077 Alternatywa cz. 18: Zaskakująca nowina

Nie przepaści się boję, lecz życia, które jest za mną. 

isleena

1 sierpnia 1997

Sen miałam spokojny, niezmącony żadnym koszmarem. Moje ciało całe ścierpło. Kiedy otworzyłam oczy, nie do końca wiedziałam gdzie jestem i co się stało. Moich nozdrzy uderzył dziwny zapach olejku z drzewa sandałowego i wody kolońskiej. Do tego strasznie się spociłam. Był środek lata, a ja nie dość, że byłam wtulona w sztruksowy fotel, to jeszcze szczelnie przykryta grubym kocem.

- Napiszmy list do jej ojca. - Usłyszałam znajomy głos i wtedy wszystko sobie przypomniałam.

Wesele, napad śmierciożerców, perfidne uprowadzenie przez Eustacego i Eddiego, ciepła herbata. Tak, jasne, herbata, a w niej na pewno środek nasenny. Jak mogłam być tak naiwna i to wypić bez zastanowienia?

Nie otworzyłam oczu, nie poruszyłam się, chciałam wiedzieć, co jeszcze mają do powiedzenia. To mogło okazać się ciekawe. Czułam, jak strużka potu spłynęła mi po karku.

- Jasne – przytaknął mu Eddie lekko sarkastycznie. - Weź pergamin i pisz. Ja ci podyktuję.

Przez chwilę słyszałam cichą krzątaninę Eustacego, jednak po niespełna paru minutach z powrotem usiadł na tyłku. Odkorkował atrament i rozwinął rulonik pergaminu.

- Szanowny panie profesorze Lupin – zaczął Eddie, a ja ledwo powstrzymałam nerwowy chichot. - Na pewno pamięta mnie pan ze szkoły. Byłem tym wyjątkowo krnąbrnym Puchonem...

- Bardzo śmieszne, wiesz? - przerwał mu drugi mężczyzna. - Możesz się nie nabijać?

- Dobra, nie wściekaj się. Pisz dalej. Wraz z moim przyjacielem byłem obecny w trakcie wesela pana Weasleya wraz z panną Delacour. Dziwnym zbiegiem okoliczności, w momencie, kiedy wybuchła panika i zjawili się śmierciożercy, znajdowaliśmy się wraz z pana uroczą córką w pięknym ogrodzie matki pana młodego. Jest ona teraz z nami. Cała i zdrowa. Aktualnie w ciszy i spokoju kontemplujemy jej piękną buzię, zastanawiając się, jak takie cudo może stąpać bezkarnie po ziemi.

- Gdyby mój ojciec przeczytał taki list, to już byście nie żyli – rzekłam, a oboje podskoczyli jak poparzeni. Usłyszałam, jak Eustace klnie pod nosem. Kątem oka zauważyłam, że wylał atrament na pergamin, który chwilę temu zapisał.

- Eddie, musisz mi podyktować jeszcze raz – oświadczył.

- Nie będzie żadnych listów! - wkurzyłam się, rzucając koc na kanapę i zrywając się na równe nogi. - Jak śmiałeś wlać mi eliksir nasenny? Macie mnie w tej chwili odstawić do domu! A tak w ogóle, ile godzin minęło?

- Niespełna trzy – odpowiedział Eddie, zerkając na swój kieszonkowy zegarek.

- Aż trzy – poprawiłam go.

Wyglądałam jak z gardła hipogryfa. Suknię miałam całkiem pogniecioną i mocno zabrudzoną. Mogłam się tylko domyślić jak bardzo popsuła mi się fryzura i co zostało z porannego makijażu. Miałam to w nosie.

Spojrzałam na nich groźnie i czekałam.

- Dobra, no – dał za wygraną Eustace. - Ale ja nie wiem, gdzie mieszkasz.

- To odstaw mnie do Nory!

Mężczyzna dał za wygraną. Przeciągnął się leniwie i wstał z sofy. Nachylił się jeszcze, aby zawiązać sznurówki butów i już był gotowy, czego nie można powiedzieć o Eddiem, który siedział niewzruszony.

