088 Alternatywa cz. 29: Iskra

Deszcz scałował z moich warg
wspomnień słony smak,
cierpki smak...

Anita Lipnicka

listopad 1997

Nessi była wściekła, że wtedy wyszłam nic jej nie mówiąc. Spojrzałam na nią krzywo, stwierdzając, że nie jest moim ojcem. Uśmiechnęła się i ucieszyła, że zaczynam kontaktować z otoczeniem. W odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami. U Eddiego czułam się znacznie lepiej niż z Gwardią. Spotykałam się z nim co jakiś czas wieczorem. Mój pobyt w jego komnatach ograniczał się do rozmów, wymiany zdań, a potem śnie – każdy na drugim końcu łóżka owinięty własną kołdrą. Zastanawiające, dlaczego ciągle do niego wracałam?

Z czasem w Hogwarcie zaczęło dziać się coraz gorzej. Gwardia musiała ograniczyć swoje szarże do minimum. Czasem miało się wrażenie, że rodzeństwo Carrow jest wszędzie. A na domiar złego na ich stronę przeszła większość Ślizgonów. Mieli oni pozwolenie na rzucanie każdego zaklęcia, na jakie tylko mają ochotę. Śmierciożercy twierdzili, że należy dokształcać młodzież.

Przez to wszystko pani Pomfrey i Eddie mieli mnóstwo roboty w skrzydle szpitalnym. Powykręcane nogi, ręce i głowy były na porządku dziennym. Czasem zdarzały się gorsze rzeczy. Poważne poparzenia i naderwane ścięgna.

Pewnego dnia wpadł mi do głowy pomysł, aby popracować w skrzydle szpitalnym jako sanitariuszka, ale Eddie szybko mi te głupoty wyperswadował, twierdząc, że jak tylko uzna, że moja pomoc jest niezbędna, to mnie wezwie. Oczywiście minęły dwa tygodni – liczba ofiar rosła – a moja ręka okazała się być zastąpiona.

Przeżycie w zimnych murach szkoły stało się wyzwaniem, którego siłą rzeczy musieliśmy się podjąć wszyscy. Z dniem, w którym przyszedł listopad, skończyło się jedzenie. Oczywiście, nie byłby to jakiś okropny problem. Normalnie wysłalibyśmy kogoś do kuchni. Jednak od trzech dni pod tym wspaniałym pomieszczeniem piętrzyły się straże. Bynajmniej nie były to skrzaty domowe uzbrojone w patelnie, a wredni Ślizgoni. Właśnie w takich chwilach żałowałam, że jestem z tego samego domu.

Pewnego wieczora leżeliśmy na hamakach, wsłuchując się w miarowe burczenie naszych brzuchów. Każdy marzył o czymś innym. Ja wyobrażałam sobie duży, biały talerz z delikatnym kwiatowym wzrokiem, a na nim dużą porcję ziemniaczków w sosie śmietanowym z koperkiem, do tego kotlet i surówka z selera i marchewki. Poczułam, jak po moim podbródku cieknie ślinka. Otarłam ją szybko mankietem swetra.

- Słuchajcie. - Usłyszałam głos Demelzy. - Czy mi się zdaje, czy ta baba z obrazu nawołuje nas ręką?

W jednej chwili zerwaliśmy się wszyscy ze swoich posłań i spojrzeliśmy we wskazanym kierunku. Faktycznie. Portret wiszący nad gzymsem kominka przedstawiał młodą blondynkę w niebieskiej sukni. Często opuszczała ramę i spacerowała po innych farbowanych posiadłościach, jednak tym razem spoglądała na nas błękitnymi oczami, uśmiechała się delikatnie i wzywała do siebie.

- Może Amycus dowiedział się gdzie jesteśmy! - krzyknął jakiś Puchon.

- To pułapka! - dodała ktoś inny.

- Uciekajmy!

Jednak nikomu nie chciało się uciekać. Ba! Nikt nawet nie ruszył się z hamaku. A baba z portretu uporczywie wzywała nas w swoją stronę.

- Może ona chce nam coś przekazać? - zaproponował Neville.

Jednak nikt nie był tak ochoczo do tego nastawiony. Spojrzeliśmy tylko na Gryfona, czekając, aż zrobi pierwszy krok. Chłopak stanął na wysokości zadania i ruszył się ze swojego miejsca. Podszedł do obrazu i palcami dotknął płótna. Niektórzy członkowie GD wyciągnęli różdżki.

- Tu jest jakiś tunel! - wrzasnął po chwili. W pomieszczeniu było słychać ciche westchnienia. - Ktoś powinien tam wejść i sprawdzić dokąd prowadzi.

- To na co czekasz? - rzucił ktoś za moimi plecami.

- Mam iść sam? - spytał z niedowierzaniem. - Przydałby mi się ktoś do towarzystwa...

Zapadła cisza przerywana odgłosami wydobywającymi się z pustych żołądków.

