080 Alternatywa cz. 21: Akcja MiECZ

Odpowiadam za to, co powiedziałem, nie za to, co Ty zrozumiałaś.

anja341

wrzesień 1997

- Co się tutaj dzieje?! - Usłyszałam przerażony głos Pomfrey, wpadającej do głównej sali skrzydła szpitalnego.

Jej baczny wzrok najpierw padł na podnoszącego się z ziemi, wściekłego Eddiego, a później na mnie i mój triumfalny uśmiech. Była zła. Zresztą, ona zawsze była zła, jak ktoś zakłócał ciszę panującą w jej królestwie, nawet jeśli wszystkie łóżka stały puste. Przygładziła dłońmi biały fartuch i oparła ręce na biodrach. Nie musiała nic mówić. Każdy, nawet głupi wiedział, że żądała wyjaśnień.

- Wszystko jest pod kontrolą – odpowiedział jej Eddie, rozglądając się za swoją różdżką. Pomachałam nią nieznacznie. Mężczyzna westchnął głośno.

- Panno Lupin, czy nie powinnaś być teraz na lekcjach? - spytała pielęgniarka już wyraźnie zniecierpliwiona.

- Na lekcjach? - powtórzyłam, udając zaskoczenie. - Przecież pan Edward powiedział, że jestem poważnym przypadkiem. Chyba mi to usprawiedliwi, prawda? - dodałam, zerkając na mężczyznę.

- Jeśli oboje macie zamiar odstawiać przedstawienie, to z dala od tego miejsca! Zrozumiano? Tu się leczy. Pacjenci potrzebują spokoju.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Tak jak się spodziewała, było kompletnie puste. Prócz naszej trójki można było znaleźć drobinki kurzu i małego pająka pod sufitem. Zasadniczo mogłam stąd wyjść. Było już grubo po dzwonku.

- Ma pani rację – rzekłam. - Skoro jestem już zdrowa, to mogę iść. Do widzenia.

Odwróciłam się na pięcie i powoli szłam w kierunku drzwi. Tak jak się spodziewałam, Eddie podążył za mną. Ścisnęłam mocniej palce na trzonkach różdżek i nacisnęłam na klamkę. Spokojnie, bez nerwów wyszłam na korytarz.

- Możesz oddać mi różdżkę? - zapytał, zamykając drzwi skrzydła szpitalnego.

- A co będę z tego mieć? Odpowiesz mi prawdę na choć jedno pytanie?

- Niech ci będzie, odpowiem – oświadczył, a przez jego oczy przebiegł cień niepewności. Uśmiechnęłam się tryumfalnie. Nadal był wysokim, silnym, cholernie przystojnym mężczyzną, jednak bez swojej cennej broni zdawał się być taki bezbronny.

- Jedno pytanie – zawahałam się. - Cóż, muszę je dobrze skonstruować. Rozumiesz... Może, może, kim jest dla ciebie Severus Snape?

Cień uśmiechu przebiegł po jego twarzy.

Serce waliło w mojej piersi, jakby chciało opuścić to miejsce już na zawsze i rozpocząć samodzielne życie z dala od moich dziwnych wybryków. Mózg przestawał mieścić te wszystkie głupie, bezsensowne i nieprzydatne do niczego informacje typu – niebo jest niebieskie lub woda jest mokra. To wszystko nie miało znaczenia.

Dłonie mi drżały. Zapomniałam, jak się oddycha.

Nie wiem, jak udało mi się dojść pod klasę od transmutacji, nie wiem, po co w ogóle chciałam iść na lekcję w takim stanie. Czułam, że gdzieś bardzo, bardzo głęboko, na dnie moich oczu, kryją się hektolitry łez, marzące o wydostaniu się na zewnątrz i spłynięciu po piegowatych policzkach.

Oparłam się plecami o zimną, marmurową ścianę i czekałam. W całej tej historii coś mi się nie zgadzało. Musiał żartować, ale czemu miałby to robić?

- Ginny? - Usłyszałam po chwili obok lewego ucha. Energicznie odwróciłam głowę i spojrzałam prosto w szare oczy Nessi. - Co z tobą? Byłaś u tego faceta?

- Byłam – odpowiedziałam, spuszczając głowę.

- I co? - dociekała.

- On jest synem Snape'a.
 

Dni ciągnęły się okropnie. Gdybym wiedziała, że Hogwart będzie tak wyglądać, to... no właśnie, to zapewne stchórzyłabym i została w domu. Nie mogłam wiecznie unikać Alecto Carrow. Chodziłam na jej nienormalne lekcje i starłam się nie dawać pretekstu do kary. Zresztą ona sama też nie była chętna, aby rozdawać mi szlaban za szlabanem. Według Nessi było to podejrzane i pewnie jak zwykle miała rację.

