103 Rozdział: Propozycja z Hogwartu

Jesień już, znów się wcześniej kończy dzień.
Szukam wciąż Twoich kroków, szukam Cię.
Byłeś jak najważniejszy w życiu znak,
Taki znak można dostać tylko raz.

Ania Dąbrowska

Duśka, wszystkiego najlepszego :*

Obudził mnie szpitalny zapach i dziwny posmak w ustach. Chciałam otworzyć oczy, jednak powieki wydawały się niesamowicie ciężkie. Kosztowało mnie to dużo energii. Dopiero, kiedy oślepiła mnie biel doskonale znanego mi pomieszczenia i światło irytującej, magicznej lampy, uświadomiłam sobie, że popełniłam błąd.

Zresztą to nie był koniec niespodzianek.

- Ginny!

Zerknęłam w stronę źródła podniesionego głosu. Liczyłam, że twarz, którą zobaczę będzie szeroko uśmiechnięta i uradowana, że się obudziłam. Jak wielki był mój zawód, kiedy moje oczy spotkały się ze srogimi oczami mamy? Wargi zacisnęła w wąską linię, a dłonie w pięści, próbując uspokoić się choćby w minimalnym stopniu.

- Mama? - wyszeptałam dziwnym, zachrypniętym głosem. Próbowałam odchrząknąć, jednak na niewiele się to zdało. Czułam, że moje gardło jest całe pozdzierane, a płuca świszczały przy każdym oddechu.

- Podasz mi wody? - spytałam cicho. – Mam jakiś dziwny posmak w ustach.

Pulsujący ból w skroniach uniemożliwiał mi racjonalne myślenie. Próbowałam sobie przypomnieć, jak tutaj trafiłam, jednak jedyne co pamiętałam, to ciepły poranek i słońce przebijające się przez grubą warstwę chmur.

Mama bez słowa podeszła do nocnej szafki i nalała mi do szklanki wodę z dzbanka stojącego obok. Uniosła delikatnie moją głowę i przyłożyła mi naczynie do warg. Piłam powoli, a każdy łyk wywoływał dziwny ból w przełyku. Jęknęłam mimowolnie.

- Co się stało? - wydusiłam z siebie z trudem. - Dlaczego jesteś taka zła?

- Nie jestem zła – oświadczyła lekko podniesionym głosem. - Jestem wściekła. Żaden z twoich barci nigdy nie wywinął takiego numeru! Gdzie ty miałaś głowę?!

- Jaką znowu głowę?

- Mózg przepłukali ci razem z żołądkiem? - zapytała już spokojniej. Mięśnie jej twarzy lekko się rozluźniły. Z troską pogładziła mnie po czole i odłożyła szklankę na biały blat.

I wtedy coś zaczęłam sobie przypominać. Historia Eddiego na nowo zagościła w moim umyśle, a potem smak alkoholu, drażniący dym wypalanych skrętów, krople potu na nagim torsie Eustacego i jego zimne palce w moich majtkach.

- Kuźwa – przeklęłam pod nosem, co spotkało się z karcącym spojrzeniem mamy. Przekleństwa były czymś bardzo, bardzo złym. Uczyła mnie tego przez kilkanaście lat, problem w tym, że przez ostatnie siedemnaście nadużywałam ich zbyt często. Najwyraźniej to mi zostało.

- Wiesz, jak strasznie się o ciebie martwiliśmy? - spytała znów lekko podniesionym tonem. - Nie zostawiłaś żadnej kartki, nic. Nie mieliśmy pojęcia, gdzie poszłaś. Chyba do wszystkich wysyłaliśmy wiadomości. Luna, Hermiona, Harry, Neville – nic. Cisza. Brak jakiegokolwiek znaku życia. Sprawdziliśmy nawet, czy nie wpisałaś się na ostatnią chwilę na listę pasażerów świstoklika do Francji.

- Po co miałabym się udać do Francji? - zapytałam mało inteligentnie.

- Ech, dziecko, dziecko... Powiedz mi lepiej coś ty robiła w tej melinie u tego faceta?

