078 Alternatywa cz. 19: Urodzinowe łubudu

Często, gdy snu­jemy marze­nia i myśli, za­pomi­namy o tym praw­dzi­wym świecie, do które­go mu­simy powrócić... 

tanormalna

11 sierpnia 1997

Wyczytałam gdzieś, że po ochłodzeniu marcepanu ucieka z niego cały cukier. Od tamtego czasu wyobrażałam sobie małe, kryształowe drobinki, opuszczające białą masę i biegnące ku wolności. Ech, czy to nie idiotyczne? Powiedziałam o tym tacie, jednak on nie doszukał się nawet grama szaleństwa. Całą winę zrzucił na moją zbyt wybujałą wyobraźnię. Uwierzyłam mu, a potem było tylko gorzej.

Nazywam się Ginevra Lupin, mam szesnaście lat.

Moja przyjaciółka powiedziała mi kiedyś, że na Filipinach mieszkają nietoperze wielkości dziesięcioletniego dziecka. Później często pojawiały się one w moich snach i porywały do odległych krain. Bałam się. Zwierzyłam się tacie z moich obaw. Śmiał się przyjaźnie, gładził po głowie i odpowiadał, że jestem silniejsza od latających potworów. Uwierzyłam mu, a potem było tylko gorzej.

Nazywam się Ginevra Lupin, jestem córką Elisabeth i Remusa.

Wyczytałam w jakiejś książce, że ciało świni jest tak zbudowane, że nie może podnieść głowy i spojrzeć w niebo. Zrobiło mi się wtedy okropnie szkoda tych stworzeń. Pomyślałam, że tracą możliwość kontemplacji chmur, głębokiego błękitu, słońca, gwiazd i księżyca okalanego granatem. O moim smutku opowiedziałam tacie. Uniósł wysoko brwi i rzekł – dobrze, że nie urodziliśmy się jako świnie. Uwierzyłam mu, a potem było tylko gorzej.

Nazywam się Ginevra Lupin, a to najważniejsza część mojej historii...

Ludzie przychodzą na świat w konkretnym celu, celu, którego nikt nie chce im zdradzić. Żyją tak, jak uważają za stosowne. Wyznaczają sobie jakiś kodeks moralny, filozofie, religie, cokolwiek, aby tylko działać w obrębie jakiegoś wyuczonego schematu. Czemu? Bo twierdzą, że tak jest prościej...

Co roku, jedenastego sierpnia, zastanawiam się nad sobą. Myślę nad czasem, kalendarzem i moją rolą na Ziemi. Myślę... Najgorsze jest to, że będąc coraz starszą, mam większe problemy ze zrozumieniem. Świat stawia przede mną pytania, coraz więcej pytań i żadnej odpowiedzi. To wszystko jest zbyt skomplikowane. Jestem już zmęczona. Mam zaledwie szesnaście lat, a czuję się, jakby ktoś kazał mi żyć podwójnie.

Co roku dzień moich urodzin spędzałam z uśmiechem na twarzy. Był to czas, który ojciec rezerwował tylko dla mnie. Opychaliśmy się słodyczami, chodziliśmy na spacery i rozmawialiśmy na lekkie, przyjemne tematy. Nigdy nie było gości, bo kogo tu zapraszać? Jednak w tym roku miało być inaczej. Gdyby nie ciężkie, niebezpieczne czasy, to zaprosiłabym Nessi, jednak ta nie mogła opuszczać domu.

Miała przyjść Tonks. Ta Nimfadora Tonk, którą najchętniej wywiesiłabym za nogi przez okno. Nie mogłam zrozumieć, jak ojciec mógł ją zaprosić, szczególnie, że był świadom, jaki mam do niej stosunek. Może uznał, że jak trochę porozmawiamy, to mi przejdzie? Przecież Tonks jest taka sympatyczna... czcze gadanie.

Od rana dawałam ojcu znaki, że nie jest zbyt późno na odwołanie gościa. Albo ich nie widział, albo nie rozumiał, albo nie chciał zrozumieć. Mogłam się założyć, że to ostatnie.