- A ty? - spytałam.

- A ja nie jestem wam potrzebny – odpowiedział. Eustace chyba się nie rozszczepi.

- Nie wiem, co miało znaczyć chyba, ale mi się nie spodobało – wtrącił się jego przyjaciel. - Znam się na teleportacji. Nogę zgubiłem tylko raz i to podczas nauki.

Zniecierpliwiona nagryzłam dolną wargę, zerkając na niego z wyrzutem. Nie zamierzałam zastanawiać się nad tym, czy wrócę do domu w jednym kawałku, liczyło się to, czy w ogóle wrócę. Musiałam zobaczyć się z ojcem, bo inaczej... cóż, sama nie wiem co, ale wolałam nigdy się nie przekonać.

Nie minęło nawet kilka minut, a znów staliśmy z Eustacem w ogrodzie przed Norą. Dokładnie w tym samym miejscu, z którego się teleportowaliśmy. Biały baldachim nadal był rozstawiony, choć w jednym miejscu można było dopatrzeć się niewielkich dziur powstałych w wyniku podpalenia. Krzesła i stoliki były poprzewracane, jakby przeszedł tamtędy huragan. Było cicho, przeraźliwie cicho. Poczułam na plecach cienką warstwę potu i gęsiej skórki. Przełknęłam głośno ślinę.

- Nie bój się. - Usłyszałam głos Eustacego. - Ze mną nic ci się nie stanie.

Chciałam zaprzeczyć, powiedzieć, aby nie traktował mnie jak dziecka, ale głos uwiązł mi w gardle. Zacisnęłam wargi, aby nie wybuchnąć napadem histerii.

Przeszliśmy krzywą tabliczkę z napisem Nora i stanęliśmy przed niewielkim, kilkopiętrowym, pochyłym, domem, którego ściany wykonane były z szarego kamienia. Eustace zapukał cicho.

Drewniane, obskubane przez korniki drzwi otworzyły się niezwykle szybko. W wąskiej szparze dostrzegłam przerażoną, ale nadal piękna twarz kobiety, która parę godzin temu przeżywała najszczęśliwsze chwile swego życia – Fleur Dela... Weasley.

- Och, Ginny, to ty. - W jej głosie dało się usłyszeć niemałą ulgę, choć prawdopodobnie nie byliśmy tymi, których się spodziewała.

Odsunęła się pospiesznie i wpuściła nas do środka. Nie miała już na sobie ślubnej sukni. Zastąpiła ją niebieską, prostą szatą. Jasne włosy splotła w warkocz przyozdobiony brązową wstążka.

- Nie wchodzisz, Eustace? - spytała po chwili. Dopiero wtedy zauważyłam, że mój towarzysz został przed domem.

- Nie wiem, czy powinienem. Eddie na mnie czeka.

- Ach.. tak myślałam, że to wasza zasługa. - Na twarzy Fleur pojawił delikatny uśmiech. Pożegnała się z mężczyzną i zamknęła drzwi.

Kobieta bez słowa chwaciła mnie za rękę i poprowadziła do małego, zagraconego saloniku. Nie było tam jednak mojego ojca. Serce zabiło mi szybciej w piersi, a przez głowę przeszły najczarniejsze z możliwych myśli. Na drewnianych krzesłach przy ogromnym stole siedziały tylko cztery osoby osoby. Fred, George, Bill i młodsza siostra Fleur – Gabrielle. Poczułam na sobie ich wzrok.

- Nie ma tu mojego ojca? - spytałam, siląc się na naturalny ton głosu.

Nagle poczułam się jak mała dziewczynka. Samotna i zagubiona w wielkim mieście, plątająca się między nogami dorosłych, chcąca zwrócić na siebie uwagę. Dzieci zawsze pokładają nadzieję w dorosłych, wierząc, że są oni w stanie rozwiać wszelkie problemy jednym dmuchnięciem.

