091 Alternatywa cz. 32: Nić porozumienia

Więc weź tę miłość, weź ją na dno
Och, jeśli wspinasz się na górę i się odwrócisz
Jeśli zobaczysz moje odbicie na pokrytym śniegiem wzgórzu
Cóż - osuwisko zabierze cię na dół

Landslide

grudzień 1997

Kiedy się obudziłam, taty już nie było. Nie należał do zwolennikiem wylegiwania się, a, ku mojemu zdziwieniu, odkryłam, że jest godzina dziesiąta. Zwlokłam się z łóżka, wyjęłam pierwsze lepsze ubranie i udałam się do łazienki.

Nie byłam zdziwiona, kiedy dostrzegłam piętrzące się damskie kosmetyki na jednej z półek. No tak, przyszła mama musi o siebie dbać. Przeniosłam wzrok na niewielkie lustro nad umywalką. Wyglądałam okropnie. Miałam napuchnięte od płaczu oczy i policzki, do tego lekko przetłuszczone włosy. Musiałam ogarnąć się choć trochę, zanim ponownie zobaczę Tonks.

Przez te kilka miesięcy w Hogwarcie nauczyłam się robić niewiele rzeczy jedną ręką. Zawsze miałam obok siebie Nessi, służącą pomocą i dobrą radą. Teraz byłam sama, zdana na siebie. Przełknęłam ślinę, powstrzymując nieuzasadniony strach.

Udało mi się wziąć prysznic i umyć włosy. Jakiś czas temu doszłam do wniosku, że jedną ręką nie da się zapiąć stanika. Wtedy przyjaciółka przerobiła mi wszystkie biustonosze na topy lub takie, zapinane z przodu. Ten gest pozwolił mi na więcej intymności.

Kiedy uznałam, że wyglądam w miarę przyzwoicie, ubrana w ciemne dżinsy i bluzkę z długim rękawem, zasłaniającym szpetny kikut, zeszłam po schodach do salonu. Był pusty, jednak widok znajomego miejsca uspokoił moje serce. Po chwili usłyszałam z kuchni dobrze mi znane głosy. Poszłam w tamtym kierunku.

W niewielkim pomieszczeniu, przy dużym, drewnianym stole siedziały dwie osoby. Popijały herbatę i podgryzały ciepłe grzanki z dżemem. Mój tata – Remus Lupin i Nimfadora Tonks z mocno już zaokrąglonym brzuchem wyglądali tak pięknie, że szkoda mi było im przeszkadzać.

- Ginny. - Usłyszałam lekko zdziwiony głos Tonks w momencie, w którym chciałam odwrócić się na pięcie i zwiać. Teraz nie pozostało mi nic innego jak uśmiechnąć się delikatnie i wejść do kuchni.

Przywitałam się z nimi grzecznie, całując tatę w obydwa policzki. Popatrzył na mnie podejrzliwym wzrokiem. Usiadłam po jego prawej stronie, przed wcześniej przygotowanym dla mnie talerzykiem. Tonks była na tyle miła, że nalała mi herbaty do kubka. Pewnie ja bym wszystko rozlała.

Śniadania w Pokoju Życzeń razem z GD były inne niż to. Nigdy nie siadaliśmy przy jednym stole i nie konsumowaliśmy ciepłych grzanek, które uprzednio samodzielnie smarowaliśmy dżemem. Tam każdy jadł to, co było i to w dodatku tak, jak mu się podobało. Można było włożyć twarz do miski z płatkami i nie wzbudziłoby to śmiechu czy drwin.

W pełni skupienia chwyciłam nóż i próbowałam posmarować kawałek pieczywa. Nic z tego. Słoik bezustannie tańczył po całym stole, a wiśniowy przetwór wolał leżeć na blacie stołu. Wtedy zrozumiałam, że tata z Tonks przyglądają mi się uważnie, w ogóle się z tym nie kryjąc.

Chciałam wrzeszczeć. Nie na nich. Na siebie. Jeszcze parę minut temu cieszyłam się, że potrafię się sama umyć i ubrać, ale cóż z tego skoro przerosło mnie kulturalne zjedzenie śniadania?

Nawet nie wiem, kiedy wyrzuciłam nóż na podłogę. Opadł z głuchym brzdękiem na kafelki, pozostawiając czerwone ślady dżemu. Niczym zakrzepnięta krew – pomyślałam bezwiednie.

- Spokojnie. - Usłyszałam głos taty. Poczułam, jak kładzie mi dłoń na ramieniu. - Już dobrze, Ginny. Nie wszystko od razu musi wychodzić.

