086 Alternatywa cz. 27: Bolesna prawda

Kto mnie podtrzyma gdy zabraknie sił?
Kto poda rękę w zamian nie chcąc nic?

Kasia Kowalska 

 

wrzesień/październik 1997

- Jak mogłeś dopuścić do czegoś takiego, będąc dyrektorem? Naprawdę potrafię wiele zrozumieć, ale to już przesada!

- Przestań się denerwować. Nie było mnie wtedy w szkole. To TY miałeś pilnować porządku, zapomniałeś?

- Więc to moja wina? Śmierć tamtej dziewczyny to moja wina?!

- Powiedziałem, że masz się opanować. Masz teraz co innego na głowie.

- Trzeba ją zabrać do Munga. Nie potrafię wyleczyć jej ręki.

- Wiesz dobrze, że w Mungu też nie będą potrafili. Tutaj nie ma już co leczyć.

- Więc co mam zrobić?

- Ja mam ci to mówić? To ty jesteś uzdrowicielem. Masz tylko jedno wyjście.

- Oszalałeś? Ojcze, nie mogę jej tego zrobić.

- W innym wypadku ona umrze. Nie zatamujesz krwotoku. Im szybciej tym lepiej.

- Ale...

- Nie zachowuj się jak dziecko. Sectumsempra.

Nie czułam bólu. W zasadzie nic nie czułam. Moje ciało przestało odpowiadać na polecenia. Widziałam ciemność. Nie wiedziałam, czy jest noc czy dzień. Nic nie słyszałam. Ani krzątaniny przy moim łózko, ani śpiewu ptaków za oknem. Nie czułam żadnego zapachu. Byłam sam, zawieszona w czarnej otchłani, w pustce bez dna, w próżni bez ścian.

Tęskniłam. Wspominałam drogę, która prowadziła przez las. Tę błotnistą alejkę i szczęście znajdujące się na jej końcu. Dom. Pomalowany na żółto budynek z dużą, okwieconą werandą. A w środku zagracony przedsionek i salon. Słoneczny pokój gościnny, w którym zawsze z tatą piliśmy poranną herbatę z kapką świeżego mleka. Nie pamiętałam smaku tego napoju, nie pamiętałam, jak razem śmialiśmy się tak długo, aż rozbolały nas brzuchy.

Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy pewnego dnia otworzyłam oczy. W jednej chwili cały ból wrócił. Głowa pulsowała szalenie. Oczy widziały wszem obecną biel. Uszy słyszały bębnienie kropel deszczu o szybę. Nos wyczuł nieprzyjemny, szpitalny zapach. I jeszcze coś. Mężczyzna. Siedział na drewnianym krześle przy moim łóżku i wpatrywał się we mnie swoimi pięknymi, zielonymi oczami. Eddie Snape.

- Jak się czujesz? - zapytał. - Boli cię coś?

- Nie, tylko trochę głowa – odpowiedziałam, będąc wdzięczna losowi, że to właśnie on tutaj siedzi, a nie pani Pomfrey.

- To normalne. Ale będziesz musiała wytrzymać. Nie mogę dać ci jeszcze jednego leku przeciwbólowego. Wystarczy ci specyfików.

- Dlaczego jesteś taki sztywny? Stało się coś?

I wtedy w mojej głowie zrodziła się panorama makabrycznych obrazów. Ból, krew, ból, krew. I ciało Galindy, zwisające bez czucia.

- Gdzie ona jest? - spytałam szeptem. Chciałam się podnieść, jednak nie czułam własnego ciała, a od reszty sali głównej oddzielał mnie biały parawan. - Gdzie jest Galinda?

Eddie opuścił głowę. Spojrzał na swoje buty, jakby oczekiwał, że mała tancerka zatańczy mu na nich walca. Nie wiedział, co zrobić, co powiedzieć. Coś w środku mówiło mi, że znam odpowiedź na moje pytanie.

- Ginny - powiedział cicho i spokojnie. - Galinda nie była w stanie tego przeżyć.

- Kłamiesz – oświadczyłam tak spokojnie, że sama się przeraziłam.

- Tego było dla niej zbyt wiele, rozumiesz? Była chora, zbyt chora.

Pustka, ból, pustka, ból. I to nieustanne przekonanie, że to wszystko jest z mojej winy. Przecież mogłam od razu nakazać Alecto przestać.

