084 Alternatywa cz. 25: Smak bólu

Znikam, ale ma nadzieje, że wrócę. Jeśli wrócę mam nadzieje, że już więcej nie zniknę...

Asmodeusz

wrzesień 1997

Najpierw zobaczyłam niską, krępą sylwetkę odzianą w czarny płaszcz z obszernym kapturem. Kiedy postać go zrzuciła, moim oczom ukazały się liche, mysie włosy, szara twarz i rozbiegane, paciorkowate oczy. Alecto Carrow wygięła wargi w okropnym, szyderczym uśmiechu i celowała we mnie różdżką.

Nie miałam siły się bać, nie maiłam siły uciekać, nie miałam siły krzyczeć. Przełknęłam głośno ślinę i czekałam, aż zrobi pierwszy ruch. Kingsley uczył mnie sztuki pojedynków właśnie na taką okazję. Na okazję, która miała nigdy nie nadejść w moim mniemaniu. Mężczyzna pokazywał mi główne zaklęcia obronne, bo, jak twierdził, chodziło o zyskiwanie na czasie. Przewidział, że nie będę w stanie pokonać Alecto. Ale nie przewidział, że będzie ona moją nauczycielką i staniemy naprzeciw siebie w Zakazanym Lesie. Kto tutaj miał przybyć z odsieczą? Jeden rycerz – Neville Longbottom – leżał sparaliżowany w runie leśnym, natomiast Hagrid i Luna byli gdzieś, nie wiadomo gdzie.

- A jak się nie zjawi? – drążyłam, siadając na ziemi i poprawiając sznurówki przy trampkach, aby nie przewrócić się przy kolejnym wirażu. – Co jak będę sama, zdana tylko na siebie?

- Ginny, możesz być spokojna, że nie dojdzie do takiej sytuacji.

Jednak cichy głosik w mojej głowie powtarzał, że coś jest nie tak, że on mówi o czymś, co kiedyś miało miejsce, że kiedyś nie dotrzymał słowa. Kiedyś, kiedyś… ale kiedy? W przeszłości czy przyszłości?

Ustawiłam się tak, że moje zdjęcie mogłoby spokojnie znaleźć się w podręczniku z teorią zaklęć. Idealna postawa do pojedynku – głosiłby tytuł rozdziału. Rękę uzbrojoną w różdżkę podniosłam trochę wyżej niż zwykle, pochyliłam się w kolanach i rozstawiłam stopy. Idealnie – usłyszałam w myślach pochwałę Kingsleya.

- Proszę, proszę... - rzekła Alecto, wytężając wzrok. - Myślałam, że zastanę tutaj Galindę Weasley. Ale ta perspektywa podoba mi się znacznie, znacznie bardziej. Nie wiem, czy wiesz, ale nie należy sprzeciwiać się woli dyrektora, a ty właśnie to zrobiłaś, Ginevro.

W jednej chwili krew odpłynęła z mojej twarzy. Czułam, że stałam się blada jak trup. Byłam wdzięczna, że mój żołądek od kilku dobrych godzin jest pusty, w innym wypadku zwymiotowałabym na własne kalosze.

Miałam być dzielna. Tak często mówiłam sobie: jak w końcu stanę naprzeciw Alecto, to zabiję ją za wszelkie krzywdy, które wyrządziła mojej rodzinie. Teraz miałam szansę, miałam...

- Widzę, że jesteś bardzo krnąbrną dziewczynką. Ojciec nie powiedział ci, że nie należy pchać się tam, gdzie nas nie chcą? Może to cię czegoś nauczy.

Teoretycznie wszystko to trwało ułamek sekundy, jednak w mojej głowie czas zwolnił bieg. Widziałam jej obleśną twarz wykrzywioną w jeszcze bardziej obleśnym uśmiechu. Widziałam, jak podnosi różdżkę, jak wymawia znaną nawet małemu dziecku formułkę zaklęcia...

- Crucio...

Zaklęcie ugodził mnie w pierś. Przez ułamek sekundy nie czułam nic. Osunęłam się na wilgotną trawę, nie mogąc złapać tchu. Pierwsza fala bólu przyszła zaskakująco powoli. Najpierw objęła moją głowę. Wbijała cienkie szpilki w skronie. Bałam się. Bałam się tego, co za chwilę miało się wydarzyć. Wiedziałam, co to ból. Miałam z nim do czynienia zbyt często, zbyt często...

