090 Alternatywa cz. 31: Powrót do domu

Całkiem sama...
Nawet gdy byłam dzieckiem,
Zawsze wiedziałam,
Że było coś, czego należy się bać
Florence and The Machine

Dla Lai :*

grudzień 1997

Siedziałam skulona na krześle w gabinecie obecnego dyrektora. Drżałam, kiedy Snape zasiadł naprzeciwko mnie. Po chwili Eddie położył mi dłoń na ramieniu. Wyczułam na sobie spojrzenie wszystkich poprzednich rezydentów tego gabinetu. Nie uniosłam głowy.

Wpatrywałam się w mojego dawnego opiekuna domu. Nie zmienił się od czasu, kiedy ujrzałam go po raz pierwszy. Nadal był mocno chudy. Jego pociągłą, bladą twarz okalały czarne, tłuste włosy. Wykrzywił cienkie wargi w grymasie złości. Próbowałam sobie przypomnieć, jak często zaszłam mu za skórę.

- Nie możesz jej pozwolić pozostać w Hogwarcie – odezwał się Eddie jako pierwszy. - Jak Alecto Carrow wyjdzie ze skrzydła szpitalnego, to nikt jej nie powstrzyma.

- To nie ty o tym decydujesz – odpowiedział chłodno Snape.

- Wiem, ale jeśli się nie zgodzisz, to dopilnuję osobiście, aby stąd zniknęła. I będę miał gdzieś, jakie jest twoje zdanie na ten temat.

Chciałam się odezwać. Przerwać tę wymianę zdań, jednak nie potrafiłam. Głos ugrzązł mi w gardle, a łzy napłynęły do oczu. Nie miałam siły ich powstrzymywać.

- Niech się wynosi – oświadczył Snape po chwili. - Byle szybko, nie mam zamiaru jej oglądać.

- Dziękuję, ojcze – szepnął Eddie niepewnie.

Kilka sekund później poczułam, jak chwyta mnie za ramiona i unosi do pozycji stojącej. Spojrzałam mu prosto w oczy. Dostrzegłam w nich strach. Powinnam była coś powiedzieć, podziękować, jednak nie znalazłam w sobie aż tyle siły.

Wyszliśmy z gabinetu. Było grubo po ciszy nocnej, więc korytarze były puste.

- Poczekaj – rzekł. - Wyślę wiadomość twojemu ojcu.

Machnął różdżką, a z jej trzonka wyskoczyła srebrzysta wiewiórka. Czmychnęła pod kamienną ścianą, po czym zniknęła, pozostawiając za sobą tylko świetlistą łunę.

- Eddie, ja... - szepnęłam.

- Cicho... - Mężczyzna położył mi palec na wargach. - Nic nie mów, najważniejsze, abyś była bezpieczna.

- A co z tobą?

- O mnie się nie martw. Poradzę sobie. A teraz biegnij do Nessi. Mówiła, że znacie jakieś tajne wyjście ze szkoły. Alecto Carrow nie wie, gdzie mieszkacie, a poza tym Sama-Wiesz-Kto dał jej zadanie pilnować zamku, nie będzie mogła cię szukać.

Kiwnęłam delikatnie głową. Chciałam go pocałować, jednak on odwrócił głowę. Nie zostało mi nic innego, jak pobiec do Pokoju Życzeń. Nie myślałam, byłam mocno zmęczona, jednak adrenalina nie pozwoliła mi tego odczuć.

Kiedy wpadłam do kryjówki Gwardii, Nessi od razu uwiesiła mi się na szyi. Pomimo późnej pory, nikt jeszcze nie zmrużył oka. Siedzieli w zbitej grupce, przygryzając wargi.

- Ginny – oświadczył Neville. - Chodź ze mną. U Aberfortha poczekasz na ojca. Im szybciej stąd wyjdziesz, tym lepiej.

- Ale...

