099 Alternatywa 40: Koniec

Wywiedź mą duszę w noc,
A gwiazdy wskażą mi drogę.
Wysławiam wzrok,
Gdy ciemność zabiera mi dzień.

In noctem – Nicholas Hooper

19 września 1998

Kochany Kingsleyu,

Nie jesteś zły, że tak się do Ciebie zwróciłam?Mam nadzieję, że nie, bo to szczera prawda. Kiedy Cię pierwszy raz zobaczyłam, miałam czternaście... tak, czternaście lat. Byłam chodzącym wulkanem. Wkurzałam się o każdy drobiazg, każdą błahostkę. Chyba za Tobą nie przepadałam. A wiesz dlaczego? Bo nie chciałeś mi powiedzieć prawdy. Traktowałeś mnie jak dziecko.

Potem umarł Syriusz, a ja trafiłam do tego domu, pod Twoją opiekę, abyś z powodzeniem mógł uczyć mnie zaklęć obrony (byle nie ataku!). A ja jedyne, czego wtedy pragnęłam, to być z tatą. Spędzić z nim jak najwięcej czasu. Robiłam Ci na złość, wiesz? Opuszczałam posesję prawie codziennie, kiedy byłeś w pracy. Wykorzystywałam skrzata do każdego duperela. Byłam... dziecinna.

Pewnie teraz zastanawiasz się, dlaczego właściwie Ci to wszystko piszę. Pewnie dlatego, aby wyjść z czystym sumieniem. Powinnam była Ci to powiedzieć wczoraj przy kolacji, ale jesteś stanowczo zbyt mądry. Zrozumiałbyś, co chodzi mi po głowie. Zamknąłbyś mnie w pokoju i postawił wartę przy drzwiach, ale wiedz, że i tak znalazłabym jakiś sposób. Prędzej czy później musiałabym to zrobić. Bo teraz wszystko zależy ode mnie.

Ale koniec tych przydługich wstępów. Kingsleyu, dziękuję Ci z całego serca, nie jestem w stanie Ci się odwdzięczyć za wszystko, co zrobiłeś dla mnie i mojego syna. Wiem, że nie powinnam Cię o to prosić, ale błagam, znajdź mu matkę lepszą ode mnie, odpowiedzialniejszą, mądrzejszą i w jednym kawałku.

Jest jeszcze jedna sprawa. Notabene najważniejsza. TERAZ BĘDZIE MOŻNA GO ZABIĆ. Voldemort przestanie być nieśmiertelny. Hermiona wszystko wie, ona Wam powie na kolejnym spotkaniu.

Kocham Cię z całego serca -

Ginevra Lupin

Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju. Znajome ściany, łóżko, w którym wylałam stanowczo zbyt wiele łez, okno i parapet, na którym przesiadywały stada małych, burych wróbelków. Na dworze było jeszcze szaro. Słońce jeszcze nie wzeszło. Za wcześnie na ich głośne wizyty.

Podeszłam do drewnianego łóżeczka i spojrzałam na nadal śpiące dziecko. Moje dziecko. Chłopiec, który żył na tym świecie od blisko miesiąca i nadal nie miał imienia. Mój syn. Tylko tak potrafiłam go nazwać.

Chciałam dotknąć jego miękkich włosków, jednak bałam się go zbudzić. Zacisnęłam powieki, nie pozwalając wypłynąć słonym kroplom. Tak musiało być.

- Skarbie – szepnęłam. - Nikt nie powiedział, że będzie łatwo, wiesz? Mamusia kilka lat temu zrobiła coś bardzo złego i teraz musi to naprawić, abyś ty mógł żyć w godnych warunkach. Trzymaj się kochanie. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś będzie nam dane się spotkać.

Machnęłam różdżką i zasłoniłam kotary przy oknach, pogrążając pokój w mroku. Wychodząc, spojrzałam w lustro. W szklanej tafli odbijał się jeszcze ktoś. Przy moim boku stała dziewczyna tak bardzo podobna do mnie. Uśmiechnęła się.

To był jedyny moment, w którym się poznawałam.

Bezszelestnie opuściłam dom, upewniając się, że kieł bazyliszka spoczywa w dużej kieszeni obszernej kurtki przeciwdeszczowej. Zaczęło padać. Zimne krople opadały na piaszczysty dziedziniec. Naciągnęłam kaptur. Nie odwróciłam się, gdybym to zrobiło, zawahałabym się.

