083 Alternatywa cz. 24: W Zakazanym Lesie

Najbardziej pragnę posiadania celu, nie zdobycia, lecz dążenia, tej wiecznej świadomości, że mam po co żyć.

Arrow

wrzesień 1997

Drzewa w Zakazanym Lesie rosły w niesamowicie małych odstępach. Normalnie nie miałam nic przeciwko spacerom po głuszach, puszczach i tym podobnych odrzewionych parkach. Pod warunkiem, że moje przechadzki odbywały się wcześnie rano, w trakcie dnia lub w ostateczność wieczorem. Wczesnym wieczorem. Ale w nocy? Noce odpadały.

Powietrze tutaj było wilgotne, wszędzie unosił się zapach grzybów i mokrych gałęzi. Nad liściastą koroną zebrały się gęste, czarne chmury. Zanosiło się na deszcz. Jeszcze tylko tego brakowało, aby zaczęło lać.

Kroczyłam za Neville'em, rozplątując długi, wełniany szal. Zgrzałam się w tych wszystkich warstwach, jednak nie mogłam ryzykować, że Hagrid mnie rozpozna. Oczywiście nie wierzyłam, że mógłby donieść na nas Snape'owi lub rodzeństwu Carrow, ale po co miał męczyć się z taką tajemnicą? Tak było wygodniej dla niego. Nie dla nas, gdyż musiałam znosić towarzystwo tego przerośniętego bałwana z Gryffindoru.

- Możesz mi powiedzieć, czego właściwie szukamy? - odezwałam się jako pierwsza, potykając o wystającą gałąź. Przeklęłam głośno.

- Gemme mig – odpowiedział, nie odwracając się nawet na chwilę.

- Wiesz, geniuszu, tyle to udało mi się zapamiętać, choć uszy miałam owinięte grubym szalem, to jednak dosłyszałam. Wolałabym wiedzieć, jak wygląda ta zieleninka. Coś mi ta nazwa przypomina, ale nie wiem, w której klasie się o tym uczyłam. Wiesz, mam lepsze rzeczy niż na głowie niż kucie zielarstwa.

- Nie wątpię... jednak musisz wiedzieć, że o Gemme mig nie uczy się na lekcjach, jest to bardziej zaawansowana sprawa.

- Aha...

Skupiłam się. Skoro nie z lekcji, to skąd pamiętam tego chwasta? I wtedy sobie przypomniałam. Było to dokładnie dwa lata temu – w nocy, dziewiętnastego września. Chodziłyśmy z Nessi po panoptikum korytarzy w lochach i szukałyśmy sali, w której moja przyjaciółka mogłaby rozpocząć pracę nad spełnianiem swoich marzeń. Chodziło oczywiście o zakład krawiecki.

Dziwnym zbiegiem okoliczności wybrałyśmy klasę, w której od wielu, wielu lat nie odbywały się lekcje. Jeśli wierzyć dacie na tablicy, to dokładnie od dwustu sześćdziesięciu czterech. No właśnie, dacie na tablicy. Niezmazanej tablicy. Było tam coś jeszcze. Napis: Gemme mig – najskuteczniejsze antidotum i odręczny rysunek paproci.

- Gemme mig wygląda jak paproć. - Z zamyślenia wyrwał mnie głos Neville'a. - Jej liście w nocy robią się brunatno - brązowe. Trudno ją znaleźć. Używa się jej jako antidotum przeciw skutkom trucizn i czarnomagicznych zaklęć.

Znałam te słowa. One również były zapisane na tablicy pod tematem, lecz było w nich coś jeszcze. Przeszłość? Tkwiłam w pustce. Dziwnej, nieprzyjemnej pustce. Nie było lasu, nie było zarozumiałego Gryfona. Byłam tylko ja i... Na hipogryfa! Co tutaj robiła ta ruda dziewczyna, tak okropnie przypominająca mnie samą?

Stałyśmy w białej pustej przestrzeni. Nie było mi zimno, nie było mi gorąco. Nie czułam nic prócz narastającego przerażenia. Naprawdę wiele bym dała, aby stać teraz koło Neville'a i słuchać jego obraźliwych docinków, które notabene nie były aż tak bardzo obraźliwe.