- Nie ma żadnego ale – szepnęła Nessi, po czym przytuliła mnie jeszcze mocniej. - Idź już i błagam, uważaj na siebie. Będę za tobą tęsknić.

To wszystko było dziwne. Czułam się wyprana z wszelkich emocji, choć tak naprawdę powinnam czuć ból, smutek, żel i troskę o wszystkich, którzy zostają w Hogwarcie. Z jednej strony byłam wściekła. Wściekła na Eddiego, który podjął taką decyzję, a potem nawet się ze mną nie pożegnał. Byłam wściekła na Gwardię, że stali jak debile pod ścianą i tylko szeptali między sobą. Byłam wściekła, jednak nie potrafiłam dać upustu emocjom.

Nawet nie wiem, kiedy Nessi wcisnęła mi do ręki Mapę Huncwotów. Popatrzyłam na nią z powątpiewaniem. Zmarszczyłam czoło.

- Zostaw ją sobie – szepnęłam. - Tak będzie lepiej. Mi się nie przyda.

- Dobrze, ale obiecuję, że oddam ci ją, jak to wszystko się skończy.

Kiwnęłam głową. Usłyszałam ciche chrząkniecie Neville'a. Stał już na gzymsie w wejściu do kamiennego tunelu. W ręce trzymał skórzaną torbę. Mogłam się założyć, że Nessi zadbała, aby niczego w niej nie zabrakło.

Inny Gryfon – Seamus Finnigan pomógł mi wdrapać się na kominek. Wszystko inne poszło już szybko. Portret się zatrzasnął. A ja, zdana na łaskę Longbottoma, szłam kamiennym korytarzem. Nawet nie wiem, kiedy zaczęłam płakać. Łkałam cicho, a gorące strumienie łez płynęły po moich policzkach.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – oświadczył chłopak, jednak ja nie chciałam go słuchać. Wszyscy mówią: będzie dobrze. Tylko czemu zazwyczaj nie mają racji?

Gryfon zwolnił, abyśmy szli obok siebie, ramię w ramię. Objął mnie ramieniem i przyciągnął mocniej do siebie. Był to dziwny, choć miły gest.

Szliśmy tak w milczeniu, przytuleni do siebie. Aż w końcu korytarz zaczął się zwężać, a na samym końcu dojrzeliśmy nikłe światełko. Najwyraźniej Aberforth już na nas czekał, gdyż przejście było otwarte.

Neville wypuścił mnie przodem. Zsunęłam się ostrożnie z gzymsu dokładnie w tym samym momencie, w którym brat Dumledore'a wszedł do pomieszczenia. Nie zmienił się w ogóle od naszego ostatniego spotkania. Nadal był tak samo zarośnięty, a nawet identycznie ubrany.

- Jesteście w końcu – rzekł, wskazując ręką krzesło. Usiadłam. - Remus niedługo będzie.

- Ja też poczekam – oświadczył Neville, zajmując miejsce naprzeciwko mnie.

Sekundy ciągnęły się w nieskończoność. Byłam rozdarta. Sama nie wiedziałam, czego chcę. Jeszcze chwilę temu wolałam zostać w Hogwarcie, jednak teraz nie wróciłabym tam za żadne skarby. Marzyłam, aby tata już się zjawił. Aby stanął w drzwiach i przytulił mnie z całej siły.

I wtedy marzenie się spełniło. Do pomieszczenia wszedł wysoki, chudy mężczyzna. Jego włosy posiwiały jeszcze bardziej od naszego ostatniego spotkania, a na twarzy przybyło zmarszczek. Jedynie jego ciepłe, miodowe oczy pozostały bez zmian. Spoglądały na mnie z mieszanką strachu, ulgi i bólu.

W jednej chwili zerwałam się z krzesła, przewracając je z głuchym łoskotem. Doskoczyłam do niego w dwóch susach i wtuliłam się w starą, brązową, połataną szatę. Załkałam tak głośno, że sama się przeraziłam. Poczułam, jak tata gładzi mnie po włosach. Próbował mnie uspokoić, jednak graniczyło to z cudem.

