104 Rozdział: Zagubiona

Szukajcie raju, gdzie chcecie, ja raj znajduję w tym świecie.

Jakub Jasiński

Raz było lepiej, raz gorzej. Czasem budziłam się zapłakana, czasem uśmiechnięta. Starałam się panować nad sobą, jednak wszyscy byli przyzwyczajeni, że czasem muszą zachować dystans do mojego dziwacznego zachowania. W tamtych dniach dużo rozmawiałam z rodzicami, zwierzałam im się, to mi pomagało. Czułam się ważna i doceniona.

Pierwszego lipca znów obudziłam się niespokojna. Była godzina ósma, a ja nie potrafiłam usiedzieć w jednym miejscu. Krążyłam bez sensu po pokoju. Przysiadałam na chwilę, aby za moment wstać i otworzyć okno, przez które wtargnął ostry wiatr i rozwiał stosy pergaminów na niewielkim stoliku. Wtedy zrozumiałam, co muszę zrobić.

Chwyciłam kawałek papieru i pióro. Zamoczyłam stalówkę w ciemnym atramencie i pospiesznie nabazgrałam kilka słów: Muszę zobaczyć się z Kingsleyem. Wrócę.

Długo zastanawiałam się, gdzie włożyć tę wiadomość, aby nikt nie znalazł jej zbyt szybko. Postanowiłam wsunąć ją pod dużą szafę na ubrania i w razie czego uznać, że to niesforny wiatr zdmuchnął ją ze stolika.

Po cichu wyszłam z pokoju i zeszłam po schodach, omijając skrzypiące stopnie. W kuchni było pusto. Chwyciłam brązową wiatrówkę i wsunęłam trampki na stopy. Nie chciało mi się ich wiązać, więc sznurówki upchnęłam do buta.

Wyszłam z domu. Powietrze było chłodne i wilgotne. Deszcz wisiał w powietrzu. Ciemne chmury zakryły błękit nieba. Przez ich gęstą warstwę dostrzegłam tylko zarys słońca. Ostry wiatr rozwiał moje włosy. Potarłam dłońmi ramiona, aby się rozgrzać, po czym wyjęłam różdżkę i teleportowałam się z cichym pyknięciem.

Zabawne było to, że wiedziałam dokąd zmierzam. Praktycznie nigdy tam nie byłam, a w teorii spędziłam tam stanowczo za dużo czasu. Między drzewami dostrzegłam zarys dużego dworku pomalowanego na jasny kolor. Zrobiłam kilka kroków do przodu. Zwątpiłam. Żwir zachwaszczał pod moimi stopami dokładnie tak, jak wtedy, kiedyś... Przeszłam przez piaszczysty dziedziniec i wdrapałam się na kilka stopni prowadzących na werandę. Przełknęłam głośno ślinę, po czym zapukałam głośno i donośnie.

Nie czekałam długo. Po niespełna dwóch minutach drzwi się otworzyły, a w wąskiej szparze zobaczyłam twarz pomarszczonego skrzata domowego. Popatrzył na mnie swoimi oczami wielkości piłek tenisowych.

- W czym mogę panience pomóc? - zapytał uprzejmie.

- Chciałabym zobaczyć się z panem Shacleboltem. Czy zastałam go w domu?

- Oczywiście, panienki godność?

- Ginevra Lupin, to znaczy Weasley. Ginevra Weasley – poprawiłam się szybko.

- Proszę wejść, za chwilę zawołam pana.

Przeszłam przez pusty przedsionek i wkroczyłam do dużego, dobrze oświetlonego salonu. Ściany pomieszczenia wyłożone były jasną boazerią, a podłoga ciemnym drewnem. Do tego dochodziły olchowe meble i eleganckie kanapy pokryte ciemnozielonym atłasem. Wszystko było tak, jak być miało. Bez zaproszenia usiadłam na fotelu, który zajmowałam dawniej.

Oczy zaszkliły się łzami. Nie potrafiłam zapanować nad emocjami. Z mojej piersi wyrwał się cichy szloch. Bez zastanowienia wstałam z fotela i popędziłam w kierunku schodów. W całym domostwie panowała cisza.

Znałam drogę. Wspięłam się na drugie piętro i przeszłam prosto korytarzem, aż dotarłam do piątych drzwi po lewej stronie. Mechanicznie nacisnęłam na klamkę. Nie czułam się intruzem, byłam wręcz pewna, że za drzwiami czeka na mnie moja przeszłość.

