089 Alternatywa cz. 30: Natłok

Wielkim płomieniem nie ogrzejesz dłoni.
Uciekniesz albo spłoniesz.

majowywiatr

Dla Dusi :*

grudzień 1997

Nasze usta błądziły po omacku. Nie mogłam złapać tchu, zasypywana tysiącem pocałunków. Jego język pieścił zachłannie moje podniebienie, a zęby nadgryzały dolną wargę. Jedną rękę wplótł w moje długie, rude włosy, a drugą położył na pośladkach.

Nigdy wcześniej nie czułam tak niesamowitego uczucia. Dreszcze biegały po całym moim ciele, myśli podrywały się do dzikiego lotu. Wszystkie zmysły wyostrzyły się w tej jednej chwili. Widziałam jego przymrużone, zamazane oczy, słyszałam ciche westchnienia, czułam ogień na skórze i zapach jego mydła.

Prawie omdlewałam w jego ramionach, jednocześnie marząc, aby ta chwila trwała wiecznie. W pewnym sensie było w niej coś dziwnie znajomego, jakby cały świat w tym momencie się zatrzymał.

Nawet nie wiem, kiedy uniósł moje ciało. Oplotłam go w pasie nogami, a prawą ręką z trudem objęłam szyję.

Po kilku chwilach pozwolił mi złapać oddech, obsypując pocałunkami moją szyję i obojczyki. Ssał delikatnie niewielkie partie skóry. Jęknęłam cicho.

To było złe, było zakazane i dlatego tak dobrze smakowało...

- Kocham cię – szepnęłam, wyginając kręgosłup, aby miał lepszy dostęp do mojego dekoltu. - Kocham cię...

W pewnym momencie położył mnie na miękkim łóżku. Sam zdjął swój czarny sweter, nie spodziewałam się, że jego tors może być tak blady, a zarazem tak piękny. Długimi zwinnymi palcami zaczął odpinać guziki mojej koszuli.

Drżałam. Serce waliło mi w piersi. Czas nie mógł płynąć w takim momencie. Jednym ruchem zdjął ze mnie czarny stanik i zaczął pieścić niezbyt duże piersi. Przygryzłam wargę, aby powstrzymać jęki. Wplotłam palce w jego czarne, miękkie włosy.

To była jedna z tych chwil, która powinna trwać wiecznie. Nikt i nic nie miało prawa zakłócić tego momentu. Taka była kolej rzeczy, tak musiało się stać. Rozkosz, uczucie tak dziwne. Nie potrafiłam odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie czy już je znałam.

On był moim pierwszym partnerem, pierwszym i ostatnim. Moje ciało było dla mnie ważne, było niedostępne, otoczone grubym murem, którego ja nie potrafiłam przełamać. Nie znałam siebie, wstydziłam się siebie, aż do tej chwili.

Kiedy zdjął moje spodnie, nasze serca zaczęły bić jednym rytmem... byliśmy połączeni niewidzialną więzią, której nikt nie mógł rozerwać.

Spadłam w otchłań rozkoszy i bólu...

Gdzieś daleko jakieś dziecko przyszło na świat. Już niedługo pozna się na życiu. Najpierw będzie złe na rodziców, bo nie będą chcieli się z nim bawić, potem nie dostanie dziesiątego lizaka z kolei, nie przeczytają mu setny raz tej samej bajki, w szkole dostanie pierwszą złą ocenę, pokłóci się z przyjacielem, przeżyje zawód miłosny, a potem... potem znajdzie prawdziwą, wielką i głęboka miłość.

W i e c z n o ś ć. Tyle właśnie powinna trwać ta chwila.

Myślałaś kiedyś o tym, że może sny są jawą, a nasze życie czyimś snem? - Syriuszu, obyś się mylił.

Obudziłam się w ramionach Eddiego. Jego ciepłe wargi dotykały mojej rozpalonej od pocałunków szyi. Nie potrafiłam pozbierać myśli, czułam się, jakby to, co się wczoraj wydarzyło było snem, najpiękniejszym z możliwych. Popatrzyłam na mężczyznę. Nie spał, jego oczy były delikatnie przymknięte, a na ustach błądził promienny uśmiech.

- Dzień dobry – rzekł.

Właśnie przespałaś się z człowiekiem, który według ciebie jest największym chamem świata – upomniał mnie cichy głosik siedzący w mojej głowie. - Gratuluję.

- Wcale nie taki dobry – stwierdziłam. - Leżę naga w łóżku obcego faceta. Takich dni chyba nie zalicza się do udanych, co?

