079 Alternatywa cz. 20: Tajemnica Eddiego

Staję się dorosła. Tracę złudzenia, być może, by zyskać inne.

Virginia Woolf

wrzesień 1997

Siedziałam tak blisko Nessi, jakbyśmy się skleiły. Uczta nigdy nie była tak okropna jak tego dnia. Pierwszoroczniacy zawsze byli roześmiani, szczęśliwi, czasem tylko lekko zdenerwowani. Tym razem było inaczej. Na twarzach malował się strach, wielu zastanawiało się, czemu musieli opuścić bezpieczny dom. Było ich niewielu w porównaniu do poprzednich lat. Zresztą, co się dziwić. Rodzice nie posyłali do Hogwartu nawet starszych dzieci.

W trakcie ceremonii przydziału brakowało wesołych okrzyków, głośnych braw i aplauzu. Wszyscy zachowywali się jak w trakcie pogrzebu. Najgorsze jednak było przed nami...

Dyrektorem został Severus Snape. Natomiast rolę opiekuna Ślizgonów przejął Horacy Slughorn. Niestety, to nie był koniec zmian. Nowym nauczycielem obrony przed czarną magią stał się Amycus Carrow. Kiedy myślałam, że gorzej być nie może, okazało się, że kobieta, której najbardziej zależało na moim cierpieniu jest nauczycielką mugoloznawstwa. Alecto Carrow – niska, pulchna czarownica o rzadkich, mysich włosach przebiegła niespokojnie po twarzach uczniów. Szukała mnie...

Mechanicznie zakryłam usta dłonią. Gdybym wiedziała, gdyby mój ojciec wiedział... Moja noga nie stanęłaby w Hogwarcie tego roku, za żadne skarby świata.

Nie chciałam nic mówić Nessi, nie chciałam jej martwić, jednak prędzej czy później musiała poznać prawdę.

Jednak kogoś jeszcze brakowało mi w tej układance. Eddie, mężczyzna, który zapewnił mnie w liście, że go tu spotkam. Jak mogłam być tak naiwna? Nie był dużo starszy ode mnie, więc co miałby tutaj robić?

- Coś nie tak, Ginny? - Usłyszałam pytanie Nessi.

- Później... - szepnęłam.

Kiwnęła tylko głową. Na długich stołach pojawiła się złota zastawa zapełniona różnymi pysznościami wszelkiego typu. Jeszcze parę minut temu byłam głodna, jednak teraz żołądek odmówił mi posłuszeństwa. Drżałam, zimne dreszcze przebiegły mi po plecach. Powinnam być teraz w domu, z ojcem.

Jeszcze tamtej nocy opowiedziałam wszystko Nessi. Siedziałam wtulona w jej ramiona jak dziecko. W przerwach między złapaniem oddechu mówiłam o ojcu i jego związku z Tonks, o jej ciąży. Powtórzyłam całą historię, która miała miejsce na weselu: Eddie, Eustace, Galinda... Wszystko to miało miejsce tak niedawno, góra miesiąc temu, a czułam się, jakby minęły wieki, jakbym była zupełnie inną osobą.

- Może powinnaś wrócić do domu? - zaproponowała cicho Nessi.

Siedziałyśmy na jednym łóżku, odgrodzone od okrutnego świata ciężką, zieloną kotarą.

- Oszalałaś? Nie mogę... poza tym, mam coś jeszcze – rzekłam, po czym sięgnęłam pod łóżko. Wysunęłam niewielką walizkę i otworzyłam ją zręcznie. Z jej wnętrza wyjęłam stary, poszarpany pergamin.

- Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego – szepnęłam, uderzając różdżką w prezent od ojca.

Oczy Nessi zrobiły się kilkakrotnie razy większe, kiedy na papierze zaczął pojawiać się zarys zamkowych korytarzy, sal lekcyjnych, a co najważniejsze – osób. Przyglądała się, jak zahipnotyzowana, kiedy przez mapę przespacerował Severus Snape, kierując swoje kroki do wyjścia z zamku.

- To niemożliwe – jęknęła. - Skąd to masz?

- Należała do mojego ojca i jego przyjaciół. Potem dostała się Harry'emu, a ten uznał, że mi bardziej się przyda przez ten rok. Miło z jego strony, nie uważasz?

- I nie chciał nic w zamian? - spytała z niedowierzaniem.

- Oszalałaś, nie dał mi jej nawet osobiście. Poza tym, Harry, to nie ten typ.

