102 Rozdział: Historia domu przy Spinner's End

Nieważne kto przegra, lecz kto jest sam.

Ania Dąbrowska

Następnego dnia wyszło słońce. Jego długie promienie wpadały do mojego małego pokoju, tworząc ciekawe mozaiki na drewnianej podłodze. Kałuże na podwórzu zaczęły wysychać, a błoto zmieniało się w zwyczajny piach o sypkiej konsystencji. Mogłam bez obaw założyć koszulkę z krótkim rękawem i nie bałam się, że zmarznę. Wierzyłam, że teraz już będzie tylko lepiej.

Wychyliłam głowę z pokoju i zeszłam po schodach do kuchni. O dziwo, było tam pusto. Spojrzałam na zegarek. Nie wskazywał nawet szóstej. Odetchnęłam głośno.

Znudzona przeszłam się kilka razy wokół kuchennego stołu, przegryzłam jakąś starą bułkę i nalałam sobie soku. Na krześle usiadłam dosłownie na chwilę, nie mogłam znaleźć sobie miejsca. I nagle przyszła mi do głowy szalona myśl, ekstremalna i trochę ryzykowna, ale tylko w ten sposób mogłam dowiedzieć się prawdy.

Rzuciłam kawałek pieczywa na kuchenny blat i chwyciłam kurtkę, wiszącą na wieszaku obok drzwi wyjściowych. Wybiegłam na podwórze, omal nie wywracając się na mokrym piachu i popędziłam przed siebie. Kilkanaście metrów od Nory teleportowałam się pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna.

Wylądowałam chwiejnie obok zaśmieconej rzeki. Nad jej taflą sunęła gęsta mgła. Przez korony drzew przebijały się nikłe promienie słońca, oświetlając papierki i szkło pływające nad powierzchnią wody. Jej nieprzyjemny zapach przypominał mi obrośnięte glonami jezioro.

Rozejrzałam się niechętnie po okolicy. Cisza. Nie dostrzegłam żadnej żywej duszy. Nie dochodził tutaj nawet wiatr. Liście pozostały nietknięte i nieporuszone.

Ruszyłam przed siebie. Wspięłam się na szczyt skarpy, gdzie szare, żelazne ogrodzenie oddzielało rzekę od wąskiej brukowanej uliczki. Nie zatrzymałam się. Szłam wzdłuż długich rzędów zrujnowanych, ceglanych domów o pustych ciemnych oknach. Minęłam doskonale znaną mi tabliczkę Spinner's End.

Zabudowania zaczęły się przerzedzać. Szłam tą drogą dwa razy w życiu, w dwóch życiach. Obserwowałam podziurawiony chodnik i połataną asfaltową drogę. Wszystkie budynki wyglądały tak jak wtedy, kiedy zabrali mnie z wesela Billa i Fleur. Odrapane tynki, niepograbione liście, wyschnięte kwiaty. Tłumów nie było. Dostrzegłam tylko jakiegoś faceta spieszącego na przystanek autobusowy i staruszkę idącą z siatkami do domu.

Czas dłużył się w nieskończoność, aż w końcu udało mi się dotrzeć do domu, który dawno, dawno temu pomalowany był na bordowo. Teraz ściany pokrywały różnego rodzaju plamy, a tynk łuszczył się jak skóra węża na wiosnę. Werandę porastał kolczasty bluszcz. Nic się nie zmieniło...

Do starych drzwi prowadziła błotnista alejka. W dwóch susach pokonałam kilkumetrową odległość i wytrzepałam trampki na wypłowiałej wycieraczce. Zapukałam głośno, mając nadzieję zastać lokatora w domu.

Po chwili usłyszałam kroki, były coraz bliżej. Ktoś przekręcił klucz w zamku i z głośnym skrzypnięciem uchylił drzwi. W szparze zobaczyłam znaną mi twarz. Brązowe włosy mężczyzny opadały na równie ciemne oczy. Ziewnął głośno i poprawił jedyną rzecz, jaką miał na sobie – czerwone bokserki w jakieś bliżej niezidentyfikowane robale. Przyłapałam się na tym, że gapię się na nie stosunkowo zbyt długo. Speszona podniosłam wzrok na jego obrośniętą kilkudniowym zarostem twarz.

