Druga rocznica - BONUS - dzieciństwo

Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem. Tracą zdrowie, by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze, by odzyskać zdrowie. Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości. Żyją, jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.

Paulo Coelho

Georgia, pogrubiona – narrator, dorosła Ginny z rzeczywistości

Georgia, prosta – wspomnienia dzieciństwa z rzeczywistości

Georgia, pochylona – wspomnienia dzieciństwa z alternatywy

Bycie dzieckiem ma niezliczoną ilość zalet i, prawdę mówiąc, bardzo niewiele wad, które z biegiem czasu również zamieniają się w pozytywne cechy. I właśnie dlatego jest to najpiękniejszy okres naszego życia. Ja miałam jeszcze więcej szczęścia, pozwolono mi go przeżyć dwa razy. Za każdym razem inaczej...

Mała, rudowłosa dziewczynka spacerowała wraz z tatą po niewielkiej, mugolskiej wiosce. Remus Lupin starał się zabierać ją tam jak najczęściej, aby miała jakikolwiek kontakt z ludźmi. Mieszkali jakieś półtora kilometra dalej, na leśnej polanie.

Ginny miała siedem lat, jednak według mężczyzny była dużo dojrzalsza niż wskazywałby na to wiek. Wychowywał ją sam. Do pewnego czasu pomagał mu jeszcze ojciec, ale zmarł kilka miesięcy temu i musieli radzić sobie sami.

Dziewczynka rzadko narzekała i marudziła. Zazwyczaj biegała z uśmiechem przyklejonym do twarzy, nie zwracając uwagi na siniaki, zadrapania i kolejne dziury w ubraniach. Była uosobieniem radości, niepasującym do całego zła, które ją otaczało.

Remus obserwował, jak najważniejsza osoba w jego życiu odkleja nos od wystawy w niewielkiej cukierni i podbiegła do niego, chwytając za rękę. Zawsze tak robiła, gdyby to on złapał ją, to najpewniej by zaprotestowała, stwierdzając, że jest dużą dziewczynką.

- Tatusiu, dlaczego ja nie mam długich, jasnych warkoczyków jak inne dziewczynki? - spytała, a jej twarz zrobiła się tak poważna, że Remus nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

- Bo masz za krótkie włosy, kochanie – odpowiedział.

Ginny nadymała buzię. W rzeczy samej, jej włosy miały niespełna kilka centymetrów długości z jednej, prostej przyczyny: tak było wygodniej. Mężczyźni nie byli najlepszymi twórcami dziewczęcych fryzur, a gdyby nosiła je wiecznie rozpuszczone, to pewnie wyglądałyby tak potwornie, że wszystkie stare kobiety z wioski patrzyłyby na nich krzywo.

- A poza tym, nie jesteś blondynką – dodał, gładząc ją dłonią po policzku.

- Dlaczego?

Remus westchnął głośno. Choćby zadała mu jeszcze tysiąc tak bezsensownych pytań, to nadal odpowiadałby na nie z równą cierpliwością i opanowaniem. Gdyby nie ona, to całe jego życie straciłoby sens.

- Bo twoja mama miała takie same włosy jak ty – odpowiedział. - To po niej odziedziczyłaś ten śliczny kolor.

- Ale nikt nie ma takich jak ja. Nie chcę się wyróżniać. Poza tym, dzieci się ze mnie śmieją – dodała tak cicho, jakby był to największy z możliwych sekretów.

Remus przystanął i ukucnął naprzeciwko niej. Ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. W brązowych tęczówkach córki dostrzegł kobietę, którą kochał przez kilka ciężkich lat. Wyciągnął rękę i położył ją córce na głowę.

- Dzisiaj się śmieją, a jak dorośniesz będziesz najpiękniejszą dziewczyną na świecie – oświadczył. - Wierz mi, za parę lat będziesz się cieszyć, że nie jesteś kolejną blondynką.

