094 Alternatywa cz. 35: Szanse

Pozbieram się na nowo,
I będę zataczać kręgi
Czekając jak moje serce odpuści,
A plecy zaczną drżeć
W końcu mogło by tak być.

Adele

styczeń/luty 1998

W nocy znów zaczęła przychodzić do mnie Ona. Rudowłosa dziewczyna tak okropnie podobna do mnie. Kiedyś spała. Teraz siadała na łóżku w białej sali i uśmiechała się delikatnie. Nie wyglądała już tak potwornie. Nie była tak blada, a jej suche wargi nabrały naturalnego, jasnoróżowego odcieniu.

- Tak wiele możesz mieć – mówiła. - Tak wiele nie chcesz przyjąć. Dlaczego? Nie rozumiem... po prostu, nie rozumiem. Gdybym ja była na twoim miejscu, stałabym się najszczęśliwszą osobą na świecie.

Zawsze po tych słowach w mojej głowie rozbrzmiewał głośny płacz dziecka. Niemowlę swym krzykiem rozdzierało moje nerwy i sprawiało, że wszystkie myśli zrywały się do katorżniczego biegu. Nie mogłam złapać tchu, dławiłam się powietrzem, które kiedyś zapewniało mi spokój i wyciszenie.

Otworzyłam oczy. Leżałam sama w ciemnym pokoju. Na moim czole pojawiły się krople zimnego potu. Otarłam je wierzchem prawej dłoni. Towarzyszyło mi dziwne uczucie niepokoju. Usiadłam lekko skołowana, co sprawiło, że zakręciło mi się w głowie, a fala mdłości wstrząsnęła moim żołądkiem. Zacisnęłam powieki, jednak mroczki tańczące mi przed oczami nie dały zamierzonego efektu.

Oddychałam głęboko. Jedyne uczucie, jakie mi wtedy towarzyszyło, to dziwna nadzieja, która cichym głosem podpowiadała mi, że jest szansa pozbyć się tej istoty ze swojego łona. To nie powinno być trudne. Kiedyś czytałam w „Proroku” o pewnym handlarzu na Nokturnie. Jedną fiolką eliksiru mógł upozorować bardzo nieszczęśliwy wypadek. Miał na swoim koncie setki ofiar w postaci bezbronnych, nie do końca rozwiniętych organizmów, które choćby bardzo chciały, nie mogły się bronić. Mordercy, bo tak go trzeba nazywać, nigdy nie znaleziono. Pytanie, czy nadal można było go znaleźć w tym podejrzanym zakątku. Obecne czasy nawet jemu nie sprzyjały.

Niepewnie zwlokłam się z łóżka, miarowo uciskając podbrzusze. Chciałam iść do łazienki, zmusić żołądek do długich i bezowocnych wymiotów. Pozbyć się wszystkiego, co miałam w sobie. Jednak wtem usłyszałam głos ojca dobiegający z korytarza. W szparze między drzwiami a drewnianą podłogą dostrzegłam blask świecy i krzątaninę niespokojnych cieni. Wstrzymałam oddech, odgarniając z czoła mokre od potu włosy.

- Tonks, ty nic nie rozumiesz – oświadczył tata, jednak w jego głosie nie wyczułam agresji ani złości. Był spokojny, co z niewiadomych przyczyn jeszcze bardziej mnie wkurzyło.

- Rozumiem, nie jestem tak głupia – odpowiedział mu lekko oburzony kobiecy głos. - Ale postaw się w jej sytuacji. To kobiecie w takim momencie jest trudniej. Poza tym, rozwiałam z nią i... to wszystko chyba ją przerasta. Ucieczka Alecto, wydarzenia z Hogwartu, śmierć Galindy dosłownie na jej oczach, utrata ręki. Remusie, ona jest słaba. Nie możesz się od niej odwrócić.

- I nie mam takiego zamiaru – odpowiedział tak cicho, że ledwo go usłyszałam. - To była pierwsza reakcja, której nie żałuję.

- Wiem, miałeś prawo. Pewnie każdy na twoim miejscu zachowałby się identycznie.

- Wiesz, ja nigdy bym się nie spodziewał, że popełni ten sam błąd co ja siedemnaście lat temu.

- O czym ty mówisz? - spytała z wyczuwalną nutą napięcia.