Obserwowałam Nimfadorę. Niepewnie i z lekkim przerażeniem na twarzy, zaczęła przygotowywać mi śniadanie. Bez słowa położyła mi na talerzu trzy grzanki. Podziękowałam jej skinieniem głowy. Zastanawiające, ale w tym momencie pomyślałam, że nie jest tak wredna, jak na początku mi się wydawało.

- Musimy porozmawiać – oświadczył tata, kiedy na moim talerzu pozostały tylko okruchy.

Tonks wykazała się taktownością i bez słowa opuściła kuchnię, zabierając ze sobą kubek nadal parującej herbaty.

- Aberforth powiedział mi, że straciłaś rękę, ale nie miał pojęcia, jak do tego doszło.

Zacisnęłam mocno powieki. Wspomnienia wypełzły zza kredensu i przysiadły na blacie stołu. Wpatrywały się we mnie szeroko otwartymi oczami, na ich brzydkich twarzach pojawił się ironiczny uśmiech.

- Tato... wiesz o tym, że Galinda nie żyje? - spytałam cicho, bojąc się wypowiedzieć te słowa. Tak, jakby do tej pory nie były prawdą.

- Tak, słyszałem o tym. To straszne, jej rodzice nie mogą sobie z tym poradzić. Podobno miała zapaść. Od zawsze mocno chorowała i...

- To kłamstwo – przerwałam mu. - Chcieli ukraść miecz. Ona, Neville i Luna. Snape ich przyłapał, dostali szlaban w Zakazanym Lesie i... tato, ja poszłam tam za nią.

- Co? Dlaczego?

- Bo się o nią bałam! Wiedziałam, że to dla niej zbyt wiele. Nikt nie miał się dowiedzieć. Tylko że... Alecto była wtedy w lesie.

Twarz ojca nagle się wygładziła, napiął wszystkie mięśnie i zacisnął wargi w cienką linię.

- Poznała mnie i dała nam szlaban. Tato, to ona skatowała Galindę! Widziałam to, widziałam jej ciało, wiszące na łańcuchach pod sufitem. Kazałam jej przestać, ale było już za późno...

Nagle po moich policzkach popłynęły łzy. Nawet nie wiem, kiedy tata objął mnie ramieniem i przytulił z całej siły.

- Ginny, spokojnie, kochanie – szeptał, czule głaskając moje włosy. - To nie twoja wina. Rozumiesz, to nie twoja wina...

- Potem przerzuciła się na mnie. Tato, ja nic więcej nie pamiętam. Tylko ból i krew.

Znów poczułam się, jak mała dziewczynka. Siedziałam na kolanach najważniejszego człowieka w moim życiu i łkałam głośno w jego sweter. Po kilku chwilach pozwoliłam mu otrzeć chelatowaną chusteczką łzy z mojego policzka.

- Już dobrze – szeptał. - Wszystko już jest dobrze...

- Przepraszam – jęknęłam, dławiąc się własnymi łzami. - Powinnam jakoś wrócić do domu, kiedy dowiedziałam się, że Alecto będzie uczyć w Hogwarcie.

- Gdyby przyłapała cię na ucieczce, to skutki mogłyby być jeszcze gorsze.

Miał rację, tata zawsze miał rację. To znaczy rodzice ogólnie często mają rację, tylko że my jesteśmy zbyt głupi i nie dostrzegamy tego zawczasu. A na końcu musimy przyznać im rację i słuchać głupiej gadaniny w stylu: a nie mówiłem?

Potem zamknęłam się w pokoju pod pretekstem wielkiego zmęczenia. Wszystko działo się zbyt szybko. Nie minęło nawet trzydzieści godzin odkąd bezgranicznie oddałam się Eddiemu. Gdyby ktoś mnie wtedy zapytał, czego pragnę, to najpewniej odpowiedziałbym, że właśnie tego – być z nim już zawsze, aż do końca.

Wspominałam jego ładne ciało, miękkie włosy i zwinne dłonie kreślące okręgi na zewnętrznej stronie moich ud. Sama pamięć o tym sprawiła, że serce zabiło mi szybciej, a po plecach przebiegł mi dreszcz.

Dopiero około godziny czternastej usłyszałam ciche pukanie. W pierwszej chwili chciałam udawać, że śpię, jednak mój głos sam zaprosił gościa do środka. Drzwi się uchyliły, a do mojego małego królestwa wszedł nie kto inny jak Nimfadora Tonks, kołysząca swoim mocno zaokrąglonym brzuchem.