Był jeszcze Amycus – nowy nauczyciel obrony przed czarną magią. Z pewnej strony był jeszcze bardziej przerażający niż jego siostra. Mugoloznawstwo było lekcjami czysto teoretycznymi, natomiast obrona przed czarną magią praktycznymi.

- Ginny, musimy pogadać – powiedziała Nessi pewnego wieczoru, kiedy miałam zasłonić kotary i udać się na zasłużony wypoczynek.

- O co chodzi? - spytałam, ziewając dyskretnie.

Przyjaciółka wgramoliła się na moje łóżko i oparła plecami o ścianę. Chwyciła poduszkę i zaczęła ugniatać ją w dłoniach. Po napiętych mięśniach twarzy poznałam, że jest mocno zdenerwowana.

- Podsłuchałam coś – szepnęła.

- Nessi! Jeśli to coś o mnie, to nawet nie chcę słuchać.

- Jaka ty jesteś, akurat nie o ciebie chodzi. Podsłuchiwałam Longbottoma. Rozmawiał z Lovegood i Weasley. Mówili coś o mieczu, który podobno jest w gabinecie dyrektora. Chcą go wykraść, gdyż są przekonani, że pomoże on jakoś Potterowi.

- Zwariowali? Oni chyba zostawili mózgi w domu. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie pchałby się do gabinetu Snape'a.

- Ginny, nie sądzisz, że powinnyśmy im pomóc? - Głos Nessi drżał delikatnie.

Byłam zmęczona, jednak, kiedy to usłyszałam, moje oczy stały się kilkakrotnie razy większe, a organizm przestał domagać się odpoczynku. Czułam się jak po ogromnej dawce kofeiny.

- Zgłupiałaś? - wydusiłam z siebie. - Skąd ten pomysł?

- Ginevro, ja cię przestaję poznawać! Kto był taki chętny do pomocy Gwardii Dumbledore'a w czwartej klasie?

- Wywlekasz stare sprawy. Pamiętasz, jak to się skończyło? - W moim głosie można było wyczuć irytację. - Nessi, zależy mi na pokonaniu Sama-Wiesz-Kogo, ale...

- Jakie ale? Ginny, ty nic nie rozumiesz? To jest szansa dla nas. Możemy pokazać się z lepszej strony, nie jako złe Ślizgonki. Nie musimy działać otwarcie tak jak oni. Lecz w cieniu tak, jak przystało na wychowanków Domu Węża.

- Rozumiem, że masz już gotowy plan, a ja jestem ci tylko potrzebna do odegrania głównej roli. Bo chyba nie epizodu?

- Wiesz co. - Nessi zrobiła obrażoną minę. - Sama pomyśl, jak oni chcą wejść do gabinetu dyrektora niezauważeni? Rozumiem, że Snape często wybywa, ale pozostają donosiciele i rodzeństwo Carrow. Musimy zrobić im wolną drogę, rozumiesz?

Rozumiałam, jednak ten atak heroizmu, którym potraktowała mnie przyjaciółka lekko mnie zmartwił. Zmrużyłam oczy i w jednej chwili przestałam czuć jakiekolwiek zmęczenie.

Akcja MiECZ, czyli Męczące i Ewidentnie Cymbalskie Zadanie, miała rozpocząć się w piątkową noc. Razem z Nessi miałyśmy gotowy plan. Najpierw jednak musiałyśmy przyczaić się w zachodniej klatce schodowej. Siedziałyśmy spokojnie na stopniach. Nie odzywałyśmy się do siebie. Moim zajęciem było spoglądanie na mapę i śledzenie kroków Galindy, Luny i Neville'a. Gabinet dyrektora obecnie stał pusty, a wspomnianego wyżej nigdzie nie było widać. Rodzeństwo Carrow też się rozpierzchło. Alecto siedziała w swojej kanciapie, a Amycus przechadzał się po błoniach. Ogólnie korytarze były puste. Skojarzyłam to z tak zwaną ciszą przed burzą.

Trzy kropki były już za zakrętem. Dałam Nessi znak, że idą, po czym stuknęłam w mapę i szepnęłam: koniec psot. W momencie, w którym schowałam pergamin do obszernej kieszeni szerokiej bluzy pojawili się oni.

Widząc ich zakłopotane i przerażone miny, wyszczerzyłam zęby w głupim uśmiechu. Ślicznie. Zaskoczenie – pierwsza klasa. Gdyby nie groza sytuacji, to możliwe, że zaczęłabym się śmiać.