- Rozumiem – odpowiedziała, studiując wzrokiem mapę. - Większość uczniów siedzi w dormitoriach, nie dziwię się, kto chciałby już pierwszego dnia podpaść rodzeństwu Carrow? Chyba tylko jakiś samozwaniec. Spójrz, patrolują korytarze.

- Chyba nie jesteś tym zaskoczona?

- Nie, nie jestem. Ale patrz na to. Snape nie mówił nic o tym typku, który... zabawne, ma takie samo nazwisko...

Z ciekawością przyjrzałam się mapie. We wskazanym przez Nessi miejscu znajdowało się skrzydło szpitalne. Nie spodziewałam się, że tam mogła nastąpić zmiana, jednak po chwili pojawiła się też Pomfrey. Kobieta nie była sama. Obok niej znajdowała się kropka obarczona podpisem: Edward Snape.

Popatrzyłyśmy na siebie z Nessi. Ona zbladła, ja uśmiechnęłam się nerwowo.

- Eddie to skrót od Edward, prawda? - zapytałam, a głos mi drżał.

- Tak, Ginny. A nazwisko Snape nie jest chyba zbyt popularnie, nie sądzisz?

Następnego dnia obudziłam się z jedną myślą przewodnią – znaleźć Eddiego i zażądać wyjaśnień. Nessi nie była zbyt przychylna do tego pomysłu. Twierdziła, że ten facet może być bardzo niebezpieczny. Żałowałam, że nie wypytałam o niego Fleur. Przecież to wszystko nie trzymało się kupy! Zaprosiłaby śmierciożercę na własne wesele?

- Nie pójdziesz tam sama – jęknęła Nessi, chwytając mnie za rękę, kiedy po śniadaniu zmierzałam korytarzem do skrzydła szpitalnego. - Poza tym, teraz mamy lekcje.

- Teraz mamy mugoloznawstwo – odpowiedziałam. - Wiem, że od tego roku jest obowiązkowe, ale moja noga w tej sali nie postanie. Nie dam jej pretekstu do wykończenia mnie.

- Nie sądzisz, że nie idąc na lekcję, właśnie dajesz jej pretekst?

Zastanowiłam się nad tym przez chwilę. Nessi jak zwykle miała dużo więcej racji niż ja.

- Po prostu będę jej unikać – rzekłam, wzruszając ramionami. - Mam mapę, nie złapie mnie tak łatwo.

- Świetny pomysł, Ginevro. Dziesięć miesięcy unikania nauczycielki. Myślałam, że nie wymyślisz niczego tak genialnego, a tu proszę. Plan na medal.

- Nassarozo, przestań mnie denerwować. Jak chcesz, to wróć na lekcję. Ja nie pójdę tam z tobą, jasne?

Nessi przystanęła. Jej wzrok wpatrzony był w kamienną posadzkę znajdującą się pod naszymi stopami. Dziewczyna opuściła głowę tak nisko, że kurtyna brązowych loków zasłoniła jej twarz. Przez chwilę myślałam, że płacze, jednak nie dosłyszałam nawet najdrobniejszego, stłumionego szlochu.

- Nie rozumiesz, że się o ciebie martwię? - spytała, nie podnosząc głowy.

- Rozumiem, Nessi.

Dziewczyna nie zrobiła kroku. Nie było to zbyt sympatyczne, jednak zostawiłam ją samą na środku korytarza i pobiegła przed siebie, modląc się w duchu, aby nie wpaść na rodzeństwo Carrow.

Skrzydło szpitalne znajdowało się na pierwszym piętrze tuż obok klasy od mugoloznawstwa. Kiedy przechodziłam obok drzwi prowadzących do sali wstrzymałam oddech. Kilkoro uczniów już czekało na przybycie nowej nauczycielki. Alecto Carrow mogła mnie zaskoczyć w każdej chwili.

Nie zważając na pomruki moich rówieśników, dopadłam klamkę od drzwi prowadzących do skrzydła szpitalnego. Pociągnęłam i wpadłam do przedsionka. Dyszałam ciężko, a po czole spłynęła mi zimna kropla potu. Skarciłam się w duchu. Nie pomogło. Policzyłam do pięciu. Też nie pomogło.

- Dobrze się czujesz? - Usłyszałam męski głos.

Wyprostowałam się mechanicznie. Stanęłam oko w oko z Eddiem lub jak kto woli – Edwardem Snape'em. Jeszcze wczoraj miałam nadzieję, że to pomyłka, że mam do czynienia z dwoma różnymi osobami. Dziś nie miałam wątpliwości. Nie musiałam wyciągać mapy, aby się przekonać, jak ma na imię ten jegomość.

