100 ROZDZIAŁ: Inny świat

Dziel z tamtą kobietą chleb na pół,
Kiedy mnie już nie będzie...
Kupcie firanki, jakąś lampę i stół
Zróbcie sobie miejsce...

Ania Dąbrowska

Stałam na granicy dwóch światów. Ktoś podzielił moje ciało na pół. Niewidoczna linia biegła środkiem czoła, nosa, warg, podbródka, między piersiami, przez pępek i podbrzusze. Po prawej stronie moje włosy były krótsze, ledwo sięgały ramion, natomiast po lewej muskały biodra. Po prawej stronie byłam okropnie chuda, straszyłam wystającymi kośćmi, natomiast po prawej miała ładne zgrabne ciało. Po prawej stronie skóra mojej twarzy była gładka, natomiast po lewej znajdowały się na niej trzy szpetne blizny. Po prawej stronie byłam cała, natomiast po lewej brakowało mi ręki.

Po prawej stronie byli ludzie i po lewej byli ludzie. Wszyscy się uśmiechali i wzywali mnie do siebie. Kazali mi wybierać. Tylko że pewien mężczyzna był tylko po prawej. Miał czarne włosy sięgające ramion, zielone oczy i wąskie wargi wygięte w przyjaznym uśmiechu. Kiwnął głową, a ja dokładnie wiedziałam, co muszę zrobić.

Szarpnęłam lewą nogą. Czułam się tak, jakby była przyklejona do podłoża klejem. Ledwo udało mi się ją oderwać. Idąc w stronę mężczyzny, nie odwróciłam się za siebie, nie spojrzałam na twarze, które musiałam opuścić.

Szłam... a droga wydawała się nieskończenie długa. Z każdym krokiem zrywałam niewidzialne liny przymocowane do moich kostek i nadgarstków. Z każdym krokiem pękała kolejna metalowa krata. Z każdym krokiem nasilał się ból w moich skroniach.

Byłam sama, ale to nie zmieniało faktu, że musiałam brnąć do przodu. Oni na mnie czekali, wiedziałam, że czekają.

Ból miał kolor czerwony, to znaczy świat stał się czerwony. Zalewały go fale mojej własnej krwi zmieszane z zimnym potem. Brakowało tam tylko gorących łez, to dziwne, że żadna nie spłynęła po moich policzkach.

Jestem tym, kim chcę być. Jestem człowiekiem, jestem gatunkiem myślącym. Nie jestem czarna, nie jestem biała. Na świecie tylko miłość może być skrajna. Jestem tym dla kogo żyję, i tym, za kogo umieram. Ściągam wszystkie maski, jestem sobą.

Nagle słyszę krzyk. O dziwo, wydobywa się z mojego gardła. Czuję coraz większy ból. Moje ciało uderza o niewidzialną barierę. Nacieram na nią, jednak ona ani drgnie. Uderzam w nią pięściami, kopię nogami. Za nią jest inny świat, nie ma czerwieni. Jest biel. I ludzie, których kocham. Chcę być z nimi. Pragnę tego, marzę o tym, chcę tego.

Ciągle jednak jestem za słaba, aby tego dokonać...

Pamiętam Eddiego. Spędzaliśmy weekend w Muszelce. Obudziłam się w środku nocy. Blask księżyca wpadał przez odsłonięte okna. Zatańczyłam w jego promieniach. Potem on do mnie dołączył. Wyszliśmy z domu. Zeszliśmy ze stromego klifu na piaszczystą plażę. Pozwoliliśmy, aby chłodna woda moczyła nasze stopy. Byliśmy szczęśliwi.

Eddie, byłeś jedynym mężczyzną, którego pokochałam w obydwu moich życiach. Jedynym, który tak bardzo mnie zranił. Jedynym...

Pamiętam też Harry'ego. Zostawił mnie, wierząc, że będę go kochać i czekać na niego. Pomylił się. Nie byłam godna uczucia, którym mnie obdarzał.

- Tak wielu mężczyzn w życiu kochałam – szepnęłam. – Tak wielu ratowało mi życie. Harry, Eddie, Rolf, Snape, a teraz ty…chyba nie mam już siły…

Słowa te przemieniają się w krew, spływającą między moimi palcami. Uderzam ponownie w barierę, pozostawiając na niej brudne odciski.

