085 Alternatywa cz. 26: Gwałt na emocjach

Za każdym razem, gdy patrzę w lustro,
Wszystkie zmarszczki na mojej twarzy stają się wyraźniejsze.
Nie ma już przeszłości,
Odeszła, jak zmierzch do świtu.

Dream on

wrzesień 1997

- Ginny, czego ty się spodziewałaś? To było więcej niż pewne, nikt nie wygra ze śmierciożercami – powiedziała Nessi, kiedy razem siedziałyśmy na dziedzińcu.

Był ranek, wczesny ranek. Słońce dopiero do połowy wynurzyło się nad linią horyzontu. Ogrzewało nasze blade twarze i suszyło kałuże po wczorajszym deszczu. Na zielonych źdźbłach trawy zebrała się zimna, poranna rosa. Wszystko, co doświadczyłam poprzedniej nocy, najchętniej wymazałabym z pamięci. Rosa kiedyś zniknie, złe wspomnienia niestety nigdy. To było niesprawiedliwe.

Okryłam się szczelniej peleryną. Październikowy chłód dawał mi się we znaki. Zawiał ostry wiatr, plątający moje rude włosy. Chciałam płakać, chciałam pozwolić sobie na odrobinę smutku. Nie mogłam. Moje oczy pozostawały suche.

Wszędzie panowała cisza, zakłócana jedynie szelestem splamionych złotem liści.

- Ja chciałam dobrze – odpowiedziałam. - Sama nie wiem, co mnie ugryzło. Skutki szlabanu Alecto mogą być gorsze niż grypa po wypadzie do Zakazanego Lasu.

- Nie obwiniaj się – rzekła, obejmując mnie ramieniem. - A jak się dzisiaj czujesz?

- Już ci mówiłam, że nic mi nie jest. Bardziej ucierpiała moja duma. Rozumiesz? Błagałam ją, aby przestała. Poniżyłam się.

- Ginevro Lupin! - krzyknęła urażona Nessi. Zmusiła mnie, abym spojrzała jej prosto w szare oczy. - Nie wolno ci tak mówić! Co innego miałaś zrobić? Torturowano cię zaklęciem niewybaczalnym, a nie łaskotkami. Każdy zachowałby się tak samo na twoim miejscu.

- Nie każdy. Mój ojciec, on...

- Gdyby twój ojciec wiedział, to jak najszybciej zabrałby cię z tego miejsca – przerwała mi wojowniczo. - Przestań być dla siebie taka sroga. I obiecaj mi jedno. Założę się, że Alecto Carrow szykuje dla was coś okrutnego. Błagam, obiecaj, że nie będziesz grała bohaterki.

Nic nie odpowiedziałam. Kiwnęłam tylko delikatnie głową. Nessi miała rację. Nie poznawałam siebie. Słynęłam z tych osób, które wolą ciszę, bezpieczeństwo i neutralne podejście do każdej jednostki. Teraz działo się ze mną coś innego, coś dziwnego. Byłam inną dziewczyną niż zaledwie kilka tygodni temu.

Moje ciało wsiało bezwładnie przymocowane do sufitu. Metalowe kajdany na nadgarstkach wrzynały się w jasną skórę, tworząc ociekające krwią kręgi. Bolało, jednak było to uczucie nic nie warte w porównaniu do reszty.

Obok mnie był ktoś jeszcze – Galinda Weasley. Słyszałam jej ciche jęki i przyspieszony oddech, przerywany napadami duszącego kaszlu. To była moja wina, to wszystko było moją winą. Jak mogłam być tak głupia, tak naiwna, tak nieodpowiedzialna.

Przed nami stała Alecto Carrow. Uśmiechała się zawistnie. Specjalnie na tę okazję przywdziała czerwoną jak róże szatę. Obok niej stał niewielki stolik i karafka z winem, z której co kilka chwil upijała nieznaczny łyk. Najgorsze było w tym wszystkim to, że w tym momencie widziałam na jej twarzy tak wielką pasję i szczęście, jak nigdy przedtem.

Nie chciała mnie zabić. Jednak ta myśl nie potrafiła mnie uspokoić. Nie chciała MNIE zabić. Chciała mnie torturować, obdzierać ze skóry i rzucać gorącym węglem. Nie chciała MNIE zabić, jednak Galinda była jej obojętna.