Ruszyłam przed siebie biegiem, nie pozwalając myślom zająć całej mojej głowy.

Dokładnie znałam drogę nad jezioro. Wszystko było tak jak tamtego, pamiętnego dnia. Zimny deszcz, gorące łzy i żwir cicho charczący pod moimi stopami. Pokonywałam leśną drogę, ślizgając się na mokrych liściach i kamieniach porośniętych mchem.

Grzmiało. Czułam na plecach nieprzyjemny oddech. Nie byłam sama.

Geste korony drzew osłaniały minimalnie moją twarz. Jednak nawet one zaczęły rosnąć rzadziej i w większych odstępach od siebie. W końcu wyszłam na odsłonięty teren. Przede mną rozciągało się niewielkie jezioro, którego taflę pokrywała gruba warstwa zielonego szlamu, nawet deszcz nie był w stanie go przekroczyć. Kiedyś był tutaj drewniany pomost, jednak teraz nie było po nim śladu. Na zarośniętej plaży piętrzyły się puszki i butelki po alkoholach.

Czasem sobie myślę, że to wszystko nie ma sensu. Czasem myślę, że to wszystko jest tak, bo tak, bo nie inaczej.

Moje oczy dostrzegły wielką wierzbę płaczącą. Pamiętałam, jak zastanawiałam się, czy przypadkiem nie zakopać medalionu pod nią. Żałowałam, że zrezygnowałam wtedy z tego pomysły. Brudna ziemia znacznie ułatwiłaby mi teraz sprawę.

Zrobiłam to. Dokładnie tak, jak wtedy. Przeskoczyłam zwinnie potłuczone butelki i stanęłam nad brzegiem. Wyjęłam różdżkę z kieszeni.

- Accio medalion – rzekłam, jednak nic się nie wydarzyło.

Zamoczyłam stopę. Sportowe obuwie przeciekło mi w jednej chwili. Weszłam do wody. Śmierdziała niesamowicie, a ja brnęłam coraz dalej, coraz głębiej.

- Jesteś taka podobna do matki. - Usłyszałam w głowie jego głos. - Kiedyś ci o niej opowiem, będziemy mieć dużo czasu...

Próbowałam sobie przypomnieć, gdzie był pomost, gdzie wpadłam, jednak mój umysł nie chciał ze mną współpracować. W jednej chwili z nosa pociekła mi krew. Czerwona posoka opadała na zielone glony, porastające taflę wody. Czułam w ustach jej rdzawy smak.

Obca siła zaczęła pchać moje ciało. Zanurzyła je w zimnej wodzie, brudząc ubranie i włosy zielonym szlamem. Zanurkowałam. Nie wiem nawet, kiedy rzuciłam zaklęcie bąblogłowy. Widziałam wszystko dokładnie. Dno pokryte puszkami i rozbitym szkłem, zdechłe ryby, agonię...

Cisza rozrywała mój umysł, moje myśli wypływały razem z krwią.

Już niedługo będę wolna. - Usłyszałam w głowie mój własny głos. - Jeszcze trochę, jeszcze kawałek.

Pływanie nigdy nie należało do moich mocnych stron. Jednak teraz było znacznie inaczej. Pomimo ciężkich ubrań i tylko jednej do końca sprawnej ręki, radziłam sobie świetnie.

Dziękuję, że pozwoliłaś mi to przeżyć. - Znów usłyszałam w głowie. - Jednak nigdy bym się z tobą nie zamieniła.

Dosięgnęłam szlamu, który znajdował się na dnie. W niewytłumaczalny sposób stąpałam po nim tak długo, aż w końcu natrafiłam na zasypany piachem medalion. Chwyciłam go. Był ciężki. Resztkami sił udało mi się go podnieść i wypłynąć na powierzchnię.

Udało mi się dostać na brzeg. Uklęknęłam na trawie i dyszałam głośno. Krew kapała na zieloną, leżącą w pobliżu butelkę. Przyłożyłam dłoń do ust i zakaszlałam. Czerwona posoka była wszędzie. Otaczała mnie. Tak jak ludzie, którzy zginęli przez moją głupotę.