I nagle szkło pęka. Ostre odłamki nie ranią mojej skóry. Wręcz przeciwnie są przyjemnie chłodne. Zamieniają się w łunę jasnego światła, która oplata moje ciało.

Oddycham spokojnie. Serce przestaje łomotać w piersi. Spadam. Podoba mi się to uczucie, przypomina trochę namiętność i pożądanie.

~*~

- Dlaczego jej puls tak mocno przyspieszył? - zapytała Galinda, kiedy Harry dołączył do niej na szpitalnym korytarzu.

Mężczyzna usiadł na jednym z krzeseł i wyraźnie nie spieszył się z odpowiedzią. Opuścił wzrok i zaczął nerwowo wyginać knykcie. Nadgryzł wargę, hamując potok niepotrzebnych słów. Jeszcze tego brakowało, aby wyżywał się na bogu ducha winnej Galindzie.

- Widocznie za długo było dobrze – wycedził przez zaciśnięte zęby.

- O czym ty mówisz? - w głosie dziewczyny można było wyczuć strach.

- Mówię, że eliksir podany przez Alecto prawdopodobnie przestał działać. Warują jej wszystkie życiowe funkcje. Teraz ma tylko dwa wyjścia.

- Jakie?

- Nie zadawaj pytań jak małe dziecko. Dobrze wiesz jakie. Obudzić się lub... umrzeć.

Twarz Galindy pobladła. Przełknęła głośno ślinę i zakryła usta dłonią. Miała ochotę iść do łazienki i zwymiotować wszystko, co dzisiaj zjadła. Dokładnie tak, jak kilka lat temu.

- To trzeba powiadomić jej rodziców – oświadczyła. - To znaczy moich rodziców... Och, wiesz, o co mi chodzi.

- Wiem, ale lepiej poczekajmy jeszcze chwilę na uzdrowiciela i na to, co powie – oświadczył, nie spuszczając wzroku z czubków swoich butów.

- Dlaczego jesteś taki spokojny? Przerażasz mnie...

Harry Potter podniósł głowę i spojrzał prosto w brązowe oczy dziewczyny. Galinda skapitulowała i odwróciła wzrok w stronę drzwi, za którymi leżała jedna z najważniejszych osób w jej życiu. W jego zielonych oczach było coś niepokojącego, coś, co sprawiało, że miała ochotę uciec stąd jak najdalej.

- To, co się stanie z nią, jest jednoznaczne z tym, co stanie się ze mną – odpowiedział, dokładnie akcentując każdą sylabę. - Rozumiesz?

Kiwnęła tylko głową. Rozumiała i w takiej chwili powinna powiedzieć coś więcej, dyplomatycznie wyperswadować mu jego plany. Powinna, ale nie wiedziała, jak dobrać odpowiednie słowa. To, co działo się w jego głowie było jeszcze większym galimatiasem niż mogła sobie wyobrazić.

- Harry, to nie twoja wina – szepnęła tylko, po czym udała się do łazienki.

Miała dość tego wszystkiego. Pierwszy raz od kilku lat znów poczuła obrzydzenie do swojego ciała. Zamknęła się w ciasnej kabinie, podniosła klapę sedesu i wepchnęła sobie dwa palce do gardła.

~*~

Przestałam spadać. Moje ciało uderzyło w podejrzanie twardą powierzchnię. Ale nie znowu tak bardzo, abym mogła złamać sobie na niej kręgosłup lub inną kończynę. W jednej chwili moich uszu dobiegł dziwne dźwięki. Krzątanina, szuranie, rozmowy i podniesione głosy.

Nie znałam tych ludzi. Dotykali mnie, jednak nie sprawiali bólu. Ból ustąpił, robiąc miejsce dziwnemu zażenowaniu i zmęczeniu. A przecież spałam tyle czasu...

Wiedziałam, że mogę otworzyć oczy. Jednak powieki były tak ciężkie, że graniczyło to z cudem. Zacisnęłam dłonie w pięści. I to był znak, aby w sali zapanowała jeszcze większa wrzawa. Miałam ochotę wrzasnąć na nich i kazać im sobie iść, jednak z mojego gardła wydobył się tylko niezidentyfikowany jęk.

Nawet nie wiem, kiedy udało mi się otworzyć oczy. Zobaczyłam nad sobą dwie zamazane twarze uzdrowicieli, a jeszcze parę minut temu dałabym głowę, że jest ich tutaj dużo więcej. Co najmniej tuzin.