Ginny uśmiechnęła się nieznacznie.

Weasleyowie zawsze uchodzili za wzorową rodzinę. Choć niektórzy zdawali się twierdzić, że kompletnie nie mają wyobraźni. Pracował tylko ojciec, a matka zajmowała się dziećmi. No właśnie, dziećmi. Siedmioosobową gromadą rudzielców.

Najstarszy – Bill – miał już dziewiętnaście lat. W tym roku skończył szkołę, natomiast najmłodsza – jedyna córeczka – Ginny – była zaledwie siedmioletnim brzdącem, którego było dosłownie wszędzie pełno. Według nastoletniego Charliego, gdzie się nie obejrzał, widział swoją siostrę. Przewijała mu się nawet częściej niż bliźniaki – Fred i George.

- Opowiesz mi o smokach? - spytała po raz setny podczas tych wakacji, wchodząc bez pukania do pokoju swoich dwóch najstarszych braci.

Charlie próbował w skupieniu odrobić prace domowe, jednak, widząc siostrę, ucieszył się, że może sobie zrobić kolejną przerwę od jakże nudnej i nikomu niepotrzebnej astronomii. Bo co to za różnica czy księżyc jest planetą, czy satelitą?

Bill wyszczerzył zęby w kierunku brata i zamknął jedną z gazet, w której szukał ofert pracy. Przesunął się o kilka centymetrów, robiąc na łóżku miejsce siostrze. Mała przyjęła zaproszenie bez słowa. Usadowiła się wygodnie, wpatrując się w Charliego z szeroko otwartymi oczami.

- No, Charlie, opowiedz nam o smokach – ponaglił Bill z chytrym wyrazem twarzy.

Chłopak zmierzył brata druzgocącym spojrzeniem.

- A co byś chciała posłuchać? - zapytał, zamykając kałamarz, aby przypadkiem nie potrącić go przy ostrej gestykulacji, która zdarzała mu się w trakcie smoczych opowieści. Nie uśmiechało mu się przepisywać tych niespełna kilku zdań pracy domowej.

- Cokolwiek – odpowiedziała dziewczynka, wzruszając ramionami. - Byle o smokach.

- Jejku, co ty taka napalona na te smoki jesteś... No dobra, ale ja już ci chyba wszystko opowiedziałem.

Ginny zrobiła obrażoną minę i skrzyżowała ręce na piersiach. Uniosła wyniośle głowę i zaczęła wpatrywać się w plakat smoka wiszący na jednej ze ścian. Bill zaśmiał się bezgłośnie, obejmując ją ramieniem. Pozwoliła mu na to bez słowa sprzeciwu.

- Nie obrażaj się – rzekł szybko Charlie. - Zaraz coś wymyślimy. Smoki są ogromnymi, pięknymi stworzeniami i...

- I latają, tak, wiem – dodała za niego. - Tego nie musisz mi mówić.

- A czemu tak lubisz smoki? Jakby się mama dowiedziała, że wolisz te straszne stwory zamiast ślicznych koników, to... uch... nawet nie chcę myśleć, jaka byłaby przerażona.

- Bo są potężne i nie mają sobie równych – odpowiedziała, cały czas przyglądając się wizerunkowi na plakacie. - Są odważne i... Bill, jakie to jest słowo, jak się jest samemu i umie się przeżyć bez pomocy innych?

- Niezależność – podpowiedział jej najstarszy brat.

Ginny zmarszczyła czoło.

- Tak, niezależne – powtórzyła.

- A po co ci ta niezależność skoro masz sześć lat? - spytał Charlie, dokładnie przyglądając się siostrze.

- Bo jak bym była niezależna, to mogłabym robić wszystko, co mi się żywienie podoba. A najpierw rozpuściłabym te głupie, długie warkocze i obcięła włosy.