Już otworzyła usta, aby jej coś odpowiedzieć, jednak wtem drzwi się uchyliły i wpadły do sali trzy osoby. Na szczęście tylko trzy osoby. Tata z resztką swoich rudych włosów na głowie, Bill, który najwyraźniej nigdy nie zamierzał się postarzeć i Fleur, jego żona, która, aby nie być gorszą, poszła w ślady męża. W dodatku jakieś dwa miesiące temu urodziła córkę, a nie sądzę, aby ktokolwiek, patrząc na nią, by to odgadł.

- Jak się czujesz, kochanie? - zapytał tata, całując mnie w czoło.

- Jakoś – szepnęłam. - To był niezły odlot.

Usłyszałam głośne odchrząknięcie mamy, więc postanowiłam przemilczeć resztę mojej wypowiedzi. Bill uśmiechnął się tylko delikatnie. Jak zdążyłam zauważyć, odkąd został ojcem, starał na każdym kroku udowodnić swoją dojrzałość.

- Po co poszłaś do Eustacego? - zapytała po chwili Fleur. Zapadła cisza. Wszystkie pary oczu utkwione były w jej pięknej osobie.

- Aby poznać prawdę, której ty mi nigdy nie wyznałaś – odpowiedziałam. - Wiesz, jak wiele spraw potoczyłoby się zupełnie inaczej?

Na twarzy kobiety pojawił się czerwony rumieniec wstydu. Mogłam się spodziewać, że tak zareaguje na moje słowa. Utkwiła spojrzenie swoich niebieskich oczu w czubkach butów. Zaczęła nerwowo wyginać knykcie. Jej bransoletki zabrzęczały cichutko.

- Ja nie wiem, o czym mówisz – szepnęła.

- Wiesz doskonale. Mówię o Lurlinie.

Na dźwięk tego imienia, Fleur wzdrygnęła się zauważalnie. Bill zmarszczył brwi, najwyraźniej z nim też się nie podzieliła tą tragiczną historią.

- Posłuchaj, Ginny. Chciałam zapomnieć. Też byś tak postąpiła na moim miejscu. Poza tym, myślałam, że on się zmienił. Obronił cię w czasie wojny, poświęcił się dla ciebie. Skąd mogłam wiedzieć, że dalej jest taki...

- Stuknięty – podpowiedziałam bezgłośnie.

- Tak, stuknięty.

- Czy ktoś może mi powiedzieć, o czym wy, do diabła, mówicie? - wtrąciła się mama, robiąc swoją ulubioną, surową minę. Zlustrowała mnie dokładnie wzrokiem. Potem przerzuciła się na Fleur. Jednak żadna z nas nie miała ochoty na tłumaczenie.

- Eustace potrzebuje pomocy – oznajmiłam po chwili.

- Nie widziałam go od blisko siedmiu lat.

- Eustace? - wtrąciła się mama. - Ten pijak, który chciał cię zgwałcić?

- Zgwałcić? A kto powiedział, że chciał mnie zgwałcić? - zapytałam lekko poirytowana, spoglądając po twarzach wszystkich zebranych. Tata jak zwykle dyplomatycznie milczał, Bill wzruszył ramionami, a Fleur była myślami zupełnie gdzieś indziej, gdzieś w swojej przeszłości.

- Wezwał uzdrowiciela, który może potwierdzić, że byłaś wtedy w samej bieliźnie – oświadczyła rzeczowym tonem. - Nie dziwię się, że tego nie pamiętasz...

- Mamo, on nie chciał mnie zgwałcić. To był... przypadek, zbieg okoliczności.

Bill odchrząknął głośno, a na twarzy taty pojawił się szkarłatny rumieniec.

- Eustace mi pomógł – kontynuowałam. - Przecież wezwał uzdrowiciela i zajął się mną do jego przybycia. Gdyby nie on, to udławiłabym się własnymi rzygowinami.

- Gdyby cię nie upił, to byś się nie dławiła – naciskała dalej.

- Mamo! Eustace to dobry człowiek.

- Tak, Eddie też miał być dobrym człowiekiem – stwierdziła. Po minie Fleur wywnioskowałam, że ma ochotę zdezerterować ze szpitala jak najszybciej.

- Z wami się nie da rozmawiać. Jestem dorosła – rzekłam, wytaczając najbardziej dziecinny z możliwych argumentów. - Jak wy nie chcecie, to nie. Sama spłacę swój dług.

