097 Alternatywa cz. 38: Gość

Nikt nie powiedział, że to było łatwe
To taka szkoda dla nas, by się rozdzielić
Nikt nie powiedział, że to łatwe
Nikt nigdy nie powiedział, że to może być tak trudne
Powracam do początku...

Coldplay

maj/czerwiec 1998

Czułam się jak niechciane zwierzę. Wygnana z jednego miejsca, zapędzona do kolejnego. Mój pokój mnie uspakajał. Tutaj było obco. Większa przestrzeń, obcy zapach, jaśniejsze wnętrze. Tutaj było zimno. Przeraźliwy chłód ogarniał moje ciało. Trzęsłam się...

Pustka...

Około 200 pasażerów, 10 członków załogi zginęło, zaledwie trzy osoby ciężko ranne. To bilans katastrofy kolejowej, która miała miejsce na trasie Londyn – Glasgow. Pociąg wykoleił się w godzinach porannych dnia 3 maja 1998 roku. Z analizy wynika, że zaraz po przewróceniu wszystkie wagony stanęły w płomieniach, uniemożliwiając ewakuację. Katastrofa wstrząsnęła całą Anglią. Jeszcze nigdy nie przeżyliśmy czegoś podobnego – powiedział premier mugoli. Ogłosił on również tygodniową żałobę narodową i zapowiedział, że winni temu zdarzeniu zostaną surowo ukarani.

Łzy nie dają mi ukojenia. Ból nie pomaga zapomnieć. Nie chcę krzyczeć, nie chcę wydawać żadnych dźwięków, chcę udawać, że nie istnieję, że nigdy nie istniałam, że nigdy się nie urodziłam. Czekam... czekam i łudzę się, że to wszystko jest snem, przeraźliwym koszmarem, który rozgościł się pod moją poduszką już na dobre.

Twarze nie chcą do mnie przyjść. Nawet w nocy jestem sama. Nie umiem sobie ich wszystkich przypomnieć. Są daleko, są za nieprzeniknioną, gęstą mgłą, są niedostępni dla moich oczu, nieuchwytni dla mojej ręki.

Nie jem, nie piję, katuję swoje ciało. I jego... Każę mu cierpieć razem ze mną. Choć jest niewinny, nie zrobił nic, aby zasłużyć na takie traktowanie.

Kingsley przychodził do zamieszkanego przeze mnie pokoju kilka razy dziennie. Potrafił siedzieć godzinami. Nie mówił nic. Ja też milczałam. Od samego początku, cały maj. Chciałam umrzeć, a on jak na złość poił mnie eliksirami wzmacniającymi. Jednak nawet jego cierpliwość miała chwilami swoje granice.

- Nie jesteś sama na świecie – mówił podniesionym głosem. - Weź się w końcu w garść!

Milczałam. Wyszedł. Wrócił po godzinie.

- Przepraszam – powiedział cicho i spokojnie.

Czarne chmury zawisły nad Anglią. Wczoraj, 1 czerwca 1998 roku, miała miejsce katastrofa lotnicza. Samolot linii Oceanic lot nr 119 pokonywał trasę z Warszawy do Nowego Jorku. Tuż nad Londynem kapitan stracił panowanie nad maszyną. Z zapisków wynika, że oba silniki przestały działać w tym samym czasie. Nie było mowy o awaryjnym lądowaniu. Samolot spadł w samo centrum miasta. Zginęło około 300 pasażerów, 20 członków załogi i 120 mieszkańców miasta. Cały świat jest wstrząśnięty.

Czas się nie zatrzymał. Dziwne, prawda? Ja stałam, nie ruszyłam się nawet o krok, a on pędził jak dawniej. Jakby nic się nie stało, jakby ci wszyscy ludzie umierali bez powodu, nie zostawiając na świecie nikogo, kto za nimi tęskni, płacze i zadaje sobie codziennie, bez końca pytanie: dlaczego?

Nie miałam siły się ruszać, ochoty, aby wstać. Jednak Kingsley nie był aż tak łaskawy. Usadowił mnie na dużym fotelu w pobliżu otwartego okna. Miałam się przewietrzyć dla... zdrowia.

Fotel... mebel, który bardziej mnie denerwował niż uspokajał. Poczułam mocne kopnięcie w okolicach pępka. Wspomnienie przyszło nagle...