Wrzasnęłam.

W moich kościach i mięśniach zapłonął ogień. Krew zaczęła się gotować i buzować w żyłach. We wnętrzności wbiło się tysiące noży, tysiące szpilek, tysiące mieczy. Moje ciało wiło się w spazmach po błotnistym podłożu. Uderzałam głową o wystające konary. Moje myśli błądziły tylko i wyłącznie wokół jednego celu – śmierci.

- Crucio... Masz błagać mnie o litość, słyszysz? Błagaj!

Nazywam się Ginevra Sophia Lupin. Kiedyś zapytałam tatę, dlaczego mam właśnie takie drugie imię. Uśmiechnął się i nie odpowiedział nic. Może po prostu mu się podobało?

Nazywam się Ginevra Sophia Lupin i mam szesnaście lat.

- Masz mnie błagać, w innym wypadku zginiesz.

W wieku sześciu lat omal nie straciłam ręki. Kiedy miałam dwanaście lat, wilkołak roztrzaskał mi szczękę. Ból nie był dla mnie niczym nowym.

Spadam. Nie chcę spadać. Boję się. Nie mogę chwycić żadnej myśli. Jak drzewo gubiące liście. Pył, blask, deszcz.

Stoję nad brzegiem rzeki. Po drugiej stronie widzę postać osnutą w czarną, zwiewną szatę. W ręku trzyma kosę. Jej kaptur opada na plecy, ukazując śnieżnobiałą cienką skórę, naciągniętą na czaszkę. Kostucha wykrzywia pozostałości po wargach w dziwnym, niezrozumiałym grymasie. Nie chce mnie po drugiej stronie, bawi ją moje cierpienie.

- Błagam, przestań! - Słyszę i dopiero po paru sekundach zdaję sobie sprawę, że to mój głos przeszył niepokojącą ciszę panującą w Zakazanym Lesie.

Niespodziewanie wszystko ustało. Byłam cała mokra, jakbym dopiero co wzięła prysznic. Nie mogłam złapać tchu.

-Ślicznie – rzekła ironicznie. - Jak chcesz, to potrafisz.

Widziałam, jak Alecto zbliża się do mnie. Wyciągnęła w moją stronę swoją obleśną, pokrytą bąblami dłoń. Chwyciła moje włosy. Pociągnęła za cienką, czarną gumkę i rozpuściła pukle. Ruda kurtyna zasłoniła bladą twarz.

- Nienawidzę cię – jęknęłam, a wtedy jej brudny, zniszczony but kopnął moją twarz. Usłyszałam trzask pękającej kości. Krew cieknąca z nosa zaczęła napływać do moich ust.

- Wiem, ja też cię nienawidzę. Prawie tak bardzo jak twojej matki.

- To dlaczego mnie nie zabijesz? - spytałam, wypluwając mieszankę czerwonej posoki i śliny. Prawie zaczynałam się dławić.

- Zabić? Tu i teraz? Nie... to byłoby zbyt proste. Wolę na ciebie polować, karać za każde przewinienia i widzieć strach w twoich ślicznych oczkach. Rozumiesz? To da mi więcej radości. Pozwolisz, że teraz cię zostawię. A jutro ty i panna Weasley przyjdziecie do mnie odrobić szlaban za ten haniebny wybryk.

Zniknęła. Zniknęła tak szybko, że przez chwilę zwątpiłam, że w ogóle tu była. Tylko metaliczny posmak krwi w ustach przypominał mi to traumatyczne wydarzenie. Podczołgałam się do Neville'a i machnęłam różdżką, zdejmując zaklęcie petryfikujące. Złapał oddech mocnym haustem i podniósł się do pozycji siedzącej. Spojrzał na mnie z mieszanką niedowierzania i strachu w oczach.

- Słyszałeś wszystko? - spytałam, mając nadzieję, że nie będę musiała mu tego powtarzać.

Kiwnął tylko głową, wyciągając z kieszeni białą chustkę. Podał mi ją bez słowa. Drżącą ręką przyłożyłam ją do nosa, aby zatamować krwotok.

- Ta baba jest nienormalna – rzekł, wstając. - Ginny, nie możesz pozwolić jej się tak traktować. Ona czerpie z tego jeszcze więcej przyjemności!