- Pójdę z tobą. - Oświadczył głos, który, o zgrozo! należał do mnie.

- Tak? - zapytał zdziwiony. - Jesteś pewna?

- Oczywiście, że jestem pewna. Poza tym, ktoś musi bronić twojego tyłka, a w zaklęciach i pojedynkach jestem dużo lepsza od ciebie.

Odprowadzona przez wzrok reszty przyjaciół z celi podeszłam do kominka. Neville okazał się dżentelmenem i podał mi rękę, abym mogła wspiąć się na gzyms. Przed nami ciągnął się długi, wąski tunel z nisko osadzonym sufitem.

- Ja chyba zostanę – jęknęłam.

- Zwariowałaś? Czemu?

Nie odpowiedziałam. Wyciągnąłem różdżkę i zaczęłam poruszać się wzdłuż ścian. Nie było tak ciasno jak w tamtym tajnym przejściu, ale to nie zmieniało faktu, że w każdej chwili mogłam utknąć między wystającymi kamieniami. Neville szedł za mną. Po kilkunastu minutach przestałam dostrzegać światło dobiegające z Pokoju Życzeń.

- Ostatnio często spotykasz się z tym dziwnym facetem ze skrzydła szpitalnego – powiedział Neville, kiedy korytarz zaczął nieznacznie unosić się w górę.

- Pomógł mi i w pewnym sensie nadal to robi.

- Znasz go?

- Skoro do niego chodzę, to chyba go znam, nie? A na poważnie. Poznałam go w wakacje. W zasadzie to mnie... uratował.

- Coś często mu się to zdarza – burknął pod nosem. Pewnie miałam tego nie słyszeć.

- Nie wiem, o co ci chodzi. Przeszkadza ci to, że nadal żyję?

- Nie, zastanawiam się tylko, jaki ma cel w tym pomaganiu. On też jest człowiekiem Snape'a, nie myślisz chyba, że robi to w swej dobroci i z sympatii do nas?

- Neville, nie chcę się kłócić, więc najlepiej w ogóle o tym nie rozmawiajmy, jasne?

Chłopak nie zdążył odpowiedzieć, gdyż moja głowa nagle i niespodziewanie uderzyła w coś twardego. Prawą ręką wyczułam zimną, gładką powierzchnię. Stuknęłam w nią kilkakrotnie.

- Koniec drogi – rzekłam. - To ślepy zaułek.

Chciałam się odwrócić, aby nacieszyć oczy widokiem podłamanego Neville'a, jednak w tym momencie usłyszałam niezidentyfikowane szelesty zza ściany. I coś jakby... beczenie kozy?

Przytknęłam ucho do płyty, po czym usłyszałam, jak osuwa się z cichym skrzypem. Nie zdążyłam wyjąć różdżki, a już stałam na kominku w obcym mi domu. Obserwowałam włóczkowy dywan rozłożony na drewnianym parkiecie. Wtedy zobaczyłam lokatora tego domostwa. Stał przy niewielkim stoliku z kuflem piwa w ręku. Był wysoki i dobrze zbudowany. Jego twarz pokrywała kurtyna siwych, poplątanych włosów i brody. Ciężko było mi dostrzec nos czy oczy mężczyzny. Po jego prawicy znajdowała się mała, biała koza. Tak, nie pomyliłam się, choć głód odbierał mi zdolność trzeźwego myślenia. To była koza.

- Nie chcieliśmy pana nachodzić – rzekłam szybko. - Już sobie idziemy.

- Oszaleliście! Od dwóch miesięcy daję wam znaki – odpowiedział.

Uniosłam wyżej brwi. Jeśli, mając na myśli znaki, mówił o dziwnym i monotonnym wymachiwaniu rękoma przez tę babę z portretu, to gratuluję. Mógłby się popisać większą wyobraźnią i pomysłowością. Przed moimi oczami stanął obraz blondynki z portretu żonglującej nożami.

- A dlaczego pan nas wzywał? - zapytał równie głodny i skołowany Neville.

Chyba powinniśmy zejść z jego kominka. Kto wie, ile kilogramów był w stanie utrzymać, a to że mój gryfoński towarzysz jest cięższy niż nakazuje norma, to wiedzieli wszyscy.

Facet jakby czytał w moich myślach. Podszedł do nas i wyciągnął rękę w moim kierunku. Zawahałam się. Bynajmniej nie dlatego, że musiałam przyjąć pomoc od obcego, lecz przez to, że nie miałam wolnej ręki. W prawej trzymałam różdżkę, a lewa, jak powszechnie wiadomo, była nieobecna.

Bez zastanowienia wyciągnęłam kikut. Jak wielkie było moje zdziwienie, kiedy ujął go jedną ręką, a drugą sam załapał mnie za prawy łokieć. Uniósł delikatnie i bezpiecznie postawił na ziemi. W tym samym czasie Neville wykazał się ogromną zręcznością i sam zgramolił się z gzymsu.

- Nazywam się Aberforth Dumbledore – przedstawił się.