- To nie wszystko – kontynuował. - Coś jeszcze powinnaś wiedzieć.

Wstał i podszedł do mnie. Pochylił się nad moją twarzą i odgarnął z czoła spocone włosy. Pod powiekami zebrały mi się łzy. Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna. Pozwoliłam im wypłynąć i ciec rzewnym strumieniem po policzkach.

- Co jeszcze? - wyszlochałam bezgłośnie.

- Alecto nie miała skrupułów również wobec ciebie, Ginny. Teraz tego nie czujesz, bo musiałem podać ci silne leki przeciwbólowe, ale... nie miałem innego wyjścia. Twoja ręka była ogniskiem zapalnym całego organizmu. Musiałem, musiałem ją obciąć.

- Pozbawiłeś mnie... ręki?

- Ginny, ja...

- Daj mi spokój.

- Ale...

- Powiedziałam: zostaw mnie samą!

Odszedł.

Byłam sama. Leżałam w białej pościeli, w białej sali, odgrodzona od świata białym parawanem. Wylałam więcej łez niż przez całe swoje życie. Eddie doglądał mnie kilka razy dziennie. Zmieniał opatrunki. Nigdy nie patrzyłam na to, co pozostało po mojej lewej ręce. Bałam się tego widoku tak, jakby to właśnie on miał zmienić moje życie.

Zazwyczaj nie czułam bólu, Eddie podawał mi silne leki, jednak czasem budziłam się z krzykiem, nie mogąc opanować potoku łez. Śniłam koszmary, często nawiedzała mnie Galinda, mówiąc dziwne, niezrozumiałe rzeczy. Innym razem tamta ruda dziewczyna, tak bardzo podobna do mnie.

Po dwóch tygodniach Eddie ściągnął mi opatrunek i oświadczył, że mogę już wyjść. Spojrzałam na niego niepewnie, a potem zmusiłam się, aby opuścić wzrok na lewą rękę albo raczej to, co z niej zostało. Obcięta była na wysokości łokcia i tam właśnie znajdowała się okropna, czerwona szrama.

Zakręciło mi się w głowie na ten widok. Dopiero wtedy, tak naprawdę, zrozumiałam, co mnie czeka. Pasje, zainteresowania... przyszłość. Wszystko legło w gruzach. Bo czy ktoś kiedyś słyszał o jednorękiej ścigającej?

Nie załkałam. Moje oczy były suche.

- Nie było innego wyjścia – oświadczył Eddie po chwili.

- Domyślam się – szepnęłam wbrew sobie. - Ale nie rozumiem, dlaczego Nessi nie przyszła ani razu do skrzydła szpitalnego?

- Widzisz... po śmierci Galindy kilkanaście uczniów przeszło się w nocy korytarzami szkoły i krzyczeli obraźliwe hasła w stronę rodzeństwa Carrow i Snape'a. Wściekli się niesamowicie. Dorwali kilkoro z tych uczniów, nieźle im się oberwało. Od tamtego czasu nikt ich nie widział.

- Żartujesz?

Serce zabiło mi szybciej. Przez głowę przeszedł mi huragan myśli. I jedna, ta najważniejsza, czy to nadal jest ta sama szkoła, co kilka miesięcy temu? Te same mury, ci sami uczniowie, w większości ci sami nauczyciele.

- Odpowiedz mi na pytanie – rzekłam szybko.

- Jakie? - zapytał, unosząc brwi.

- Czyją trzymasz stronę?

Trzy słowa zawisły w powietrzu. Zaczęły wirować wokół nas, sprawiając, że coraz ciężej szło mi oddychanie. Na jedną chwilę schowały się w kącie, za metalowym łóżkiem, jednak po chwili jakiś omen przeszłości wykurzył je stamtąd z krzykiem. Osiadły na pościeli. Centralnie między nami.

- Ginny, ja nie mogę ci tego powiedzieć – szepnął.

W jednej chwili chwyciłam jego lewą rękę. Zacisnęłam palce na jego nadgarstku. Chciałam podwinąć rękaw, chciałam przekonać się sama, jaka jest prawda, jednak wtedy... wtedy przypomniałam sobie, że uniosłam sam kikut, a niewidzialne palce nie zaciskają się na mankiecie. Puściłam skołowana, lekko zażenowana.