Zamrugałam, próbując przyzwyczaić wzrok. Nic to nie dało. Świat spowijała mleczna mgła. Marzyłam, aby przetrzeć oczy, jednak moje własne ręce były stanowczo zbyt ciężkie. Zirytowało mnie to.

- Słyszy mnie pani?

Tak, do jasnej cholery, tylko że nie jestem znów tak stara, aby mówić na mnie pani!

- Proszę ścisnąć mi dłoń.

Poczułam dotyk na lewej dłoni. Niesamowite uczucie. Świadomość, że ciało znów jest w jednym kawałku. Wykonałam polecenie. Zacisnęłam palce, wbijając paznokcie w nieznaną mi, lekko pomarszczoną skórę.

Chęć życia była silniejsza od śmierci.

Potem przychodzili wszyscy. Gdyby chociaż wykazali się odrobiną taktu i wkraczali po kolei... Nie. Oni musieli wparować naraz i narobić więcej zamieszania niż stado chochlików kornwalijskich. Rodzice, moi bracia, Fleur, Luna, Neville, Harry, Hermiona, a nawet Galinda, której obecność spowodowała niespodziewany wybuch płaczu.

To było dziwne uczucie. Nadal wszystko mi się mieszało. Posiadałam wspomnienia i przeżycia obydwu Ginny. Nie potrafiłam sobie poradzić z miłością, którą ona obdarzała ludzi. Byłyśmy przeciwieństwami, totalnie różnymi dziewczynami. Ona wolała trzymać się z boku, ja być na przodzie. A teraz? Teraz sama nie wiedziałam, czego chcę od życia.

Byłam słaba. Spałam prawie rok, a jednak nie czułam się wypoczęta. Nie miałam siły samodzielnie funkcjonować...

Pewnego dnia udało mi się o własnych siłach usiąść na łóżku. Poprawiłam poduszkę i czułam niesamowitą dumę, która pierwszy raz od długiego czasu zajęła wygodne miejsce w mojej głowie. Pomimo wiecznych mdłości, sięgnęłam do szafki nocnej. Prawą dłonią chwyciłam szklane korale, które dostałam od Luny. Było to jakieś niespełna kalendarzowe trzy lata temu, choć teraz miałam wrażenie, że minęły wieki.

Zbliżyłam szklane kule do oczu, aby lepiej widzieć. Wszystkie ptaki smacznie spały z głowami ukrytymi między piórkami. Zmarszczyłam czoło i potrząsnęłam energicznie ręką. W jednej chwili barwne stworzenia uniosły drobne dzióbki i małymi czarnymi oczkami rozejrzały się po wnętrzu swoich klatek. Niektóre poderwały się do lotu, tworząc niesamowite akrobacje. Zaśmiałam się cicho na ten widok.

- Niech zgadnę, to Luny – odezwał się doskonale mi znany głos.

Mechanicznie odwróciłam głowę w stronę drzwi. W progu stał mężczyzna o czarnych włosach i ślicznych zielonych oczach, lustrujących mnie dokładnie zza drucianych oprawek okularów.

- Dostałam je jako prezent bożonarodzeniowy. Były w białym pudełku zapakowanym w żółty papier w choinki i przewiązany czerwoną wstążką – odpowiedziałam szybko.

- Dobrze to pamiętasz. Uzdrowiciele mówią, że czasem możesz mieć kłopoty z pamięcią.

- To była jedna z nielicznych rzeczy, jaką dostałam w tamtym roku. Pamiętam, że czekałam na coś od ciebie. Cokolwiek, chociażby znak, że żyjesz, Harry.

- Wiesz, że...

- Wiem.

Mężczyzna zamknął za sobą drzwi, po czym podszedł bliżej mnie. Bez pytania i mojego pozwolenia przysunął sobie krzesło i usiadł koło mnie. Nasze twarze znajdowały się na tej samej wysokości. W jego oczach dostrzegłam wielki smutek.

- Myślałem, że oszaleję – rzekł po chwili. - Codziennie miałem ochotę udać się do Azkabanu i zabić Alecto za to, co zrobiła. Choć Hermiona tłumaczyła mi, że po pocałunku dementora spotkał ją najgorszy los, to ja nie chciałem słuchać. Chciałem jej krwi. A potem dowiedzieliśmy się, że umarła. To było jakieś dwa tygodnie przed twoim przebudzeniem. Byłem wściekły, że jej męki się skończyły.

