093 Alternatywa cz. 34: Koniec sielanki

Każdy dzień przynosi nowe spojrzenie na świat.

Blue Hope

styczeń 1998

Kingsley dotrzymał słowa. Następnego dnia rano wysłał nam wiadomość, że uzdrowiciel przybędzie około godziny siedemnastej. Tata oczywiście nie chciał nawet słyszeć o tym, że już czuję się dobrze i nie potrzebuję żadnych leków. Co gorsze, nawet Tonks trzymała jego stronę. Jej na pewno dał by się przekonać.

I tym oto sposobem musiałam dać się przebadać uzdrowicielowi. Mężczyzna już na pierwszy rzut oka wyglądał mało sympatycznie. Mógł mieć około pięćdziesięciu lat. Na twarzy dostrzegłam dobrze widoczne zmarszczki przy oczach i suchych wargach i siwy zarost co najmniej sprzed dwóch tygodni. Miał jakiś nerwowy tik i non stop poprawiał okulary w drucianej oprawce, znajdujące się na nosie, choć ja byłam wręcz pewna, że nie przesunęły się nawet o milimetr. Nazywał się Albert Walker, a ja nie miałam pojęcia, skąd Kingsley może znać takiego dziwnego typa.

Przez cały czas mruczał coś pod nosem. Mało co mówił głośno. Nie chciałam mu przeszkadzać, stwierdzając, że szybciej sobie pójdzie.

- Boli cię? - spytał, uciskając bliznę na kikucie lewej ręki. Wzdrygnęłam się.

- Nie – rzekłam zgodnie z prawdą. Chciałam mu się wyrwać, jednak jego uścisk był zadziwiająco mocny jak na takiego staruszka.

- Co ci się stało w rękę? To jakaś klątwa? - dopytywał, ponownie poprawiając okulary.

- Nie wiem... Straciłam przytomność. Dowiedziałam się tylko, że była ogniskiem zapalnym całego organizmu. Ale nie sądzę, aby moje złe samopoczucie miało związek z ręką.

Nie odpowiedział, spojrzał na mnie posępnie i wrócił do dalszych badań. Poddałam się jego woli niczym bezwładna marionetka, mając nadzieję, że zakończy to jak najszybciej.

- Mam dwie teorie – oświadczył po chwili, zerkając na mnie znacząco. - Może to być choroba nazywana potocznie hybrydzie duszności lub... ciąża.

- To na pewno to pierwsze – odpowiedziałam, nie przykładając wagi do swojej odpowiedzi. Nie było innego wytłumaczenia. Druga opcja była zbyt paradoksalna.

- Tak? - Mężczyzna spojrzał na mnie znad swoich okularów. - Rozumiem, że w drugim przypadku to ty wiesz lepiej, jednak pewnie nie masz pojęcia, czym są hybrydzie duszności. Otóż, jest to choroba tropikalna. Zarazić się można jedynie od owadów zamieszkałych takie rejony. I wyprzedzę twoje pytanie – dodał, widząc, że otwieram usta, aby coś powiedzieć. - Nawet jeśli ktoś z twoich znajomych był w dżungli i przyniósł ze sobą tę chorobę, to nie mógł cię zarazić, gdyż zwyczajnie nie przenosi się ona poprzez organizmy ludzkie.

Połowa z jego słów do mnie nie dotarła. Wpatrywałam się w jego twarz prawdopodobnie z głupawą miną i otwartymi szeroko ustami. To był żart. Głupi sen, przykry zbieg okoliczności. Nie było innego wytłumaczenia.

- Ale ja nie mogę być w ciąży – wydusiłam z siebie, ledwo łapiąc oddech. - To zwykłe zatrucie. Nie rozumie pan? Aby być w ciąży, to trzeba najpierw...

- Wiem, co trzeba. Chcesz powiedzieć, że nie miałaś żadnych kontaktów płciowych przez ostatnie miesiące? Nie jestem specjalistą, ale z tego, co wiem, u niektórych młodych dziewczyn ciąża wychodzi na jaw nawet po trzech miesiącach.

Zakryłam twarz dłonią. Nie odpowiedziałam. Nie zamierzałam zwierzać mu się z takich spraw. Moje milczenie uznał najwyraźniej za potwierdzenie swoich teorii.

Przestałam myśleć, przestałam czuć. Poczułam niewyobrażalne obrzydzenie do swojego ciała. Przed oczami stanął mi obraz Eddiego, a potem się rozmazał i jego miejsce zajął Severus Snape.

