098 Alternatywa 39: Spotkanie

Obiecaj mi ostatni raz,
że za moje nic wszystko mi dasz
obiecaj mi znów cały świat
niech powszedni chleb zmieni swój smak.

Ania Dąbrowska

wrzesień 1998

Ósmego września na świat przyszedł mój syn. Krucha, mała istota pachnąca niczym nieskalaną czystością. Urodziłam go w nocy, w kilkugodzinnej męczarni. Nie byłam wtedy sama. Towarzyszyły mi dwie kobiety. Molly i Fleur Weasley pomagały mi jak tylko mogły i to było dla mnie najważniejsze. Świadomość wsparcia i tego, że nie jestem całkiem sama.

Mój syn... Na jego główce było widać cebulki czarnych włosków, a malutki nosek sprawiał wrażenie lekko zadartego.

Kiedy po raz pierwszy poczułam jego ciężar na piersi, zrozumiałam, że to wszystko nie jest do końca stracone, że jestem w stanie znaleźć w życiu jakiś cel. Świat nabrał barw. Choć nadal był matowy, to jednak przyjemniej oglądało mi się go w takiej wersji niż czarno biały z elementami krwawej czerwieni. Miałam dla kogo żyć.

I nie miało znaczenia, ile mam lat. Byłam matką...

Mogłam patrzeć na niego całe dnie, bez przerwy i wytchnienia.

To pani Weasley nauczyłam mnie wszystkiego, przydatnych czarów, przekazała informacje o tym, jak dbać o takiego malca, jak go karmić i usypiać. Czasem miałam wrażenie, że dzieciątko pomogło nie tylko mi, ale też jej.

- Powinna cię tego uczyć twoja matka – rzekła kiedyś, kiedy mój syn zasnął.

Po moich policzkach popłynęły łzy. Przypomniałam sobie rozmowę taty razem z Tonks, którą usłyszałam parę miesięcy temu. Zabawne, miałam wrażenie, że od tamtego czasu minęły wielki.

- Przepraszam, nie chciałam – powiedziała szybko Molly, siadając obok mnie na łóżku. - Nie wiedziałam, że tak reagujesz na wspomnienie matki.

- Nie, to nie to. Ona nie budzi we mnie zbyt wielu emocji. Przyzwyczaiłam się, że jej nie ma. Chodzi o to, że ona tak naprawdę mnie nie kochała...

- Nie gadaj głupot – szepnęła, obejmując mnie ramieniem.

- Kiedyś, on powiedział, że nie spodziewał się, że popełnię taki sam błąd jak on i matka siedemnaście lat temu.

Wybacz, że mówię, wybacz kiedy nie...
Wybacz rozsądek, albo kiedy mniej...
Wybacz na drodze, każdej kusz i śmierć,
Wybacz, że dzieci, dzieciom rodzą się. *

- Ale to już się wydarzyło. Czasu nie można cofnąć. Pomogłaś tylu ludziom. Gdyby nie ty, świat byłby o wiele gorszym miejscem.

Uwierzyłam jej na słowo. Z tym przekonaniem przeżyłam kolejne tygodnie, ostatnie tygodnie.

Nadeszła pora deszczowa. Padało dużo więcej niż w ubiegłych latach. Śmierciożercy się uspokoili, jednak każdy wiedział, że to cisza przed burzą. Błyski były w zasięgu mojego wzroku, jednak nadal nie słyszałam grzmotów. I było to jeszcze bardziej przerażające.

Od Kingsleya dostałam najdziwniejszy, a zarazem najcenniejszy prezent. Wygodne nosidełko, dzięki któremu mogłam mieć mojego malca przy sobie i nie ryzykować, że wysmyknie mi się z ręki. Choć nie każdemu się to podobało. Pani Weasley uznała, że powinnam mieć więcej czasu dla siebie, na odpoczynek. Jednak mi tak było łatwiej. Moje myśli zaprzątało tylko dobro syna, a nie wspominanie i rozdrapywanie starych ran.

Kingsley był wspaniałym człowiekiem. Dbał o mnie... Miał teraz dużo pracy, jednak codziennie rano znalazł czas, aby zjeść ze mną śniadanie. Nie gapił się i nie pchał rąk na mój talerz. Jakoś sobie radziłam. Nie miałam innego wyjścia, choć dziwnym zbiegiem okoliczności kanapki zawsze czekały gotowe...