- Cześć – przywitałam się głupio. - Pamiętasz mnie?

- Lurlina? - zapytał, a moich nozdrzy doszedł nieprzyjemny zapach alkoholu.

- Nie, nie jestem Lurlina. Spotkaliśmy się jakiś rok temu nad rzeką. Dałam ci wisiorek, który należał do rodziny Snape'ów – rzekłam szybko, mając nadzieję, że coś zaświta w jego głowie. Mężczyzna podrapał się po nosie, a ja czekałam cierpliwie.

- Ach tak, pamiętam – oświadczył po chwili, a mi kamień spadł z serca. - Jesteś córką jednego z nauczycieli Hogwartu, tylko nie powiedziałaś mi kogo. I to przez ciebie dwa tygodnie po naszym spotkaniu mój drogi Eddie złożył mi wizytę i prawie mnie zabił, próbując odebrać medalion. Podobno byłaś w szpitalu...

- To prawda. Pozwolisz mi wejść do środka, czy będziemy rozmawiać w drzwiach? - zapytałam, robiąc krok do przodu.

- Pozwolę ci wejść do środka, jeśli wrócisz tutaj o jakiejś przyzwoitej porze – oświadczył. Już chciał zamknąć drzwi, jednak ja byłam szybsza. Wsunęłam stopę między framugę.

- Chcę rozmawiać teraz, Eustace – oznajmiłam z pewnością siebie.

- Przedstawiłem ci się kiedyś?

- To nieważne. Posłuchaj. Nazywam się Ginevra Lupin... Weasley... nieważne. Jestem córką Remusa Lupina, który uczył cię obrony przed czarną magią w klasie sumowej, pamiętasz? To dzięki niemu dostałeś tak wysoką ocenę.

- Chyba brałaś coś gorszego ode mnie. Jestem kiepski z obrony. Na sumach miałem z niej nędzniaka. Wpuszczę cię do środka, jeśli podzielisz się swoim towarem, mała.

Odsunął się nieznacznie, robiąc mi miejsce. Przedsionek był schludny. Dostrzegłam w nim tylko jedną kurtkę, tę samą co wtedy, i drewnianą szafkę na buty. Bez zaproszenia wtargnęłam do salonu. Był czysty. Nie mogłam dopatrzeć się nawet najmniejszych pyłów kurzu. Ściany oklejone były staromodną, kremową tapetą w czerwone kwiatki, natomiast na wyłożonej parkietem podłodze spoczywał cienki, wytarty już dywan w orientalne wzory. W pomieszczeniu znajdowało się tylko jedno okno z widokiem na opustoszałą ulicę. Powiewała w nim biała, wykrochmalona firanka.

- Czysto tutaj – stwierdziłam niezbyt grzecznie.

- Mama posprzątała – odpowiedział. - Ale nie martw się. Nie wróci przed wieczorem. Mamy cały dzień, aby pić, ćpać, palić i uprawiać seks.

- Super – mruknęłam, po czym wypatrzyłam ten sam fotel, na którym miałam już przyjemność siedzieć. Zapadłam się w nim bez zaproszenia. Jego ciemna, sztruksowa tapicerka pachniała mieszanką olejków lawendowych i drzewa sandałowego.

- Czy mógłbyś się ubrać? - spytałam Eustace, kiedy postawił na stole dwie butelki jakiegoś podejrzanego trunku bez etykietki i rozsiadł się na kanapie.

- Po co? Myślałem, że to ty powinnaś się rozebrać...

Westchnęłam głośno, zastanawiając się, jak powinnam dobrać słowa, aby go nie urazić i nie sprowokować. Wygięłam knykcie i wyprostowałam się jak struna. Chciałam spojrzeć mu prosto w oczy, jednak ciężko było mi nadążyć za jego rozbieganym spojrzeniem.