- Co za zbieżność nazwisk – uznałam z szerokim uśmiechem. Jednak nikogo prócz mnie to nie ucieszyło. Neville przewrócił oczami, a nowo poznany mężczyzna popatrzył na mnie z wyraźną niechęcią. Nie wiem, czy już kiedyś wspominałam, że mogłabym napisać powieść – Jak zrazić do siebie człowieka, wypowiadając jedno zdanie.

- To nie zbieg okoliczności, Albus był moim bratem – oznajmił, a ja poczułam, jak na mojej twarzy tworzy się szkarłatny rumieniec.

- Ja jestem Neville Longbottom. - Mój towarzysz przejął pałeczkę. - A to jest Ginny Lupin. Czy mogę powtórzyć pytanie: dlaczego pan nas wzywał?

- A jak myślisz? Chciałem wam pomóc.

Czego jak czego, ale TEGO to chyba nikt się nie spodziewał. Bynajmniej nie ja. Bez zaproszenia usiadłam na jednym z drewnianych krzeseł i poczęstowałam się okropnie twardym, leżącym na stoliku, ciastkiem marcepanowym. Aberforth spojrzał na mnie krzywo.

- Jesteście głodni? - spytał.

Po czym, nie czekając na odpowiedź, wyszedł z pokoju, aby wrócić po piętnastu minutach z dwoma talerzami ziemniaków z sosem i kurczakiem. Omal się na niego nie rzuciłam. Neville w jednej chwili zajął miejsce naprzeciwko mnie. Mężczyzna postawił przed nami jeszcze ciepłe porcje i podał sztućce. W tamtym momencie nawet mi nie przeszkadzało, że się zapomniał i wręczył mi i nóż, i widelec.

Jadłam łapczywie. Ziemniaki kroiłam widelcem, a mięso mało kulturalnie chwyciłam do ręki. Neville nawet z parą dłoni nie wyglądał w tym momencie schludniej i lepiej. Ogólnie posiłek był obrzydliwy w swej pyszności. Gdyby nie fakt, że nie miałam nic konkretnego w ustach od dłuższego czasu, pewnie nawet bym go nie tknęła.

- W Hogwarcie jest więcej głodujących – oznajmił Gryfon z pełnymi ustami.

- I co, stołówkę mam wam tutaj otworzyć? Już od jakiegoś czasu przygotowuję wam więcej jedzenia, a wy się nie zjawiacie.

- Przepraszamy...

- Zapakuję wam trochę, jednak po więcej musicie przyjść jutro – rzekł, a ja zastanawiałam się, dlaczego tak bardzo mu ufamy. Przecież bez problemu mógł nafaszerować pyry trucizną. Dyskretnie powąchałam resztki na talerzu.

- Dziękujemy panu bardzo – oświadczył chłopak, lustrując mnie wzrokiem. - A tak w ogóle, to gdzie jesteśmy?

- W Hogsmeade. W Gospodzie pod Świńskim Łbem.

- A, no tak.. Przepraszamy pana bardzo. Ale musimy już wracać. Reszta się pewnie o nas niepokoi. Nie wiedzieliśmy, gdzie tak naprawdę idziemy.

- Rozumiem. Weźcie to – dodał, podając mu torbę z żywnością. - Tylko nie zjedzcie wszystkiego po drodze. Przyjdźcie jutro, to porozmawiamy.

Neville wdrapał się na gzyms, po czym zaczął znikać w wąskim tunelu. Tym razem bez pomocy kogokolwiek poszłam w jego ślady.

- Zaczekaj. - Usłyszałam jeszcze. - Jesteś córką Remusa, prawda?

Serce zabiło mi szybciej. Przytaknęłam.

- On wie? - spytał, wskazując moją lewą rękę, a raczej jej brak.

- Nie wiem... Ale gdyby pan go przypadkiem spotkał, to proszę mu o tym powiedzieć w jakiś bardzo delikatny sposób.

Mężczyzna niezauważalnie kiwnął głową. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością.

- Idziesz, Ginny?! - dobiegł mnie głos Neville'a – Zaraz powiesz, że na ciebie nie czekam.

Spojrzałam ostatni raz na Aberfortha, po czym ruszyłam przed siebie. Nie pozostało nam nic innego, jak wrócić do jaskini lwa.

~*~

Ten, no... nie podoba mi się ten szablon. To znaczy nie jest zły pod względem technicznym, nie... ale mi nie pasuje. Ginevra potrzebuje czegoś lepszego, bardziej wyrazistego.

Chciałam koniecznie suwaka i to był błąd. Swoją drogą na blogspocie jest to bardzo ciekawa rzecz. Nie trzeba każdej notki poprawiać z osobna. Ale nie ważne. Zaraz zrobię coś innego :P A suwak zostawię Tobie, Legilimencjo :) 

EDIT
No i szablon zmieniony. Strasznie skromny w porównaniu do tamtego, nie? :P

-----------------------------------------