W milczeniu zjedliśmy śniadanie, a potem bez słowa udałam się do pokoju. Na łóżku leżała poranna poczta. List od Nessi z najszczerszymi życzeniami i krótką notatką, że u niej bez zmian. Mieszka u mamy i od bardzo dawna nie widziała się z ojcem.

Następna wiadomość była od Galindy. Ze zdziwieniem obejrzałam dokładnie pogniecioną kopertę i wyjęłam z jej wnętrza zapisany pochyłym pismem kawałek pergaminu.

Droga Ginny,

Chciałabym złożyć Ci życzenia, płynące prosto z mojego serca. Zdrowia, szczęścia, uśmiechu, odrobiny pokory i spełnienia wszystkich, nawet najskrytszych, pozornie niemożliwych marzeń.

Zakończmy już tę oficjalną część. Słyszałam, że z wesela uratowało Cię dwóch przystojniaków, kolegów Fleur. Nieźle, Ty to wszędzie potrafisz się dobrze okręcić. Szkoda, że ja nie miałam tyle szczęścia. Nie wiem, czy wiesz, ale po całym zajściu spędziłam tydzień w Mungu. Jeśli Cię to zmartwiło, to się otrząśnij. Nie jest źle, jest nawet całkiem dobrze. Kocham życie i chyba to daje mi siłę. Teraz błagam rodziców, aby pościli mnie do Hogwartu. Wiesz jacy oni są, wiecznie zmartwieni i przewrażliwieni. Nie należy przecież popadać w paranoję, prawda?

Na zakończenie dodam jeszcze, że nie rozumiem, dlaczego nie przepadasz za Tonks. Serio, ta kobieta jest w porządku. Spróbuj dać jej szansę, nie pożałujesz. Jestem tego pewna.

Pozdrawiam, Galinda Weasley

Zgniotłam pergamin w dłoni i rzuciłam na podłogę. Po paru chwilach uznałam jednak, że go podniosę. Kto inny miał sprzątać w moim własnym pokoju? No tak, kompletnie zapomniałam, że Galinda ma urodziny tego samego dnia. Trudno. Przeproszę ją w Hogwarcie... jeśli tam dojedzie.

Spojrzałam na ostatni akapit listu i przeanalizowałam go dokładnie. Dać szansę... Oczywiście zawsze można spróbować, ale po co, skoro i tak nic z tego nie wyjdzie?

- Ginny! - Usłyszałam głos ojca, dochodzący z parteru. - Możesz zejść na dół? Tonks już przyszła.

Och, super – pomyślałam. - Czas na show.

Na łóżku pozostała jeszcze jedna nieotwarta koperta. Wahałam się tylko przez chwilę, po czym wyszłam z pokoju, zostawiając lekturę tego listu na wieczór.

Tonks wyglądała na szczęśliwą, tata na zakłopotanego, ja na wybitnie wnerwioną. Nie wiem, czy Nimfadora była aż tak ślepa, że nie zauważyła, że coś jest nie tak, czy po prostu chciała zachowywać się normalnie i naturalnie.

W dodatku przyniosła mi prezent. Perfum o ładnym, świeżym zapachu. Grzecznie się uśmiechnęłam, podziękowałam i uznałam, że uwielbiam takie zapachy. To sprawiło, że ojciec się trochę zrelaksował.

Z przyklejonym do twarzy uśmiechem zdmuchnęłam świeczki. Oczywiście wierzyłam w moc wypowiadanego życzenia. Przez cały rok robiłam listę, aby dzień przed urodzinami zweryfikować to najważniejsze. Jednak, kiedy przeszło co do czego, kompletnie zapomniałam, o co chciałam prosić. Aby jeszcze raz spotkać Eddiego, ale nie tylko we śnie. - Przeszło mi przez głowę nawet nie wiem kiedy. I nagle bum. Świeczki były zgaszone, co do jednej.

Nie za bardzo wiedząc, czy to już obłęd, czy jeszcze nie, zaczęłam kroić tort na w miarę równe kawałki. To znaczy wiadomo, że ciężarne kobiety mają większy apetyt, prawda? Tonks powinna się cieszyć, że tak o nią dbam.