Jakby się przyjrzeć, przypominał byłego nauczyciela eliksirów. Miał podobnie zakrzywiony nos. Ale tylko podobnie, gdyż na jego twarzy prezentował się lepiej. I identyczny podbródek, tak, podbródek mieli identyczny.

- Wręcz doskonale – rzekłam szybko.

- To co robisz w skrzydle szpitalnym, skoro jesteś w tak dobrym zdrowiu? - Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. On nie wiedział, że ja... wiem.

- A co ty tutaj robisz, Edwardzie? - spytałam, mając nadzieję, że mój głos brzmi bardzo groźnie.

Jego twarz nagle spoważniała. Ściągnął wargi w cienką linię i zmrużył zielone oczy i zlustrował mnie groźnym spojrzeniem. Na jego czole wyskoczyła cienka żyłka. Nagle poczułam się o klika centymetrów wyższa. Wkurzyłam go i o to chodziło.

- Nie waż się tak na mnie mówić – syknął.

- Nie? Och przepraszam, PANIE SNAPE!

Nawet nie wiem, kiedy szarpnął mnie za ramię i zaciągnął mnie do głównej, dużej izby, w której ulokowane były łóżka przeznaczone dla chorych, szafki nocne oraz parawany.

- Co się dzieje? - Usłyszałam głos pani Pomfrey, wychodzącej ze swojego gabinetu.

- Poważny przypadek – odpowiedział, pchając mnie na jedno z łóżek i zasłaniając parawanem.

Powinnam się bać, jednak nie zdążyłam nawet złapać oddechu, tak szybko to wszystko się stało. Pomfrey nic więcej nie powiedziała, widać została w tej pracy warunkowo. Słyszałam, jak się oddala. Natomiast Eddie... Eddie zachowywał się, jakby wstąpił w niego jakiś demon. Z wściekłością wymalowaną na twarzy nachylił się nade mną i wymierzył różdżką w krtań. Nie mogłam nawet przełknąć śliny.

Leżałam na łóżku zasłanym biała pościelą. Prawą ręką zaczęłam pomału sięgać po różdżkę. Tak, jak mnie uczył Kingsley, żadnych gwałtownych ruchów. Cal po calu...

- Skąd o tym wiesz? - spytał wściekle.

- Nie twoja sprawa – odpowiedziałam, czując jak moje palce dotknęły trzonka różdżki. Uśmiechnęłam się tryumfalnie.

- Fleur ci powiedziała? Gadaj! - wykrzyczał, prawie na mnie plując.

- Nic mi nie powiedziała. Mam inne źródło informacji. - Różdżka pomału zaczęła wysuwać się z mojej kieszeni.

- Twój ojciec... - wyszeptał.

- Mój ojciec? A co ma do tego mój ojciec?

Eddie popatrzył na mnie z wahaniem. Zmarszczył czoło, najwyraźniej nie wiedząc, czy potrafię aż tak świetnie grać. Nie grałam. Faktycznie nie wiedziałam, co o tym myśleć. Żałowałam, że nie opowiedziałam o tym wszystkim tacie. Może faktycznie rozwiałby moje piętrzące się wątpliwości?

- Jesteś śmierciożercą? - spytałam po chwili.

- Nie pomyliły ci się role? - Przycisnął mi mocniej różdżkę do krtani. - To ja zadaję pytania!

- Nic mi się nie pomyliło...

W jednej chwili wbiłam mu trzonek mojej jedynej broni między żebra. Nie zdążył zareagować. Przez ułamek sekundy przez jego oczy przebiegł cień niedowierzania. Nie był tak zaprawiony w bojach, jak mi się na początku wydawało...

- Expelliarmus! - krzyknęłam, a jego ciało w jednej chwili wzbiło się w powietrze i, przewracając parawan, opadło na kamienną posadzkę. Usiadłam i przeczesałam włosy palcami.

Będę musiała później podziękować Kingsleyowi – pomyślałam, podnosząc z ziemi różdżkę Eddiego. Gdybym miała widownię, to ukłoniłabym się zgrabnie.

~*~

Upały mi sprzyjają. Mam dziesięć notek do przodu i tworzę średnio jedną dziennie. Doszłam też do wniosku, że kiedyś dodawałam posty raz w tygodniu a szablony zmieniałam średnio co pięć dni. Skoro teraz rozdziały są co 4 dni to jak często powinnam zmieniać wystrój? :D

Kolejny rozdział w środę (lub wtorek wieczorem).

Pozdrawiam!

-----------------------------------------------------------------