- Wychodzisz dzisiaj? - zapytałam, upijając duży łyk soku jabłkowego.

- Nie, dzisiaj nie – odpowiedział, nie patrząc mi w oczy.

- Nie? To jakaś nowość... Zorganizujesz nam wycieczkę do sklepu? Jedzenie się kończy.

- Coś wymyślimy.

Przewróciłam oczami z rozdrażnieniem i postawiłam na blacie pucharek. Kilka kropel rozlało się na świeży obrus.

- Może ty nie musisz jeść, ale ja wolałabym nie przechodzić na dietę – rzekłam niezbyt sympatycznym tonem. Kingsley podniósł wzrok znad swojego talerza i spojrzał mi prosto w oczy. O dziwo nie był zły, uśmiechnął się delikatnie.

- Czemu jesteś ostatnio taka nerwowa? - zapytał, dolewając mi soku.

- Według pani Weasley to przywilej matki karmiącej – odpowiedziałam zgryźliwie.

- A według ciebie?

- Strach – szepnęłam. - Mam koszmary, czasem nie śpię przez całą noc. Jak spoglądam przez okno, to mam wrażenie, że gdzieś w oddali widzę Alecto. Boję się o mojego syna, boję się o siebie. Ona mi nie odpuściła.

- Tutaj nic ci nie grozi – powiedział, wstając z krzesła. Ominął stół i zajął miejsce po mojej prawej stronie. Bez słowa ujął moją zimną dłoń. - Tutaj nie musisz się bać.

Obiecałam sobie, że będę silna, że nie będę płakać, że wrócę do twardej skorupy dawnej Ginny, tej mniej emocjonalnej, płaczącej tylko czasem, w momencie kryzysowym. Nie dotrzymałam słowa. Po moich policzkach popłynęły łzy. Zaszlochałam głośno, pozwalając, aby Kingsley objął moje ciało.

- Dlaczego się mną zaopiekowałeś? - zapytałam. - Tata ci kazał?

- Nie, wiedziałem, że tak będzie najlepiej. Potrzebowałaś pomocy. Dlaczego pytasz?

Nie odpowiedziałam, on też nie drążył dalej tego tematu. Uznał, że to pewnie bez znaczenia. Mylił się. Zależało mi tylko na tym, aby Kingsley nigdy nie złamał obietnicy. Nie złożył jej, czyli nie było problemu.

- Nigdzie dzisiaj nie idę – powiedział Kingsley po chwili. - Ale to nie znaczy, że nie ma zebrania. Odbędzie się tutaj. Jeśli chcesz, możesz w nim uczestniczyć, nie zamknę cię przecież w pokoju.

- Dzięki.

Popołudniu atmosfera stała się gęsta i napięta. Zajęłam miejsce przy dużym stole piętnaście minut przed planowanym rozpoczęciem zebrania. Obok mnie stała mała drewniana kołyska, a w niej smacznie chrapał mój synek. Gładziłam czule jego delikatne, ciemne włoski. Wyglądał tak niewinnie, bezbronnie... Nie rozumiał tego, co działo się wokół niego. Oddałabym wiele, aby być nim i móc zacząć wszystko od nowa.

Pierwsi przyszli Weasleyowie. Molly uściskała mnie mocno, Artur tylko kiwnął głową i uścisnął dłoń. Byli smutni, na ich twarzach nie dostrzegłam nawet minimalnego okrucha radości. Prócz trójki dzieci stracili coś jeszcze. Coś bardzo ważnego – nadzieję. Przybył też George, jednak nie odezwał się ani słowem, Percy przywitał się grzecznie, Bill ze swoją żoną Fleur i jeszcze jeden rudzielec, którego obecność zupełnie mnie zaskoczyła. Byłam pewna, że cały czas jest za granicą.

- Hej, Ginny – rzekł wyciągając do mnie rękę. - Widzieliśmy się na weselu Billa, ale nie mieliśmy okazji się poznać. Jestem Charlie.

- Ten od smoków.

- Tak, ten od smoków. – Przez jego obsypaną piegami twarz przeszedł cień uśmiechu. Uścisnął mi dłoń i poklepał po ramieniu.

