092 Alternatywa cz. 33: Zimowy czas

Ale nie możesz się ukrywać
Bo życie płynie dalej
I prędzej czy później dowiesz się,
Że to nie koniec

Not the end

grudzień/styczeń 1997/98

Czas mijał, a ja nie miałam żadnych wieści z Hogwartu. Potrafiłam całymi dniami wpatrywać się w zaczarowanego galeona, którego dostałam od Neville'a w czasie naszego pożegnania. Bezskutecznie jednak... Nie widziałam na nim nic, co mogłoby mnie w jakiś sposób zadziwić czy zaniepokoić. Wyglądał jak zwyczajna moneta.

Czas mijał. Minuty, godziny, dni, tygodnie... wszystko to ciągnęło się w nieskończoność, jakby ktoś na złość spowolnił wszystkie zegary. Strach i niepokój narastał. Próbowałam dokładnie zapamiętać każdą chwilę spędzoną z tatą, gdyż czułam, że właśnie tak musi być. Że kiedyś będę tego potrzebować.

Przyszła zima.

W miejscu, gdzie mieszkaliśmy śniegu zawsze było więcej niż w wiosce. Biały puch zasypał ścieżki, ogród i werandę. Jego lśniące drobinki oszkliły igły sosen. Już od jakiegoś czasu nie wybieraliśmy się do miasteczka w okolicy, ale teraz byliśmy kompletnie uziemieni. Tata, aby udać się na misje Zakonu, używał tylko i wyłącznie sieci fiuu.

Mróz dawał się we znaki. Coraz więcej paliliśmy w kominku, jednak nawet to niewiele dawało. Wielokrotnie, w trakcie długich, samotnych wieczorów, siadałyśmy z Tonks na starej, wypłowiałej kanapie, okryte swetrami i kocami i wspominałyśmy przeszłość. Kobieta opowiadała mi o swoim dzieciństwie, o rodzicach i ojcu, który niespełna dwa miesiące temu został zamordowany przez szmalcowników.

Pewnego dnia wyznałam jej, że kiedyś nie darzyłam jej sympatią. Uśmiechnęła się tylko blado i powiedziała, że doskonale o tym wie, że bardzo łatwo jest wyczuć niechęć drugiego człowieka. Tamtego dnia na mojej twarzy pojawił się rumieniec wstydu.

W tym okropnym, zimowym czasie dużo się uczyłam. Jeszcze wtedy wmawiałam sobie, że odsiadka klasy jest najgorszą z możliwych opcji. Nie wyobrażałam sobie, jak można nie zdać egzaminów i próbowałam sama przyswoić cały materiał.

- Nie powinnaś poświęcać temu tyle czasu – oznajmiła pewnego razu Tonks, biorąc do ręki mój egzemplarz podręcznika od transmutacji. - Sama i tak nie dasz rady.

- Dam – oświadczyłam trochę zbyt szybko. - To znaczy, nie chcę powtarzać klasy.

- Rozumiem, ale to przecież nie koniec świata. W przyszłym roku pisałbyś owutemy. Musisz przygotować się do nich jak najlepiej.

Wbiłam wzrok w parującą herbatę, powstrzymując narastający żal i gniew. Znów to samo, te same wspomnienia i niewygodne do przyswojenia prawdy.

- Tonks, ja chciałam grać w quidditcha, chciałam być ścigającą – zwierzyłam się szeptem. Kobieta popatrzyła na mnie ciepło.

- To chyba nic straconego, co? - spytała, a ja zmarszczyłam brwi.

- Może nie uszło to twojej uwadze, ale nie mam ręki – rzekłam odrobinę niegrzecznie.

- Nie przesadzaj. Mój tata był z mugolakiem. Kiedyś opowiadał mi, że jest wielu kalekich sportowców. To nie jest dla nich żadna przeszkoda, robią to, co kochają.

- Nie wiem, czy dałabym radę.

- Ja w ciebie wierzę, Ginny. Kiedy to wszystko się skończy, będziesz mogła wrócić do treningu i sama się przekonasz, co sprawia ci największą radość – powiedziała, przeglądając książkę od eliksirów. Wzdrygnęła się wyraźnie. – Uch.. nigdy nie lubiłam babrać się w wywarach. A Snape zbyt wiele od nas wymagał. Byliśmy jedną z jego pierwszych klas owutemowych. Wiesz, ile nas zostało w klasie siódmej? Sześcioro...

- Sześcioro? - zdziwiłam się. - To musiało być potworne. Normalnie Snape ma oczy dookoła głowy, nawet, jak jest powyżej trzydziestu uczniów, a w szóstkę?

Kobieta zaśmiała się cicho, na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Wspominała...

- Tak, to było okropne, ale wiesz, Snape był wtedy bardzo młody. Nie zawsze wiedział, jak ma sobie z nami radzić.

- To istniały takie czasy?

- Tak, Ginny, istniały.