Neville, wysoki, krępy chłopak z siódmej klasy stał na przodzie. Po jego prawej chuda, rudowłosa, i blada jak papier Galinda, a po lewej lekko nienormalna Krukonka - Luna. Tylko ślepia tej ostatniej nie zrobiły się wielkie jak talerze. Dlaczego? Z prostej przyczyny, miała już dostatecznie wyłupiaste. Widać bardziej się nie dało.

Różdżki wyciągnęliśmy w tym samym momencie. Piątka uczniów z trzech różnych domów stała na środku korytarza grubo po ciszy nocnej i mierzyła do siebie groźnie. Super, scena jak z powieści grozy.

- Co wy tu robicie? - Neville jak zwykle zadał głupie pytanie. No tak, przecież widać, że pieczemy lukrowane babeczki i przyozdabiamy je świeżymi truskawkami. Bo widać, prawda?

- Nie zadawaj głupich pytań, Longbottom – szepnęła Nessi.

- Chcecie donieść Snape'owi?! - wrzasnął chłopak, a na jego czole pojawiła się cienka żyłka. Ech, ci przewrażliwieni Gryfoni. A taką dobrą prasę mają.

- Nie chcemy nikomu donosić – powiedziałam spokojnie, spoglądając ukradkiem na Galindę Weasley. Dziewczyna natarczywie wpatrywała się w czubek butów. - To, że jesteśmy Ślizgonkami nie oznacza, że jesteśmy również całkiem zielone, kretynie.

- Nie oznacza też, że musicie nas obrażać – oświadczyła dziewczyna zwana Pomyluną.

Na Merlina! Skąd oni się wzięli. Totalnie walnięte trio w postaci Harry'ego, Rona i Hermiony zostało zastąpione jeszcze głupszą trójcą. Zastanawiałam się, czy w Hogwarcie można znaleźć kogoś w miarę normalnego.

- Ok – ustąpiła Nessi. - Wy nie obrażacie nas, my nie obrażamy was. Prosta kalkulacja. A teraz do rzeczy. Nie wiem, czy wiesz, panie Longbottom, ale Snape nie jest tak głupi jak ty. Wiem, że miało być bez obrażania, ale ja tylko stwierdzam fakt. Chyba nie sądzisz, że po prostu tam wejdziecie i zgarniecie MiECZ?

- Co zgarniemy? - wtrąciła się Galinda.

- Nieważne, ważne jest to, że wasz plan nie może się powieść. Gabinet jest chroniony zaklęciami. Jeśli tylko tam wejdziecie, to zjawią się Carrowowie.

- Skąd o tym wiesz? - spytał Luna, bawiąc się kosmykiem swoich włosów.

- Każdy to wie – skwitowałam. Choć tak naprawdę były to tylko przypuszczenia.

- Uznajmy, że macie rację – odezwała się Galinda. - I co zamierzacie zrobić? Stać tutaj i krzyczeć, byśmy uciekali, kiedy ktoś będzie szedł?

- Nie, głupia – odpowiedział Nessi, najwyraźniej zapominając o obietnicy. - Ale o to niech cię twoja ruda główka nie boli. My sobie świetnie poradzimy.

- Nie przyjmiemy pomocy Ślizgonek – oświadczył z dumą Neville, wypinając pierś.

- Neville, co ty mówisz – odezwała się Pomyluna Lovegood. Zaczynała się scena jak z nudnej powieści obyczajowej. - Przed chwilą narzekałeś, że nikt nie chce nam pomóc, a teraz odrzucasz dłoń tych dziewczyn?

Spojrzeli po sobie, my z Nessi również. Wszyscy, tak jak tam staliśmy, rozumieliśmy się bez słów. Galinda mrugnęła porozumiewawczo, na co chłopak delikatnie kiwnął głową. Nessi ziewnęła, a ja kichnęłam, bo okruch kurzu wleciał mi do nosa.

- Niech wam będzie – rzekł Gryfon. - Więc co zamierzacie zrobić?

- Niech cię o to głowa nie boli. To nasz nieopatentowany pomysł – oświadczyła Nessi. - Bawcie się dobrze i załatwcie to szybko.

Nowa trójca ruszyła w stronę gargulca, pilnującego wejścia do gabinetu dyrektora. Po chwili jednak Galinda odwróciła się nieznacznie. Spojrzałam w jej brązowe oczy. Wytrzymałam tylko moment, potem odwróciłam wzrok.

~*~

Ginevra w moich dokumentach chyli się ku końcowi. Mam już w zanadrzu kolejny potterowski projekt, ale na razie ci... Próbowałam coś własnego, ale mi nie wyszło. Może jeszcze kiedyś wrócę na With-the-rain, ale nie obiecuję. Tam jest jakiś inny świat :P

PS: Dostałam się na studia ^^ za trzy i pół roku będę się podpisywać: Inżynier Elfaba.