087 Alternatywa cz. 28: Nocna cisza

Nie dzielmy w związku swoich światów na: mój świat, twój świat... Niechże będzie Nasz Świat, taki, w którym nic nie musi przeszkadzać.

PannaTalarkowa

Dla Megannowej, nie znikaj więcej, kochana :*

październik 1997

Życie nie jest sprawiedliwe. Jest to stara, dobrze wszystkim znana prawda. Są ludzie, którzy dostają wszystko i żyją sobie szczęśliwie w bogactwie i luksusie. Są też tacy, co nie mają nic i przez całą swoją egzystencję nie są w stanie poznać innego świata niż tek, który ich otacza. Jeszcze inni rodzą się biedni, a potem zyskują pieniądze. Jednak najgorszy los mają ci, którzy przychodzą na świat w radości, spędzają beztroskie lata swego życia, a potem – bum. Jakaś podstępna żmija wszystko im odbiera.

Nastał wieczór, nie wiem, który pusty wieczór z kolei. Inni uczniowie siedzieli na swoich hamakach, grali w karty lub eksplodującego durnia. Nessi nie było. Mówiła coś, że idzie do łazienki się umyć. Byłam sama, niewidzialna.

Sporo trudności sprawiło mi wyjęcie spod poduszki Mapy Huncwotów. Przyłożyłam do niej czubek różdżki i szepnęłam: uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego. Dostrzegłam Alecto w swojej komnacie i Amycusa razem ze Snape'em w gabinecie dyrektora. Dopiero po kilku minutach moim oczom ukazała się kropka podpisana - Edward Snape. Zmierzał szybkim krokiem ze skrzydła szpitalnego do swoich prywatnych komnat.

- Koniec psot – jęknęłam, zwijając mapę i upychając ją do kieszeni. Wstałam i bez słowa wyszłam z Pokoju Życzeń.

Korytarze były prawie puste. Cisza nocna jeszcze nie nastała, jednak niewielu uczniów było na tyle odważnych lub głupich, aby o tej porze snuć się po zamku.

Skierowałam swoje kroki w stronę zachodniego skrzydła. Po kilku minutach stałam przed drewnianym drzwiami obarczonymi mosiężną klamką. Westchnęłam głośno. Co właściwie tutaj robiłam? Musiałam zupełnie oszaleć...

Zapukałam. Nie czekałam długo. Po paru chwilach drzwi się uchyliły i zobaczyłam w nich tak dobrze mi znaną twarz Eddiego, mężczyzny, którego tak często nazywałam w myślach moim mężem. Uśmiechnęłam się na te wspomnienia. On też się uśmiechnął, myśląc, że szczerzę zęby dla niego. Po chwili jednak spoważniał.

- Co tu robisz o tak późnej porze? - spytał, a w jego głosie wyczułam nieukrywaną troskę.

- Powiedziałeś, że mogę przyjść w każdej chwili – odpowiedziałam, kiedy przepuścił mnie w drzwiach.

Weszłam do niewielkiego, pustego holu. Na podłodze rozłożono ładny, czerwony dywan w orientalne wzoru, a na ścianach wisiały metalowe świeczniki. Poszłam za Eddiem w stronę kolejnych drzwi, prowadzących do jego sypialni. Przywitało mnie obszerne pomieszczenie z dużym łożem z baldachimem, niewielki stolik i dwa krzesła. Gestem poprosił, abym usiadła.

- Boli cię coś? - zapytał, obserwując mnie dokładnie.

- Nie... ja tylko chciałam z tobą porozmawiać – odpowiedziałam, nerwowo ciągnąc za rękaw swetra, jakbym chciała ukryć przed nim coś, co już i tak doskonale wiedział.

- A co to za pilna sprawa, która nie mogła poczekać do rana?

Eddzie wyciągnął z niewielkiej szafki dwie filiżanki i nalał do nich herbatę z czajniczka. Skrzywiłam się. Jak mógł proponować mi sypaną? A byłam pewna, że jakimś dziwnym cudem zna mnie tak dobrze.