Zamyśliłam się nad tym. Tata opowiadał mi kiedyś, że Severus Snape zaczął uczyć eliksirów bardzo wcześnie. Zmusiły go do tego okoliczności, a Dumbledore zrobił dla niego wyjątek. Wyjątek, który z biegiem czasu okazał się błędem. Ten człowiek musiał mieć w życiu naprawdę przekichane, skoro tak to się wszystko potoczyło. Tylko że w tej całej historii najbardziej było mi żal Eddiego. Samotnego chłopca, który tak naprawdę w ogolę nie znał swojego ojca. A przecież miał tylko jego. Był w takiej sytuacji jak ja.

W połowie stycznia stopniały śniegi. Zaczęła się pora deszczu. Zimne bicze uderzały w szyby i parapety. Potrafiłam całymi dniami siedzieć na krześle i wpatrywać się w okno. Wszystko się zmieniało, a niedługo miało dojść do najgorszego. Serce waliło mi w piersi, nie potrafiłam myśleć o niczym sensownym.

Tonks też była niespokojna. Całe dnie spędzała w fotelu, ogrzewając ręce przy kominku. Czytała poradniki dla młodych mam i zasypywała mnie opowieściami, czego to się z nich nie dowiedziała.

A ja tęskniłam. Każda wzmianka o macierzyństwie czy ojcostwie z niewiadomych przyczyn przynosiła mi obraz twarzy Eddiego. Znałam go stanowczo za krótko. Bałam się o niego. Wiedziałam, że może być pierwszą osobą, na której Alecto wyładuje emocje, jednak jakaś mała część mnie wierzyła, że Snape nie pozwoli skrzywdzić swojego jedynego syna.

Dni były coraz krótsze, coraz szybciej zapadał zmrok. Gwiazdy wspinały się na nieboskłon w asyście bladego oblicza księżyca. Znów odliczałam dni do pełni. Wypłakiwałam oczy w poduszkę każdej nocy, kiedy tata przemieniał się w potwora. W tym czasie nie siedziałam z Nimfadorą. Każda z nas przeżywała to w ciszy własnego pokoju.

Wielokrotnie zabierałam się za napisanie listu do Eddiego czy Nessi. Może i bym go nigdy nie wysłała, ale sama świadomość mogłaby mi w jakiś sposób pomóc. Jednak, jak tylko wyciągałam pergamin, pióro i atrament, słowa nie chciały wypłynąć z mojej głowy. Nigdy nie byłam dobra w pisaniu listów. To nie było w moim stylu.

- Ginny, chciałbym, abyś znów ćwiczyła z Kingsleyem pojedynki – oświadczył tata pewnego razu.

Spojrzałam na niego z powątpiewaniem.

- Dobrze, ale nie każ mi u niego mieszkać – powiedziałam szybko. - Chcę spędzić ten czas z tobą.

- Nie chciałem ci tego proponować. Kingsley będzie przychodzić tutaj.

I tak oto rozpoczęły się kolejne zmagania z rosłym aurorem. Przychodził raz w tygodniu w niedzielę. Nie wiem, jak znajdował na to wszystko czas. Praca, Zakon Feniks, praca. Podziwiałam go za chęci. Zresztą, zawsze go podziwiałam. Był pewny siebie i odważny. Każdy (lub co najmniej większość) liczył się z jego zdaniem. Miał... jak to się nazywa? Autorytet.

- Widzę, że idzie ci o wiele lepiej niż półtora roku temu – oświadczył Kingsley, kiedy zrobiliśmy sobie krótką przerwę.

- Powiedzmy, że poczułam smak porażki – odpowiedziałam, upijając duży łyk wody. - A wiesz dlaczego? Bo nie nauczyłeś mnie zaklęć ataku.

- Ginny, daj spokój. - Jego twarz była spokojna.

- A jak sobie wyobrażasz bronić się w nieskończoność?

- Od następnej lekcji zaczniemy atak.

- Serio?

- Tak, serio. A poza tym, widzę, że nie masz już słabych punktów – dodał, wskazując kikut lewej ręki.

- To nie było miłe...

- Ludzie lubią niecodzienne widoki. Zawsze się gapią, jak ktoś jest inny. Niepełnosprawny, ślepy czy tak jak ty – nie ma jakiejś części ciała. Ale oni zazwyczaj lubią tylko patrzeć. Gdy trzeba dotknąć, cofają ręce. Jak walniesz jednego z drugim tym kikutem między żebra, to upieczesz dwa druzgotki na jednym ogniu.

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Kingsley powiedział szczerze, co myślał na ten temat. Nie próbował cenzurować swoich wypowiedzi i chyba właśnie za to go lubiłam.

- A ty jakbyś zareagował? - spytałam.

- Mi jest to obojętne – odpowiedział.