Pchnęłam drewniane wrota i kolana się pode mną ugięły. Stałam w progu pustego pokoju. Nie było tam nic. Szare ściany i betonowa podłoga. Żadnych mebli, ozdób czy firan. Nic, pustka. Czułam dziwny zapach wilgoci. Zrobiłam krok do przodu. Niewielkie grudki tynku zaskrzypiały pod moimi stopami.

Podeszłam do miejsca, w którym kiedyś stało łóżeczko, w którym spał mój synek. Wyobraziłam sobie, jak wyciąga małe rączki w moim kierunku, jak uśmiecha się delikatnie...

- Szukasz czegoś? - Usłyszałam za plecami męski głos.

Odwróciłam się na pięcie i stanęłam naprzeciw wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny o ciemnej karnacji. Kingsley lustrował mnie dokładnie wzrokiem. Nawet nie wiem, co mnie pokusiło. W dwóch krokach pokonałam dzielącą nas odległość i wtuliłam zapłakaną twarz w jego ciemną szatę.

Przez chwilę nie wiedział, co się dzieje, a ja płakałam głośno, wylewając strumienie gorących łez. Poczułam, że objął mnie mocniej ramieniem i pogładził delikatnie po plecach. Nic nie mówił, nie wiedział nawet co.

- Gdzie jest mój syn? - zapytałam pół szeptem.

- Kto?

Silnymi dłońmi chwycił mnie za ramiona i delikatnie mną potrząsnął, tworząc kilku calowy dystans między nami. Zmusił mnie, abym spojrzała prosto w jego ciemne oczy.

- Kto? - powtórzył pytanie. - Jaki syn? Przecież ty nigdy nawet nie byłaś w ciąży.

Miał rację. Tępy ból uderzył w moją skroń. Zakręciło mi się w głowie, gdyby nie jego stanowczy uścisk, to pewnie bym upadła. Mleczna mgła rozprzestrzeniła się po mim umyśle, tworząc barierę, której nie byłam w stanie w żaden sposób przekroczyć. Wszystko na siebie nachodziło. W jednej chwili straciłam czucie w lewej ręce, aby w kolejnej poczuć w ustach smak maminych wypieków.

- Wybacz mi – jęknęłam.

- Co mam ci wybaczyć? Ginny, co się z tobą dzieje? - pytał nadal opanowanym głosem.

- Wybacz mi, że cię w to wszystko wmieszałam, że obarczyłam cię taką odpowiedzialnością, wybacz mi, że cię zostawiłam.

Zapadła chwila ciszy. Liczyłam, że przerwą ją jego słowa, że uśmiechnie się delikatnie, przytuli mnie z całej siły i powie, że się nie gniewa. Nic takiego nie nastąpiło. Mięśnie jego twarzy napięły się, zacisnął wargi w cienką linię.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz – rzekł, puszczając moje ramiona. Zachwiałam się, jednak nie upadłam. - Wyślę wiadomość do twoich rodziców. Powinni wiedzieć, że tutaj jesteś – dokończył, wyciągając z kieszeni różdżkę.

- Jeszcze nie – szepnęłam. - Muszę iść w jeszcze jedno miejsce.

Wyminęłam go zwinnie i puściłam się biegiem w dół schodów. Zbiegłam, przeskakując kilka stopni naraz i niczym pocisk wystrzeliłam z rezydencji. Zaczęło padać. Dokładnie tak, jak wtedy. W oddali słyszałam nawoływania Kingsleya zagłuszane przez grzmoty. Czułam, jak zimny deszcz moczy moje włosy i cienkie ubranie.

Nie wiem, skąd miałam w sobie tyle siły, aby w tak szybkim tempie pokonać dziedziniec i wbiec na błotnistą, leśną ścieżkę. Moje stopy ślizgały się na obsypanej liśćmi alejce. Z trudem utrzymywałam równowagę.

Gęste korony drzew osłaniały minimalnie moją twarz. Jednak nawet one zaczęły rosnąć rzadziej i w większych odstępach od siebie. W końcu wyszłam na odsłonięty teren. Przede mną rozciągało się niewielkie jezioro, którego taflę pokrywała gruba warstwa zielonego szlamu, którego nawet deszcz nie był w stanie przekroczyć. Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że stary, spróchniały, drewniany pomost nadal się na nim znajduje.