Dziewczyna, która stała przede mną była dziwna i przerażająca na swój sposób. Była to ta sama panna, która zajmowała białe łóżko w moich snach. Miała długie, sięgające pasa, rude włosy, jasną, wręcz przezroczystą skórę i kościste ciało. Była naga, jej niewielkie piersi podnosiły się przy każdym oddechu. Przyrzekłam sobie, że nigdy nie stracę tak bardzo na wadze jak ona.

- Ktoś ty? - rzuciłam, starając się, aby mój głos brzmiał poważnie i wojowniczo.

Dziewczyna uśmiechnęła się, ukazując rząd białych zębów z lekko zakrzywioną prawą dwójką. Zupełnie tak jak moja – pomyślałam. Zaczęła się zbliżać. Wolno. Jej bose stopy nie wydawały żadnego dźwięku, kiedy stąpała po białym podłożu. Jej twarz znalazła się kilka cali od mojej. Byłyśmy identyczne. Nawet piegi na nosie i policzkach układały się tak samo.

- Ktoś ty? - powtórzyłam pytanie, szukając w kieszeni różdżki. Za żadne skarby nie mogłam jej wyczuć, a przecież musiała tam być, tam ją wkładałam.

- Jestem Ginevra Molly Weasley - odpowiedziała, wyciągając rękę w moim kierunku. Mechanicznie ujęłam jej dłoń. Była zimna jak lód.

- Możesz mi to wytłumaczyć? - spytałam drżącym głosem, choć tak naprawdę nie chciałam wiedzieć, co ma mi do powiedzenia. To mogło być zbyt trudne.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł.

- Najpierw nawiedzasz mnie w snach, a potem włazisz do mojej głowy – stwierdziłam urażona. - O co tu w ogóle chodzi?

- To nie do końca tak, Ginny – odpowiedziała. - Widzisz, to ty jesteś w mojej głowie, a nie ja w twojej.

- Możemy to zakończyć? - spytałam coraz bardziej przerażona.

- Tak, w każdej chwili. - Dziewczyna uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- W takim razie, chcę zakończyć to teraz!

Biel mnie oślepiła. Nawet nie wiem, kiedy pustka zamieniła się na powrót w Zakazany Las. Poczułam na twarzy orzeźwiający chłód. Zadrżałam, przełykając głośno ślinę.

- Słuchasz mnie w ogóle? - Usłyszałam pytanie Longbottoma. Odwrócił się i patrzył mi prosto w oczy. Czy to możliwe, że nie zauważył, co się ze mną działo?

- Tak, mówiłeś o paproci – rzekłam szybko. - Że jest silną trucizną.

- Powiedziałem, że jest jednym z najlepszych antidotów – warknął.

- No właśnie...

- Nie sądzę, abyśmy znaleźli ją w tym lesie. A tak w ogóle, to zupełnie nie mogę cię rozgryźć. Jesteś córką Remusa Lupina, najlepszego nauczyciela obrony przed czarną magią, jaki kiedykolwiek był w Hogwarcie...

- Skąd wiesz, jacy nauczyciele byli przed nim? - przerwałam mu.

Chłopak lekko speszony spuścił głowę. No tak, chciał spróbować chociaż nawiązać ze mną jakikolwiek kontakt, a ja go tak okrutnie traktuję. Co by powiedziała Nessi? Daj mu szansę, może ma coś ciekawego do przekazania?

- Mam na myśli tych, których mnie uczyli – rzekł szybko.

- No tak się domyśliłam, wiesz?

- Zawsze jesteś taka? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Jego cierpliwość była na wyczerpaniu. Czułam to.

- Jaka? - spytałam głupio.

- Wredna... Szkoda, że nie jest odwrotnie. Na co dzień powinnaś być odważna, zdolna do heroicznych gestów, a w przerwach niemiła i wredna dla każdego, kto się do ciebie odezwie.

- Ale wtedy byłabym Gryfonką, a nie Ślizgonką. To zabawne, jak bardzo jesteśmy do siebie podobni, nie uważasz?

Nie odpowiedział. Najwyraźniej miał mnie już dosyć. Szliśmy dalej w milczeniu. Wpatrywałam się smętnie w każde zielsko, które znajdowało się na mojej drodze. Ile bym dała, aby jak najszybciej znaleźć to…coś. Oczy mi się same zamykały, byłam zmęczona i głodna. Marzyłam o ciepłym łóżku czekającym na mnie w sypialni. Ach… jak miło byłoby zatopić się pod jego ciepłą kołderką… Ale przed tym obowiązkowo gorący prysznic. Delikatny strumień wody uderzający o moją nagą skórę.