Mogliśmy być, tam gdzie jeszcze nie był nikt
Nie dbać o czas, mieć wszystko lub nie mieć nic
Teraz ten świat skończyć mógłby się dziś
Bo to co jest w nas, nie przytrafi się już nigdy mi *

Połowa grudnia... Nie zdążył spaść nawet gram śniegu. Tylko deszcz, deszcz, deszcz. Zimne krople opadające po szybach. Po szybach, tylko po szybach. My nie mogliśmy wyjść na błonia, gdyż było to zbyt niebezpieczne. A ja już miałam dość. Dość tego ciągłego: to niebezpieczne. A co było bezpieczne? Czułam się intruzem we własnych czasach.

Siedziałam w Pokoju Życzeń i, nadgryzając wargę, ćwiczyłam proste zaklęcia, przydające się w domu. Po co? Dobre pytanie. Jakaś część mnie próbowała chwycić się resztek samodzielności. Kto by pomyślał, że podniesienie czajnika i nalanie herbaty do kubka bez upadku małej przykrywki jest tak trudne nawet w momencie, kiedy używam różdżki.

- Co robisz? - Usłyszałam po chwili dziewczęcy głos po prawej stronie. Obok mnie stanęła Demelza Robins, Gryfonka, której nie darzyłam nawet gramem sympatii. Przeczesała dłonią swoje krótkie, ciemne włosy i wlepiła we mnie zaciekawiony wzrok.

- A na co ci to wygląda? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie. - Nalewam sobie herbaty. Chcesz też?

- Nie dziękuję, postoję – rzekła niesympatycznie. - Chciałam z tobą pogadać.

- To mów.

- Wszyscy już o tym rozprawiają, dziwne, że do ciebie jeszcze to nie dotarło. W zasadzie zgłosiłam się na ochotnika i z wielką radością ci to wszystko wygarnę.

Odstawiłam czajnik na blat stolika turystycznego i, nie odkładając różdżki, spojrzałam prosto w oczy Demelzy. Dostrzegłam w nich iskry chorej dominacji.

- Ludzie twierdzą, że powinnaś zwinąć manatki i wynieść się stąd – rzekła, a na jej twarzy zagościł delikatny uśmiech.

- Słucham?

- Spędzasz dużo czasu z człowiekiem Snape'a. Nie chcemy, aby się okazało, że nie jesteśmy tutaj bezpieczni. W każdej chwili mogą tutaj przyjść.

- Oszalałaś?! - krzyknąłem stanowczo zbyt głośno, co zwróciło uwagę osób siedzących w Pokoju Życzeń. Odwrócili głowy i gapili się na nas bez skrupułów. Zero dyskrecji... - Nigdy bym was nie zdradziła.

- A jak nam to udowodnisz?

Pytanie zawisło w powietrzu.

- Nikt nie wie, jak zginęła Galinda – drążyła Demelza. - Może Alecto wcale nie chce cię dopaść, może to tylko taka gra, współpracujecie razem?

Oddychałam tak głośno, że przestawałam słyszeć jej słowa. Krew w moich żyłach zaczęła się gotować. Obca siła panowała nad moim ciałem, ja sama nie byłam w stanie. Szok, wściekłość...

- I pewnie odcięłam sobie rękę, aby wyglądało naturalnie?! - krzyknął mój głos, podtykając jej kikut pod sam nos. Przez jej twarz przebiegł cień obrzydzenia.

- Może Galinda się broniła – kontynuowała. - Może to była ostatni rzecz, jaką zdążyła zrobić zanim ją... zabiłaś.

Obca siła uniosła moją prawą, zaciśniętą w pięść, dłoń. Uderzyłam. Raz, drugi, trzeci... łzy wypłynęły spod moich powiek. Wrzasnęłam jak zranione zwierzę. Obdarte kostki przynosiły mi ukojenie. Dźwięk pękających kości.

Jednak Demelza nie pozostała mi dłużna. Nawet nie wiem, kiedy zepchnęła mnie z hamaka i teraz ona leżała na mnie. Jej krew kapała na moją twarz. Jedna kropla wpadła do moich rozchylonych ust. Poczułam nieprzyjemny, metaliczny zapach.

Jak przez mgłę widziałam jej rękę. Nie zamknęłam oczu. Była kilka cali od mojej twarzy i nagle trach. Obca siła nas rozdzieliła. Dwóch chłopaków, których imion nie potrafię sobie przypomnieć, wkroczyło do akcji. Jeden trzymał Demelzę, drugi mnie. Choć robił to wyjątkowo niezręcznie, jakby brzydził się dotknąć mojej lewej ręki. Dzięki temu wyrwałam się mu bez problemu.

Popatrzyłam na Demelzę tylko przez chwilę, po czym splunęłam pod nogi jej własną krwią. Nie myśląc zbyt wiele, odwróciłam się na pięcie i wybiegłam z Pokoju Życzeń.

