082 Alternatywa cz. 23: Zamiana ról

Tyle we mnie serca, ile okażę go innym...

eskimoska86

wrzesień 1997

Ze skrzydła szpitalnego wyszłam jeszcze tego samego dnia. Nie było sensu mnie tam trzymać. Nic mi nie było. Eddie uznał, że musiałam stracić przytomność w wyniku doznanego szoku. Nie uwierzyłam mu. Nie patrzył mi w oczy. Unikał mojego spojrzenia jak ognia. Miał coś do ukrycia, byłam o tym przekonana.

Nie poszłam do pokoju wspólnego. Chciałam się przejść, przemyśleć parę spraw, zanim Nessi znów mnie zasypie toną najświeższych, mało optymistycznych informacji. Wyszłam na dziedziniec. Nie było tam wielu osób. Większość pochowała się w zamku, gdyż na niebie zagościły ciemne, burzowe chmury. Zbierało się na kolejny w tym miesiącu, ulewny deszcz.

I wtedy ją zobaczyłam. Galinda Weasley siedziała na jednej z ławek okryta wełnianą peleryną. Drżała. Jej rude włosy powiewały wokół głowy, wyglądając jak płomienie ognia. Wpatrywała się w jakiś bliżej nieokreślony punkt na horyzoncie. Nie wiem, co mnie pokusiło, ale podeszłam do niej cicho. Nie wyczuła mojej obecności, pogrążona w myślach i marzeniach.

- Galinda? - szepnęłam, a ta podskoczyła zdezorientowana.

- Ginny, przepraszam, nie zauważyłam cię – oświadczyła, przesuwając się na skraj ławki.

Zrobiła mi miejsce. Był to drobny, w pewnym sensie nic nieznaczący gest, ale dla mnie bardzo ważny. Szczególnie po tym, co się stało.

- Posłuchaj – zaczęłam. - To nie było tak. My byśmy nigdy nie kapowały na was Snape'owi. Nigdy. Nessi próbowała zatrzymać rodzeństwo Carrow, a ja... ja sama nie pamiętam, co robiłam. Straciłam przytomność. Ale wiem, że dyrektora nie miało być w zamku i...

Moją wypowiedź przerwał jej głośny, suchy kaszel. Dławiła się przez kilka dobrych minut, a ja nie potrafiłam jej w żaden sposób pomóc, nikt nie potrafił.

- Ginny, ja ci wierzę. Ale zrozum. Neville was nie zna, on mógł źle pomyśleć.

- Wiem, ale to wam się oberwało. To trochę niesprawiedliwe.

- Nie wierzę, że ty to mówisz – odpowiedziała, po czym uśmiechnęła się do mnie ciepło.

Galinda nie powinna tu być. Była chora, zbyt chora, aby wracać na ten rok do Hogwartu. Jej miejsce było w domu przy rodzicach, pod stałą opieką uzdrowicieli. Obserwowałam jej białą jak kreda twarz, wysuszoną skórę, popękane wargi i wtedy coś zrozumiałam.

- Słyszałam, że dostaliście szlaban w Zakazanym Lesie – oświadczyłam wolno.

- Tak, jutro w nocy. Pójdziemy tam z Hagridem – odpowiedziała spokojnie.

- Ty nie pójdziesz. Nie możesz. Jesteś zbyt chora.

- Żartujesz, Ginny? Nie mam innego wyjścia. Taka jest wola dyrektora. Nie mogę się sprzeciwić, bo oberwie mi się jeszcze bardziej.

- Źle mnie zrozumiałaś – szepnęłam. - To ja pójdę za ciebie. Hagrid się nie skapnie. Nie zauważy różnicy, jak nie będę się odzywać, a spod kaptura będą mi wystawać rude włosy.

- Nie możesz tego zrobić...

- Mogę i zrobię. Dumbledore powiedział mi kiedyś, że czasem odwala mi jak rasowej Gryfonce. Chyba coś w tym jest, nie sądzisz?

 

- To najgłupszy pomysł na jaki wpadłaś! - wrzasnęła Nessi, kiedy szykowałam legginsy, wysokie kalosze i płaszcz z obszernym kapturem. - Ginevro, jak mogłaś być tak głupia?!