- A ja myślałem, że chcesz się uwolnić od marudnego Percy'ego, który chwali się swoją najlepszą średnią z testów końcoworocznych – westchnął z teatralną ulgą Bill, rozpuszczając jeden z jej rudych warkoczy.

Jako dziecko poznawałam świat. Uczyłam się odróżniać dobro od zła. Wychowywałam się dwa razy. Niby w podobnych warunkach, a jednak tak się różniących. Zawsze otoczona miłością, współczuciem, w pewnym sensie rozpieszczona. Ale z drugiej... nie zawsze było tak kolorowo i wesoło.

Nad lasem zapanowała noc. Czarna kołdra przykryła na co dzień niebieskie niebo. Nie było widać gwiazd. Wszystkie umknęły przed czujnym okiem Bogini Łowów. Jej blade oblicze od miliardów lat wspina się na nieboskłon tylko raz w miesiącu. Jest wygłodniała, szuka ofiar, niespodziewających się jej ataku.

Tata zamknął się w piwnicy. Sam zadbał o odpowiednie zaklęcia ochronne. Aby nikt nie mógł stamtąd wyjść ani tym bardziej tam wejść. Mała, zaledwie ośmioletnia Ginny siedziała w swoim pokoju szczelnie przykryta kołdrą. Rudą głowę schowała pod poduszką.

Nie chciała słuchać, nie chciała, ale nie miała innego wyjścia.

Krzyki. Wrzaski. Jęki. Ból, który teraz odczuwał jej ojciec był nie do opisania. Ona doskonale widziała, co się z nim dzieje. Zmieniał się w potwora. Nigdy tego przed nią nie ukrywał. Sądził, że będzie jej łatwiej to zrozumieć.

Była odpowiedzialna za potwora.

Łzy i szloch w niczym tutaj nie pomagały. Oboje wiedzieli, że taka jest kolej rzeczy, że tak MUSI być.

W czasie tych nocy w jej pokoju zawsze było szczelnie zasłonięte okno. Nigdy nie patrzyła na księżyc w pełni. Może ze strachu?

Cisza trwała od paru ładnych minut. Dziewczynka wyprostowała się i niewielkimi rączkami otarła łzy. Miała nadzieję, że tak już będzie do rana. Bez zastanowienia podwinęła rękaw piżamki i zaczęła wpatrywać się w szpetne blizny na swoim przedramieniu. Nadal wyglądały, jakby zrobiono je niespełna miesiąc temu.

Wtem znów usłyszała przeraźliwe wycie. W jednej, krótkiej chwili wbiła paznokcie w skórę i rozdrapała szramy. Krew stworzyła szkarłatne plamy na jej pościeli. Mieszała się z potokiem jej gorących łez.

Ośmioletnia Ginny Weasley zasnęła na połatanej kanapie w salonie. Była zmęczona po dniu spędzonym razem z braćmi na bieganiu po wzgórzach i lasach. Mama od zawsze była temu przeciwna, ale ona musiała się jej postawić. Inaczej nie byłaby sobą. W sumie wróciła tylko z obdartym łokciem i siniakiem na czole. To nic wielkiego, prawda?

- Zaniosę ją do pokoju – oświadczył Bill, upijając resztkę soku.

W kuchni była tylko jego mama, przyglądająca się śpiącej córce. Nie zareagowała na jego słowa. Nie mrugnęła, nie kiwnęła głową, nie zrobiła nic.

- Mamo?

Pani Weasley wzdrygnęła się niezauważalnie, po czym spojrzała na najstarszego syna. On wiedział. On i Charlie wiedzieli, jaka jest prawda. Nie potrafiła tego ukryć przed najstarszymi latoroślami, jednak cieszyła się niezmiernie, że traktują ją jak najprawdziwszą siostrę.

- Co mówiłeś, kochanie? Zamyśliłam się.

- Martwisz się o tatę? Na pewno niedługo wróci z pracy. Pewnie musiał jeszcze coś załatwić. Wiesz, jaki on jest. Nic nie może zaczekać do jutra.