- Nie chcę ci przeszkadzać, jeśli jesteś zmęczona – powiedziała lekko zakłopotana. Zwykle dobrze odnajdywała się w każdej sytuacji, jednak teraz nie przypominała dawnej siebie.

- Możesz wejść – szepnęłam. - Nie zmrużyłam oka.

- Przykro mi przez to, co się stało – oświadczyła. Normalnie uznałabym, że jest okropnie sztuczna w tym, co mówi i że tylko grzeczność tego od niej wymaga. - Pomyślałam sobie, że może trzeba ci trochę pomóc.

- Nie trzeba, radzę sobie świetnie – powiedziałam stanowczo zbyt szybko.

- Wybacz, jednak nie to miała na myśli. Chodziło mi raczej o drobną przeróbkę twoich rzeczy.

- Rzeczy? - Moja mina musiała być naprawdę komiczna, bo na twarzy Tonks pojawił się delikatny uśmiech. Przerobić... czyżby miała na myśli przerobienie koloru na różowy?

- Spokojnie - rzekła. - Chodziło mi o to, że może jest ci niewygodnie z tymi przydługimi rękawami – wskazała na kikut lewej ręki. - Nawet ich nie podwijasz, ciągną ci się po talerzach.

- Nie chcę, aby inni musieli to oglądać – szepnęłam.

- Nie przesadzaj. Nie jestem najlepsza w przeróbkach krawieckich, ale sądzą, że podcięcie prosto i obszycie nie przekracza moich zdolności.

Spojrzałam na nią pytająco. To chyba było jakieś zboczenie. Zaczęłam doszukiwać się w jej niebieskich oczach czegoś podejrzanego, czegoś, co uświadomiłoby mnie w przekonaniu, że ona wcale nie jest miła, że tylko udaje tak, jak wcześniej.

- No dobrze – oświadczyłam. - Możemy spróbować.

- Razem?

- Tak, razem.

Tonks pomogła mi wyjąć z szafy wszystkie bluzki, swetry i inne ubrania z długim rękawem. Rozłożyłyśmy je na łóżku i zaczęłyśmy od najstarszej, najbardziej zniszczonej koszulki. W razie, gdyby coś nam nie wyszło, to nie byłoby problemu.

Siłą rzeczy wspomniałam Nessi. Miałam nadzieję, że nie była pierwszą osobą, którą dorwała Alecto po moim zniknięciu. Gdyby coś jej się stało, to nigdy bym sobie tego nie wybaczyła. Była moją przyjaciółką. Pierwszą dziewczyną, która weszła do mojego świata...

Aż ciężko to przyznać, ale z Tonks spędziłam miło czas. Co prawda bezbłędnie udało nam się wykonać szycie dopiero za trzecim razem. Najpierw krzywo ucięła rękaw, potem wykonała szycie na prawej, zamiast lewej stronie. Potem szło całkiem dobrze, jednak cały czas nie byłam pewna, czy aby na pewno chcę to nosić.

- Cieszę się, że z nami mieszkasz – oświadczyłam nagle.- To znaczy, że byłaś tutaj, kiedy mnie nie było. Nigdy nie lubiłam zostawiać taty samego.

- Rozumiem doskonale – odpowiedziała, uśmiechając się szeroko. - O jaka ładna sukienka. Jej też mogę skrócić rękawek?

- Jak chcesz... i tak jej nigdy nie założę. Nie wiem, skąd się tutaj wzięła.

To nie była prawda. Dostałam ją od Nessi rok temu. Obiecałam, że włożę ją na kolejną randkę z chłopakiem. Oczywiście nie miałam wtedy chłopaka, ale Nessi słynęła z tego, że wymuszała na mnie dziwne obietnice.

~*~

Takiego poślizgu na Ginevrze chyba nigdy nie było :P Rozdział miał być wczoraj ale jak wiadomo transfer uznał, że się skończy. A dzisiaj dopiero teraz znalazłam czas, gdyż pomagałam cioci założyć bloga. Oczywiście zapraszam Was na niego serdecznie <<klik>>. Są tam co prawda umieszczone dopiero dwa posty, ale wszystko pójdzie do przodu. O czym ten blog? O biżuterii, oczywiście. Ciocia jest prawdziwą mistrzynią. Jakby otworzyć moją szkatułkę, to 90% to jej wyroby. Więc zapraszam serdecznie. Komentujcie, oglądajcie, obserwujcie ^^

 Życzę wszystkim udanego roku szkolnego :) I powiem Wam, że troszkę zazdroszczę :P nie czuję się jeszcze studentką. 

----------------------------------------------