- Dlaczego mi to mówisz?

- A jak myślisz? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - Kiedy wykonywałem misję, którą powierzył mi Dumbledore, wiele razy cudem uniknąłem śmierci. Wiele razy tak niewiele brakowało... Ale przeżyłem i cały czas wierzyłem, że to dzięki miłości.

- Harry, błagam... - przerwałam mu szybko, bojąc się usłyszeć, co ma mi do powiedzenia. Mężczyzna bez słowa wyciągnął rękę i położył mi zimny palec na wargach.

- Pozwól mi mówić – rzekł. - Eddie miał wyrzuty sumienia, że cię zostawił i cierpiał przez to, co się stało. Wrócił z Francji. Był tutaj jakieś trzy miesiące. Wtedy to zaakceptowałem, uznałem, że może faktycznie to nie jest głupi pomysł. Jeśli go kochasz, to czemu mam ci zabraniać. Starałem się nawiązać z nim jakiś kontakt, w sumie to mój brat... ale to było niewykonalne. Miał okropne zdanie na temat naszej... matki. Nie potrafiłem tego słuchać.

- Nawrzeszczeliście na siebie i pewnie byście się pobili, gdyby nie fakt, że ktoś był w pobliżu, prawda? - spytałam cicho, nie spuszczając wzroku z jego zielonych tęczówek. Uśmiechnął się delikatnie.

- Tak, coś w tym stylu... Ron był czujny, choć i tak powiedział mi potem, że żałuje, że mnie powstrzymał – oświadczył, prostując się delikatnie na krześle. - Potem milczeliśmy i mijaliśmy się dużym łukiem. Eddie przychodził do ciebie coraz rzadziej i siedział coraz krócej, aż w końcu zniknął.

Serce zatrzymało się w mojej piersi. Przez chwilę zapomniałam, jak się oddycha. Siedzieliśmy w białej sali. Tylko ja, on, słowa i wspomnienia. Wszystko to zaczęło się tłoczyć i dusić, nie było miejsca, aby poruszyć się choć o jeden cal.

A Harry kontynuował, nie zwracając uwagi na moją przerażoną minę.

- Galinda mówiła, że zostawił jej wiadomość. Napisał, że wraca do Francji, że to wszystko go przerasta, że nigdy nie miał rodziny i najwyraźniej nie jest do tego stworzony. Oświadczył, że byłabyś z nim nieszczęśliwa, a już dość się przez niego nacierpiałaś. Od tego czasu nie dał znaku życia. Ale pewnie wróci, zawsze wraca...

- I co dalej? - zapytałam cicho. - Czego ode mnie oczekujesz?

- A czego ty oczekujesz?

- Czasu... po prostu czasu.

Harry bez słowa wstał z krzesła. Wahał się przez chwilę, po czym nachylił się i pocałował mnie w policzek. Kiedy jego wargi musnęły moją skórę, przeszedł mnie dreszcz. Niespodziewanie zabrał mi korale i upiął je na mojej szyi. Wzdrygnęłam się, kiedy zimne szkło dotknęło moich obojczyków i karku.

- Bardzo twarzowo – oświadczył, uśmiechając się delikatnie. - Naprawdę.

- Harry, powiedz mi, po co nam było to wszystko?

- Nie wiem. Widocznie tak być musiało. Jesteśmy dziećmi Huncwotów, a z nimi to nigdy nic nie wiadomo, prawda? - powiedział cicho. - A teraz odpoczywaj. Musisz mieć siłę.

Siłę... Odwagę... Honor...

I wyszedł, pozostawiając mnie samą z tym natłokiem. O dziwo, w sali nie zrobiło się luźniej. Wręcz przeciwnie, czułam się jeszcze bardziej przytłoczona.

* * *

I? Może o fabule i moich dziwnych pomysłach wypowiadać się nie będę, ale powiem tylko tyle, że jest to najsłabszy rozdział (pod względem technicznym) z tych, które mi zostały. Najlepszy jest chyba 102 i 104 też mi się podoba :P
PS: Widzicie to? 100 rozdziałów... gratuluję najwytrwalszym, czyli tym, co przeczytali całość ^^

--------------------------------------------------------------