Eddie zaśmiał się cicho, po czym połaskotał pod kołdrą mój brzuch. Zachichotałam bezwiednie.

- Przestań! - syknęłam. - Bo zesikam ci się do łóżka.

Podziałało. Odkrył z nas obu kołdrę i wstał z łóżka. Usiadłam, z zaciekawieniem przyglądając się, co robi. Podszedł do komody i wyjął z szuflady świeżą bieliznę. Zmarszczyłam brwi ze złością.

- Spieszysz się gdzieś? - zapytałam.

- Od godziny powinienem być w skrzydle szpitalnym. Możesz tu zostać, jak chcesz.

- Super...Liczyłam na miły poranek.

- Przed chwilą twierdziłaś coś innego – oświadczył z uśmiechem.

- A zjesz chociaż ze mną śniadanie? - spytałam, próbując ukryć błagalny ton głosu.

- Zjem. Wezwę skrzaty z czymś specjalnym.

- Eddie... dziękuję ci. To była jedyna rzecz, jakiej nigdy nie robiłam, kiedy miałam obie ręce. Dziwnie to brzmi, co?

- Trochę, ale ładnie wyglądasz, jak się czerwienisz z zakłopotania.

W jednej chwili chwyciłam puchatą poduszkę i rzuciłam nią w jego stronę. Trafiłam prosto w jego zakuty łeb.

Eddie, jak przystało na nie dżentelmena, pozostawił mnie samą zaraz po posiłku. Jak to stwierdził – obowiązki go wzywały. Nie wiem, od kiedy był taki zapalony do swojej pracy, szczególnie, że z tego, co się dowiedziałam wynikało, że jeszcze nie ukończył wszystkich kursów na uzdrowiciela. Nie wiem, dlaczego Pomfrey pozwalała mu barć jedne z trudniejszych przypadków. Najwyraźniej, z niewiadomych dla mnie przyczyn, musiała mu ufać.

Siedziałam na tym starym fotelu, na którym kilka tygodni temu kazałam mu spać. O dziwo, był miękki i wygodny. Myślałam o wszystkim, co się wydarzyło. Zastanawiałam się, czy powinnam mieć jakieś wyrzuty sumienia. Doszłam do jednego prostego wniosku – nie. Nie można winić się po czymś tak wspaniałym.

Upiłam ostatni łyk herbaty, po czym wzięłam się za przeglądanie książek leżących na stoliku. Nawet tytuły były dla mnie zbyt trudne, aby je przeczytać. Jedna była o eliksirach inna o dość podejrzanych zaklęciach.

Po kilku minutach wstałam z fotela. Przeciągnęłam się i ziewnęłam głośno. Nudziłam się. Mogłam w tym momencie przejrzeć rzeczy osobiste Eddiego, pooglądać jego bieliznę lub poczytać jedną z grubych ksiąg. Ogólnie, żadna perspektywa do mnie nie przemawiała. Jak mógł tak po prostu sobie iść i kazać mi grzecznie czekać do wieczora? Co za tupet.

Przechadzałam się kilka razy wokół pokoju, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Przełknęłam ślinę i wyszłam z sypialni. Na palcach podeszłam do drewnianych wrót na końcu niewielkiego korytarza. Przytknęłam ucho do ich gładkiej powierzchni. Wtem stukanie się powtórzyło.

Nie miałam zielonego pojęcia, co zrobić. Powinnam udawać, że nie istnieję, schować się gdzieś. Jednak równie dobrze mogła to być Nessi, którą przywiódł tu trop z Mapy Huncwotów. Myślałam odrobinę zbyt długo, gdyż ktoś nacisnął na klamkę, a drzwi uchyliły się ze skrzypem. No tak, kto by pomyślał, że należy je zamknąć?

Cofnęłam się o kilka kroków, wyciągając różdżkę.

I wtedy ją zobaczyłam. Alecto Carrow stała z twarzą wykrzywioną w okrutnym, ironicznym uśmiechu. Jej paciorkowate oczy przebiegły po ścianach pomieszczenia, po czym spoczęły na mojej osobie.

Strach nie był odpowiednim słowem, opisującym to, co czułam. Przerażenie, które ogarnęło moje ciało sprawiło, że włosy stanęły mi dęba, a na plecach pojawiła się gęsia skórka. Po czole spłynęła zimna kropla potu, a za nią kolejna i kolejna. Dłoń zadrżała mi tak mocno, że omal nie wypuściłam z niej różdżki.

- No proszę – rzekła. - Tak myślałam, że w końcu cię tu spotkam.