Pomału przeżuwałam biszkopt i owoce, aby jak najdłużej mieć pełne usta i nie musieć rozmawiać. Niestety, tylko ja przyjęłam taką postawę.

- Kiedyś, jak chodziłam do Hogwartu, to też często byłam ruda – zaczęła Tonks, a ja głośno przełknęłam kawałek truskawki. Zaczyna się.

Spojrzałam na swoje rude końcówki.

- Serio? Niewiele osób chciałaby być rudym. Kiedy pierwszy raz weszłam do pociągu, usłyszałam dostatecznie dużo komentarzy.

- No, ale ja mam na myśl klasę piątą – rzekła lekko zmieszana. - Wiesz, wtedy wielu chłopcom się to podobało.

Nie zdążyłam nic odpowiedzieć. W jednej chwili ojciec zachłysnął się kawałkiem tortu. Poklepałam go czule po plecach, zanim Tonks zdążyła obeznać się w zaistniałej sytuacji. Ucieszyłam się w duchu z tego niewielkiego zwycięstwa.

- Musimy o tym rozmawiać? - zapytał tata, odzyskując oddech.

- Remusie, przecież twoja córka jest prawie dorosła. Powinieneś się przyzwyczajać.

Wredna, różowa krowa – pomyślałam. - Myśli, że skończę szkołę, wyjdę za mąż, urodzę gromadkę dzieci, a oni będą tworzyli nową, szczęśliwą rodzinkę beze mnie? O nie, po moim trupie. Eddie... to znaczy mój przyszły mąż nie pozwoli, abym straciła kontakt z tatą.

Uśmiechnęłam się słodko w stronę Nimfadory, aby przypadkiem nie skapnęła się, że myślę o czymś zupełnie sprzecznym z jej wyobrażeniem.

Z sideł Tonks udało mi się uwolnić późno wieczorem, kiedy kobieta stwierdziła, że musi wracać do domu, bo jest mocno zmęczona. Oczywiście tata wspaniałomyślnie postanowił ją odtransportować do domu, bo, w jak to uznał, niepewnych czasach żyjemy. A ciekawe od czego są kominki i sieć Fiuu?

Wróciłam do pokoju i rzuciłam się na łóżko. Usłyszałam cichy szelest gniecionego papieru. Dopiero wtedy przypomniałam sobie, że rano dostałam jeszcze jeden list, którego nie przeczytałam. Nie wstając, wygrzebałam go spod pośladków i wyjęłam papeterię z koperty. Nie znałam tego pisma, jednak bardzo łatwo mogłam się domyślić, że należy do mężczyzny. Która dziewczyna aż tak by gryzmoliła?

Droga panno Lupin,

Cieszę się, że mogłem Cię poznać w innych okolicznościach niż te, które szykują dla nas realia Hogwartu. Tak, spotkamy się jeszcze i to nie raz. Dostałem posadę w skrzydle szpitalnym. Może wyda Ci się to dziwne, jednak nie mogę teraz zdradzić Ci nic więcej. Pogoda nie sprzyja, a sowy, kiedy wieje wiatr, nie potrafią unieść ciężkich listów.

Wiesz, zazwyczaj cieszymy się na coś, co dobrze znamy, jednak nie spodziewamy się zmian i okrutnej prawdy, która na nas czeka.

Życie jest cenne, nie uważasz?

No i powinienem od tego zacząć, ale mam nadzieję, że wybaczysz mi tą nietaktowność. Chciałbym złożyć Ci najszczersze życzenia z okazji urodzin. Abyś nigdy nie zapomniała, co jest najcenniejsze.

Pozdrawiam, Eddie

Nawet nie wiem, kiedy spadłam z łóżka. Nie wiem, kiedy moje ciało uderzyło o twardą powierzchnię drewnianych paneli, tworząc na moim biodrze okropne siniaki. Jak to się mogło stać? Skąd miał mój adres? Dlaczego nie podpisał się nazwiskiem? No i co, na Merlina, znaczą te wszystkie głupie szyfry? Co ma pogoda do listu?

Pytania, pytania, pytania, ciągle tylko te pytania.

Nagle usłyszałam ciche pukanie. Mechanicznie schowałam list pod poduszkę.