- Przestań. To jest mój wybór, rozumiesz? Muszę pomóc Galindzie. Nie zostawię jej w takiej chwili. Pomyśl, jak ty zachowałabyś się na moim miejscu?

Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Spuściła głowę i zaczęła wpatrywać się w czubki swoich butów. Jej myśl toczyły wojnę. Nessi wiedziała co jest dobre, nie była głupią, pustą dziewuchą wychowaną w domu pełnym pieniędzy. Kochała ładne rzeczy, ale miała swój rozum.

Bez słowa podałam jej Mapę Huncwotów. Zawahała się.

- Tobie może się bardziej przydać – oświadczyła.

- Nie sądzę. Pamiętaj, pilnuj Galindy.

- Będę – dodała, biorąc do ręki czysty pergamin. - Tak, jakbyś to była ty.

Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się zachęcająco. Tak, jakbym to była ja – powtórzyłam w myślach. Nessi zawsze miała dziwny system wartości.

Wyszłam z pokoju wspólnego, mając nadzieję, że nie rzucam się zbytnio w oczy, udałam się do najmniej lubianej łazienki w szkole – Łazienki Jęczącej Marty. Tam nikt nie miał prawa mnie zaskoczyć. Zanim weszłam do środka, rozejrzałam się dokładnie po korytarzu. Droga była pusta. Wstrzymałam oddech i weszłam do środka.

Wnętrze jak zwykle było brudne i zalane wodą. Stare lustra pokazywały mi moją własną twarz, jednak omal się nie poznałam. Zwariowałam. Tak, to było dobre słowo. Od kiedy ja, Ślizgonka, Ginny Lupin, marnowałam czas na tak heroiczne gesty? Musiałam się naprawdę mocno uderzyć w głowę kilka dni temu.

Zdjęłam dżinsy i na ich miejsce założyłam czarne legginsy. Czerwone, zniszczone trampki wymieniłam na wysokie, sięgające kolan, gumowe kalosze. Zajęłam się upinaniem włosów, kiedy poczułam dziwny, niepokojący chłód, ogarniający moje ciało. Wzdrygnęłam się.

Jęcząca Marta przysiadła na jednym z obszernych, kamiennych parapetów. No tak, jeszcze jej tutaj brakowało. Wolałabym, aby zajmowała się teraz pływaniem synchronicznym w odpływie, niż gapiła na mnie bezczelnie.

- Co tu robisz? - powiedziała. - Nikt nie odwiedza wiecznie płaczącej i jęczącej Marty...

Próbowałam ją ignorować. Chyba każdy próbował. I każdy doskonale widział, że takie zachowanie sprawia, że wpada w jeszcze większy szał.

- Nie chcesz ze mną rozmawiać? Nie dziwię ci się, ludzie potrafią mnie tylko obgadywać – zaszlochała. - Przychodzą i śmieją się z biednej Marty.

- Nie, nie przyszłam się nad tobą pastwić – syknęłam ostro, narzucając pelerynę. Owinęłam się szczelnie grubym szalem i założyłam kaptur, naciągając go mocno na oczy. Rude pukle opadły na moje ramiona, aby stwarzać pozory. Nie przypominałam Galindy. Byłam grubsza i wyższa od niej. Nie przerastałam jednak Neville'a i Luny, więc istniała szansa, że Hagrid się nie skapnie, że jest coś nie tak.

Rozejrzałam się nerwowo po pomieszczeniu, po czym ukryłam w jednej z kabin dżinsy i trampki. Jęcząca Marta nie wydawała się być zachwycona, jeśli ona w ogóle z czegokolwiek mogłaby się cieszyć.

Błyskawicznie wyszłam z łazienki i usłyszałam jeszcze za plecami wrzaski i krzyki rezydentki tego obrzydliwego pomieszczenia.