- Słodzisz? - zapytał. Cóż za zuchwalstwo.

- Tak, jedną łyżeczkę – odpowiedziałam.

Postawił przede mną parujący napój. Przyjrzałam mu się dokładnie. Para nad brązową cieczą wiła się, tworząc niemożliwe do opisana wzory. Przez chwilę widziałam konia w galopie, a innym razem najzwyklejszy w świecie obłok.

- Znowu coś do niej wsypałeś?

- Nie. Tym razem nie. - Jego wargi wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu. Zmarszczyłam brwi.

To wszystko było bardzo, bardzo dziwne. Spędziłam z nim prawie dwa tygodnie w skrzydle szpitalnym, jednak teraz, kiedy stał naprzeciwko mnie, moje serce zaczęło bić szybciej, a umysł pracował jak dawniej. Nie było żadnej zaćmy, żadnego urwanego filmu. Patrzyłam w jego twarz i czułam się spokojna, spełniona.

- To powiesz w końcu, o czym chciałaś rozmawiać, czy będziemy tak siedzieć i spoglądać na siebie całą noc?

Choćby i całą wieczność – pomyślałam.

- Rozmawiałeś z Nessi za moimi plecami, prawda? Umawialiście się, jak rozegrać moje wyjście ze skrzydła szpitalnego. Dlaczego nic nie mówiłeś?

- A co by to zmieniło? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Jak to, co? Wiele! Na przykład, no, na przykład...

Eddie zaśmiał się cicho, po czym upił łyk swojej herbaty. Popatrzył na mnie rozbawionym wzrokiem. Udław się – pomyślałam. Edward Snape zachłysnął się nieznacznie. Trafiony, zatopiony.

- Moje nastawienie do ciebie mogłoby się wtedy zmienić – rzekłam, kiedy opanował kaszel. - Chyba że to podchodzi do kategorii: nic.

- Nie musisz zmieniać nastawienia do mnie. Twoje zakłopotanie jest bardzo słodkie.

- No wiesz! - zdenerwowałam się. Jakim cudem na świcie istnieli tak okrutni facecie, a co więcej, dlaczego kobiety ciągnie zawsze do największych chamów i prostaków?

Z impetem wstałam z krzesła i skierowałam swoje kroki do wyjścia. O czym ja myślałam, przychodząc do tego drania?

- Dokąd się wybierasz? - spytał po chwili.

- Nie zostanę tutaj ani minuty dłużej – odpowiedziałam z największą pewnością siebie, na jaką było mnie stać.

- Ale ja nie pozwolę ci wyjść samej. Daj mi się chociaż odprowadzić.

- Jeszcze czego! Mam ci zdradzić naszą kryjówkę? Nie ufam ci.

- W takim razie nigdzie się stąd nie ruszysz.

Stanęłam, nie do końca rozumiejąc wypowiedziane przez niego słowa. Odwróciłam się na pięcie i spojrzałam prosto w jego zielone oczy. Mój wyraz twarzy musiał być wyjątkowo komiczny, bo rozbawiłam go nim okropnie. Byłam zła, nie, byłam wściekła. Okropnie wściekła. Jakim cudem on miał czelność podejmować takie decyzje?

- Co proszę? - wydusiłam z siebie.

- Będziesz spać u mnie. W nocy jest niebezpiecznie, szczególnie dla ciebie. Mam duże łóżko i...

- O nie! Po moim trupie! Mogę spać na łóżku, ale wtedy ty zostajesz na tamtym fotelu. – Wskazałam stary, połatany mebel, kompletnie nie pasujący do reszty wystroju. Sama przez chwilę się zastanawiałam, skąd się tutaj wziął.

- Dobrze, niech ci będzie – powiedział, wzruszając ramionami. - Pokazać ci łazienkę? Mogę pożyczyć ci jakąś z moich koszulek.