Moje nogi same poniosły mnie w stronę zachodniego skrzydła. Po kilku minutach odnalazłam znajome, drewniane drzwi. Zapukałam. Mosiężna, ozdobna klamka przekręciła się z cichym brzdękiem. W progu stał Eddie.

- Czemu ty ciągle wybierasz tak późne pory? - zapytał na przywitanie. Po chwili jednak jego mina spoważniała. Jego palce otarły krew z mojego policzka.

- To nie moja – rzekłam szybko. - To Demelzy.

Bez słowa wpuścił mnie do środka. Przeszłam przez niewielki, pusty hol, minęłam drzwi od łazienki i wkroczyłam do jego prywatnej sypialni. Usiadłam na starym, połatanym fotelu, niepasującym do ogólnego wystroju. Mężczyzna uklęknął obok mnie i ujął moją prawą dłoń. Nic nie mówiąc, wyjął białą chustkę i otarł krew z pozdzieranych knykci. Wzdrygnęłam się.

- Dlaczego ją uderzyłaś? - zapytał, przeszywając mnie wzrokiem.

Zacisnęłam powieki, a spod rzęs wypłynęły strumienie gorących kropel. Zachłysnęłam się własnymi łzami.

- No już, nie płacz. - Usłyszałam jego kojący głos.

Jednym ruchem podniósł moje ciało. Sam usiadł w fotelu, a mnie usadowił na swoich kolanach. Objął mnie mocno i kołysał jak małą, bezbronną dziewczynkę.

- Ona obwinia mnie za śmierć Galindy... - wyszeptałam.

- Co? Może źle ją zrozumiałaś?

- Doskonale ją zrozumiałam! Powiedziała, że współpracuję razem z Alecto...

- Ta dziewczyna nie ma za knuta rozumu – odpowiedział cicho, przytulając mnie mocniej. - Ale już wszystko jest dobrze...

- Nie chcę tam wracać – jęknęłam.

- Dobrze, nie każę ci. Możesz zostać ze mną.

Spojrzałam mu prosto w oczy. Dziwny, znajomy obraz...

- Eddie... - Nasz usta dzieliło dosłownie kilka cali. - Pocałuj mnie...

Mężczyzna nie ociągał się długo. Wyjął różdżkę i zgasił większość świeczek. Komnatę spowił mrok. Z łatwością uniósł moje ciało i położył na łóżku. Pod opuszkami czułam delikatny atłas.

- Ja nie wiem, czy…

Jednak nie dane było mi dokończyć. Nasze usta spotkały się w długim i namiętnym pocałunku. Spijał z warg słony posmak moich łez...

Różne dwie historie, tak jak Ty i ja
nie wie nikt jak to się mogło stać.
chyba już za późno,
będzie co ma być
czy się boisz tak jak teraz ja? **

Jakiś natrętny wróbel sprowadził mnie do rzeczywistości. Najchętniej bym go wypatroszyła. Wspomnienie tamtych chwil zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Twarz Eddiego znów pokrył kurz. Nie pamiętałam...

Niespodziewanie drzwi się otworzyły. Spłoszony ptak odleciał. Też chciałam odlecieć... Do pomieszczenia wkroczył Kingsley. Bez ostrzeżenia odwrócił fotel tak, abym mogła obserwować wnętrze pokoju, a nie tylko widok za oknem.

- Masz gościa – rzekł.

- Masz gościa – powtórzył, jakby myślał, że go nie słuchałam. - To Molly Weasley – kontynuował, a ja na dźwięk tego nazwiska uniosłam głowę i popatrzyłam na niego. - Chciała do ciebie przyjść, uznałem, że to dobry pomysł. Tylko proszę, bądź... taktowna. W czasie walki zginęło dwóch jej synów.

- Kto? - zapytał niespodziewanie mój głos. Zabrzmiał zupełnie obco.

- Fred i Ron – odpowiedział cicho, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju, zostawiając uchylone drzwi.

Te słowa uderzyły we mnie niespodziewanie niczym piorun. Były takie chwile, kiedy wydawało mi się, że głębiej spaść nie mogę, że już nic nie jest w stanie mnie ruszyć, że jestem wyprana z emocji, a moje życie jest tylko bezsensownym istnieniem. Myliłam się. Te słowa sprawiły, że znów stałam w otchłani ciemności, a świat zaczynał malować się w czerwonych barwach. To wszystko nie było koszmarem...