Nawet nie wiem, kiedy moja dłoń zaciśnięta w pięść uderzyła w drewniany blat stolika.

- Powiem o tym twojemu ojcu. - Usłyszałam głos uzdrowiciela. Nagryzłam wargę i podniosłam na niego wzrok. Zaskakujące, że przekazał mi taką wiadomość, a wyraz jego twarzy nie zmienił się nawet w jednym calu.

- Sama mogę mu powiedzieć – odpowiedziałam zgryźliwym tonem.

- Nadal jesteś nieletnia – przypomniał z nieukrywaną satysfakcją, po czym wstał z drewnianego krzesła obitego zielonym pluszem i wyszedł z pokoju.

Wstrzymałam oddech i położyłam prawą dłoń na nadal zaskakująco płaskim podbrzuszu. Nie czułam nic prócz narastającego obrzydzenia do samej siebie.

Czekałam w swoim pokoju. Pierwszy raz przestał mi się on podobać. Był niewielki, przez co sprawiał wrażenie ciasnego i klaustrofobicznego. Ciepły kolor ścian stał się sraczkowaty i absolutnie nie w moim guście, a łóżko na którym siedziałam stanowczo zbyt twarde.

Niewiele zaczęło do mnie docierać. Robiło mi się duszno i słabo, jednak mróz na dworze nie sprzyjał otwieraniu okien. Oddychałam ciężko, jakby każdy łyk powietrza był tym ostatnim. Jakby to, co siedziało w moim brzuchu, miało pozbawić mnie życiodajnego tlenu.

W pewnej chwili usłyszałam kroki na schodach. Zmysły niespodziewanie się wyostrzyły, słyszałam każdy skrzyp drewnianych klepek. Zacisnęłam wargi, aby z moich ust nie wydobył się żaden niepożądany jęk.

Tata wszedł do mojego pokoju bez pukania. W momencie, w którym nasze spojrzenia się spotkały, kiedy jego miodowe oczy zlustrowały mnie dokładnie, poczułam wstyd. Uczucie to było tak ogromne, że najchętniej schowałbym się pod kołdrę i pozostała tam już do końca.

Był zły. Zresztą, co się dziwić. Miał powód. Jednak najgorsza wiadomość, ta, której mógł się na razie tylko domyślać, była jeszcze do dopowiedzenia. Zacisnęłam dłoń w pięść tak mocno, że w jednej chwili moje knykcie stały się białe jak marmur.

- Przepraszam... - jęknęłam, jednak on wydawał się mnie nie słuchać.

Nie usiadł obok mnie na łóżku tak, jak zawsze, kiedy odwiedzał mój pokój. Tym razem podszedł do okna. Oparł dłonie na kamiennym parapecie. Nie widziałam jego twarzy, był odwrócony tyłem.

W jego skórze też nie było najlepiej. Bo jak się czuje człowiek, który będzie mieć syna i wnuka w tym samym wieku?

- Tato – szepnęłam. - Czy możesz na mnie popatrzeć?

Odwrócił się tak, jak prosiłam. Jego ciało napięło się jak struna. Nie potrafił panować nad mimiką twarzy. Pierwszy raz widziałam w nim tyle złości i pierwszy raz stanął mi przed oczami obraz dzikiego, nieobliczalnego zwierzęcia, które zaatakowało mnie dwa razy.

- Przecież nie ma pewności. - Chwyciłam się tego argumentu jak tonący brzytwy.

- Nie ma pewności, ale jest możliwość – odpowiedział, a jego głos zabrzmiał dziwnie obco.- Zawiodłem się...

- Wiem! - przerwałam mu, a po moich policzkach pociekły gorące strumienie łez. - Wiem... ale zrozum, to się stało tylko, tylko... raz.

- Z kim? Znam go chociaż?

Pytanie zawisło w powietrzu niczym ostra włócznia. Jak tylko wypowiem nazwisko, ostrze spadnie i przebije kogoś z nas. Tym kimś będzie tata. Zacisnęłam mocno wargi, starałam się opanować drżenie prawej ręki. Pokręciłam przecząco głową.

- Miej odwagę mi teraz powiedzieć – rzekł, podchodząc do mnie bliżej. Przez chwilę w jego oczach zatańczyły dawne iskry zrozumienia. Jednak moją rolą było je zgasić.

- Wybacz mi – jęknęłam. - Nie potrafię cię okłamać, choć wiem, że to byłoby lepsze w tym momencie. Nie jest to żaden odważny Gryfon, mądry Krukon czy sympatyczny Puchon. Nie jest to nawet podstępny Ślizgon...