- O jej matce, o Elisabeth Ginevrze Sempere. I o tym, do czego doszło między nami. Wszyscy mi mówili, abym trzymał się od niej z daleka, a jak ostatni idiota chciałem im pokazać, że mylą się co do tej kobiety. Przyrzekłem sobie, że pokażę im jej prawdziwe oblicze. Niestety, wyszło na ich.

- Ale wtedy nie miałbyś córki – odpowiedziała czule, co wywołało kolejną falę nudności. Opuściłam nisko głowę, pozwalając krwi napłynąć do mózgu. Nie chciałam słuchać dalej, jednak miałam tylko jedną rękę, aby zasłonić uszy.

- Tak, była to osoba, która przez wiele lat jako jedyna nadawała sens mojemu życiu – dodał spokojnie. - Ale spójrz na to inaczej. Pomyśl, ile musiała wycierpieć przy moim boku.

Poczułam, jak po moich policzkach płynęły strumienie gorących łez. Głośny szloch niepostrzeżenie wyrwał się z mojej piersi. Nie było mowy, aby go nie usłyszeli. Po niespełna sekundzie drzwi się uchyliły. Do mojego pokoju bez zaproszenia wtargnęła łuna jasnego światła. Płomień świecy oświetlił zatroskaną twarz mojego ojca. Zaskakujące, że znajdowało się na niej aż tyle zmarszczek, których wcześniej nie dostrzegałam.

Tonks nie przekroczyła progu mojego pokoju. Najwyraźniej niepostrzeżenie oddaliła się do swojej sypialni. Byłam jej dozgonnie wdzięczna, przez moment moją głowę zaprzątnęło pytanie: jak mogłam być dla niej taka niemiła?

W jednej chwili przestałam poznawać samą siebie. Miałam wrażenie, że to, o czym myślałam niespełna kilka minut temu dotyczyło kogoś innego, było snem.

Tata usiadł obok mnie. Objął mnie ramieniem i pogładził czule po włosach. Bez słowa wtuliłam twarz w jego ciepły, lekko już przetarty na łokciach sweter. Pozwoliłam łzom spływać wprost w materiał.

- Dużo płaczesz ostatnio – rzekł spokojnie. - Jak byłaś dzieckiem, ciężko było mi doprowadzić cię do łez. Miałaś swoją teorię, pamiętasz? Że masz chore oczy i niepostrzeżenie straciłaś kanaliki łzowe.

- Pamiętam... to było idiotyczne. Tonks powiedziałby pewnie, że to hormony – odpowiedziałam, powstrzymując głośny szloch. - Tato, odpowiedz mi na jedno pytanie. Kochałeś moją mamę?

Okruchy kurzu wypełzły spod komody i zaczęły bezczelnie przysłuchiwać się naszej rozmowie. Chciałam je przepłoszyć, powiedzieć im, aby dały mi spokój w takiej chwili. Ale wiedziałam, że mnie nie posłuchają. Moje wnętrzności zaczęły pracować głośniej. Słyszałam pompowanie krwi. Była to reakcja obronna mojego organizmu przed nimi.

- Często obwiniałem się, że nie potrafię obdarzyć jej tak ogromną miłością, jaką ona obdarzała mnie. Teraz wiem, że zasługiwała na dużo więcej. Ale jeśli chcesz jasnej odpowiedzi, to tak, kochałem ją. Tylko że nikt nie mógł tego zrozumieć. Jesteś do niej podobna.

- Bo jestem rudą Ślizgonką, która przedwcześnie zaszła w ciążę?

- Nie, Ginny, nie o to mi chodzi. Opowiem ci o tym kiedyś.

- Dlaczego nie teraz? - spytałam, podnosząc głowę. Ojciec wyjął z kieszeni białą chustkę i podał mi, abym mogła otrzeć łzy.

- Bo jest środek nocy. A jutro trzeba wstać. Prześpij się.

Wstał z łóżka i ruszył w kierunku drzwi. Kiedy jego ręka dotknęła klamki, odważyłam się zadać jeszcze jedno pytanie.

- Tato, czy kiedykolwiek żałowałeś, że nie oddałeś mnie jakiejś innej rodzinie?

- Tak, tylko raz, kiedy zraniłem cię po raz pierwszy. Ale szybko zrozumiałem, że, gdyby nie ty, moje życie nie miałoby żadnego sensu.