- Zdrowie Lurliny – rzekł po chwili, chwytając alkohol i upijając spory łyk. Uznając, że tak będzie najwygodniej, poszłam w jego ślady. Napój był obrzydliwy. Śmierdział siarką. Siorbnęłam odrobinę i omal nie zwymiotowałam, kiedy poczułam, jak rozchodzi się po przełyku.

- Kim jest Lurlina? - spytałam cicho.

- Raczej: kim była Lurlina – poprawił mnie, kiwając ostrzegawczo palcem. - Lur była charłaczką, bardzo podobną do ciebie. Miała długie, rude włosy i piegi. Według relacji Eddiego znajdowały się one na całym ciele. Pośladkach też. Co prawda, on twierdzi, że nigdy nie uprawiał z nią seksu, a wie to, bo kilka razy zmuszony był udzielić jej pomocy medycznej. Ja tam mu nie wierzyłem... Fleur też nie.

Otworzyłam szerzej oczy, a moja szczęka opadła na podłogę. Nie miałam ochoty jej zbierać. Po co, skoro za chwilę znów by się rozsypała. Stwierdziłam, że najrozsądniej będzie się napić tej obrzydliwości, którą mi zapodał. Szczególnie, że, jak się spodziewałam, historia miała być długa i bogata w szczegóły różnego typu. Spojrzałam na otwarty barek. Stało w nim sporo podobnych butelek. Ucieszyłam się mimowolnie.

- A czy możesz zacząć od początku? - spytałam nieśmiało. - Od momentu, w którym poznałeś Eddiego? To dla mnie bardzo ważne.

- A co dasz mi w zamian? - odpowiedział pytaniem na pytanie, wyciągając spod poduszki ręcznie wykonanego skręta i podając mi go.

- Nie wiem... Ale coś wymyślę, obiecuję, że nie będziesz stratny.

- Ok. Nie krępuj się, zapal. W środku są liście menemangakanu. Mają działanie baaardzo uspakajające. A spokój ci się przyda, oj tak...

- Nie znam takiej rośliny – szepnęłam.

- Chyba nie sądzisz, że uczą o niej w szkole? - Eustace zaśmiał się głośno, biorąc do ust swojego skręta. Niechętnie poszłam w jego ślady, czując, że blisko mi do ponownego spotkania z uzdrowicielami. Ta wybuchowa mieszanka nie miała szans na dłuższą metę. Trudno. Raz się żyje.

Zapaliłam. Dym drażnił moje płuca. Zakaszlałam głośno, a mężczyzna śmiał się dalej. Opanował się dopiero po kilku minutach, po czym zaczął opowiadać historię człowieka, którego kiedyś bardzo kochałam, człowieka, który w co drugim słowie karmił mnie kłamstwami. Nigdy, nawet w najgorszych koszmarach, nie spodziewałam się takiej mrocznej przeszłości...

Eustace poznał Eddiego na początku lipca. Był to wyjątkowo deszczowy dzień. Chłopak udał się do sklepu z nadzieja, że uda mu się coś wynieść. Nowa, młoda ekspedientka codziennie między dwunastą a pierwszą robiła sobie przerwę i zamykała się na zapleczu z ochroniarzem. Kradzież była prostsza niż mogłoby się wydawać...

Już sięgał po puszkę najdroższej kukurydzy, kiedy nagle wpadł w niego wysoki, przystojny facet o dziwnych, zielonych oczach. Rzucił coś w obcym języku, a potem się przedstawił. Powiedział, że nazywa się Eddie Snape. Eustace śmiał się jak opętany. Był pewien, że to, co usłyszał było tylko zbieżnością nazwisk. Nie wiedział, jak bardzo się pomylił.

Eddie był wściekły. Pchnął go na regał z czekoladami, a potem prawie udusił. Puścił go dopiero po chwili, kiedy zebrał się dość spory tłum gapiów.

Eustace długo myślał nad tym, co się wydarzyło. Miał wyrzuty sumienia. Postanowił jakoś udobruchać syna znienawidzonego nauczyciela i załatwił wejściówkę do prestiżowego klubu w Londynie. Liczył, że w ten sposób uda im się nawiązać choćby cienką nić porozumienia. W sumie chyba mu się to udało.