- Nie mam mrocznego znaku – odpowiedział, udowadniając mi swoje słowa.

- Nie musisz mieć mrocznego znaku, aby popierać idee Sam-Wiesz-Kogo.

- To prawda, nie muszę. Ginny, obiecuję, że ci to kiedyś wytłumaczę, ale teraz, teraz nie mogę. Musisz już iść i uważaj na siebie. Jakby coś cię bolało, to przyjdź w każdej chwili.

- Gdzie mam twoim zdaniem pójść? - spytałam cicho.

- Po prostu, idź.

Chwyciłam sweter leżący na poduszce. Chciałam go założyć, jednak zrezygnowałam po chwili. Widziałam, jak Eddie wyciąga ręce. Chciał mi pomóc. Zignorowałam go. Nie podziękowałam, nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa. Po prostu wyszłam, zostawiając go samego z myślami.

Korytarze były dziwne. Inne niż zwykle. Zimniejsze. Wiatr przedostawał się przez szpary między kamienną kostką i chuchał niespokojnie. Padało. Chłodne krople deszczu uderzały o szyby i parapety. Niebo płakało, moja dusza płakała.

- Psyt, Ginny. - Usłyszałam nagle cichy, tak dobrze mi znany szept. Rozejrzałam się niespokojnie. I wtedy ją zobaczyłam. Nasseroza Thropp stała w lekko uchylonych drzwiach jednej z pustych klas. Kiwnęła ręką, abym do niej dołączyła. Wykonałam jej prośbę.

- Co ty tu robisz? - spytałam. - Eddie mówił, że się ukrywacie.

- A nie powiedział ci, że będę na ciebie czekać? Nie możesz spacerować po korytarzu jakby nigdy nic.

Nessi tylko odrobinę przypominała dziewczynę, którą znałam. Jej zwykle pięknie ułożone, ciemne włosy były w kompletnym nieładzie, upięła je niechlujnie w kucyk. Na twarzy miała dwa duże siniaki.

Stałyśmy tak przez chwilę, patrząc sobie prosto w oczy. Nawet nie wiem, kiedy mnie przytuliła. Objęła mnie mocno ramieniem i zaszlochała cicho, wtulając głowę w mój obojczyk. Pogładziłam ją prawą ręką po włosach.

- Tak strasznie mi ciebie brakowało – jęknęła. - Tak okropnie się bałam. Chciałam cię odwiedzać codziennie, ale Eddie powiedział, że to zbyt niebezpieczne. Jak mogłam go posłuchać, skoro ty leżałaś tam całkiem sama!

- Cicho – szepnęłam. - Powiedz mi, Nessi, jak to się stało, że ty też musisz się ukrywać?

- Sama nie wiem, co mnie pokusiło, ale pomyślałam, że skoro ty jesteś tak odważna, to dlaczego ja nie mogę? Tego dnia, w którym zamordowano Galindę, udałam się na tę pochrzanioną manifestację. A poza tym i tak Alecto kojarzy mnie z tobą.

- Przykro mi.

- Bez powodu. Mam twoją mapę. To co, idziemy?

- Gdzie?

- Do Pokoju Życzeń, głuptasie.

To wszystko było zbyt dziwne. W Pokoju Życzeń zebrało się wielu uczniów. W zasadzie wnętrze wyglądało jak baza, jak schron. Z sufitu i z galerii, która biegła wokół wyłożona ciemną boazerią ścian, zwisały różnokolorowe hamaki. Okien nie było, a ściany obwieszono gobelinami z żywych barw. Zauważyłam złotego lwa Gryffindoru na szkarłatnym tle, czarnego borsuka Hufflepuffu na żółtym i brązowego orła Ravenclawu na niebieskim. Brakowało srebrno – zielonego godła Slytherinu, choć była obecna jedna z rezydentek tego domu. Były tam również napęczniałe od książek biblioteczki, kilka mioteł i wielkie radio w drewnianej obudowie.

Kiedy weszłam, wszystkie pary oczu zwróciły się w moją stronę. Nawet nie wiem, kiedy Neville Longbottom poklepał mnie po plecach. Po chwili podeszła Luna, obejmując mnie delikatnie, w jej ślady poszli kolejni uczniowie...

