076 Alternatywa cz. 17: Sen na jawie

Nie mówimy do siebie nie dlatego, że nie mamy nic do po wiedzenia, ale dlatego, że nie musimy nic mówić – bo tak bywa między dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie pierwszym wspomnieniem.

Khaled Hosseini

Dla Elizz, mam nadzieję, że wyniki testów były zadowalające :*

1 sierpnia 1997

Popchnęłam kilka ciotek, kuzyneczek Fleur, Ronalda i Hermionę, wywijających salta na środku parkietu. Robiłam wszystko, aby tylko nie zgubić dwóch młodych mężczyzn. Teraz albo nigdy – myślałam gorączkowo. - Teraz albo nigdy.

Wyleciałam spod baldachimu, robiąc z siebie niemałą idiotkę. Mężczyźni najwyraźniej nie planowali nigdzie daleko uciec. Potrzebowali tylko chwili spokoju i przestrzeni, aby zapalić cygaro. Popatrzyli na mnie, unosząc wysoko brwi, a po chwili wymienili się porozumiewawczymi spojrzeniami. Jasne jak słonce, dwa matoły.

- Witamy, panienko Lupin – rzekł z szerokim uśmiechem Eustace. - Jako dżentelmen zaproponowałbym ci cygaro, ale wolę nie. Jesteś jeszcze nieletnia, a twój tatuś mógłby nie być zachwycony. Jednak wybaczy mi panienka moją śmiałość, oczarowałem się panienki wyglądem od samego początku.

- Przestań się ze mnie naśmiewać, idioto – syknęłam, a ten zaśmiał się głośno.

Temu drugiemu nie było aż tak do śmiechu. Popatrzył na mnie swoimi zielonymi oczami, tak podobnym do tych Harry'ego. Nie potrafiłam powstrzymać jednego z tych uśmiechów, które trenowałam rano przed lustrem.

- Panowie wybaczą – weszłam w grę Eustacego. - Wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza, okropny tłok w środku. Nie chciałam przeszkadzać w męskich dyskusjach, choć zastanawia mnie czyimi są panowie gośćmi.

- Najpiękniejszej panny młodej na świecie – odpowiedział Eustace. - Tyle że to ja miałem stać u jej boku.

Z rozdrażnieniem przewróciłam oczami. Wszyscy faceci ciągle mówili tylko o jednym.

- Eustace, daruj sobie – odezwał się ten drugi. - Naprawdę żałuję, że was ze sobą poznałem. Oszczędziłbym ci cierpienia.

Więc to tak! Ha! Będę mogła wypytać Fleur o tego jegomościa z nadzieją, że nawet w calu nie zabrzmi to podejrzliwie. Oczywiście od samego początku z przekonaniem, że tata o niczym się nie dowie. Kto wie, jakby zareagował na mężczyznę u mojego boku. Pewnie bardzo podobnie jak ja na widok Tonks. To chyba normalne, że niewielu wyciąga wnioski i wchodzą nie dwa, a dziesięć razy do tej samej rzeki.

- Nazywam się Ginevra Lupin – oświadczyłam, wyciągając dłoń w jego kierunku. Eustace zagwizdał cicho. Miałam ochotę go walnąć.

Już miał odwzajemnić gest, kiedy nagle dostrzegłam, zamieszanie pod baldachimem. Złoty parkiet rozbłysnął jasnym światłem. Przez tłum gości nie byłam w stanie nic dostrzec. Dwaj mężczyźni również stawali na palcach z zmarszczonymi czołami. Czułam, że ręka tego wyższego, spoczywając w kieszeni zaciska się na trzonku różdżki.

I nagle usłyszałam głos Kingsleya, wyraźny i podniosły, jakby był wszędzie wokół mnie.

- Ministerstwo padło. Scrimgeour nie żyje. Nadchodzą...