Skąd mogłaś wiedzieć. - Słyszę w głowie głos Syriusza. - Każdy popełnia błędy, mała.

Czas. Nie mam czasu, aby myśleć o tym. Wiem, że ona zaraz się tutaj zjawi.

Położyłam medalion przed sobą i wyjęłam z kieszeni owinięty kieł bazyliszka. Ostrożnie odkryłam szmatkę i ujęłam niebezpiecznie narzędzie w dłoń.

P I E R W S Z E    U D E R Z E N I E

Złota osłonka pękła delikatnie, zaczął wydobywać się z niej czarny dym, który owinął się wokół mojego zmarzniętego, trzęsącego się ciała. Nie pozwól, aby to coś cię skusiło...

Dym jest ciepły. Zaczynam czuć się coraz bezpieczniej. Przypomina mi poranki. Dni, w których razem z tatą jedliśmy wspólnie śniadanie. Gorąca herbata, nigdy nie sypana. Nie było jeszcze wtedy Tonks. On był mój, tylko mój. Miał tylko mnie. Nie musieliśmy dzielić naszej miłości.

Chcesz, aby znów tak było? Mogę Ci to dać.

Chciałam, bardzo chciałam, ale ta druga ja miała inne zdanie na ten temat. Zacisnęła moje palce na kle bazyliszka.

D R U G I E    U D E R Z E N I E

Dym stał się gęściejszy. Było go znacznie więcej. Przestał być ciepły przyjemny. W jednej chwili zmroził moje ciało. Krew na nowo nabrała smaku, a uszu dobiegł nieprzyjemny pisk i skowyt. Zacisnęłam powieki, rozbolała mnie głowa. Czekałam, aż to się skończy...

Skończyło się. Jednak, zanim zdążyłam otworzyć oczy, poczułam mocne kopniecie w żebra. Wrzasnęłam mechanicznie.

- Znów klęczysz przede mną? - zapytał drwiący głos.

Uniosłam powieki. Alecto Carrow wyglądała jak zwykle. Niska, krępa, z rozbieganym spojrzeniem paciorkowatych oczu i dla odmiany mokrymi nie od potu, a deszczu włosami. Wykrzywiła wąskie wargi w ironicznym uśmiechu.

- Długo się nie widziałyśmy, Elisabeth – rzekła. - Znów do mnie przychodzisz, tak jak wtedy i tak jak wtedy zginiesz.

Serce waliło mi w piersi, jednak nie mogłam się poddać. Zbyt daleko doszłam. Chciałam wierzyć, że starczy mi siły jeszcze na tę jedną rzecz. Miałam dosłownie ułamek sekundy, aby się zdecydować. Jedna ręka i różdżka spoczywająca głęboko w kieszeni. Nie zdążyłabym.

Ona chce twego krzyku, twojej krwi – podpowiedział mi cicho głos Galindy. - Tylko na tym jej tak naprawdę zależy.

- Zabij mnie w takim razie – powiedziałam, starając się, aby mój głos brzmiał choć trochę pewnie. - Na co czekasz? Masz okazję.

- Zabić? - powtórzyła jak echo. - Śmierć jest zbyt prosta.

Przydałaby ci się jakaś łajnobomba – śmiał się cicho Fred. - Pomogłaby ci zyskać na czasie. Wiesz, że musisz wyjąć różdżkę.

Nawet nie wiem, kiedy zacisnęłam w dłoni garść piasku. Sekunda. Tyle trwała jego droga do jej twarzy. Do jej oczu. Krzyknęła, nie wiedząc, co się stało. Miałam chwilę, ale tylko jedną, krótką chwilę.

Kieł – odezwał się męski głos. - Weź ten kieł.

Posłuchałam. Zerwałam się na równe nogi, chwytając ząb bazyliszka i wbiegłam do niewielkiego lasu, szukając w kieszeni różdżki.

- Myślisz, że uciekniesz? - Usłyszałam jej głos. - Widzę cię.

Nie blefowała. Jedno z jej zaklęć uderzyło w konar drzewa kilka cali obok mnie. Nie odwróciłam się, nie mogłam.

Podobno ćwiczyłaś z Kingsleyem – odzywa się znów ten męski głos. Dopiero teraz rozpoznaję, do kogo należy. Do Harryy'ego Pottera. - Nie możesz cały czas uciekać. Zaraz stracisz siły. Zaskocz ją.