Chciał powiedzieć coś jeszcze, jednak zjawiły się kolejne osoby. Garstka szczęśliwych uchodźców, którzy przeżyli atak na Hogwart. Kilkoro Puchonów, których imion nie pamiętałam. Dwie starsze Krukonki, które skończyły szkołę jakieś dwa lata temu. Minerwa McGonagall i jeszcze jedna nauczycielka, ucząca w Hogwarcie astronomii – Aurora Sinistra, Rubeus Hagrid, który ledwo zmieścił się pod wysokim sufitem i Aberforth Dumbledore.

Za nim wkroczyła przygnębiona Hermiona Granger, jedyna ocalała z Wielkiej Trójki. Wyglądała jak wrak człowieka. Gęste, brązowe włosy obcięła tuż przy skórze, a lewy policzek szpeciła cienka blizna. Spojrzała na mnie lekko zagubionym wzrokiem. Nie uniosła nawet kącików warg. Zmarszczyła tylko czoło.

- Ginny! - krzyknął jakiś głos przy moim lewym uchu. Odwróciłam się mechanicznie. Obok mnie stała dwójka osób, za którymi mocno się stęskniłam. Sama nie myślałam, że tak ucieszy mnie ich widok.

Luna Lovegood i Neville Longbottom uśmiechali się szeroko. W moich oczach niespodziewanie pojawiły się łzy. Zerwałam się na równe nogi i przytuliłam mocno do chłopaka. Pogładził czule moje włosy.

- Myśleliśmy że coś ci się stało, że nie żyjesz – mówiła szeptem Luna. - A potem dowiedzieliśmy się, że jesteś w ciąży i usłyszeliśmy audycję w radio. Nawet nie wiesz, jak bardzo zmotywowałaś Gwardię do dalszej walki...

- Wiedzieliście, że będę mieć dziecko? Wszyscy? - zapytałam odrobinę zbyt głośno. Poczułam na sobie wzrok wszystkich zgromadzonych w sali.

- Tak, Aberforth kiedyś coś napomknął. Potem się rozeszło.

- Skoro Eddie wiedział, to dlaczego nie... - przerwałam na chwilę, rozglądając się jeszcze raz po twarzach przybyłych uczniów. Wstrzymałam oddech, po czym odważyłam się zadać jedno z najważniejszych pytań. - Gdzie jest Nessi?

Luna i Neville popatrzyli na siebie znacząco. Chłopak wbił wzrok w podłogę, a dziewczyna podeszła bliżej mnie. Nie można powiedzieć, że była skupiona, ale widać było, że kontaktuje z otoczeniem. Położyła zimną dłoń na moim ramieniu.

- Ginny - zaczęła ostrożnie. - To trochę trudne...

- Tylko nie mów, że ona...

- Nie, nie – wtrącił się Neville. - Żyje. W ogóle nie wzięła udziału w bitwie. Opuściła Hogwart w tracie przerwy wiosennej.

- Więc w czym problem?

- Nie opuściła go sama – kontynuowała dziewczyna. - Razem z Eddiem wyjechali do Francji. Od tamtej pory nie mieliśmy od nich żadnych wieści.

Omal nie zemdlałam. Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy, a nogi stają się miękkie jak z waty. Czekałam na łzy, które powinny popłynąć po moich policzkach. Powinny. Nic się nie wydarzyło. Czas się nie zatrzymał, nie umarłam. Stałam nadal na środku dużego pokoju wpatrzona w zatroskane twarze przyjaciół.

- Moja przyjaciółka uciekła z moim facetem? - spytałam, a z mojej piersi niespodziewanie wyrwał się ironiczny śmiech.

Zebranie trwało. Członkowie Zakonu przekrzykiwali się jeden przez drugiego. Każdy z nich miał wspaniały plan na ratowanie tego świata. A ja siedziałam wpatrzona w ozdobny świecznik na frontowej ścianie.

Wszystko to było tak nienormalne, że nie potrafiłam racjonalnie myśleć. Miałam ochotę się śmiać. Tylko to wydawało się mieć sens. Spoglądałam na mojego syna, próbując opanować narastające emocje. Jego czarne włosy, lekko haczykowaty nos, to wszystko sprawiało, że czułam się znacznie gorzej.

Spotkanie trwało jakieś trzy godziny. Niezbyt wiedziałam, do czego w końcu doszli. Nie byłam w stanie skupić się na czymkolwiek. Nagle cała wojna, wszystkie walki, potyczki i ofiary straciły dla mnie sens. Miałam wrażenie, jakby nie dotyczyły bezpośrednio mojego życia.