Umówili się następnego dnia o osiemnastej. Przemierzali wąskie uliczki na przedmieściach stolicy Anglii. Eustace znał doskonale drogę. Był stałym gościem wszelkich klubów, twierdził, że gdyby nie one, jego życie byłoby wyjątkowo nudne.

I wtedy znaleźli Lurlinę. Leżała nieprzytomna na zmoczonym kartonie, przykryta sfilcowanym, podartym kocem. Nad jej ciałem unosił się nieprzyjemny zapach potu, zepsutego jedzenia i brudu. Oddech miała świszczący i przyspieszony. We śnie rzucała się na boki, a co kilka chwil zanosiła się okropnym, suchym kaszlem. Albo śnił jej się koszmar, albo trawiła ją okropna grypa lub co gorsza zapalenie płuc.

Była młoda. Mogła mieć nie więcej niż czternaście lat. Prawdopodobnie uchodziłaby za ładną, gdyby nie tłuste włosy okalające zapadłą, wychudzoną twarz i ropiejący trądzik pokrywający zaczerwienioną skórę.

Eddie nie mógł jej zostawić. Od września miał zacząć kursy na uzdrowiciela, a pozostawienie tej dziewczyny na brukowanej ulicy byłoby wyjątkowo niehumanitarne. Zabrał ją do siebie i zaczął zabawę w pielęgniarza.

Był to jeden z jego najgłupszych pomysłów. Nie miał zbyt dużego pojęcia o medycynie. Dziewczyna miała wysoką gorączkę, wymiotowała, omdlewała, była wychudzona, odwodniona, na jej skórze można było dopatrzeć się całej gamy zmian chorobowych.

Następnego dnia poprosił Fleur o pomoc. Kobieta była wściekła, że zachował się tak nieodpowiedzialnie. Twierdziła, że powinien od razu zabrać ją do szpitala. Jednak Eddie był uparty, obiecał sobie, że nie odpuści dopóki nie pozna prawdy o dziewczynie.

Lurlina zaczęła dochodzić do siebie. Zaczęła też więcej mówić. Najpierw wyznała mu, że jest chrłaczką pochodzącą z dość dobrze usytuowanej rodziny czarodziejów czystej krwi. Nienawidzili jej. Traktowali ją jak śmiecia od czasu, kiedy dowiedzieli się, że nie posiada talentu magicznego. Nie nauczyli jej pisać, czytać czy liczyć. Eddie traktował ją bardzo poważnie. Poświęcał jej mnóstwo czasu, zaniedbując w ten sposób przyjaciół. Próbował jej jakoś pomóc, podbudować jej samoocenę jako kobiety.

Jej obecność w domu przy Spinner's End była tajemnicą. Za każdym razem, kiedy miał przyjechać Severus Snape, dziewczyna była odsyłana do Eustacego. To tam przeczekiwała kilka dni. Oczywiście każdy wiedział, że Mistrza Eliksirów nie da się długo oszukiwać. Już w grudniu odkrył obecność Lur w swoim domostwie.

Z jednej strony był wściekły na syna, lecz z drugiej wierzył, że chłopak jest na tyle dojrzały, że nie zrobi nic głupiego. Niestety pomylił się.

Lurlina cierpiała. Przebywanie w domu czarodziejów sprawiało, że miała ochotę płakać nad sobą. Do tego bardzo często chorowała. Miała bardzo osłabiony system odpornościowy po tak długim czasie spędzonym na ulicy. Krwotoki z nosa stały się codziennością...

Eddie miał plan. Zaczął przeglądać książki swojego ojca. Warzył dziwne wywary i był święcie przekonany, że czarną magią można osiągnąć wszystko.

Eustace i Fleur próbowali przemówić mu do rozsądku. Błagali, aby przestał, jednak on nie słuchał. Fascynacja narastała z każdym dniem, z każdą chwilą. Zatracał się w zakazanych eksperymentach i trwonił czas i pieniądze w poszukiwaniu trudno dostępnych roślin i składników eliksirów.