Miał rację. Stanęłam za grubym konarem drzewa. Tuż przy przepaści, której strome zbocze prowadziło do płytkiego, wąskiego strumyka otoczonego kamieniami. Oddychałam ciężko, każdy gram powietrza sprawiał mi ból.

- Wiem, że tam stoisz. Nie ukryjesz się przede mną! - wrzasnęła Alecto donośnym głosem. - Już nie uciekniesz.

- Nie chcę być sama – jęknęłam cicho, a po policzkach popłynęły mi strumienie gorących łez. - Nie w takiej chwili.

Nie jesteś sama – odezwał się znów Harry. - W takich chwilach nikt nie jest sam. Zakończ swoją wojnę.

Uwierzyłam mu. Dodał mi odwagi i samodyscypliny. Kikutem lewej reki otarłam łzy z policzków, zacisnęłam palce prawej dłoni na trzonku różdżki i wyszłam zza obszernego pnia. Alecto stała stosunkowo blisko. Zaledwie pięć metrów. Uśmiechnęła się, a w jej oczach dostrzegłam rządzę krwi.

Zawiał ostry wiatr, a razem z nim moich nozdrzy dosięgnął zapach świeżo parzonej herbaty, zapach ciepła i domu rodzinnego. Nie bałam się. Byłam gotowa odejść.

Wyciągnęłam przed siebie różdżkę. Ona też. Rozpoczęłyśmy walkę. Bez problemu broniłam się przed jej zaklęciami i oddawałam jej z nawiązką. Za każdym razem tak, jak uczył mnie Kingsley.

Krok do przodu, krok do tyłu, pół obrót i nisko na nogach. Jak w tańcu. Spokojnie, bez nerwów i niepotrzebnej utraty energii. Wszystko jak w zegarku. Synchronizacja – niezakłócona i płynna.

Jesteś w tym niezła – powiedziała w pewnym momencie ta druga Ginny. Puściłam jej uwagę mimo uszu.

Carrow się zbliżała. Po każdym zaklęciu pół kroku do przodu. Teraz stała całkiem blisko, niemal na wyciągnięcie ramion. Była coraz bardziej wściekła i wytrącona z równowagi. Nie tknęła mnie nawet najmniejszą iskierką. Z kącików jej ust ciekły wąskie strumyczki śliny. Z oczu ciskała gromy.

A mi było wszystko jedno. Miałam jeden cel.

Z A B I Ć.

- Expelliarmus – rzekłam spokojnie. Najprostsze zaklęcie wystarczyło, aby różdżka wypadła z jej dłoni i upadła kilka metrów dalej. Zamarłyśmy. Obydwie w bezruchu. Nagle cały las ucichł. Monstrualna cisza trwała zaledwie sekundę.

A potem wszystko potoczyło się nazbyt szybko. Alecto rzuciła się na mnie całym ciałem. Przewróciła mnie niespodziewanie. Była wściekła, zdolna do wszystkiego, a ja nie czułam nic prócz obowiązku zamordowania jej.

Poczułam mocne ukłucie w lewe biodro. Ból w jednej chwili przeszył całe moje ciało. Krzyknęłam, nie wiedząc, na czym się skupić. Zaciskałam palce na różdżce, starając się nie wypuścić jej z dłoni a Carrow leżała na mnie i próbowała zepchnąć z leśnej skarpy.

- Nie pokona mnie ktoś taki jak ty! - wrzeszczała mi do ucha, plując gęstą śliną. - Jak tylko się rozprawię z tobą, to zajmę się twoim synem. Nie może żyć nikt, kto ma cokolwiek wspólnego z rodziną Sempere. Rozumiesz? NIKT!

Chwila, moment, sekunda. Resztkami sił udało mi się zmienić role. To ja byłam na górze. Przywarłam ją do leśnej ściółki, zacisnęłam kolana na jej biodrach, a różdżkę przywarłam do gardła.

Wyraz jej twarzy zmienił się nie do poznania. W paciorkowatych oczach dostrzegłam strach. Zimny deszcz zmywał bród z jej policzków...

- I co teraz? - zapytałam.

Oddychała ciężko, szukając odpowiednich słów. Po chwili przemówiła drżącym z nadmiaru emocji głosem.