Nie mogłam płakać, nie miałam siły. Trwałam w ciemnej otchłani. Spadałam.

Wszyscy się ruszyli. W jednej chwili zrobił się zamęt. Krzesła zaczęły szurać po podłodze. Mój syn zakwilił cichutko. Dotknęłam dłonią jego brzuszka, aby się choć troszkę uspokoił. Pomogło.

Ktoś przytulił mnie delikatnie, ktoś inny poklepał po ramieniu. Pokój zaczął pustoszeć.

- Ginny, możemy pogadać? - odezwał się głos za moimi plecami.

Odwróciłam się mechanicznie. Przede mną stała Hermiona Granger z nisko opuszczoną głową. Czerwone, zapuchnięte od płaczu oczy wlepiła w cichutko prychające maleństwo.

- Nie jestem w nastroju – rzekłam.

- To ważne – nalegała. - Od tego zależy przyszłość naszego świata.

- Mój świat nie ma przyszłości...

- Mylisz się!

Hermiona była stanowcza. Podniosła wzrok i świdrowała mnie nim dokładnie. Podeszła dwa kroki i chciała chwycić mnie za rękę, jednak udało mi się cofnąć ją w ostatniej chwili.

- Pomyśl o swoim dziecku – szepnęła.

Momentalnie zapadła cisza. W pokoju nie było nikogo prócz naszej trójki. Słyszałam ciche tykanie dużego zegara wiszącego na frontowej ścianie. Tyk, tyk, tyk. Wstrzymałam oddech, czekając aż zacznie mówić dalej.

- Harry został wysłany przez Dumbledore'a na ważną misję. Musiał znaleźć i zniszczyć siedem … przedmiotów, które należały kiedyś do Sama-Wiesz-Kogo. Były one obdarzone okropnie złą i potężną magią, która utrzymywała go przy życiu. Harry zniszczył sześć takich rzeczy. W tym też samego siebie. Poświęcił się dla nas. Tyle że została jeszcze ta siódma.

- Chcesz, abym pomogła ci ją znaleźć?

- Nie, Ginny, nie będziesz musiała nic szukać. Ty masz ten przedmiot.

- Oszalałaś?! Nie param się w czarnej magii.

- Zabrałaś go przez głupotę. Pewnie schowałaś na dnie szuflady i zapomniałaś, że go masz. Stworek powiedział, że tej nocy, w której zginął Syriusz byłaś w jego domu i zabrałaś stamtąd zamknięty wisiorek z wygrawerowanym wężem. Nie rozumiesz? Kiedy zniszczysz medalion, jego też będzie można zabić.

Zrozumiałam. Spadałam, aż w końcu dotarłam na dno. Zawiodłam, to ja doprowadziłam cały świat czarodziejów do zagłady. Teraz nie było innej drogi Musiałam odbić się resztkami sił.

- Jak mam go zniszczyć? - spytałam cicho.

- Daj mi go...

- Nie, powiedz mi jak mam go zniszczyć. Zrobię to sama.

Hermiona otworzyła torbę i wyjęła z niej niezbyt duży, podłużny przedmiot owinięty białą szmatką. Podała mi go z wahaniem.

- Nie mam nic innego – rzekła. - Uważaj, to kieł bazyliszka. Jego jad jest mocno trujący. Nie możesz się nim skaleczyć. Rozumiesz? Medalion może coś do ciebie mówić, kusić cię. Nie pozwól mu na to.

- Możesz być spokojna.

- Nie masz go przy sobie, prawda? - zapytała po chwili, przełykając głośno ślinę.

- Nie. Ale jest niedaleko. Znajdę go i zniszczę.

- Ona też tam gdzieś jest.

- Alecto? Wiem o tym. Czeka na mnie.

* * *

Tadam! Przyznać się, kto pamiętał o wisiorku? No? Tylko bez ściemy. Ogólnie Ginevra się kończy i strasznie mi smutno z tego powodu. Ale trzeba to w końcu zaakceptować i iść dalej.

Nie wiem co jeszcze mam napisać. Strasznie podoba mi się ten szablon a w szczególności tekst na nim. To ten o którym pisałam wcześniej, że mam pomysł.

-----------------------------------------------------------