- Już dobrze, spokojnie, kochanie, spokojnie... - szeptał. - Wracamy do domu?

Pokiwałam delikatnie głową.

- Dzięki, Aberforth – oświadczył ojciec, nie wypuszczając mnie ze swoich ramion. - My już będziemy się zbierać. Możemy teleportować się z twojego dziedzińca? Tak będzie bezpieczniej.

- Skoro tak ma być wam lepiej – odpowiedział.

- Trzymaj się, Ginny – rzekł jeszcze Neville, podchodząc do nas. Odsunęłam się na chwilę od ojca, aby spojrzeć na chłopaka. - Weź to w razie czego – dodał, wciskając mi w dłoń złotego galeona. - Jest zaczarowany. Zauważysz, jak coś się będzie dziać.

- Dzięki. Uważaj na Nessi.

- Obiecuję, że będę.

Neville wyszedł pierwszy. Patrzyłam przez chwilę, jak znika w ciemnościach kamiennego, wąskiego tunelu. Przełknęłam głośno ślinę, próbując opanować kolejną falę płaczu.

Tata pożegnał się z karczmarzem, po czym chwycił mnie za rękę i sprowadził po schodach. Wyszliśmy na pogrążony w ciemnościach dziedziniec. Wszędzie panowała niewygodna, przygnębiająca cisza. Po plecach przebiegł mi dreszcz. Silny wiatr przyniósł zapach pustki i śmierci.

Ojciec chwycił mnie mocniej za ramię. Obca siła oderwała moje stopy od podłoża. Moje ciało zaczęło obracać się w niesamowitym tempie. Gdyby nie fakt, że od rana nic nie jadłam, to pewnie zwymiotowałabym w tamtym momencie.

Wylądowaliśmy na mokrej od deszczu trawie. Złowieszczy wiatr potargał moje włosy i wprawił w dziki taniec suche liście, które nie zdążyły opaść z drzew. W ciemnościach dostrzegłam zarysy grubych konarów i poczułam zapach wilgotnego runa leśnego. Wtem w oddali zapaliło się światło.

Staliśmy naprzeciw żółtego domu, który zamieszkiwałam przez tyle lat. Tata prowadził mnie za rękę przez błotnistą ścieżkę, potem weszliśmy na werandę i do zagraconego przedsionka. Nie uszedł mojej uwadze obcy, kobiecy zapach.

Tej nocy nic nie miało znaczenia. Nie ważne, ile miałam lat. Ważne, że mogłam położyć się u boku mojego tatusia, załkać cicho w jego ramionach i pozwolić, aby gładził moje plecy i włosy. Bałam się zasnąć, bałam się koszmarów, które nawiedzały mnie za każdym razem, kiedy zamykałam oczy.

Wiedziałam, że za ścianą jest Tonks, że leży sama, wtulona w poduszkę. Tata też to wiedział, jednak został ze mną. Ona musiała to zrozumieć i może właśnie za to ją kochał? Może to ja zbyt często doszukiwałam się dziury w całym, a Nimfadora wcale nie była aż taką krową? Kto wie, może jutro zacznę się nad tym zastanawiać...

- Gdybym tylko wiedział – szepnął. - Nie wysłałbym cię do Hogwartu. To moja wina.

- Nieprawda, tato... Zbyt często się o wszystko obwiniasz.

Czułam jego zapach. Unosił się w całym pokoju i przysiadał na poduszce tuż obok mojej głowy. Koił moje nerwy. Dzięki niemu udało mi się w końcu zasnąć.

~*~

No i nie wytrzymałam do wtorku. Co ja ze sobą mam. Jak widać szablon mieniony. Pewna osobistość prosiła o ten tekst i kolor. Nieźle się namęczyłam bo ciągle wychodził mi jakiś buro brązowy. 

------------------------------------------