Przez kolejne tygodnie byłam nie do wytrzymania. Wściekałam się i płakałam prawie jednocześnie. Tonks wyczytała w jakiejś mądrej książce, że im młodsza dziewczyna, tym zachowuje się bardziej nieprzewidywalnie. Najchętniej w ogóle nie wychodziłabym z pokoju. Dla niej wszystko było proste, dla mnie nie. Opowiadała o swoich wspaniałych przeżyciach związanych z początkiem ciąży, chciała mi wmówić, że za jakiś czas uznam, że był to naprawdę wspaniały okres.

Czułam się bardziej samotna niż kiedykolwiek. Wiedziałam, że tata stara się jak może zapewnić mi dobrą atmosferę. Nie czepiał się, nie komentował, ale z coraz większą żałością spoglądał na z każdym dniem powiększający się brzuch. Zresztą, nie tylko on. Nie potrafiłam spojrzeć w lustro. Nie widziałam w nim siebie. Tylko ciężarną dziewczynę bez lewej ręki z bliznami na twarzy.

Wiedziałam, że osobą, która najlepiej by mnie zrozumiała w takiej chwili była Nessi. Przyjaciółka, z którą nie zawsze było idealnie, ale kochałam ją z całego serca. Ona znalazłaby najlepsze rozwiązanie. Zawsze je znajdywała. Szczególnie w momentach, w których miałam wrażenie, że wszystko jest stracone, że nie ma szans na lepsze dni.

Tęskniłam.

W połowie lutego stopniały śniegi. Zaczęła się pora deszczu. Zimne bicze uderzały w szyby i parapety. Potrafiłam całymi dniami siedzieć na krześle i wpatrywać się w okno. Wszystko się zmieniało, a niedługo miało dojść do najgorszego. Serce waliło mi w piersi, nie potrafiłam myśleć o niczym sensownym.

Tonks też byłą niespokojna. Zbliżał się dzień rozwiązania. Mało się ruszała. Całe dnie spędzała w fotelu, ogrzewając ręce przy kominku. Czytała poradniki dla młodych mam i zasypywała mnie opowieściami, czego to się z nich nie dowiedziała. Próbowała mnie przekonać, że macierzyństwo będzie najpiękniejszym okresem jej życia.

A ja myślałam o Eddiem. Nie mogłam znaleźć sposobu, aby powiadomić go o ciąży. A przecież musiał jakiś istnieć. Bałam się wysyłać list, bo sowa może wpaść w ręce Alecto. Gdyby ona się o tym dowiedziała, to właśnie Eddie byłby w największym niebezpieczeństwie.

Czasem wieczorem ćwiczyłam zaklęcie patronusa, jednak samemu ciężko było dojść do zadowalających rezultatów. Bałam się prosić ojca o pomoc. Wiedziałam, jaka będzie jego odpowiedź. Zresztą, wolałam mu w ogóle nie wspominać o Eddiem. Dla dobra ich obydwu.

Nigdy nie wybrałam się na Nokturn. Bałam się. Nie tego, co może mnie tam spotkać, a konsekwencji mojej decyzji. W tamtych dniach zrozumiałam, że chcę urodzić tę istotę. Na razie tylko tyle albo aż tyle. Wierzyłam, że znajdzie się rodzina, która pokocha ją z całego serca. Serca. Którego mi brakowało.

marzec/kwiecień 1998

Przyszła wiosna. Ptaki zaczęły wygłaszać swoje arie, nie zważając na to, czy ktokolwiek ma ochotę ich słuchać. Ja nie miałam. Wkurzały mnie. Nie potrafiłam zebrać myśli. Kłębowisko obrazów zakłócało normalne życie. Tego wszystkiego było zbyt wiele.

Bywały dni, w których nie wstawałam z łóżka, w innych w ogóle nie kładłam się spać. Często też rozmawiałam z ojcem. Zwykle o głupotach. Chciałam po prostu czuć, że jest blisko, że mnie kocha i nigdy mnie nie opuści.

Wszystko zmieniło się piątego kwietnia. W nocy na świat przyszedł mój brat. Ted Remus Lupin wyglądał tak, jak mają w zwyczaju wyglądać noworodki. Malutki, lekko pomarszczony, różowy i taki... bezbronny. Na początku bałam się go dotykać, bałam się, że zrobię mu krzywdę.

Tonks była bardzo szczęśliwa. Całymi dniami opowiadała o tym, jak wychowa go na miłego, dobrego chłopca, który na pewno trafi do Hufflepuffu. Tata zresztą popierał jej zdanie. Nie wiem, czy myślał tak samo, czy nie chciał robić jej przykrości. Kto wie, o czym marzył w głębi serca. Może chciał mieć małego Gryfona skoro ja go zawiodłam?