Lurlina nie rozumiała, co się dzieje. Ufała mu całym sercem. Piła wszystko, co jej podał, pozwalała mu wstrzykiwać każdą substancję, która była zbyt niebezpieczna, aby wlewać ją do przewodu pokarmowego. Jednak było coraz gorzej.

Jej ciało się zmieniało. Skóra stawała się prawie przezroczysta, pękała, tworząc ciężko gojące się rany. Zakrwawione oczy ledwo widziały, a piękne, rude włosy wypadały całymi garściami. Lurlina umierała. Kości łamały się przy każdym, nawet najdrobniejszym ruchu, nie była w stanie się ruszać, nie była w stanie samodzielnie funkcjonować.

Jednak fascynacja Eddiego nie ustępowała. Patrzył, a nie widział. Fleur odwróciła się od niego jako pierwsza. Przyrzekła sobie, że nie będzie mieć z nim nic do czynienia. Zastanawiała się, jak to się stało, że ktoś tak zdolny i inteligentny dał się tak omamić.

Eustace za wszelką cenę chciał jakoś pomóc. Cały czas próbował przemówić mu do rozsądku. Jednak pewnego dnia Eddie nie wytrzymał. Powiedział mu, co o nim myśli. Obraził go bardzo dotkliwie, poruszając najdelikatniejsze struny. Chłopak się załamał. Osunął się w cień i popadł w nałóg. Pił bez opamiętania.

Później było tylko gorzej. Śmierciożercy zaczęli się interesować młodym Snape'em. Uznali, że taki talent i wiedza w zakresie czarnej magii może im się przydać. I wtedy prawda wyszła na jaw. Snape dowiedział się o eksperymentach, jakie przeprowadza jego syn. Wrócił do domu, a to, co tam zastał nawet jego wytrąciło z równowagi.

Lur była w opłakanym stanie. Prawie łysa, z cienką, przezroczystą skórą, niezdolna ruszyć żadną kończyną. Nie mogła mówić. Wypadły jej prawie wszystkie zęby, a napuchnięte dziąsła i język krwawiły prawie cały czas. Dusiła się własną krwią.

Eddie próbował się tłumaczyć. Uważał, że robił to dla jej dobra. Chciał, aby była taka jak czarodzieje – obdarzona magiczną mocą. Wmawiał sobie, że to tylko stan przejściowy, że niedługo będzie lepiej.

Mylił się...

Mistrz Eliksirów robił co mógł, jednak nie był w stanie uratować dziewczyny. Jej krew była skażona, nie pamiętała już swojego imienia, pochodzenia i jak znalazła się w tym koszmarze. Straciła wzrok, potem słuch, a dwa tygodnie później, w środku nocy – zmarła.

Eddie nie chciał nikogo widzieć. Zamknął się w swoim pokoju i popadł w stan kompletnej agonii. Próbował się zabić, wypijając śmiertelną dawkę trucizny, jednak Snape w porę zareagował.

A potem wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej. Nadeszły wakacje, Dumbledore zginął, a Snape przyjął jego pozycję w Hogwarcie. Nastały bardzo złe czasy. Eddiemu ledwo udało się skończyć drugi rok kursów na uzdrowiciela, ale trzeciego już nie rozpoczął. Ojciec dał mu posadę w szkole, aby cały czas mieć na niego oko. Na początku chciał, aby pomagał w skrzydle szpitalnym, jednak to, co wydarzyło się z Lurliną sprawiło, że stracił do niego resztki zaufania. Nakazał mu segregować książki w bibliotece i zapomnianych pomieszczeniach. Na początku nawet to wydawało się być nieodpowiednim zajęciem, jednak szybko zrozumiał, że musi dać mu chociaż szansę.

Eustace zakończył swoją opowieść, odkładając na stół trzecią, pustą butelkę po mocnym, podejrzanym trunku. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko, zaciągając się swoim skrętem. A ja nie wiedziałam, jak to skomentować. Siedziałam z szeroko otwartą buzią, wlewając w siebie coraz więcej alkoholu. Wszystko było tak dziwne, że aż śmieszne. Próbowałam się opanować, jednak histeryczny chichot wyrwał się niespodziewanie z mojej piersi. Z oczu pociekł mi łzy.