Nie wiedząc, co myśleć, cofnęłam się o dwa kroki, wpadając w ramiona wysokiego mężczyzny. Objął mnie lewą ręką, a w prawej trzymał różdżkę, gotowy do ataku.

Obserwowałam wszystko, jakby w spowolnieniu. Czarodzieje przez kilka sekund stali bez ruchu. Muzyka ucichła, a po chwili pustkę wypełnił czyjś przerażony wrzask. Zabolały mnie od niego uszy. I nagle rozpętało się piekło. Goście zaczęli biec na oślep, niektórzy deportowali się spod baldachimu, co oznaczało najgorsze. Zaklęcia obronne straciły swą moc.

A potem nieznane postaci, osnute w czarne peleryny zmieszały się z pogrążonymi w panice ludźmi. Chciałam biec, jednak uniemożliwiła mi to mocna ręka młodego mężczyzny.

- Puszczaj! - wrzasnęłam. - Tam jest mój ojciec!

- Na niewiele mu się teraz zdasz, kręcąc się pod nogami. - Usłyszałam odpowiedź.

Eustace również wyciągnął różdżkę. Idealnie wymierzonym zaklęciem uderzył w zamaskowaną postać, walczącą przy ozdobnej kolumnie. Trafił bez problemu. Obserwowałam czerwone iskry zmieszane z odrobiną zieleni. Czy nie na takie chwile uczył mnie Kingsley? A ja co, stałam i trzęsłam się jak galareta.

- Idziemy. - Usłyszałam nagle.

- Co?

Nic więcej nie zdążyłam powiedzieć, nie zdążyłam zaprzeczyć, poczułam, jak obca siła odrywa moje stopy od podłoża. Moje ciało zaczęło obracać się w niesamowitym tempie. Wszystko ucichło, naparła na mnie ciemność. Czułam tylko rękę obcego mi mężczyzny. Zawartość żołądka podeszła mi do gardła.

I nagle, trach. Uderzyłam kolanami w betonowy chodnik. Zgięłam się w pół i dyszałam ciężko, ledwo udało mi się powstrzymać wymioty.

- Do mnie, do mnie, czemu zawsze sprowadzasz wszystkie dziewczyny do mnie? - Usłyszałam delikatnie wzburzony głos Eustacego.

- Nie poruszaj nawet tego tematu – odpowiedział ten drugi, który perfidnie mnie uprowadził spod Nory.

Nie zważając na kręćka panującego w mojej głowie, zerwałam się na równe nogi, omal nie lądując z powrotem na chodniku. Omiotłam ich srogim spojrzeniem. Najpierw jednego, potem drugiego. O dziwo, jednak nie robiło to na nich wrażenia.

- Macie mnie natychmiast odstawić na miejsce! - krzyknęłam. - Jak w ogóle śmieliście!

Jednym płynnym ruchem (tak, jak mnie uczył Kingsley) wyciągnęłam różdżkę i zaczęłam mierzyć nią w Eustacego z przekonaniem, że z nim pójdzie mi łatwiej, a ten drugi, widząc klęskę przyjaciela, podda się bez mrugnięcia okiem. Świetny plan, prawie jak z książeczek o wspaniałych, utalentowanych, młodych czarownicach.

- Możesz nie robić zamieszania na środku ulicy? Ja tu mieszkam, a już i tak mam zszarganą renomę – powiedział Eustace.

Zmarszczyłam czoło. No tak. Znajdowaliśmy się w jakiejś małej, zapyziałej, mugolskiej wiosce. Przez jej środek biegła dziurawa asfaltowa droga, a wzdłuż niej krzywe chodniki z połamanej kostki. W zasięgu mojego wzroku namierzyłam zaledwie pięć domków po każdej stronie. Żadna rewelacja. Odrapane tynki, niepograbione liście, wyschnięte kwiaty, brudne okna. Tłumów nie było. Jakiś starszy dziadek z laską i dwójka dzieci, bawiąca się przy rynsztoku. Czyli nikt, kto mógłby się przejąć nagłą deportacją wystrojonej trójki osób z patykami w rękach.

