieliśmy uniosły się kilka cali, natomiast ściany namiotu zniknęły. Staliśmy teraz pod baldachimem, powstrzymywanym ozdobnymi słupkami. Widok uciekających rajskich ptaków do zalanego słońcem ogrody był oszałamiający.

Po chwili na środku pojawiła się sadzawka płynnego złota, która w sekundę zastygła, tworząc pod naszymi stopami wspaniały parkiet. Nadal unoszące się w powietrzu krzesła, poustawiały się obok niewielkich stolików okrytych białymi obrusami, znajdujących się wzdłuż parkietu. Wystrojeni w złote surduty członkowie kapeli ruszyli w stronę podium. Kelnerzy wyłonili się dosłownie ze wszystkich stron, niosąc tace z sokami, alkoholami i przekąskami.

W tym wszystkim z łatwością można było usłyszeć głosy podziwu i zachwytu.

W jednej chwili dwaj mężczyźni zniknęli gdzieś w tłumie. Przeklęłam pod nosem, po czym ruszyłam za ojcem złożyć gratulacje młodej parze.

Parkiet był pełen. Po uzbieraniu zadowalającej mnie liczby pochwał i kilku tańcach z mało przystojnymi chłopcami, usiadłam przy jednym z okrągłych stolików. Moja samotność jednak nie trwała długo. Po kilku minutach pojawiła się mocno już zmęczona Galinda. Zajęła miejsce naprzeciwko mnie i uśmiechnęła się delikatnie.

- Chciałam ci o tym powiedzieć rano, ale nie mogłam zebrać w sobie odwagi – rzekła.

- To Gryfoni też tak mają? - odgryzłam się złośliwie.

- Bardzo śmieszne, wiesz... dasz mi dojść do słowa czy nie?

- Pewnie, mów śmiało.

- W zasadzie nie wiem, czemu zwierzam się właśnie tobie, ale dobra. Zawsze podobał mi się Harry. Nie wiem, dlaczego, ale czuję do niego coś więcej, a teraz okazało się, że nie wróci do szkoły. Ma jakąś tajną misję, czy coś w tym stylu. Wiesz, to do niego podobne. Miałam sen, w którym widziałam jak umiera. Zlękłam się, że nigdy nie wyznam mu swoich uczuć, że nie zdążę. Następnej nocy widziałam swoją śmierć, podziałało to na mnie jak zimny prysznic. W dzień jego siedemnastych urodzin pocałowałam go. Uważasz, że to było złe? Wiesz, niby nic nie powiedział, ale... Ginny, czy ty mnie słuchasz?

Nie słuchałam. W tłumie gości machnęły mi sylwetki dwóch mężczyzn, wychodzące spod baldachimu. Nie tłumacząc nic Galindzie, zerwałam się na równe nogi i puściłam się biegiem w ich stronę.

- Ginny! - Usłyszałam jeszcze za plecami. - Wielkie dzięki...

------------------------------------------------------

Takie sobie coś. Nie wiem czemu tak bardzo rozpisuję się nad głupotami, ale obiecałam, że nie będę skakać w czasie nie wiadomo jak bardzo, więc nie skaczę. Mam nadzieję, że się podobało. Opisy, dużo opisów, bo podobno większość to lubi.

Kolejny post dodam prawdopodobnie w niedzielę.