Ten dzień był już stanowczo zbyt długi. Nie potrafiłam skupić myśli na czymś, co nie dotyczyłoby dziewczyny z mojej wizji. Dziewczyny, która była mną. To wszystko było zbyt abstrakcyjne.

Ginevra Molly Weasley – tak powiedziała, tak się przedstawiła. Tylko czemu miała moją twarz, moje imię, a nazwisko Galindy? Tata nigdy nie wspominał, abyśmy byli spokrewnieni z Weasleyami. To nie było możliwe. Oni byli rodziną czystej krwi, czego nie można było powiedzieć o moich dziadkach.

A może mama... nie. Nie wolno mi było o niej myśleć. To za bardzo bolało. Zbyt dużą pustkę musiałbym wypełnić obrazem jej twarzy, obrazem, którego nigdy nie było mi dane zobaczyć. Ludzie mówili, że jestem do niej podobna. Jednak za każdym razem, kiedy spoglądam na jej zdjęcia, czułam się brzydkim kaczątkiem. Przecież nie wszyscy rudzi i piegowaci ludzie są do siebie podobni, prawda? To tak, jakby do jednego wora wrzucić wszystkie blondynki.

Trzask...

Moja głowa uderzyła o twarde, obszerne plecy Longbottoma. Co go napadło, aby zatrzymywać się w takim momencie? Miałam ochotę zdzielić mu łeb.

- Oszalałeś?! - wrzasnęłam. - Co stoisz, jakbyś korzenie zapuścił...

- Choć raz się zamknij – zbeształ mnie. - Nic nie słyszysz?

- Zwariowałeś? To Zakazany Las! Liczyłeś na delikatny temat instrumenta...

Nie zdążyłam dokończyć. Kilka cali od mojego ucha przeleciał promień czerwonych iskier. Kolana ugięły się pode mną, a wnętrzności żołądka podeszły do gardła. Było po nas. Nieważne, kto to był, ważne, że nie miał przyjaznych zamiarów. Bo kto o zdrowych zmysłach wymachuje różdżką w lesie z ograniczoną widocznością?

- Ginny! - Usłyszałam wrzask Neville'a. Pierwszy raz wymówił moje imię. - Nie stój jak kretynka!

Nawet nie wiem, kiedy pociągnął mnie za rękę. Biegliśmy. Moich uszu dochodził tylko nasz przyspieszony oddech i trzaski łamanych gałęzi pod stopami. Przez chwilę wydawało mi się, że się pomyliliśmy. Że to tylko nasza chora wyobraźnia, zmęczenie, głód i nerwy. Jednak wtem atak się nasilił. Wokół nas wirował grad iskier.

Bałam się. Rzadko kiedy dopuszczałam do siebie to uczucie, jednak teraz dopadło mnie ze zdwojoną siłą. Jeśli to była granica mojego przerażenia, to stwierdzenie: boję się, przy oddawaniu egzaminów lub przed pierwszym lotem na miotle jest bluźnierstwem.

Dopiero fantom nadciągającej śmierci jest strachem. Nie obchodziło mnie, kto do nas strzela, nie obchodziło mnie dlaczego. Obchodziło mnie tylko to, czy przeżyjemy…

Wtem jedno z zaklęć oszałamiających ugodziło Neville'a w plecy. Upadł. Odważny Gryfon, który miał mnie obronić upadł. Zostałam sama. Przystanęłam i wyciągnęłam przed siebie różdżkę. Czekałam. Nie byłam zdziwiona, kiedy ujrzałam twarz osoby biegnącej za nami. Nawet się trochę ucieszyłam, że na mojej twarzy nie pojawił się głupkowaty grymas zaskoczenia.

~*~

Nie bić.

Jak widać zmieniłam szablon. Cały czas próbuję czegoś nowego bo denerwuje mnie ciągłe powielanie schematów i wlepianie tony tekstur i stocków. Próbuje swoich sił w vintage.

A z boku macie zapowiedź kolejnego rozdziału. Uznałam, że to świetny pomysł :)