Tak często budziłam się w nocy z krzykiem. Nessi zadbała, abym spała w hamaku położonym najniżej, abym, spadając, nie połamała sobie żeber. Śniłam o Galindzie, o jej wiotkim ciele wiszącym pod sufitem. Ten obraz nawiedzał mnie za każdym razem, gdy zamykałam oczy. Próbowałyśmy z Nessi odpędzać go na wszelkie sposoby. Przyjaciółka nakazywała mi myśleć o przyjemnych rzeczach lub pić szklankę mleka wieczorem, twierdząc, że to niezawodny sposób jej babci. Nie pomagało.

Pustka.

Jedyne racjonalne uczucie, które mi towarzyszyło. Serce stało się nic niewartą skorupą, jeśli w ogóle nadal znajdowało się w lewej piersi.

Co dnia karciłam się w duchu, powtarzając, że zasłużyłam sobie, że utrata ręki to i tak zbyt mała kara za śmierć Galindy. Czasem byłam wściekła na nią. Krzyczałam w Pokoju Życzeń w stronę nie wiadomo kogo, twierdząc, że mogła nie zgadzać się na mój genialny plan. Członkowie Gwardii zazwyczaj nic nie mówili. Patrzyli na mnie niewyraźnym spojrzeniem. Nie wiedzieli, co kryje się we mnie.

Marzyłam, aby wrócić do domu. Chciałam być teraz z tatą. Przytulić twarz do jego chudego torsu i zaszlochać cichutko. On znalazłby sposób na koszmary. Przy nim czułam się bezpieczna. Kiedy o tym myślałam, zżerała mnie zazdrość. Wyobrażałam sobie sceny, w których Tonks gładzi tatę po policzku, a on całuje jej piękne wargi tak, jakbym już go nie obchodziła.

Wszystkie te myśli były dziwne. Pozytywne rodziły negatywne. Miłe chwile i wspomnienia zalewały się szkarłatną krwią. Ból i cierpienie nabierały złotych barw.

Nie wychodziłam z Pokoju Życzeń, nie uczestniczyłam w akcjach sabotażowych Gwardii. Wszystko było mi obojętne.

Życie z jedną ręką było okropnie trudne. Nie potrafiłam sama się ubrać, wykąpać, zjeść obiadu, czy nawet nalać wody do pucharku, nie przewracając go przy tym. To wszystko było okropnie krępujące. Czułam się, jak nic nie warta kaleka, zdana na łaskę innych.

- Jesteś najgłupszą osobą, jaką znam – powiedziała kiedyś Demelza, kiedy siedziałyśmy same.

Była to niska Gryfonka w moim wieku. Lewą dłonią przeczesała krótkie, brązowe włosy i rozsiadła się wygodnie na hamaku obok mnie. Spojrzała mi w oczy. Nie potrafiłam odwrócić wzroku. Jej szare źrenice hipnotyzowały.

- Zastanawiam się, gdzie się podziała ta przebrzydła Ślizgonka, która tak mnie wkurzała – kontynuowała.

- Daj mi spokój – rzekłam, przyglądając się obrazowi z namalowaną piękną, młodą, blondynką. Przez chwilę miałam wrażenie, że mrugnęła do mnie porozumiewawczo.

- Daj spokój? Tylko tyle potrafisz mi odpowiedzieć? Dziewczyno, weź się w garść!

Po chwili drzwi się otworzyły. Do środka weszła Luna Lovegood, niosąca płócienny worek, który można by spokojnie rzec, że był większy od niej.

- Mam trochę jedzenia z kuchni – oświadczyła z nieukrywaną dumą. - Głównie owoce i warzywa. Ale znajdzie się też biszkopt. Jesteście głodne?

- Lepiej poczekajmy na resztę – odpowiedziała Demelza. - Bo znów powiedzą, że same wszystko zjadłyśmy.

- Jak tam sobie chcecie. A ty, Demelzo, nie poszłaś? Mieli malować znaki GD na ścianach.

- Jak widzisz, dziś moja kolej pilnowania naszej kochanej Ginny. Nikt by nie chciał, aby stałą jej się krzywda, prawda?

~*~

I? Oczywiście rozdział miał być dopiero jutro, ale Elfaba nie mogła się powstrzymać. Mam nadzieję, że nowy szablon się podoba chociażby ze względu na obecność Bena. Tamten był zbyt wielki i faktycznie raził w oczy. Trudno. Ustawię go sobie na tapetę w laptopie :P 
---------------------------------------------------