Na zarośniętej plaży piętrzyły się puszki i butelki po alkoholach. Przeskakiwałam je zwinnie, po czym znów wbiegłam do lasu. Poruszałam się po omacku, jakby ktoś inny prowadził moje kroki.

I nagle trzask. Potknęłam się o wystającą gałąź i, dysząc ciężko, upadłam na leśną ściółkę tuż obok przepaści. Kątem oka dostrzegłam kamień, na którym usadowiła się tamta Ginny, która teoretycznie była wtedy mną. Leżałam dokładnie w tym samym miejscu, w którym umarła panna Lupin.

Czyjeś kroki były coraz bliżej. Ktoś biegł w moją stronę, a ja czułam tylko zimny deszcz padający na moją pokrytą lodowatym potem twarz. Byłam słaba, zbyt słaba, aby się podnieść. W dodatku poczułam rdzawy zapach krwi. Czerwona, gorąca posoka dotknęła moich suchych warg. Jęknęłam głośno.

- Co ty wyrabiasz? - powiedział męski głos. Kingsley był przy mnie. Nachylił się i pomógł mi usiąść, przytrzymując ramieniem moje plecy. - Kompletnie ci odbiło?

Prawą dłonią dotknął mojego czoła. Poczułam nieprzyjemne szczypanie.

- Muszę zejść na dół – jęknęłam. - Ona tam zginęła.

- Kto? O czym ty mówisz?

- Alecto. Jej ciało tam spadło, pewnie nadal tam leży...

- Ginny, posłuchaj mnie uważnie – rzekł, zmuszając mnie, abym spojrzała mu prosto w oczy. Z oddali dobiegł nas głośny grzmot. - Alecto nie zginęła tutaj. Dementor złożył swój pocałunek kilka dni po tym, jak ją złapaliśmy. Umarła później w swojej celi w Azkabanie. Rozumiesz?

- Tak, ale to ja ją przecież...

Zamilkłam, widząc, jak kręci głową. Nic nie rozumiał i ja też przestałam.

- Przepraszam, że cię wtedy nie posłuchałam – jęknęłam cicho. - Naprawdę, bardzo cię przepraszam. Nie obwiniaj się za to, co się stało. To tylko i wyłącznie moja wina.

- Nie opowiadaj głupstw – rzekł, po czym jednym ruchem wziął mnie w ramiona. Wtuliłam się mocno w jego tors. Czułam bicie jego serca. Ta chwila była magiczna, moja podświadomość próbowała ją zatrzymać na dłużej.

- Pamiętasz, to już się kiedyś zdarzyło – szepnęłam.

Nie odpowiedział. Pozwolił mi zasnąć w swoich silnych ramionach.

Na szczęście nie obudziłam się w szpitalu. Leżałam na doskonale znanej mi zielonej kanapie przykryta ciepłym beżowym kocem. W pomieszczeniu byłam sama. Chwilę trwało, zanim przypomniałam sobie wszystkie wydarzenia sprzed kilku godzin.

Nic mnie nie bolało. Głowa była cała. Znałam swoje imię i nazwisko. Wiedziałam, że na drugie mam Molly a nie Sophie i nie mam co liczyć, że usłyszę płacz małego dziecka dobiegający z drugiego piętra.

Zebrałam w sobie siłę i usiadłam, opierając się o miękką poduszkę. I wtedy do pokoju weszli rodzice z zatroskanymi minami i Kingsley. Mama znalazła się przy mnie zaskakująco szybko. Usiadła na kanapie i pogładziła po policzku. Uśmiechnęła się, a jej oczy zaszkliły się łzami. Bałam się cokolwiek powiedzieć.

- To zabrnęło za daleko – odezwał się tata. - To, co się z tobą dzieje nie jest normalne. Nie możesz tak funkcjonować. W każdej chwili możesz dostać jakiegoś dziwnego ataku.

- Tato – zaczęłam ostrożnie. - Nic mi nie jest. Obiecuję, że już będzie dobrze.

- Nie możesz obiecać nam czegoś takiego – powiedział spokojnie, a ja poczułam jak włos jeży mi się na głowie. - To trzeba leczyć.

- Chcesz mnie zamknąć w szpitalu?

- Nie, kochanie – rzekł szybko. - Pisaliśmy do Charliego. W sobotę masz świstoklika do Rumunii. Zostaniesz tam przez jakiś czas.