- Nie rozpędzaj się tak bardzo, idioto – syknęłam.

A w tym samym czasie, w którym moje ciało wściekało się na Eddiego, dusza fikała koziołki z radości, że może spędzić tę noc tak blisko niego. Próbowałam ją opanować. Walnąć z całej siły w łeb i rozkazać spokój. Nic mi jednak nie wychodziło. Widocznie dusze mają to do siebie, że są nieźle porąbane. Szkoda, że mi też się trafiła taka z defektem.

Ogólnie, jego łazienka była dużo fajniejsza niż te w dormitorium Ślizgonów. Była w niej duża wanna. Nie byłabym kobietą, gdybym nie skorzystała z takiej okazji. Wzięłam długą, gorącą kąpiel w olejku z jaśminu. Eddie mi nie przeszkadzał. Nie walił w drzwi, nie krzyczał, nie wzdychał teatralnie. Pewnie spodziewał się takiego obrotu spraw, kiedy proponował, abym się odświeżyła.

Z łazienki wyszłam zrelaksowana i pachnąca. Skusiłam się na ubranie szarej, świeżej koszulki Eddiego zamiast moich lekko już przepoconych rzeczy. O dziwo, nie czułam się skrępowana z racji nagich ud, lecz wystającego z rękawka kikuta lewej ręki. Jego oczywiście bardziej interesowało to pierwsze aniżeli to drugie.

- Łóżko jest do twojej dyspozycji – oświadczył, błądząc wzrokiem po niewłaściwej płaszczyźnie. - Ja tylko wezmę szybki prysznic, a potem położę się na tamtym fotelu. Obiecuję nie pchać się pod kołdrę.

- Tak w ogóle to powinieneś wyjść do innego pokoju – rzekłam, siadając na pięknie zasłanym aksamitną pościelą łóżku.

Było luksusowo miękkie. Moje ciało zapadło się na nim, a dusza zatraciła się w wygodzie i szczęściu. Wygięłam wargi w błogim uśmiechu. Eddie uniósł brwi ze zdziwieniem.

- Nie za wygodnie tu masz? - spytałam, kładąc się na plecach.

W przyszłości będę zasypiać tylko na czymś takim – pomyślałam, wijąc się delikatnie.

- Nie jestem szarym uczniakiem, Ginny. Skoro już muszę tu być, to miło mieć jakąkolwiek wygodę i komfort.

- Tak, jasne – szepnęłam, wsuwając się pod cienką kołdrę i kładąc głowę na puchatej jak obłoczek poduszce. - Za taką sypialnię i łazienkę, to i mnie nie trzeba by długo namawiać.

- Masz dziwny system wartości.

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego groźnie. No tak, z wrażenia zapomniałam, że jest największym chamem, jakiego kiedykolwiek poznałam. Eddie uśmiechnął się szeroko, po czym wyszedł do łazienki. Zasnęłam, nim zdążył wrócić.

Znów byłam w Zakazanym Lesie. Biegłam razem z Neville'em, potykając się o własne nogi. Było zimno, z nieba padał rzęsisty deszcz. Serce łomotało mi w piersi, a kolczaste chaszcze raniły nagie łydki i uda. Miałam na sobie tylko szarą koszulkę i czerwone trampki. Równomiernie machałam rękoma, aby utrzymać stałe tępo. Dyszałam ciężko, nie mogłam się uspokoić.

I nagle zielony błysk ugodził Neville'a w plecy. Upadł martwy na ziemię, topiąc swoją twarz w głębokim błocie.

Przystanęłam i odwróciłam się pewnie. Wyciągnęłam rękę przed siebie i czekałam. Nagle zarośla się poruszyły, a po chwili wyszła z nich dobrze mi znana osóbka. Galinda Weasley. Jej ciało pokrywały rany spowodowane uderzeniami magicznego bicza. Ze szram ciekła czerwona posoka, tworząc obfitą kałużę pod jej stopami.