- Jaki znowu dług? - wtrącił się w końcu Bill. - Chce od ciebie jakieś pieniądze?

- Nie, Williamie – powiedziałam zgryźliwie.

Pomału zaczęłam się denerwować. Marzyłam tylko o tym, aby zostawili mnie w końcu w spokoju i pozwolili się przespać. W dodatku głowa pulsowała coraz mocniej. Miałam wrażenie, że w moich skroniach rozstawiła się cała orkiestra dęta. Zaschło mi w gardle, ale nie odważyłam się znów prosić o łyk wody.

- Eustace zawsze mówił, że chciałby być pisarzem – powiedziała w pewnym momencie Fleur. - Był w tym naprawdę dobry. Czytałam kilka jego rękopisów i byłam pod dużym wrażeniem, choć i tak nie rozumiałam wielu zagadnień. To było błyskotliwe i żartobliwe, a mój angielski strasznie kulał. Nie dało się tego przetłumaczyć dosłownie, ale Ed... Eddie zawsze powtarzał, że to jest coś.

- Dlaczego więc już nie pisze? - zapytałam cicho.

- Bo kiedy cała sprawa z Lurliną zaszła za daleko, to ja się wycofałam. Przestałam odpisywać na jego listy. Nie chciałam go znać i marzyłam, aby kiedyś się obudzić i nie pamiętać o jego istnieniu. Eustace był odważniejszy. Poszedł do niego i powiedział mu, co o tym wszystkim myśli. Pewnie ci o tym mówił, ale darował sobie szczegóły. Eddie wytknął mu, że nic nie potrafi dobrze zrobić, że ma marzenia i predyspozycje, aby te marzenia spełnić, a zachowuje się jak leń i tchórz, bo boi się porażki. Powiedział, że on się nie lęka, dlatego wierzy, że cała sprawa z Lur zakończy się dobrze. To dlatego Eustace się załamał...

Nadgryzłam dolną wargę i zamyśliwszy się na chwilę. Mama już planowała uraczyć mnie jakimś kazaniem, jednak Bill gestem ręki poprosił ją, aby milczała. Znów panorama obrazów przeszła przez moją głowę. Galopowały niczym spłoszone, dzikie konie. Zacisnęłam powieki, próbując to jakoś powstrzymać. Ciemność przyniosła ulgę w tylko niewielkim stopniu.

- Źle się czujesz? - Usłyszałam przepełniony troską głos taty.

- Nie – szepnęłam, kręcąc głową w odpowiedzi. - Jestem zmęczona.

Te dwa słowa wystarczyły, aby czteroosobowy tłum pożegnał się grzecznie i udał do drzwi, pozostawiając mnie samą w czystej bieli szpitalnej sali. Pomimo ogromnego znużenia, nie mogłam zasnąć. Kiedy w końcu wydawało mi się, że balansuję na cienkiej linii jawy i snu, drzwi znów się otworzyły i do pomieszczenia wszedł uzdrowiciel w zielonym fartuchu, aby sprawdzić jak się czuję.

Przez ułamek sekundy wydawało mi się, że patrzę w ciepłe, miodowe oczy mojego ojca...

Znów wyszłam ze szpitala. Ostatnio zdarzało mi się to stosunkowo zbyt często. Tym razem jednak obiecałam sobie, że nigdy więcej nie dopuszczę się do takiego stanu. Zabawne, miała wrażenie, że te słowa nie były mi obce. Uwielbiałam łamać dane sobie obietnice.

W domu czekały na mnie pyszne obiady i poczta. List zamknięty w sztywnej, białej kopercie, zaadresowany do niejakiej Ginevry Molly Weasley i zalakowany pieczęcią z Hogwartu. Wstrzymałam oddech, wyciągając ze środka pergamin i czytając zapisane eleganckim pismem słowa.

Szanowna panno Weasley,

Mam przyjemność poinformować panię, że jako dyrektorka Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie po naradzie z resztą grona pedagogicznego, jestem w stanie przyjąć panią ponownie do siódmej klasy, abyś w spokoju mogła zdać owutemy i bez problemu podjąć pracę w wymarzonym zawodzie.