- Twój ojciec by tego nie chciał. Zawsze marzył, aby mieć szlachetną Gryfonkę za córkę. Nie chciałby, abyś była morderczynią, abyś miała krew na rękach. Pomyśl o nim... Obiecuję, że odejdę, zniknę z twojego życia. Dam ci spokój, już na zawsze...

- Zamknij się! Nie zamierzam tego słuchać. Zabiłaś moją mamę, zabiłaś Galindę i masz czelność błagać mnie o litość? Niedoczekanie...

Jedno cięcie. Cieniutka linia pojawiła się na jej szyi. Krew zaczęła płynąć wąskim strumieniem. Czułam jej zapach. Metaliczny odór śmierci.

- Nie wahaj się. -Usłyszałam szept tej drugiej mnie. Był bliżej mnie. Wyraźny. - Ja bym się nie wahała, gdybym była na twoim miejscu.

Posłuchałam jej. Alecto próbowała się wyrwać, jednak ja byłam szybsza. Wykonałam różdżką drugie cięcie. Głębsze, wyraźniejsze. Czerwona posoka chlapnęła na moją brudną twarz.

W oczach Carrow tylko przez chwilę mieniło się życie. Potem zgasło.

Ogromny ciężar spadł z mojego serca.

Po chwili całe moje ciało przeszła kolejna fala bólu. Spojrzałam na biodro. Krwawiło. Wymacałam w kieszeni kieł bazyliszka i wyjęłam go ostrożnie. Był cały brudny i lepki.

- Szag – przeklęłam pod nosem.

W jednej chwili opuściły mnie wszystkie siły. Czułam, jak obca substancja szybko rozchodzi się po moim ciele, wywołując ogień.

Zwlokłam się z Alecto i zrobiłam kilka kroków. Upadłam... Deszcz padał coraz mocniej, leżałam wpatrzona w korony drzew nad moją głową. Zapragnęłam dostrzec słońce i skrawek błękitnego nieba ostatni już raz.

- Brawo – powiedziała ona, podchodząc do mnie. Była naga tak, jak wtedy w Zakazanym Lesie. Przysiadła na dużym kamieniu. Deszcz jej nie dotyczył. Jej ciało otaczała dziwna, złota aureola.

- Powiedziałaś, że to ja jestem w twojej głowie, a nie ty w mojej – szepnęłam. - To prawda? Nie okłamywałaś mnie?

- To prawda – potwierdziła.

- Powiedziałaś też, że mogę to zakończyć w każdej chwili.

- Tak, tak powiedziałam.

- W takim razie to już chyba koniec – jęknęłam.

Na jej twarzy zagościł delikatny uśmiech. Podniosła się z kamienia i podeszła do ciała Alecto. Niezbyt dużym wysiłkiem zepchnęła je w przepaść. Usłyszałam głośny huk i plusk, a potem znów nastała cisza.

- Głupio umierać obok kogoś takiego, co? - spytała.

Nie powiedziałam nic. Ból odebrał mi mowę. Pozostało tylko czekać na nieuniknione.

Umieranie nie trwa długo, umieram, aby powrócić do życia.

- Harry?

- Tak?

Zaśpiewaj pieśń, życia pieśń,
Utkaną bez żalu
I powiedz tym, których kochałem,
Że nigdy ich nie zapomnę.
Nigdy nie zapomnę.

* * *

Ekhem... Dziesięć miesięcy. Tyle pisałam alternatywę. W sumie jak teraz na to patrzę, to sporo czasu. Zaczęłam 30 grudnia i w tym czasie opublikowałam 40 rozdziałów. Czasem miałam ochotę śwignąć to wszystko i obudzić Ginny w jakimś dowolnym momencie, a tu proszę. Dobrnęłam do prawie takiego zakończenia, jakie sobie wymarzyłam. Jestem szczęśliwa, ale to jeszcze nie koniec bloga. Przed nami zakończenie na pięć postów i epilog.

Pozdrawiam i mam nadzieję, że rozdział nie był zbyt chaotyczny.

Jeszcze jedno. Wszyscy pytaliście o imię dziecka Ginny. Otóż dziecko nie dostało od niej imienia, więc możecie je nazwać jak chcecie :P

Znajdziecie mnie również: tutaj i wbrew wcześniejszym zapewnieniom: tutaj.

------------------------------------------------------------