Może właśnie dlatego spojrzałam na Billa? Bo był najstarszy, bo miałam nadzieję, że jest najodpowiedzialniejszy i najwięcej w życiu przeżył. Bo chciałam, aby to on był moim wybawcą.

Niektórzy ludzie bali się na niego patrzeć. Ze względu na blizny, które pozostawił po sobie Greyback Mi było to obojętne. Bo choć przed kilkoma laty mój policzek zrósł się w jedną, cienką linię, to przedramię od dłuższego czasu szpeciło okropnymi szramami.

- Remus jest w szpitalu – odpowiedział, a ja prawie osunęłabym się na ziemię, gdyby nie Fleur, która zapobiegawczo chwyciła mnie za ramię.

Nawet nie wiem, kiedy Fred i George znaleźli się po obu moich stronach i doprowadzili do starej, połatanej kanapy, wciskając szklankę wody w rękę. Chciałam zrobić mały łyk, jednak ręce drżały mi tak bardzo, że prawie całą jej zawartość wylałam na kolana.

- Spokojnie – powiedział George, zabierając mi szklane naczynie. - Twojemu ojcu nic się nie stało. Tonks się źle czuła.

- Żartujesz?! - krzyknęłam trochę zbyt głośno. Poczułam ból w skroniach. Wnętrze Nory zawirowało. - Nie ma pojęcia co się ze mną stało, a lata po szpitalach z jakimiś obcymi babami?

Ten wybuch zdziwił nie tylko mnie. Cztery pary oczu przyglądały mi się z mieszanką przerażenia i nie dowierzania. Tylko Gabrielle, która ledwo znała angielski, rozglądała się po twarzach reszty towarzystwa.

- To ty nic nie wiesz? - spytała Fleur, jednak Bill uciszył ją gestem dłoni.

- Co mam niby wiedzieć? Skoro zaczęliście, to...

Nie zdążyłam dokończyć. Drzwi się otworzyły, a do pomieszczenia wszedł nie kto inny jak mój ojciec – Remus Lupin. Po twarzy widać było, że jest zmęczony i zdenerwowany. W dodatku nadal miał na sobie elegancką szatę wyjściową. Na ciemnym materiale dostrzegłam czerwona plamę zaschniętej krwi.

W jednej chwili zapomniałam o wszystkim, również o nudnościach. W kilku susach znalazłam się przy nimi. Kiedy wtuliłam głowę w jego ciepły tors, poczułam się lżejsza o kilkanaście kilogramów trosk. Słysząc przyspieszone tętno jego serca, po plecach przeszedł mnie przyjemny dreszcz.

- Tak się bałem – powiedział, gładząc mnie po włosach. - Gdzieś ty była?

Nie płakałam, choć głos uwiązł mi w gardle. Nie miałam siły nic powiedzieć. Chciałam milczeć, milczeć tak przez wieczność.

- Stała w ogrodzie razem z moimi przyjaciółmi, kiedy to się zaczęło. - Usłyszałam odpowiedź Fleur. - Wzięli ją na kilka godzin do siebie.

Mój ojciec nic nie odpowiedział. Byłam pewna, że pokiwał głową, jednak nie byłam w stanie tego dostrzec.

- Wrócimy do domu? - spytałam cicho, zaciskając powieki, aby za wszelką cenę powstrzymać łzy.

- Tak, kochanie, wrócimy...

Nastał wieczór. Ciemne chmury przykryły niebo. Po dziewiętnastej zaczęło padać. Zimne bicze deszczu uderzały w szyby, jakby chciały podziurawić je jak sito. Na ganku przed domem zaczęły tworzyć się nowe kałuże. Przez niewielkie okno łazienki dostrzegłam ogromny błysk, a potem moich uszu dobiegł huk grzmotu. Przełknęłam głośno ślinę.

Zaskakujące, jeszcze przed chwilą obudziłam się z kilkugodzinnego snu, a teraz czułam się tak zmęczona, jakbym od wieków nie odpoczywała. Wzięłam ciepły prysznic i owinęłam się szczelnie szlafrokiem. Rozczesałam mokre włosy i pozwoliłam im swobodnie opaść na plecy.

