095 Alternatywa cz. 36: Potterwarta

I za każdym razem, gdy próbuję
latać to spadam
Bez moich skrzydeł
Czuję się taka mała

Britney Spears

Promienie słońca oświetliły moją twarz. Gorące witki ukuły moje powieki, zmuszając mnie do ich otwarcia. Leniwie spojrzałam na niezasłonięte kotarą okno. W sumie rzadko używałam zasłon. Pogoda w Anglii nieczęsto robiła takie numery jak dzisiaj. Przeklęłam pod nosem.

Chciałam przewrócić się na drugi bok i zdrzemnąć jeszcze chwilę, jednak nie potrafiłam znaleźć sobie wygodnej pozycji. Istota w moim brzuchu urosła już na tyle, aby precyzyjnie, cal po calu, uprzykrzać mi życie. W każdej chwili mogłam zapytać Tonks, jak ona sobie z tym radziła, ale prócz krótkiej rady dostałabym cały wywód na temat istoty macierzyństwa i radości, jaką daje dziecko.

Zwlokłam się z łóżka i owinęłam szlafrokiem. Wszystkie ciążowe rzeczy dostałam od Tonks. Nie mieliśmy zbyt wiele pieniędzy, więc wydawanie tych resztek na jednorazowe głupoty było po prostu bez sensu. Ubrania nie leżały idealnie, przez co najchętniej w ogóle całymi dniami chodziłabym w piżamie. Zresztą, dla kogo miałam się stroić? Przeczesałam kilka razy włosy i wyszłam z pokoju.

Na schodach usłyszałam krzątaninę dobiegającą z kuchni. Już chciałam zawrócić, jednak po ciężkich krokach poznałam, że to tylko tata. Wstrzymałam oddech i weszłam do niewielkiego pomieszczenia, które kiedyś było sercem naszego domu. Nie było tam zbyt jasno, zresztą, czego można było się spodziewać po domu znajdującym się na leśnej polanie? Ściany wyłożone były jasnozieloną boazerią a podłoga i blaty kredensów ciemnym granitem. Przy oknie, obok białej jak śnieg firanki, piętrzyły się pachnące, suszone zioła. Uśmiechnęłam się pod nosem. Dom. Niezbyt idealny, ale mój, mój dom.

- Hej – przywitałam tatę siedzącego na drewnianym taborecie.

Podskoczył wystraszony. Nie spodziewał się mnie. Na blacie miał uszykowane śniadanie tylko dla siebie i kubek z gorącą, parującą herbatą. Z torebki. Nigdy nie piliśmy sypanej. Taka była zasada, taki był rytuał. Nie chciał być zauważony, planował wymknąć się po cichu.

- Gdzie się wybierasz? - spytałam, kiedy nadal przeżuwał kęs wczorajszego chleba.

- Już nie śpisz?

- Jak widać... Wczoraj wcześnie się położyłam. To pewnie dlatego. Ale możesz nie zmieniać tematu? Dokąd idziesz? Jakieś pilne wezwanie?

- Nie. Nic z tych rzeczy – odpowiedział. - Chodzi o audycję Potterwarty. Lee Jordan prosił, abym był wcześniej – westchnął, mieszając srebrną łyżeczką gorący płyn.

- Ach... rozumiem. Tato?

- Tak? - Podniósł wzrok ze swojego posiłku i spojrzał mi prosto w oczy.

- Mogę iść tam z tobą?

Zapadła chwila ciszy. Mężczyzna wyjął z kieszeni swój złoty zegarek na długim łańcuszku. Spojrzał na tarczę i wskazówki. Zmarszczył brwi, jakby chciał szybko coś przeliczyć. Znałam odpowiedź, która miała paść za kilka chwil. Wstrzymałam oddech.

- Masz piętnaście minut, aby się ogarnąć - rzekł. - Ja w tym czasie zrobię ci śniadanie.

- Dziękuję ci – odpowiedziałam, całując go w szorstki policzek. Była to tylko sekunda. Krótka chwila czułości, w trakcie której poczułam dziwne ukłucie w okolicy serca. Przytuliłam go mocno. Pogładził delikatnie moje włosy.

Kochałam go. Był najważniejszym mężczyzną w moim życiu.

Po kilku chwilach wyprostowałam się, odwróciłam na pięcie i szybkim krokiem wyszłam z kuchni. Zostawiłam go bez słowa.