Czekam na pani odpowiedź lub wyrażenie chęci spotkania w sprawie omówienia szczegółów dotyczących pani dalszej edukacji.

Z wyrazami szacunku,

Minerwa McGonagal

Przeczytałam list kilkakrotnie, już prawie znałam go na pamięć, jednak nadal nie mogłam uwierzyć w sens zapisanych słów. Najbardziej spodobała mi się kwestia o wymarzonym zawodzie. Ścisnęła mi gardło i serce, wywołując falę dziwnych emocji.

Dopiero po chwili wyczułam na sobie wzrok rodziny. Złożyłam pergamin i schowałam go ponownie do koperty.

- To coś ważnego? - spytała mama. Nigdy nie umiała kłamać. Nie spojrzała mi w oczy, co było jednoznaczne z tym, że o całym planie wiedziała doskonale. Kto wie, może sama podsunęła ten pomysł McGonagall?

- Mam możliwość dalszej nauki w Hogwarcie – rzekłam bezbarwnie.

- To super! - krzyknął ze zbyt dużym entuzjazmem tata.

Westchnęłam głośno, spoglądając na uradowane twarze rodziców. Patrzyli na mnie tak, jakbym znów miała roczek i stawiała swoje pierwsze kroki. Tylko Fred podniósł oczy ze swojego talerza i zlustrował mnie dokładnie wzrokiem, po czym kąciki jego warg uniosły się nieznacznie. Czekał, aż wyduszę z siebie prawdę.

- Mamo, tato... - zaczęłam spokojnie. - Wiem, jakie jest wasze marzenie, wiem, czego byście chcieli. Ale ja nie nadaję się na aurora, uzdrowiciela czy do pracy w ministerstwie. Czuję się stara, zbyt stara, aby marnować ten jeden rok w Hogwarcie.

- Ginny, co ty wygadujesz?! - oburzyła się mama. - Nie chcesz napisać owutemów?

- Nie, nie dam rady się niczego nauczyć. Mam kłopoty z pamięcią, każdą frazę zapamiętywałabym dziesięć razy dłużej i trudniej, wszystko mi się miesza. Poza tym śpię średnio dwanaście godzin dziennie. Nie mogłabym prowadzić normalnego, uczniowskiego życia.

- Minerwa na pewno by coś wymyśliła...

- Ale ja tego nie chcę. Chcę żyć normalnie, a nie wiecznie z taryfą ulgową. Mamo, nie martw się o mnie. Znajdę sobie jakąś odpowiednią robotę, ale na razie pozwólcie mi choć trochę tutaj pomieszkać.

- Nie wygaduj głupot – odezwał się tata. - na razie nie pójdziesz do pracy, a mieszkać możesz tutaj tak długo, jak ci się podoba. Nie wyrzucimy córki.

Uśmiechnęłam się niewyraźnie. Dostrzegłam jak Fred puszcza do mnie oczko, po czym rozpływa się w białej mgle.

* * *

No. Jeszcze jedne rozdział i epilog. Jej... Nadal nie mogę w to uwierzyć.

A jak tam po lekturze nowej powieści pani Rowling? Już tydzień temu miałam o to zapytać, ale oczywiście moja skleroza się udziela. Moim zdaniem jak się dojdzie do połowy, to oderwanie się jest nierealne. Czytałam z wielką fascynacją, ale końcówka trochę mi zazgrzytała. Nie chcę nikomu spojlerować, ale... Chyba nie rozumiem wątku Krystal Weedon. A szczególnie zakończenia jej wątku. Tak, jakby Rowling nie do końca wiedziała, czego od tej dziewczyny wymagać.

Pozdrawiam i do następnego tygodnia :)

A! Wiecie co ostatnio usłyszałam? Że pisarz nie może być inżynierem. Bardzo intrygujące podejście, które sprawiło, że znienawidziłam faceta od fizyki. Całe szczęście, że się nie kłóciłam i za w czasu ugryzłam w język, nawet jeśli skoczyło mi ciśnienie.

Lai podaj mi jakiegoś maila czy coś, to Ci szablon prześlę jak go zrobię.

---------------------------------------------------------------------