Drzwi się uchyliły. Do pomieszczenia weszła niska kobieta. Minęło trochę czasu od naszego ostatniego spotkania. Widać było, że mocno schudła. Miała zapadnięte policzki i wyraźne zmarszczki wokół oczu i ust. Włosy, dawniej kasztanowe, teraz spowijały liczne, srebrne nitki. Jej twarz wyrażała ogromny smutek i żal. Molly Weasley przeszła w swoim życiu stanowczo zbyt wiele.

- Dzień dobry – rzekła bardzo cicho. - Mogę wejść?

I w jednej chwili nie potrafiłam już nad sobą panować. Głośny szloch wyrwał się z mojej piersi, a po bladych policzkach popłynęły strumienie gorących łez.

- Nie płacz. - Usłyszałam spokojny głos.

Kobieta podeszła do mnie i usiadła obok mnie na łóżku. Nawet nie wiem, kiedy znalazłam się w jej objęciach. Łkałam jak małe dziecko. Przycisnęłam swoją twarz do jej piersi tak, że mogłam usłyszeć bicie jej serca. Gładziła moje włosy...

Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to uczucie nie jest mi zupełnie obce.

- Już dobrze. - Słyszałam jak przez mgłę. - Wszystko będzie dobrze...

I przez jedną krótką chwilę, dosłownie przez momencik, uwierzyłam, że może mieć rację.

- Jesteś taka podobna do Galindy – rzekła po chwili pani Weasley. - Nie mam na myśli tylko wyglądu zewnętrznego... Urodziłyście się tego samego dnia, a w zasadzie tej samej nocy. Pamiętam dokładnie. Noc spadających gwiazd...

- Czy to zobowiązywało nas do spełniania życzeń? - zapytałam przez łzy.

Przez twarz kobiety przeszedł delikatny cień uśmiechu. Wyjęła z kieszeni białą, wykrochmaloną chustkę z ręcznie wyszywanym haftem i otarła mi łzy. Jej gest różnił się od tego, który wykonywał tata, kiedy płakałam w dzieciństwie. Był pewniejszy.

- Same w sobie byłyście jak spełnione marzenie – odpowiedziała, patrząc mi prosto w oczy. - Robiłyście to nieświadomie.

- Ja... chciałam pani coś jeszcze powiedzieć. Chodzi o Galindę.

Kobieta w jednej chwili wyprostowała się jak struna i napięła wszystkie mięśnie, gotowa, aby w razie czego uciec z mojego pokoju jak najdalej. Nie byłam do końca pewna, czy dobrze robię, nie wiedziałam, kogo tak naprawdę powinnam słuchać. Głosu własnego rozsądku czy Eddiego? Nie wolno kłamać, ale wolno nie mówić nic...

- Byłam przy niej, kiedy umierała – wydusiłam z siebie. - Chciałam jej pomóc i...

Kolejna fala łez przerwała moją wypowiedź. Nie mogłam złapać tchu.

- To już nieważne. - Usłyszałam tylko. - To przeszłość, która niczego nie zmieni. Nie zwróci jej życia. Ginny, razem z Arturem wiemy, że ona nie umarła przez swoją chorobę. W Hogwarcie działy się złe rzeczy, a ty jesteś tego przykładem.

Zapadła chwila milczenia przerywana moim cichym łkaniem. W pewnym momencie poczułam delikatne kopniecie, a potem kolejne i kolejne. Zmarszczyłam czoło, przeklinając pod nosem. Nie uszło to uwadze pani Weasley.

- Nie daje ci spokoju? - spytała.

W odpowiedzi pokiwałam tylko głową, próbując wyczuć dłonią delikatnego miejsca. Byłam świadoma tego, jak się porusza, jednak każdy próby wyobrażenia sobie tej istoty kończyły się falą mdłości.

- Powinnaś coś zjeść – oświadczyła kobieta po chwili. - Przyniosłam ci domowy posiłek.

- Nie chcę...

- Ty nie musisz chcieć. Ale on chyba jest głodny – dodała, wskazując mój brzuch.

Nie miałam siły się sprzeczać. Zresztą nielwie by to dało. Miałam do czynienia z kobietą, która przeszła ciążę sześć razy. Ten stan towarzyszył jej przez pięćdziesiąt cztery miesiące życia co daje blisko cztery i pół roku jej życia.

~*~

Jednak zdecydowałam się na trzy posty alternatywy mniej więcej tej długości każdy. Może być? Musi... Jak pisałam tę notkę byłam z niej zadowolona. Nadal jestem choć do ulubionych nie należy.

Zmienili mi plan na uczelni i nie mam już laborek z chemii po nocach... szkoda.

Pozdrawiam serdecznie, Ściskam i całuję.

* - A. Dąbrowska – Czekam

** - A. Dąbrowska – Nie mogę cię zapomnieć

---------------------------------------------------------------