- Piętnaście minut, nie więcej. - Usłyszałam, kiedy byłam na schodach. - I nie hałasuj tak, bo obudzisz Teda.

Nie wiem, co mi odwaliło, że postanowiłam wyjść do ludzi. Chciałam dezerterować do ostatniej chwili, jednak tata wziął sprawy w swoje ręce. Nie było mowy o powrocie do domu. Moja nagła potrzeba towarzystwa przeraziła mnie nie na żarty... On się śmiał. Żartował głupio, że znów zaczęłam przypominać człowieka. Jednak mnie opuścił dobry humor.

Potterwarta była jedyną stacją radiową, która nadawała prawdziwe wiadomości. Wszystkie inne były na usługach Sami–Wiecie–Kogo i mówiły tylko to, co chciało ministerstwo. Nie miała jednego źródła. Osoby, które uczestniczyły w tym przedsięwzięciu musiały się stale ukrywać i zachować wszelkie środki ostrożności.

Tym razem ojciec zabrał mnie na mugolskie ogródki działkowe. Była wczesna godzina. Chłód wstrząsnął moim ciałem. Owinęłam się szczelniej płaszczem. Przez całą drogę nie dostrzegłam ani jednej żywej duszy. Zresztą, co się dziwić, skoro był środek tygodnia. Nie pytałam o nic, kiedy szliśmy wąskimi, piaszczystymi alejkami aż do furtki z numerem sto dziewiętnaście.

Pchnął niewielkie drzwiczki i wpuścił mnie przodem.

Posesja nie była zapuszczona, co pewnie miało służyć na jej korzyść. Rabatki były wypielone, a przy ścieżce piętrzyły się pierwsze, kolorowe, wiosenne kwiaty. Idealne środki ostrożności. Gdybym ja była śmierciożercą, to pewnie przeszukiwałabym zapuszczone okolice, a nie tak zadbane.

- Czy Lee nie może wybierać ciekawszych miejsc? - spytałam, z trudem omijając kałużę po deszczach z poprzedniego tygodnia. Moje stopy zapadały się w głębokim błocie. Przebrnięcie przez grzęzawisko wydawało się niemożliwe dla moich trampek. Przy każdym uniesieniu nogi słyszałam głośne plask. Czułam, że skarpetki mam już zupełnie przemoczone.

- Trzeba było założyć kalosze– stwierdził tata.

- Trzeba było mi to powiedzieć, jak byliśmy jeszcze w domu – szepnęłam, a w moim głosie dało się wyczuć nutkę ironii.

Ku mojemu zaskoczeniu minęliśmy altanę i stanęliśmy przed niewielką skrytką na narzędzia. Mogła mieć zaledwie cztery metry kwadratowe powierzchni, nie więcej. Ściany pomalowane były na seledynowo. Tynk zaczął już się kruszyć w niektórych miejscach. No tak, przesadna idealność też mogłaby być podejrzana. Nie było okna, nawet małego. Tylko drewniane drzwi.

- Mam klaustrofobię – szepnęłam, jednak tata wydawał się nie zwrócić uwagi na moje słowa. Wyciągnął różdżkę, machnął nią nieznacznie i otworzył drzwi, wpuszczając mnie przodem.

Z duszą na ramieniu przekroczyłam próg. Kiedy drzwi się za nami zamknęły, zapaliło się światło, a ja ujrzałam pomieszczenie średniej wielkości z surowymi ścianami i długim stołem, na którym znajdowała się prowizoryczna antena.

Były tam też dwie osoby. Ciemnoskóry chłopak – Lee Jordan i Kingsley, którego nie miałam okazji spotkać od dłuższego czasu. Wyszczerzyłam zęby w szerokim uśmiechu. Nie myślałam, że jego widok kiedykolwiek tak mnie ucieszy.

- A wy co tak po ciemku siedzicie? - zapytał tata, podchodząc do przyjaciół i witając się z nimi uściskiem ręki.

- Szczerze, chcieliśmy cię nastraszyć – odpowiedział Lee, uśmiechając się szeroko. - Ale widzieliśmy, że nie jesteś sam. Nie chcieliśmy robić zamieszania. To znaczy, ja chciałem, ale Kingsley nie był zachwycony tym pomysłem. Nie ma facet poczucia humoru... Ale mniejsza o to. Przyda się w takim razie jeszcze jedno miejsce.