- Hej, Ginny – przywitała się, wyciągając w moim kierunku rękę. Nie uścisnęłam jej.

- Dlaczego zabiłaś Neville'a? - spytałam drżącym głosem.

Dziewczyna wzruszyła ramionami.

- A co to za różnica? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. - Ty też mnie zabiłaś i nikt nie robi ci z tego powodu wyrzutów.

- Wybacz mi...

- Nie.

- Dlaczego?

- Kiedyś ci się próbowałam zwierzyć, olałaś mnie. Potem wysłałam ci list z życzeniami. Nie raczyłaś nawet odpisać i podziękować. Zawsze byłam ci obojętna. Co ci da moje puste słowo wybaczenia?

- Spokój.

- Spokój? Ginny, czy ty sama się słyszysz? Ja nigdy nie miałam spokoju. Szpital, dom, szpital, dom. Nigdy nad tym nie ubolewałam, bo nie znałam innego życia. I wiesz co? Choćby nie wiem co, nigdy nie chciałabym być tobą. Przemądrzałą, rozpieszczoną, córeczką tatusia, która dostanie dosłownie wszystko, kiedy tupnie nóżką. Jesteś beznadziejna.

I nagle się zmieniła. Nie miała już rudych włosów i poranionego ciała. Patrzyła na mnie czarnymi, rozbieganymi oczami. Była Alecto Carrow, dzierżącą w dłoni karafkę z czerwonym winem. Upiła potężny łyk, po czym uderzyła mnie nią w głowę, rozbijając na tysiące małych kawałków. Śmiała się.

Wrzasnęłam.

Straciłam równowagę, moje ciało uderzyło z głuchym łoskotem o podłogę.
 

- Ginny, Ginny, obudź się! - Usłyszałam jak przez mgłę.

Z trudem otworzyłam oczy. Byłam cała mokra od potu. Leżałam na drewnianej podłodze. Obok mnie klęczał Eddie. Obejmował mnie ramieniem. W czułym geście odgarnął mi z czoła wilgotne włosy. Drżałam.

- Co się stało? - spytał, pomagając mi stanąć na nogach.

- Miałam koszmar, to wszystko.

- Chcesz napić się wody?

- Nie.

Nawet nie wiem, kiedy położył się ze mną na łóżku. Moje plecy stykały się z jego torsem. Czułam na szyi jego ciepły oddech. Byłam spokojna...

- Jak zareagowali Weasleyowie, kiedy dowiedzieli się o śmierci swojej córki? - spytałam cicho. Zapadło milczenie, przez chwilę myślałam, że nie usłyszał mojego pytania. Westchnął głośno.

- Nie pozwolono im tutaj wejść – rzekł ostrożnie. - Poza tym nikt tak naprawdę nie wie, jak ona zginęła.

- Co? Przecież byłam tam, widziałam to.

- Wiem, ale to Alecto Carrow w tym momencie rozdaje karty.

Zacisnęłam usta w wąską wargę, po czym usiadłam na łóżku. Odwróciłam się i spojrzałam mu na jego twarz delikatnie rysującą się w ciemnościach.

- Ty nic nie rozumiesz? Prawda musi wyjść na jaw! Nie można żyć w kłamstwie...

- A jeśli kłamstwem ocalisz życie tych ludzi?

- Kłamstwo tylko na chwilę daje ukojenie... Nie wolno kłamać, Eddie...

~*~

Wypada coś tutaj napisać... Otóż nowy szablon się tworzy. Szukam inspiracji i próbuję czegoś nowego. Mam nadzieję, że wyjdzie. Utrudnieniem jest dla mnie to, że każdy ma inną rozdzielczość monitora, jedni używają laptopów inni systemów domowych. Staram się dostosowywać szablony do wszystkich typów sprzętu, ale zawsze gdzieś u kogoś coś będzie krzywo. 
A! Jeszcze jedno. Cieszę się, że wzięłam się za siebie i wróciłam na tego bloga. 

----------------------------------------------