Ojciec zbladł, a włócznia nieubłaganie zbliżała się do jego ciała.

- To Eddie Snape, syn Severusa Snape'a – rzekłam, obserwując ogień, który zapłonął w jego oczach. Przez sekundę kompletnie w niego zwątpiłam. Myślałam, byłam pewna, że mnie uderzy. Nic takiego nie nastąpiło.

Wyszedł. A jego kroki długo jeszcze dobijały się echem w czeluściach mojego małego pokoju.

To nie była moja wina, to nie była wina Eddiego. Winna była ta okropna istota, która zagrzała sobie miejsce pod moim sercem.

Nie wyszłam z pokoju aż do wieczora. Nie ruszałam się. Siedziałam na łóżku tak długo, aż moje ciało całkowicie ścierpło i każdy, nawet najdrobniejszy ruch, wywoływał falę bólu. Wspomnienia tamtej nocy nadal były świeże. W szczególności jego ciepłe wargi błądzące po omacku po moim ciele. I oczy. Zielone tęczówki pełne dzikiej pasji i chęci zobaczenia więcej, więcej i więcej.

Puk, puk...

Niezbyt głośny dźwięk wyrwał mnie z zamyślenia.

- Tak? - rzuciłam bez zastanowienia.

Drzwi się uchyliły. W wąskiej szparze zobaczyłam najpierw czuprynę Tonks, jej okrągły, duży brzuch i całą resztę ciała, która wydawała się nie pasować. Wzdrygnęłam się na myśl, że za kilka miesięcy mnie to spotka.

- Mogę? - zapytała, uśmiechając się delikatnie.

- Jak musisz...

Zrobiła kilka kroków, po czym usiadła obok mnie na brzegu łóżka. Chciała objąć mnie ramieniem, jednak szybko się cofnęłam, dając jej do zrozumienia, że nie mam ochoty na takie czułości. Westchnęła głośno.

- Twój ojciec ma prawo być zły – oświadczyła na wstępie. - Chyba to rozumiesz.

- Tak, rozumiem – odpowiedziałam, nie patrząc na nią. - Ale ja przecież nie zrobiłam tego specjalnie. Ja... nie myślałam, że mogę zajść w ciążę, to był pierwszy raz.

- Porozmawiam z Remusem – powiedziała po chwili. - On bardzo cię kocha i nigdy cię nie zostawi, przecież wiesz o tym doskonale. I chyba w tym tkwi problem, co? Im kogoś bardziej kochamy, tym bardziej się złościmy i obwiniamy.

- To nie jego wina.

- To mu to wytłumacz. Ale nie do końca po to przyszłam. Mogę pożyczyć ci kilka książek...

- Nie – oświadczyłam stanowczo zbyt szybko. - Nie interesuje mnie literatura dla szczęśliwych matek. Nie chcę tego dziecka.

- Ginny! Na pewno sobie poradzisz, będziesz wspaniałą matką – dodała, chwytając mnie za podbródek i zmuszając, abym spojrzała jej prosto w oczy. - Poradzisz sobie, obiecuję, że ci pomogę.

- Nie skończyłam nawet szkoły... Nie mam siedemnastu lat i nie wiem, jak on na to wszystko zareaguje.

- On?

- Eddie.

- Wiele kobiet żyje bez mężczyzn i samotnie wychowuje dzieci.

- Tonks, ty nic nie rozumiesz – rzekłam, spoglądając na jej okrągły brzuch. Poczułam ból w skroniach. Tego wszystkiego zaczęło się robić stanowczo zbyt wiele.

* * *

A teraz uwaga. Na trzy wszyscy udają, że są bardzo zaskoczeni. Raz, dwa, trzy... Nie spodziewaliście się pewnie takiego obroty spraw, prawda? Przecież ja zaaawsze umiałam zaskoczyć. Żartuję, oczywiście.

Czytałam sobie dzisiaj notki, które dodałam zaraz po odwieszeniu bloga. Czyli głównie 15 i 16. To chyba są moje najlepsze rozdziały. Bardzo chwiałabym móc to powiedzieć o finałach, które niedługo zacznę pisać, ale niestety... tam Ginevra jest już zupełnie inną osobą i niestety nie dam rady utrzymać takiej lekkiej narracji.

Mam również pomysł na szablon do ostatniego rozdziału alternatywy. Łiii... już nie mogę się doczekać :P

-----------------------------------------------------------