Chłopak machnął różdżką i wyczarował mi krzesło obite czerwonym pluszem. Kiwnęłam głową w podziękowaniu i zajęłam miejsce obok Kingsleya.

- Jak się czujesz? - zapytał mężczyzna, kiedy tata i Lee zajęci byli dyskusją na temat dzisiejszej audycji.

- Jakoś sobie radzę – odpowiedziałam cicho. - Nie mam wyjścia.

- A! Jeszcze jedna sprawa, zanim zaczniemy – oświadczył Jordan, patrząc w moim kierunku. - Mam nadzieję, że wiesz, że nie używamy tutaj swoich prawdziwych imion, tylko posługujemy się przezwiskami. Więc jak mam na ciebie mówić?

- Nie wiem... wymyśl coś kreatywnego – rzekłam, wzruszając ramionami. - Tylko mnie nie obrażaj. I nie Jednoręki Bandyta.

- Nawet o tym nie pomyślałem – powiedział oburzony, a w jego głosie nie wyczułam kłamstwa. - O obślizgłych płazach też nie.

- Jeśli miałeś na myśli węże z godła mojego domu, to te zwierzątka należą do gadów, a nie płazów. Choć, jak widzę, swoją osobą potwierdzasz głupotę Gryfonów.

Kingsley powstrzymywał śmiech, natomiast tata zrobił się lekko czerwony na twarzy. Najwyraźniej moja ostatnia wzmianka go zawstydziła.

- Przestańcie się już kłócić – upomniał nas Kingsley. - Mamy już opóźnienie.

Lee z obrażoną miną wcisnął jeden z przełączników i stuknął różdżką w odbiornik. Usłyszałam serię cichych trzaśnięć, aż w końcu nastała cisza.

- Witam wszystkich słuchaczy Potterwarty – odezwał się Jordan. - Z tej strony dobrze wam znany Potok. Mam nadzieję, że wszyscy mają już nastrojone odbiorniki. Z radością informuję również, że mamy dzisiaj aż trzech specjalnych gości. Tak, tak, sam jestem zdziwiony.

Spojrzałam na niego krytycznym wzrokiem, a on uśmiechnął się szeroko. Miał coś jeszcze w zanadrzu.

- Pragnę powitać dobrze znanych wszystkim Remulusa i Króla. A prócz tego po raz pierwszy gościmy szacowną damę – Dziką Lisicę.

Ostatkiem cierpliwości powstrzymałam moją rękę przed zadaniem ciosu. Kingsley głośno przełknął ślinę, a ojciec opuścił wzrok.

- Ale najpierw przedstawię kilka smutnych informacji – kontynuował. - Tymczasem w Londynie znaleziono ciała czterech mugoli. Źródła mugolskie uważają, że ich śmierć była skutkiem zaczadzenia. Jednak członkowie Zakonu Feniksa poinformowali mnie, że była to sprawka śmierciożerców. Drodzy słuchacze, proszę, abyśmy teraz uczcili minutą ciszy wszystkich zamordowanych.

Milczenia ogarnęło całe pomieszczenia. Nie mogłam się skupić na poległych. Moich uszu dobiegł dźwięk kropel deszczu uderzających o dach. A poranek zapowiadał naprawdę pięknie...

- Dziękuję. – Głos Lee Jordana wyrwał mnie z zamyślenia. – A teraz proszę, aby głos zabrał Romulus. Powiedz nam, czy mamy jakieś wieści o Harrym Potterze?

- Dzięki, Potok – odezwał się tata. – Niestety, nie mamy od niego żadnych wieści, jednak jestem pewien, że jego śmierć byłaby rozgłośni przez śmierciożerców. Harry pozostaje symbolem wszystkiego, o co walczymy: triumfu dobra nad złem, potęgi niewinności, wytrwania w oporze i siły ogromnej miłości. Trzeba w niego wierzyć. Najważniejsze, aby zawsze mieć nadzieję.

- Lub być przy nadziei – przerwał mu Jordan.

Spojrzałam na niego groźnie. Nie powstrzymałam nogi, która sama wymierzyła mu cios pod stołem.

* * *

Kiedy pisałam początek zrobiło mi się jakoś tak strasznie smutno. W górach było fajnie. Naprawdę fajnie. Dzięki temu wiem już jak zakończę alternatywę. W jakiej scenerii i okolicznościach. Wiem też kto, co powie. Wiem kto umrze a kto zostanie zamordowany. Fajnie, nie?

--------------------------------------------------------------