Zeszłam na chwilę do niewielkiego salonu. Tata czekał na mnie z kubkiem parującej herbaty. Przysiadłam na brzegu sofy i czekałam, aż zacznie rozmowę, która jak się domyśliłam, miała zmienić bardzo wiele w naszym życiu.

- Ginny – zaczął, a jego twarz nabrała spokojnego wyrazu. - Domyślasz się, co jest między mną a Tonks.

- Tak, pewnie nie wiesz, ale nie jestem już dzieckiem. Mam szesnaście lat i jakieś tam pojęcie o uczuciach damsko-męskich.

Nie wiedzieć czemu, przez moją głowę przeleciał obraz młodej twarzy. Eddiego. Jego czarne włosy okalające policzki, ostro zarysowany podbródek i zielone oczy.

- Tylko to chciałeś mi powiedzieć? - spytałam, próbując spłoszyć powstały obraz.

- Nie, nie tylko. - Zrobił się poważny, nadzwyczaj poważny, ostatnio przybrał taką minę... nie, nigdy go takiego nie widziałam. - Ginny, nie wiem, jak mam ci to powiedzieć w inny sposób. Bardzo kocham Tonks, a ona... ona jest w ciąży.

Czas nie chciał się zatrzymać. Z trwogą obserwowałam poruszające się wskazówki zegara. To było niemożliwe. Skoro mój czas stał, skoro ja stałam, to dlaczego czas biegł?

- Ginny? - Usłyszałam jak przez mgłę.

Bez słowa wstałam z kanapy i weszłam na piętro. Nie trzasnęłam drzwiami pokoju. Tak robiłam kiedyś. Teraz nie byłam sobą. Położyłam się na świeżo zasłanym łóżku. To był długi dzień, który nadal nie chciał się skończyć.

Dom w jednej chwili stał się dziwny. Był zimny i wilgotny, jak domy, które długo stoją puste. Wpatrywałam się w sufit i słuchałam kapania wody w rynnie na poddaszu.

Kap, kap, kap... kap, kap, kap... kap, kap, kap...

Wyjątkowo hipnotyzujący dźwięk. Kiedy wsłuchiwałam się w niego, mój umysł poszybował w górę. Wyobraziłam sobie suchość zimnego powietrza na poddaszu., zapach sadzy i spróchniałego drewna. Oczyma wyobraźni zobaczyłam ciemne belki i porysowane krokwie, a nawet światło w szparach popękanego gzymsu.

Usłyszałam deszcz bębniący w dach i ptaki hałasujące w rynnie... i już tam byłam. Znów byłam dzieckiem, zatracającym się w swoim świecie na poddaszu. Był to świat zakurzonych przedmiotów: zwojów, linek, dziwnych toreb, tekturowych pudeł, kawałków drewna, pozwijanych w rulon dywanów, stosów pożółkłych gazet... świat, który stawał się tym, czym chciałam. Mogłam zrobić jaskinię z prześcieradła zawieszonego na belce i udawać rozbitka na bezludnej wyspie albo, że zgubiłam się w lesie...

Nagle usłyszałam trzask drzwi od łazienki i wspomnienie zniknęło.

Znów byłam w swoim pokoju. Nie byłam dzieckiem, miałam szesnaście lat. Za jakieś dwa lata będę na tyle dorosła, aby wyjść za mąż i sama mieć dzieci. Kiedy o tym pomyślałam, wstrząsnął mną dreszcz.

---------------------------------------------

Zdałam maturę. A to najważniejsze, prawda?Jestem zadowolona. Może nie tak dobrze jak z części ustnej ale jest ok. Sądzę, że na studia dostanę się bez większego problemu. Ale lepiej nie zapeszać, bo kto wie? 

Pozdrawiam! Kolejny post pojawi się w środę. 
 ---------------------------------------------