Było zimno. Przeraźliwy chłód ogarnął moje ciało. Na karku, pod grubym swetrem, pojawiła się warstwa gęsiej skórki. Im byłam bliżej chaty Hagrida, tym moje nogi stawały się coraz bardziej miękkie. Drżałam na całym ciele. Na czole wystąpiły krople zimnego potu. Miałam szansę się wycofać, miałam. Tak byłoby lepiej, wiedziałam o tym i chyba tylko dlatego brnęłam przez mokrą od wczorajszego deszczu trawę.

W oddali zobaczyłam sylwetki dwóch, dobrze mi znanych osób – Neville'a i Luny. Dziewczyna uniosła rękę, aby pomachać mi nieznacznie. Oni znali plan. Wiedzieli, że nie jestem Galindą.

- Hej – przywitałam się niechętnie, po czym we trójkę ruszyliśmy w stronę chaty.

Gajowy zamieszkiwał niewielki, dwuizbowy domek stworzony z szarego kamienia z dachem pokrytym czymś wyglądającym jak strzecha. Budynek nie wydawał się być stabilny. Wręcz przeciwnie – wiotki i pochyły. Zastanawiałam się, jak mężczyzna tak dużej postury może się tam mieścić.

Klaustrofobia - jedna z odmian fobii. Jest nią niczym nie uzasadniony, patologiczny lęk przed przebywaniem w zamkniętych, niedużych pomieszczeniach, np. małych pokojach.

Hagrid już na nas czekał. Z racji, że nie wolno mu było używać czarów, uzbrojony był w mosiężną kuszę. Chciałam spojrzeć w jego oczy, jednak nie wolno mi było tak wysoko unosić głowy. Przełknęłam głośno ślinę. Musiało się udać.

- Cholibka, po co się wpakowaliście w coś takiego? - spytał swoim normalnym przyjaznym głosem.

- Ten miecz powinien być w rękach Harry'ego – odpowiedział mu Neville.

- To nie znaczy, że musieliście zakradać się do gabinetu dyrektora!

- A co mieliśmy zrobić? - wtrąciła się Luna.

- Ok. - Gajowy dał za wygraną. - Nie będziemy się teraz sprzeczać, mamy coś do zrobienia. Musimy znaleźć w lesie roślinę o nazwie Gemme Mig.

Gemme Mig, Gemme Mig... Ta nazwa coś mi mówiła, jednak nie mogłam jej z niczym skojarzyć. Może po prostu pamiętałam ją z lekcji zielarstwa? Tak, nie było innego wyjścia. Nigdy nie interesowały mnie rośliny, więc nie mogłam być tak głupia, aby poszerzać swoją dostatecznie ograniczoną wiedzę.

- Po co Snape'owi ta roślina? - Usłyszałam pytanie Neville'a.

- A bo ja wiem... cholibka, nie pytałem. Ale skoro wiesz jak wygląda, to idź z Luną, a ja wezmę Galindę.

- Nie! - krzyknęli równocześnie Neville i Luna. Hagrid zmierzył ich zdziwionym spojrzeniem.

- To znaczy – kontynuowała Luna. - Ja bym chciała iść z tobą, Hagridzie. Trochę się boję... rozumiesz? Przy tobie poczuję się bezpiecznie.

Zgarbiłam się jeszcze mocniej. Było to podejrzane. Bardzo podejrzane. Gajowy nie mógł być aż tak naiwny. Pomyluna Lovegood była ostatnią osobą, która bałaby się nocnych wypraw po lesie.

- Dobrze, skoro nalegacie – odpowiedział mężczyzna, a mi kamień spadł z serca. Byłam pewna, że teraz będzie z górki. Myliłam się.

Ruszyliśmy w stronę Zakazanego Lasu. Krótką chwilę szliśmy wszyscy razem. Musiałam sprawiać dziwne wrażenie, opatulona szalami i pelerynami, nieodzywająca się do nikogo.

Odetchnęłam dopiero, kiedy się rozdzieliliśmy.

~*~

 Ups, krótko.
Jak zwykle dzień wcześniej. Nie mogłam się powstrzymać. Trochę mi wstyd, że nie zmieniłam szablonu (jak to brzmi) ale cały czas nad nim pracuję. 

--------------------------------------------------