- Nie obchodzi mnie, jaką masz reputację w tej dziurze! - wrzasnęłam odrobinę zbyt głośno. Dzieci podniosły wzrok, dziadek nadal niedosłyszał. - Chcę TAM wrócić! Tam został mój ojciec.

- Będzie bardziej szczęśliwy, jak się dowie, że byłaś z nami – powiedział spokojnie Eustace.

Miałam ochotę wydrapać mu oczy. Jak mógł być tak spokojny? No i jeszcze ten drugi, wkurwiający przystojniak. Stali jak dwa słupy soli i mieli najwyraźniej niezły ubaw z moich nerwowych zachowań. Świetnie, po prostu idealnie.

- Nie bój żaby, mała – rzekł Eustace, a mi włos się zjeżył na głowie. - Wpadniesz do mnie. Zjemy obiad, a potem odstawimy cię do domku. Obiecuję. A jak on cię wkurza – wskazał na tego drugiego – to odeślemy go do domu i sami wypijemy butlę wina.

- Oszalałeś, idioto! Nigdzie z wami nie idę!

- Jak tam chcesz, możesz tutaj zostać, ale nie masz pojęcia, gdzie jesteś, nie umiesz się teleportować i nie masz pieniędzy. Nie wątpię w kobiece umiejętności, ale raczej mało prawdopodobne, że trafisz do domku i tatusia.

Ok. Oboje byli najgorszymi dziadami, jakich w życiu poznałam, ale jaki miałam teraz wybór? Głębsza analiza sytuacji była bez sensu, a w dodatku byłam zbyt zdenerwowana, aby zebrać myśli. W głowie mi huczało, a serce waliło jak oszalałe. Mój własny organizm zagłuszał cichutki głosik zdrowego rozsądku.

Eustace ruszył przed siebie, a ja za nim. Ten małomówny zamykał pochód. Nogi miałam jak z ektoplazmy i choć starałam się stawiać pewne kroki, to byłam pewna, że towarzysze widzą je inaczej. Będzie co opowiadać Nessi, oj będzie.

- Nie bój się o ojca. - Usłyszałam głos mężczyzny, który szedł przede mną. - Był najlepszym nauczycielem obrony przed czarną magią, na pewno da sobie radę.

Chciałam dać wiarę w jego słowa. Chociaż w te, skoro wszystkie inne były zupełnie pozbawione sensu.

Zatrzymaliśmy się jakieś pół kilometra dalej, obok budynku oddalonego od centrum wioski. Dom był równie rozpadły co pozostałe. Niegdyś pomalowane na bordowo ściany, dziś straszyły czarnymi plamami i szarymi dziurami, łuszczącego się tynku. Weranda, która według mnie jest sercem domu, była zarośnięta kolczastymi bluszczami i zawalona połamanymi krzesłami. Nie było tam żadnej dróżki, tylko błotnista alejka.

Westchnęłam głośno, po czym podniosłam sukienkę, aby nie pobrudzić jej jeszcze bardziej. Spojrzałam na swoje buty. Nie zasłużyły sobie na takie traktowanie...

- Dom jest pusty – powiedział Eustace, kiedy otwierał drzwi. - Mama jest w pracy.

Mężczyzna wpuścił mnie przodem. Przedsionek, w porównaniu do naszego, prezentował się całkiem dobrze. Na wieszaku wisiała tylko jedna wiatrówka i długi płaszcz. Natomiast buty schowane były do niewielkiej, drewnianej szafki ustawionej w kącie pomieszczenia.

- Nie krępuj się, właź do salonu. - Usłyszałam.