Kiedy Teddy się urodził, jego liche włoski były czarne. Jednak po jakimś czasie zaczęły nabierać zupełnie innych kolorów. Chłopiec w przeciągu kilku dni zaliczył już całą tęczę. Jednak po dwóch tygodniach przestał się zmieniać. Pozostał rudy, a na jego nosie widniały piegi. Dora nie mogła opanować radości, że jej syn odziedziczył po niej tak rzadki dar.

- Spójrz, chce wyglądać jak ty – zwróciła się pewnego dnia do mnie. - Czy to nie słodkie?

- Tak, bardzo miłe... - szepnęłam. - Wolałabym jednak, aby upodabniał się do taty.

- Och, Ginny, nie przesadzaj. Wyglądacie jak...

- Jak prawdziwe rodzeństwo? - dokończyłam za nią.

- Przecież jesteście prawdziwym rodzeństwem! - oburzyła się Tonks, a Teddy, aby przyznać jej rację, wydał z siebie ciche chrząknięcie.

- Tylko że ja jestem ruda po mamie – oświadczyłam, po czym wyszłam z pokoju.

Nasz spokojny, poukładany jak na tamte czasy świat przewrócił się do góry nogami. Tata był zachwycony swoim synem. Poświęcał mu całe dni, aby Tonks mogła odpocząć po tych dziewięciu miesiącach. Tak często obserwowałam ich z daleka. Całą trójkę. Ludzi, którzy bez problemu mogli stworzyć wspaniała rodzinę. Byłam ich cieniem, kulą u nogi, problemem, którego należało się wstydzić.

Siedzieli na kanapie. Ja zajmowałam fotel, w którym kiedyś przesiadywał tata. Wtulona w ciepły materiał nasłuchiwałam odgłosów, dobiegających z mojego brzucha. Ciche bulgotanie zagłuszała ich radość i radosne gaworzenie Teda.

Gdybym miała obydwie ręce, to złożyłabym je do modlitwy i błagałabym o inne życie, o jeszcze jedną szansę...

Nagle w całym pokoju dało się słyszeć płacz. Głośny szloch potężnie zranionej istoty. Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że jęk wydobywa się z mojego ciała i jest słyszalny tylko przeze mnie? Wszystko inne zamilkło.

Nawet nie wiem, kiedy ciepłe ręce chwyciły mocno moją twarz. Niewielka siła zmusiła mnie do podniesienia głowy. Jak przez mgłę widziałam zatroskane i przeraźliwie smutne spojrzenie miodowych oczu. Gorące łzy paliły piegowate policzki, szyję, dekolt i zaokrąglony brzuch.

- Nie zostawiaj mnie samej – jęknęłam, wtulając twarz w jego ciepły sweter. - Obiecaj mi, że nigdy nie zostawisz mnie samej...

Delikatnie kołysał mnie w ramionach, jakbym znów była małą dziewczynką. Szeptał czule, jak bardzo mnie kocha. Wierzyłam mu.

Czy pamiętasz, Ginny, jak miałaś niespełna siedem lat? Bałaś się spać sama w pokoju. Niektórzy ci mówili, że każde dziecko boi się ciemności. Ale ty nie byłaś jak każde dziecko. Ty nie bałaś się ciemności. Ciemność była bezpieczniejsza. Noce, w których Bogini Łowów wschodziła na granatowy nieboskłon były jaśniejsze, czystsze. Wtedy byłaś sama. Nie miałaś wyjścia...

Wszystko wraca.

Zawsze będzie wracać.

Taki już jest Twój los.

Kręcić się w kółko tylko w jednym życiu.

~*~

Mam ogromną nadzieję, że czcionka jest czytelna gdyż zainstalowałam w niej pewien myk. Ogólnie podoba mi się ten szablon. Skromny. No i znów niebieski. Coś mnie ciągnie do tych kolorów ostatnio.

Niedługo urodziny bloga. Drugie. Co powiecie na mały bonus z tej okazji?

I coś jeszcze chciałam... a, tak! Nie będzie mnie od środy do niedzieli gdyż wyjeżdżam na wakacje numer dwa. Tym razem góry i Szklarska Poręba. Ciekawe co tam wpadnie mi do głowy. Może jakieś mroczne motywy w leśnych sceneriach? Zobaczymy.

---------------------------------------------------------------