- A co mam innego zrobić? Neville, ona zabiła moją matkę. - Słowa same wypłynęły z moich ust.

Chłopak wyglądał na jeszcze bardziej zaszokowanego. Jego oczy zrobiły się wielkie jak spodki, a szczęka opadła do samej leśnej ściółki.

- Żartujesz? Wracając do Hogwartu, naraziłaś się na śmierć!

- A skąd miałam wiedzieć, że ona tu będzie? Neville, sądzisz, że mój ojciec puściłby mnie do szkoły, gdyby wiedział?

Gryfon nic nie odpowiedział. Podał mi rękę i pomógł wstać. Nogi mi zadrżały. Tego wszystkiego było stanowczo zbyt wiele jak na jeden wieczór. Nie wytrzymałam, pochyliłam się i zakrztusiłam wymiocinami, jednak z mojego żołądka wydobywała się tylko żółta maź.

- Musisz iść do skrzydła szpitalnego – oświadczył inteligentnie.

- Nie mam zamiaru...

Nie zdążył nic odpowiedzieć. Nagle zarośla zaszeleściły niespokojnie. Po kilku chwilach wynurzyła się drobna sylwetka Luny Lovegood.

- Co się stało? - spytała, podbiegając do nas. - Słyszałam jak krzyczałaś i...

- Cholibka, co tu jest grane? - Usłyszałam po chwili. No tak, Hagrid był święcie przekonany, że ma do czynienia z Galindą, a nie mną. - Ginny?! Co wam strzeliło do głowy?

- Galinda jest chora – powiedziała szybko Luna.

- Ale...

- Spokojnie – przerwał mu Neville. - Wszystko mamy pod kontrolą.

- Mieliśmy – wtrąciłam się.

Zapadła chwila milczenia. Luna bez słowa wyciągnęła różdżkę i jednym machnięciem naprawiła mój złamany nos. Podziękowałam jej uśmiechem.

- Słuchajcie – rzekła po chwili. - Znalazłam tę roślinę. Możemy wracać do zamku.

- Znalazłaś Gemme mig? - W głosie Neville'a dało się słyszeć głęboki podziw. - Gdzie?

- Rosło jej trochę przy takim starym drzewie. Nie zerwałam wszystkiego, po co psuć naturalne środowisko i śliczny krajobraz?

Ruszyliśmy w stronę Hogwartu. Hagrid najpierw dał nam surową (jak na niego) reprymendę, a potem zamilkł. W drodze potykałam się o wszystko, co było możliwe. O gałęzie, stare konary i własne nogi. Gdyby nie silne ramię Neville'a, to prawdopodobnie wiele razy bym upadła. Byłam mu wdzięczna za ten niewielki gest.

Przez zarośla przedzierałam się tylko z jedna myślą, aby znów być w domu i móc objąć tatę. Marzyłam o jego ciepłych dłoniach i wspólnej herbacie przed snem. Tylko on mógł mnie ukoić w tym momencie. Nikt inny.

Alecto nigdy nie da za wygraną, a perspektywa jutrzejszego szlabanu sprawiała, że włos jeżył mi się na głowie. Jak mogliśmy być tak głupi, aby myśleć, że taki plan wypali? On od samego początku był zdany na porażkę.

Dlaczego za każdym razem, kiedy chciałam popisać się moim heroizmem, to się tak kończyło?

~*~

Wakacje! Tak, niespodziewanie okazało się, że jednak wyjeżdżamy z Jaenelle nad nasze piękne polskie morze. Dlatego dodaję to notkę dziś. Zasadniczo, pociąg mamy w niedzielę, ale znając mnie to w sobotę pójdę jeszcze na zakupy, bo się okaże, że kostium kąpielowy jest mi za mały i takie tam.

Po powrocie, czyli prawdopodobnie 6 sierpnia będzie nowy post. Powiem więcej: jeden z moich ulubionych postów. A na razie możecie zapoznać się z kolejną zapowiedzią i nowymi obrazkami na podstronie: postacie. Ograniczyłam się do tych najważniejszych.  

A! Na początku myślałam, że zamknę Ginevrę szybciej, ale kim bym była, gdybym znów nie wpadła na nowe pomysły?

Pozdrawiam i trzymajcie się ciepło!

PS: Ej, czemu dodałam post dzisiaj? Wydawało mi się, że jest piątek -.- Nie ważne... 
-----------------------------------------------