- Co cię tak bawi? - zapytał Eustace. - Lurlina nie zasłużyła sobie na taki los!

- Nie, oczywiście, że nie. Z siebie się śmieję. Z mojej własnej głupoty.

- Rozumiem... chcesz za to wypić? - zapytał, otwierając kolejne dwie butelki śmierdzącego trunku.

- Pewnie – rzekłam, wypijając połowę jej zawartości jednym pociągnięciem. Świat zaczął się kręcić, wszystko stało się diabelską karuzelą. - Ale z drugiej strony – kontynuowałam - w tej drugiej rzeczywistości nie mogliście mieć tak zjebanego życia. Byleś razem z Eddiem na weselu Fleur i mojego brata...

- Twojego brata? Przecież mówiłaś, że jesteś córką Lupina. Zresztą nieważne... Co dostanę za to, że ci się zwierzyłem?

- A co byś chciał? - odpowiedziałam pytaniem na pytanie, wstając z fotela.

Zrobiłam niepewny krok do przodu, po czym zwaliłam się na kanapę obok mężczyzny. Znów wybuchłam śmiechem. Eustacemu najwyraźniej udzielił się mój dobry nastrój. Nie do końca wiedząc, co robię, wdrapałam się na niego i usiadłam okrakiem na kolanach. Przysunęłam się bliżej tak, aby przez cienkie legginsy czuć jego nabrzmiałą męskość.

- Przechodzimy do ostatniego punktu zabawy? - zapytał, wydychając mi w twarz śmierdzący odór alkoholu.

- Skoro ci na tym zależy – jęknęłam.

Nie panowałam nad sobą. Moje ciało stało się dla mnie zupełnie obcym miejscem. Mężczyzna jednym ruchem zdjął ze mnie luźną koszulkę i przez chwilę delektował się widokiem moich piersi ukrytych w zielonym, bawełnianym staniku.

Poczułam, jak jedną rękę wplata w moje włosy, rozpuszczając luźnego koka i pozwalając niesfornym kosmykom opaść na chude ramiona. Natomiast drugą wsunął w moje majtki. Uniosłam się delikatnie, czując jego zachłanne pieszczoty.

- Jeśli chodzi o kobiety, to Eddie zawsze miał dobry gust – wyszeptał mi do ucha.

Nasze usta zaczęły błądzić po omacku, szukając się wzajemnie. Spijaliśmy z nich odór siarki, palonego zioła, a także ból, łzy i grzechy przeszłości. Podniecenie i pożądanie narastało we mnie z każdą chwilą. Jęczałam i wierciłam się na jego kolanach. Uczucie to nie było mi obce, jednak nie doświadczałam go od tak dawna... tęskniłam za nim.

Poczułam, jak Eustace unosi moje ciało. Oplotłam nogi wokół jego bioder, a palce zacisnęłam na lekko przetłuszczonych włosach. Bez ostrzeżenia rzucił mnie na kanapę. I to był błąd. W jednej chwili mój żołądek fiknął koziołka, a tępy ból w skroniach narastał, rozpalając ogień w moim mózgu.

- Stój! - wrzasnęłam, kiedy zsunął moje legginsy. Cofnęłam się mechanicznie, zwijając ciało w kłębek. Zadrżałam, a on, nic nie rozumiejąc, popatrzył na mnie głodnym wzrokiem.

Zakaszlałam. Nawet nie wiem, kiedy z moich ust pociekły stróżki wymiocin. Zaczęłam się dławić.

Eustace się opanował i udało mu się zachować zimną krew do samego końca... O dziwo, wiedział, jak postępować z takimi wrakami...

* * *

No. Czyli mamy mój ulubiony rozdział. Normalnie, kiedy go pisałam wpadłam w jakiś dziwny trans. Wiem, że może wywołać różne, mieszane uczucia i po części mam ochotę na podzielane zdanie. 
Historia opowiadana przez Eustacego to wielki skrót tego, co miało być na Here we go.  No może lekko wzbogacone o drastyczne opisy :P

----------------------------------------------------