- Proszę? - rzekłam zdezorientowana.

Drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem, a do pokoju wszedł mój ojciec. Po twarzy poznałam, że jest spokojny. Spoglądał na mnie swoimi ciepłymi, miodowymi oczami. Uśmiechnęłam się delikatnie. Miał mi coś do powiedzenia. Teraz miało się okazać czy zdałam egzamin. Usiadł na brzegu łóżka, a ja oparłam głowę o jego ramię. Ciekawe, czy wyczuł, jak mocno waliło mi serce w tamtej chwili.

- Nie wiem, co z tego wszystkiego będzie – oświadczył po chwili. - Tonks ma rację, jesteś dorosła, więc chyba mogę ci się... zwierzyć.

- Zwierzyć? To dość dziwne słowo, nie uważasz? - spytałam, nie podnosząc głowy.

- Tak, trochę. Ale patrząc na to wszystko, co razem przeszliśmy, to chyba nie jest tak źle, co? - Poczułam, jak zaczął gładzić moje włosy. Uspakajałam się. - Boję się, Ginny, a ty wiesz dokładnie czego. Nie chcę skrzywdzić...

- Tato – przerwałam mu odrobinę zbyt agresywnie, prostując się w jednej chwili. - Oszalałeś? Dziesięć lat temu był wypadek, rozumiesz? Nie możesz się za to obwiniać, to nie ma sensu.

- Zawsze byłaś zbyt liberalna w stosunku do mnie. A cztery lata temu?

- To była głupota Hermiony – odpowiedziałam bez zastanowienia. - Gdyby nie wyciągała ręki i nie gadała głupot, to nic by się nie stało.

Zapadło milczenie. Cisza nie była zbyt przyjemna. Kątem oka obserwowałam poduszkę, bojąc się, że ojciec znajdzie list. Nie wiem, dlaczego czułam, że nie przyniósłby on niczego dobrego. Tak po prostu cicho szeptała mi podświadomość.

- Tato - zaczęłam, aby przerwać niewygodną chwilę. - Pamiętasz Eustacego Carvera? Był w klasie owutemowej, kiedy uczyłeś w Hogwarcie. Puchon bodajże.

- Oczywiście, tak barwnej osoby nie da się zapomnieć, dlaczego pytasz?

- Spotkałam go na weselu. To on zabrał mnie wtedy do swojego domu – odpowiedziałam, przeklinając w duchu, że rozpoczęłam ten temat.

- Faktycznie, Fleur coś wspominała.

Kolejne milczenie. Tym razem przerwał je ojciec.

- Mam coś jeszcze dla ciebie – oświadczył. Dopiero wtedy zauważyłam ogromny, pusty skrawek starego pergaminu, który trzymał w ręce. Podał mi go.

- Harry chciał ci go dać – oznajmił, a ja ze zdziwieniem uniosłam wyżej brwi. - Jemu się nie przyda. Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego – oznajmił, wskazując różdżką papier.

Wtedy zrozumiałam co trzymam. Mapa Huncwotów. Ta sama, z której w drugiej klasie odczytałam położenie świętej trójcy obok Wierzby Bijącej. No proszę, Harry stanął na wysokości zadania, szkoda, że nie przekazał mi jej osobiście.

- Dzięki – powiedziałam. - Będę o nią dbać.

Tata pocałował mnie na dobranoc, po czym ruszył w kierunku drzwi.

- Nie możesz zostawić Tonks. - Usłyszałam jeszcze mój własny, choć dziwnie brzmiący głos, kiedy wychodził z pokoju.

~*~

Miało być jutro a jest dzisiaj, bo nie mogłam się powstrzymać. Zresztą, co za różnica czy teraz czy za trzy godziny?

Notki będę dodawać co cztery/pięć dni. Dobre rozwiązanie? Mam nadzieję, że tak. Jednak to oznacza, że dość szybko zakończę to opowiadanie. No chyba że wpadnę na coś jeszcze, co będę mogła tutaj dopisać i zrobimy telenowelę. Zobaczymy.

A! Jak sądzicie, lepiej przenieś spis treści na podstronę?  

Kolejny post w sobotę.

---------------------------------