Tak, wiem, że nikt nie wie,
Skąd to się bierze i dokąd zmierza.
Wiem, że to grzech każdego.
Musisz przegrać, by wiedzieć jak wygrywać.

Alecto pociągnęła łyk wina. Kilka kropel, niczym krew, spłynęło po jej podbródku i szyi. Otarła je wierzchem dłoni, po czym uniosła różdżkę.

- Nienawidzę cię, Ginevro – syknęła.

Czarny bat uniósł się w powietrze. Zamachnął się. Trzask. Nie poczułam bólu. Usłyszałam wrzask. Wrzask Galindy. To ona obrywała, a ja bezsilnie zmuszona byłam na to patrzeć. Narzędzie z każdym uderzeniem rozcinało jej ubranie i skórę. Szkarłatna posoka ściekała na podłogę, tworząc kałuże. W sali uniósł się rdzawy, metaliczny zapach.

Krzyki Galindy rozdzierały moje ciało. Moje serce, mój umysł... wszystko było jednym, wielkim pobojowiskiem. Jednak dziewczyna nie błagała o litość. Miała w sobie honor, miała coś, czego mi brakowało. Miała wolę walki i chęć sprzeciwu.

Bicz tworzył krwawe pręgi na jej brzuchu, piersiach, plecach i udach.

Alecto się śmiała. Ona nie czuła nic, nic prócz żądzy i chęci sprawiania bólu.

Galinda przestała krzyczeć. Straciła wszystkie siły. Dławiła się krwią, wymiotowała, jęczała. A cienki, czarny pas nadal krzywdził jej wychudzone ciało. Nie wiem, ile czasu minęło. To nie miało teraz znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Tylko ten krwiożerczy spektakl, któremu przyglądałam się z szeroko otwartymi oczami.

Pomyślałam o mamie. Zaczęłam gorączkowo ją obwiniać. Gdyby nie ona, to Alecto nie postąpiłaby tak bezwzględnie. Gdyby się nie znały, gdyby nie były wrogami, gdyby nigdy się nie urodziła, gdybym ja się nie urodziła.

Właśnie, wystarczyło się nie urodzić. Jeden szczegół, całkowicie zmieniający wszystko, co się wydarzyło. Wszystko byłoby inaczej, wszystko byłoby lepiej. A skoro chciałam się nie urodzić, równie dobrze mogłam chcieć umrzeć.

- Przestań! - wrzasnęłam. Jej paciorkowate oczy spojrzały na mnie z satysfakcją.

Połowa mojego życia
Jest zapisana na kartach ksiąg
Żyłem i uczyłem się od głupców i od mędrców.
Wiesz, że to prawda,
Wszystko ci się zwróci.

Czarny bat opadł na podłogę. Galinda odwróciła głowę. Dosłownie przez sekundę nasze spojrzenia się spotkały. Ta jedna, krótka sekunda musiała mi wystarczyć do końca.

Podobno miłość jest najmocniejszą magią. Miałam nadzieję, że i tym razem mnie nie zawiedzie. Tato...

W jednej chwili kajdany zniknęły, a moje ciało opadło na podłogę. Uderzyłam kolanami o twardą posadkę. Klęczałam przed Alecto z nisko opuszczoną głową. Podeszła do mnie, po czym wylała mi na włosy resztkę wina z karafki. Ciemny płyn spłynął po moich policzkach niczym szkarłatne łzy. Nie uniosłam głowy. Poniżyła mnie.

- Wytarłabym tobą podłogę, szmato – syknęła.

Nagle nieopisany ból przeszył mój kark.

Rozbite szkło karafki wbiło się w moją skórę. Niektóre z odłamków upadły z brzdękiem na podłogę. Syknęłam, a strumienie gorącej krwi popłynęły po mojej szyi, obojczykach, tworząc na podłodze szkarłatną plamę.

Ukryłam twarz w dłoniach.

- Patrz na mnie! - Usłyszałam wrzask Alecto.

Nie czułam nic. Byłam zbyt wstrząśnięta, aby dopuścić do siebie jakiekolwiek emocje. Ból, strach, ból, strach. To wszystko było niczym. Czułam się, jakbym unosiła się nad okrwawionym, poniżonym ciałem. To wszystko było zbyt absurdalne, aby działo się naprawdę.

Myślałam o tacie. O jedynej osobie, którą obdarzyłam bezgraniczną miłością.