Upiłam łyk wody, po czym wstałam z podłogi. W jednej chwili zakręciło mi się w głowie. Oparłam się plecami o ścianę i przymknęłam powieki. Zakryłam usta dłonią, powstrzymując nagły odruch wymiotny.

- Wszystko dobrze? - spytał, kładąc mi rękę na ramieniu. - Okropnie zbladłaś.

- Nic mi nie jest – jęknęłam mało przekonująco.

Nie zdążyłam nawet go ostrzec. Zwymiotowałam pod nogi całe śniadanie. Opuściłam nisko głowę. Kingsley zachował zimną krew i przytrzymał mnie za talię. Starałam się oddychać głęboko.

- Zawołam twojego ojca – rzekł, czyszcząc zaklęciem plamę wymiocin.

- Zaraz mi przejdzie – szepnęłam, choć ściany wirowały, jakbym siedziała na jakiejś przeklętej karuzeli. Kolana ugięły się pode mną. - Pewnie się czymś zatrułam – dodałam, sama nie do końca w to wierząc.

Nawet nie wiem, kiedy Kingsley wziął mnie w ramiona. Miałam ochotę na niego nakrzyczeć, jednak każda próba otworzenia ust mogłaby zakończyć się falą mdłości. Kiedy mężczyzna zgiął moje ciało, poczułam coś jeszcze. Dziwny skurcz brzucha. Jęknęłam.

Nie wiem, dlaczego zaczęłam się zastanawiać, czemu Kingsley nie ma żony. Przecież tak silny mężczyzna, to prawdziwy skarb dla kobiety, prawda?

- Remus! - Usłyszałam jego głos, ale nie byłam w stanie już zareagować.

Odpłynęłam, a ta sytuacja wydawała mi się znajoma, dziwnie, przerażająco znajoma...

Kiedy otworzyłam oczy, leżałam w moim własnym, małym pokoju. Ściany przestały wirować, a ja nie czułam już mdłości ani nawet bólu brzucha. Wszystko, o dziwo, wróciło do normy. No prawie...

Zobaczyłam nad sobą zatroskaną twarz ojca, dalej poważnego Kingsleya i wystraszoną Tonks, siedzącą na krześle odsuniętym spod biurka. Nie wiem, czemu, ale zatrzymałam wzrok na jej mocno zaokrąglonym brzuchu.

- Jak się czujesz? - Usłyszałam pytanie taty, po czym zmusiłam się, aby spojrzeć w jego ciepłe, miodowe oczy.

- Już dobrze – rzekłam, spodziewając się, że zabrzmi to dość absurdalnie.

- Ale mnie wystraszyłaś – jęknęła Tonks ze swojego miejsca.

- Nic mi nie jest...

- Może lepiej powinien zbadać ją uzdrowiciel? - zaproponował Kingsley, a ja zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego groźnie.

- Wolałbym jej nigdzie nie ciągnąć, no, chyba że w ostateczności – dodał tata. Odetchnęłam z ulgą.

- Mój znajomy może do was wpaść – odpowiedział Kingsley, na co ojciec najwyraźniej się rozpromienił. Tonks również uśmiechnęła się delikatnie, a ja nadgryzłam wargę, aby przypadkiem nie palnąć czegoś głupiego.

- Wyślę mu wiadomość Może to zwykłe przemęczenie, ale zawsze lepiej wiedzieć.

Tylko że jakaś część mnie nie chciała wiedzieć...

Poza tym, żaden uzdrowiciel nie kojarzył mi się dobrze. Zawsze, ale to zawsze pozostawiali trwały ślad na moim ciele.

~*~

Moje drogie, od dziś rozdziały będą pojawiać się raz w tygodniu. W zasadzie mam jeszcze miesiąc wakacji, ale nie chcę abyście niepotrzebnie narobili sobie zaległości. Z moich wyliczeń wynika, że do grudnia Ginevra się nie skończy. Ale zobaczymy. Na dysku mam prawie całą historię, brakuje mi jakiś trzech rozdziałów, ale na razie nie będę ich pisać. Zrobię sobie przerwę. Finały muszą być perfekcyjne, prawda?

I jeszcze mała ciekawostka. Ostatnio weszłam sobie w statystyki i ujrzałam wiele zaskakujących informacji. Oto jedna z nich, wyszukiwane słowa kluczowe: jak zaspokoić chłopaka w lesie. Dobre, nie? :) 

A! A jak tam nowy szablon?  Pewnie zauważyliście, że ostatnio wiszą dłużej (no może nie licząc tego, co wczoraj wytrwał przez chyba dwie godziny). Jest to spowodowane tym, że nie mam kompletnie weny na grafikę. Photoshop zaczyna mnie pomału męczyć... Ale to minie, zawsze mija. A jeśli bardzo chcecie mi pomóc przezwyciężyć chandrę to katalog graficzny zorganizował sondę na najlepszy blog graficzny września. <<klik>> raczej mnie tam bez problemu zauważycie :P
-------------------------------------------------------