- Nie chodzi mi o tatę... Myślałam o Ginny. O dniu, w którym dowie się prawdy. Bo taki będzie musiał kiedyś nadejść. Jak ona na to zareaguje?

Chłopak podszedł do matki i objął ją mocno ramieniem.

- Wiedziałaś, że to kiedyś nastąpi – szepnął. - Nie myślmy teraz o tym... Ona to na pewno zrozumie.

- Co zrozumie? Znienawidzi nas...

W dzieciństwie nawet słodycze lepiej smakują, w dzieciństwie czas biegnie dużo wolniej niż w dorosłym życiu, w dzieciństwie człowiek oddycha spokojniej. Nie biegniesz, nie myślisz, popełniasz błędy, które później musisz naprawiać przez kolejne lata...

Dzieciństwo jest piękne. Wywołuje w nas huragan mieszanych uczuć. Śmiech, łzy, złość, czasem zwątpienie i strach.

Zabawne, kiedy jesteśmy dziećmi, zakładamy sukienki, buty na wysokich obcasach i malujemy twarze, chcąc w ten sposób upodobnić się do rodziców. Chcemy być dorośli. A za paręnaście lat jest zupełnie, zupełnie odwrotnie.

Czas mija... odwieczna zagadka, której nikt nie jest w stanie rozwikłać.

Zegar tyka. Tyk, tyk, tyk... Mój, jej i Twój.

Nigdy już nie będziesz tak młoda jak w momencie, w którym zaczęłaś czytać ten wpis...

* * *

Wiecie co dzisiaj jest? Druga rocznica istnienia tego opowiadania. Nieźle, nie? Oczywiście będę nudna, jak napiszę, że nie spodziewałam się dojść tak daleko. Kiedyś moje blogi kończyły się zawieszeniem po trzech postach i zakładaniem kolejnego. Może faktycznie do pewnych spraw trzeba dorosnąć? Przez ten czas tak wiele się wydarzyło. Skończyłam liceum, zdałam maturę, dostałam się na studia. Były piękne chwile, ale też czarne, wyrobiłam sobie zdanie o świecie blogosfery i poziomie edukacji w szkołach (nieważne, kiedyś napiszę o tym pracę). A najciekawsze jest to, że bloga założyłam w drugiej klasie LO, kiedy średnio siedziałam w szkole do szesnastej, a czas dla siebie miałam dopiero około dwudziestej. A jeszcze lepsze jest to, że opublikowałam prolog w środę, w którą miałam lekcje do piętnastej, jadłam obiad, wyprowadzałam psa w biegu i leciałam na drugi koniec miasta na korki z anglika na osiemnastą. Zawsze wiedziałam, że jestem zdolną bestią...

Kilka miesięcy temu wierzyłam, że uda mi się dziś opublikować epilog. Nie udało się :P Ale to chyba lepiej...

A teraz standardowo: dziękuję wszystkim za to, że byli, są i mam wielką nadzieję, że będą już do końca. Moje Kochane, jesteście dla mnie bardzo, bardzo ważne.

Błagam, nie życzcie mi stu lat na tym blogu ani nawet stu notek. Muszę w końcu odciąć tę pępowinę!

A co do spraw bieżących. Kolejna notka jest jeszcze alternatywą. Zostały jeszcze trzy lub cztery, bo nie wiem, jak to rozłożę. Zresztą, jeśli macie ochotę, to możecie się wypowiedzieć w tym temacie. Jeśli jednak chodzi o kwestię śmierci Harry'ego i przegranej wojny, to ja wszystko wyjaśnię, bo nic nie wydarzyło się w ciągu całej alternatywy bez przyczyny.

Wiecie co? Jesteście wspaniałe. Wszystkie bez wyjątków.

Pandora. Mam coś dla Ciebie. Podaj mi jakiegoś maila.

-------------------------------------------------------------