- Co? Dlaczego? - pytałam, drżącym głosem.

- Bo tak będzie lepiej. Tamta medycyna z jednej strony jest bardziej zacofana od naszej, ale znają sekrety, o których naszym uzdrowicielom nawet się nie śniło. Pomogą ci odnaleźć siebie. Zobaczysz, wszystko się ułoży.

- Ale ja nie chcę jechać sama...

W piątek wieczorem byłam już spakowana. Wszystkie rzeczy poukładałam w dwóch kufrach. Zegary wskazywały dwudziestą pierwszą. Siedziałam na brzegu łóżka i próbowałam zapamiętać jak najwięcej szczegółów z tego pokoju, z tego domu. Rodzice mieli rację, potrzebowałam leczenia. Nie mogłam wierzyć, że coś takiego odejdzie samo, że obudzę się pewnego dnia i zrozumiem, że to co przytrafiło się Ginny Lupin było tylko snem.

Po kilku minutach wyszłam z pokoju, zeszłam po schodach. W jadalni zastałam tylko tatę studiującego ostatnie strony „Proroka Codziennego”. W milczeniu sączył gorącą, parującą herbatę. Przez moment przypominał mi Remusa. Przewracała strony gazet z identyczną dokładnością i uśmiechnął się do mnie ciepło, kiedy dostrzegł, że go obserwuję.

- Chcesz herbaty? – zapytał.

- Nie... Muszę gdzieś wyjść – szepnęłam.

- Wyjść? Teraz? Ginny, błagam cię.

- Nie pożegnałam się z kimś bardzo dla mnie ważnym – jęknęłam, próbując powstrzymać napływające do moich oczu łzy. Przełknęłam głośno ślinę.

- Dobrze – oświadczył tata po chwili. - Ale pamiętaj, jutro o jedenastej...

- Pamiętam.

Weszłam bez pukania. Drzwi były otwarte. Uchyliłam je z cichym skrzypnięciem i weszłam na zalany mrokiem, wąski korytarz. Pokonałam go w kilku krokach i doszłam do spiralnych schodów prowadzących na piętro. Kiedy byłam w połowie drogi, dostrzegłam u szczytu stopni zarys męskiej sylwetki. Uśmiechnęłam się mimowolnie.

- Myślałem, że się nie pożegnasz – powiedział, wyciągając do mnie rękę.

- Nie jestem taka jak ty – odpowiedziałam, podchodząc do niego i chwytając jego dłoń.

W milczeniu poprowadził mnie do swojej sypialni. Dopiero tam zapalił światło. Pokój utrzymany był w jasnych, stonowanych barwach. Na środku stało duże łóżko, a z boku piętrzyły się regały wypełnione książkami. W rogu, przy oknie stał niewielki stolik i dwa fotele. Mężczyzna wskazał to miejsce, zachęcając mnie bym usiadła. Wykonałam jego prośbę.

- Musisz tam jechać? - zapytał niepewnie.

- Tak będzie lepiej – rzekłam, uśmiechając się delikatnie. - Harry, nie wytrzymałbyś ze mną, jak jestem w takim stanie.

- A chcesz się założyć?

- Nie bądź głupi. Przecież wrócę tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Będziesz na mnie czekać?

- Oczywiście, że tak, ale wiesz dobrze, co mi się najbardziej nie podoba... Możesz mi powiedzieć, dlaczego jedziesz tam z tym facetem? Jak on ma na imię? Eustace Carver?

- Och, Harry, nie bądź zazdrosny. Eustace to artysta, który trochę się pogubił. Jemu też trzeba pomóc – oświadczyłam z nieukrywanym rozbawieniem.

- Jasne.

Bez słowa wstałam z fotela i podeszłam do mężczyzny. Usiadłam mu na kolanach i wtuliłam głowę w jego ciepły sweter. Poczułam się bezpieczna i spokojna bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Harry pogładził moje włosy, po czym ucałował delikatnie moje wargi. Tylko tyle. Te subtelne pieszczoty były obietnicą.

* * *

Zabijajcie mnie do woli. Chociaż ostrzegam, że powinniście zostawić trochę śmiertelnych cięć na przyszły tydzień i epilog. Oj, będzie się działo.

Klikajcie tutaj jak jesteście ciekawi co znów mi przyszło do głowy.

----------------------------------------------------------------