Alecto szarpnęła mnie za włosy i pchnęła do tyłu. Moje pośladki upadły na podłogę, a plecy uderzyły w kamienną ścianę. Poczułam jeszcze większy ból, kiedy niewielkie odłamki szkła wbiły się głębiej w skórę. Nie mogłam już na nią nie patrzeć. Czarne, rozbiegane spojrzenie świdrowało mnie dokładnie.

Dostrzegłam Galindę, nadal zwisającą pod sufitem. Nie ruszała się, krwawiła. Jej ubranie nabrało odcieniu szkarłatu. Wyglądała jakby... jakby była martwa.

Alecto nie pozwoliła mi długo wpatrywać się w ten mrożący krew w żyłach obraz. Znów przywołała swój bat i jednym płynnym ruchem przecięła mi skórę na twarzy w dokładnie w tym samym miejscu, co ojciec przemieniony w wilkołaka cztery lata temu. Zabolało, jednak nie tak, jak za pierwszym razem.

A potem było tylko gorzej. Chwyciła moją lewą rękę i jednym ruchem oderwała rękaw bluzki. Popatrzyła z krzywym uśmiechem na szpetne szramy na moim przedramieniu. Wyjęła różdżkę i przyłożyła ją do skóry.

- Chcesz coś powiedzieć? - spytała.

Chciałam, jednak głos ugrzązł mi w gardle.

Śpiewaj ze mną, śpiewaj dla roku,
Śpiewaj dla śmiechu, śpiewaj dla łzy
Śpiewaj ze mną, nawet jeśli to tylko dziś,
Być może jutro, dobry Bóg zabierze cię do siebie.

Ból. Nie, to słowo nie określa stanu, w którym się znalazłam. Nie było już klasy, nie było ławek, nie było ciała Galindy, nie było Alecto, nawet mnie nie było. Było tylko cierpienie, nieopisane cierpienie.

Wydawało mi się, że moja ręką płonie, potem, że ktoś obkłada ją lodem. Szczypało, piekło, swędziało. Krzyczałam tak głośno, jakbym sama siebie chciała zagłuszyć. Ktoś się śmiał, tak, w tle słyszałam śmiech.

Moja skóra się rozpływała, kości stawały się pyłem, wszystkie żyły ktoś wypruł i rzucił na podłogę.

Życie jest zbyt cenne, nie uważasz?

Życie jest zbyt cenne, nie uważasz?

Życie jest zbyt cenne, nie uważasz?

Docierają do mnie tylko fragmenty zdań. Słowa chowają się w szczelinach, znikają na wiele godzin, a potem wzlatują z powrotem i kładą się na mojej piersi.

Spadam. Nie chcę spadać. Boję się. Nie mogę chwycić żadnej myśli. Jak drzewo gubiące liście. Pył, blask, deszcz.

Pamiętam Syriusza. Najjaśniejszą gwiazdę na niebie. Lecz nie moim. Już niczyim. Zgasł tak szybko, tak łatwo.

Był i zgasł. Jak my wszyscy.

Zapach krwi unosi się nad sufitem. Szara mgła sunie nad podłogą. Słyszę trzepot skrzydeł. Potem nic. Nic. Chmury suną po nocnym niebie. Znów nic. Światło księżyca zagląda przez okno, pada na mnie, wnika we mnie.

Chwile.

Wszystkie zgromadzone w tej jednej.

Śnij, śnij, śnij,
Śnij, dopóki sny nie staną się jawą.
Śnij, śnij, śnij,
Śnij dopóki twoje marzenia się nie spełnią.
Śnij, śnij, śnij...

~*~

Wróciłam. Wypoczęta i gotowa do dalszej pracy. Co do rozdziału. Długo myślałam czy dodać fragmenty piosenki Dream On w oryginalnej, angielskiej wersji czy przetłumaczone. Stwierdziłam, że polska będzie lepsza gdyż nie każdy zna tak dobrze angielski i większość osób by po prostu ominęła cytaty.

Jeszcze jedna kwestia. Szablon. Wiele osób było przeciwnym vintage więc postanowiłam teraz dodać taki. Sama się nie spodziewałam, że wyjdzie aż tak... dobrze? Kosztował mnie wiele pracy więc spodziewajcie się, że trochę dłużej zagości.

Pozdrawiam i lecę nadrabiać zaległości.

PS: Lubię być inspiracją dla innych grafików ale okropnie wkurza mnie bezczelne zerżnięcie wszystkiego co sama wprowadzę nowego.