Posłuchałam go bez sprzeciwu. Salon był czysty. Nie mogłam dopatrzeć się nawet najmniejszych pyłów kurzu. Ściany oklejone były staromodną, kremową tapetą w czerwone kwiatki, natomiast na wyłożonej parkietem podłodze, spoczywał cienki, wytarty już dywan w orientalne wzory. W pomieszczeniu znajdowało się tylko jedno okno z widokiem na opustoszałą ulicę. Powiewała w nim biała, wykrochmalona firanka. W jednej chwili zapragnęłam być w domu razem z tatą i nigdy w życiu już z niego nie wyjść.

Bez zaproszenia zapadłam się w starym, połatanym, wysieczonym fotelu. Jego ciemna, sztruksowa tapicerka pachniała mieszanką olejku z drzewa sandałowego i wody kolońskiej. Najwyraźniej zazwyczaj siadał w nim jakiś mężczyzna. Pomimo tego, że w pokoju było strasznie duszno, zadrżałam. Nie miałam na sobie nic prócz cienkiej sukienki. Szal najwyraźniej musiałam zostawić na krześle obok Galindy.

Właśnie, Galinda. Zwierzała mi się, a ja potraktowałam ją jak powietrze. Była blada, mocno zmęczona. Nie chciałam nawet myśleć, co może się teraz z nią dziać. Błagałam w duchu, aby ktoś ją stamtąd zabrał w momencie, w którym zjawili się pierwsi śmierciożercy.

Drżałam. Nawet nie zauważyłam, kiedy Eustace podał mi koc. Podziękowałam skinieniem głowy. Zdjęłam brudne pantofle i podciągnęłam kolana pod brodę. Skulona przykryłam się szczelnie, obejmując nogi rękami.

- To wy sobie pogadajcie, a ja przyniosę herbatę – oświadczył Eustace, wycofując się z salonu.

Spojrzałam na drugiego mężczyznę. Był spokojny, jakby całe to zajście nie robiło na nim wrażenia. Bez problemu zdjął elegancka szatę, pozostając w czarnych spodniach i koszuli na krótki rękaw. Po chwili przysiadł na kanapie, znajdującej się obok fotela. Nasze spojrzenie znów spotkało się na moment.

- Powiesz mi w końcu jak masz na imię? - spytałam.

- Eddie, na imię mi Eddie – odpowiedział, a ja w jednej chwili poczułam dziwny, nieuzasadniony spokój. Jakbym całe życie czekała na to jedno słowo.

- Skąd znasz Fleur? - Zdawałam sobie sprawę, że nikt nie lubi przesłuchań, ale to było coś innego, coś, czego nie umiałam wytłumaczyć.

- Chodziliśmy razem do szkoły.

- Nie jesteś Francuzem. Masz angielskie imię i akcent – rzekłam, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.

- To długa historia na inny dzień – odpowiedział. Widziałam, jak otwiera usta, aby powiedzieć coś jeszcze, jednak w tym momencie do pokoju wszedł Eustace, niosąc kubki pełne parującej herbaty.

Postawił tacę na ławie i wręczył mi nagrzane naczynie. Piłam małymi łykami, aby nie poparzyć języka. Sypana – pomyślałam w duchu.

Nic nie mówili, chyba zrozumieli, że nie jestem w nastroju do dyskusji. Nawet nie wiem, kiedy zmorzył mnie sen. Powieki stały się coraz cięższe. Odstawiłam kubek, aby nie poparzyć się resztką angielskiego napoju i wtedy coś mi się przypomniało. Jego twarz.

- Eddie – szepnęłam, przykrywając się szczelniej kocem. - Widziałam cię już. Kiedyś często mi się śniłeś.

Myślałaś kiedyś o tym, że może sny są jawą, a nasze życie czyimś snem? - Usłyszałam w głowie słowa, które przed laty powiedział mi Syriusz.

------------------------------------------------------

Następna notka w piątek po rozdaniu świadectw maturalnych. Nie wiem jak można tak długo czekać. Czarne myśli nie chcą mnie opuścić. I zastanawiam się nad tym jak często dodawać notki w wakacje. Jak sądzicie: raz czy dwa razy w tygodniu?

Pozdrawiam!