Bałam się odpowiedzieć cokolwiek. Czułam, jak moje śniadanie podchodzi mi do gardła. Gdybym miała lewą rękę, to najpewniej uszczypnęłabym się w policzek. Takie rzeczy nie miały prawa się dziać.

- Nie przywitasz się? - wycedziła.

Nie mogłam się bać, nie tym razem. Musiałam stamtąd zwiać i to jak najszybciej. Alecto wyciągnął różdżkę. Machnęła nią, uderzając we mnie snopem czerwonych iskier.

- Protego- krzyknęłam, odbijając jej zaklęcie.

- No proszę – warknęła. - Chcesz się pojedynkować?

Kobieta nie chciała dać za wygraną. W moim kierunku leciały kolejne i kolejne groty strzał. Robiłam dokładnie tak, jak uczył mnie Kingsley. Stosowałam zaklęcia obronne, grając na czas. Oczywiście na dłuższą metę nie było to zbyt rozsądne. Jak długo mogłam czekać na Eddiego? A, znając Alecto, miała jakieś oszustwo na uwadze.

Próbowałam nad sobą zapanować, aby nie poniosły mnie niepotrzebne emocje. Miałam plan, plan wymyślony na bazie chwili. Musiał się udać.

Zaczęłam się wycofywać. Po każdej tarczy jeden krok do tyłu. Alecto nie wiedziała, co mi chodzi po głowie, jednak wyraz jej twarzy nie zmienił się nawet na sekundę. Była zbyt pochłonięta wolą walki. Wtem moje plecy dotknęły drzwi od sypialni Eddiego. Gdybym tylko miała drugą rękę, to wszystko byłoby prostsze.

Opuściłam zaklęcie ochronne i dosłownie w ułamku sekundy rozpaliłam ogień na środku krótkiego korytarzyka. Dzikie płomienie uniosły się pod sufit, zasłaniając mi wściekłą twarz Alecto.

Nie mając lepszego pomysłu, chwyciłam różdżkę w zęby i wparowałam do pomieszczenia. Miałam dosłownie kilka sekund. Stanęłam po lewej stronie drzwi i namierzyłam wzrokiem duży ciężki fotel. Uniosłam go jednym machnięciem różdżki i czekałam.

Wstrzymałam oddech.

- Idę do ciebie. - Usłyszałam zza ściany. - Odetnę ci jeszcze drugą rączkę.

Wtem drzwi się otworzyły. Alecto wpadła do pomieszczenia jak torpeda. W momencie, w którym nasz spojrzenia się spotkały na jej głowę opadł ciężki, stary fotel. Nie zdążyła krzyknąć, nie zdążyłam na nią spojrzeć. Wybiegłam.

Moje kroki odbijały się echem po korytarzu. Pędziłam ile sił w nogach. Nie zatrzymało mnie wołanie uczniów, nauczycielki numerologi czy głośne miauki Pani Norris. Musiałam znaleźć się jak najdalej od tego miejsca.

Po paru minutach wpadłam do skrzydła szpitalnego. Nie wiem, kto był bardziej zdziwiony: Eddie, pani Pomfrey, czy ten uczeń z posiniaczoną twarzą. Wszystkie trzy pary oczu utkwione były we mnie. Po tak długim biegu nie mogłam złapać tchu. Pochyliłam się nisko, opierając dłoń na kolanie.

- Co się stało? - Usłyszałam głos Eddiego.

- Zabiłam ją – szepnęłam. - Zabiłam Alecto.

~*~

Wiem, wiem, na początku nie za bardzo o co chodzi, ale spokojnie. Ginny za kilka rozdziałów będzie to dokładnie wspominać i wątpliwości się rozwieją.

Szablon nie zmieniony, bo ten mi się podoba. Jest taki inny, przejrzysty i mam dużo miejsca w kolumnach. Zresztą ostatnio nie mam weny na grafikę, nie wiem dlaczego. Dlatego bardzo przepraszam osoby, którym obiecałam szablon.

Jeszcze jedna sprawa... czy was też wkurza muzyka na blogach? Ja zawsze mam włączoną swoją, wchodzę gdzieś i nakładają mi się dźwięki. Okropnie to denerwuje.

Co ja tu jeszcze chciałam napisać...? A tak, już wiem. Kochane moje, mam do Was pytanie kompletnie nie związane z Ginevrą, opowiadaniami, blogowaniem. Takie trochę osobiste? Macie jakieś sposoby na wypadające garściami włosy? Wszelka pomoc mile widziana. Jestem tak zdeterminowana, że chyba wszystko użyję. 

-------------------------------------